WSilnik rzędowy – silnik spalinowy wielocylindrowy, w którym cylindry usytuowane są w jednym lub kilku rzędach. Silniki takie stosowane są głównie w motoryzacji, do napędu samochodów i motocykli. Silniki rzędowe oznacza się w Polsce Rx – gdzie x oznacza liczbę cylindrów. W praktyce spotyka się:R2 – taki układ miał silnik stosowany w Polskim Fiacie 126p, jest także stosowany w niektórych modelach Fiata, R3 – układ znany m.in. z silnika stosowanego w samochodzie Syrena, Daewoo Tico czy Škoda Auto Fabia i Volkswagen Polo IV R4 – najpopularniejszy typ silnika rzędowego stosowany przez wielu producentów. Silnik używany także w tankietce Tančik vz.33, R5 – silniki pięciocylindrowe rzędowe stosuje m.in. Volvo, Lancia, Ford, Volkswagen np.: LT 35, bardzo często Audi i dawniej Mercedes-Benz, R6 – silniki sześciocylindrowe rzędowe stosuje m.in. Volvo, BMW, dawniej Mercedes-Benz i Opel, R8 – silniki ośmiocylindrowe rzędowe stosowano głównie przed II wojną światową, niekiedy były to jednostki powstałe z połączenia szeregowego dwóch silników R4.
WBenz Bz.III - niemiecki silnik sześciocylindrowy, chłodzony wodą, o mocy 150 KM przy 1400 obrotach na minutę. Skonstruowany został w 1914 do wykorzystania w przemyśle lotniczym. Silnik ten używany był do napędzania wielu niemieckich samolotów z wczesnego okresu I wojny światowej, w tym m.in. w takich konstrukcjach, jak AEG C.I, AEG C.II, AEG C.III, AEG C.IV, Albatros C.I, Albatros C.III, Albatros G.II czy Hansa-Brandenburg W.29. Silnik ten nie miał nic wspólnego z noszącymi podobne oznaczenie późniejszymi silnikami Benz Bz.IIIa i Benz B.IIIb - ten ostatni w układzie V-8.
WBMW IIIa – sześciocylindrowy, rzędowy, chłodzony cieczą silnik lotniczy i zarazem pierwszy produkt BMW GmbH. Jego sukces zapewnił rozwój BMW.
WBMW M20 - 12-zaworowy silnik SOHC BMW produkowany w 4 wersjach pojemnościowych od 2.0 do 2.7. Pierwszy raz zamontowany został w 1977 napędzając modele e12 i e21. Jest to mniejszy brat "Wielkiej szóstki"(M30) odstęp między cylindrami wynosi 91mm. Wprowadzono ją by zastąpić silniki 4-cylindrowe gdyż M20 miało większy potencjał do rozwoju.
WBMW M30 – silnik BMW Typoszereg silników BMW produkowany w latach 1968-1994. Jest to tak zwana ”Big six”, czyli duża szóstka. Zaprojektowana jako 6-cylindrowe rozwinięcie silnika M10 autorstwa barona Alexandra von Falkenhausena. Cechą charakterystyczną jest odległość między osiami cylindrów równa 100mm. Jest to sześciocylindrowy rzędowy silnik o zapłonie iskrowym. Blok silnika występował w dwóch wersjach tzw. późnej i wczesnej, pochodzących z tej samej niemieckiej odlewni żeliwa. Różnice w budowie bloku polegają na innym użebrowaniu, oraz rozkładzie kanałów olejowych wychodzących na podstawkę filtra oleju. Warianty pojemnościowe to M30B25,M30B28 M30B30, M30B32, M30B34, M30B35. Silniki M30B34 i M30B35 posiadają tę samą pojemność równą 3430 cm. Głowica wykonana jest z aluminiowego odlewu chowającego pojedynczy wałek rozrządu wraz z zestawem dwunastu dźwigienek i czterech walków mocujących dźwigienki. Wałek napędzany jest pojedynczym łańcuchem rozrządu, napinanym przez napinacz hydrauliczny. Późniejsze prace nad silnikiem dały początek innym typoszeregom silników BMW bazując na praktycznie tym samym bloku. Są to wolnossące wysoko wydajne wersje 24 zaworowe M88 i S38 montowane w BMW M5 i M6 oraz wprowadzone w modelu e23 745i doładowane turbosprężarką M102(3.2l) i M106(3.4l). Ciekawostką jest wersja na rynek Południowej Afryki wyposażona w doładowany silnik M88.
WBMW M50 - sześciocylindrowy rzędowy silnik DOHC produkcji BMW stosowany od 1989, w roku 1994 zastąpiony silnikiem M52. Równolegle od 1992 do 1998 roku dostępna była wersja ze systemem zmiennych faz rozrządu, nazywanym przez producenta VANOS(M50TUB20 oraz M50TUB25). Silnik stosowany był w modelach E34 i E36.
WBMW M52 – silnik BMW produkowany w siedmiu wersjach.
WBMW M54 – silnik BMW produkowany w trzech wersjach
WBMW M56 - silnik BMW
WBMW M57 - to wysokoprężny, 6-cylindrowy silnik rzędowy BMW produkowany od 1998 r. przez Bayerische Motoren-Werke AG. W latach 1999 - 2002 ta jednostka napędowa otrzymywała główna nagrodę w międzynarodowym konkursie International Engine of the Year w kategorii silników o pojemności skokowej 2,5 do 3 litra. Ponownie w roku 2005 nagroda ta przyznana została zmodyfikowanej wersji tego silnika wyposażonej w technologię dwóch turbosprężarek (Variable Twin Turbo)
WBMW N52 – 6-cylindrowy rzędowy silnik benzynowy z magnezowo-aluminiową skrzynią korbową i w pełni regulowanym napędem zaworów "Valvetronic" produkowany w wielu wersjach. Silnik ten zadebiutował w 2004 r. w modelu BMW E63.
WBMW N55 – 6-cylindrowy silnik benzynowy produkowany przez BMW, w którym po raz pierwszy połączono system Valvetronic z układem TwinPower Turbo oraz bezpośrednim wtryskiem paliwa o ciśnieniu 200 bar.
WBMW S54 - silnik BMW
WD55 – polski silnik okrętowy, z rodziny silników wysokoprężnych, wodzikowych, o obiegu dwusuwowym, z przepłukaniem wzdłużnym i wtryskiem bezpośrednim i rzędowym układzie cylindrów.
WM-TEC – silnik benzynowy, spalinowy, tłokowy o pojemności 796 cm³, o 3 cylindrach w układzie rzędowym, zasilany poprzez wielopunktowy wtrysk paliwa, zastosowany w samochodzie Daewoo Matiz. Oparty na bloku F8C skonstruowanym przez Suzuki. Ma jeden wałek rozrządu w głowicy (OHC) i 6 zaworów.
WEcotec – marka silników należąca do koncernu General Motors, jednostki te służyły za źródło napędu głównie w samochodach marki Opel oraz Holden.
WGM-Opel Diesel – rodzina czterocylindrowych silników wysokoprężnych, produkowanych przez koncern General Motors. Były to pierwsze jednostki wysokoprężne, jakie napędzały samochody Opel.
WSilniki Mazdy z rodziny B to silniki SOHC oraz DOHC o pojemności skokowej od 1100 do 1800 cm³. Pierwotnie były zaprojektowane jako ekonomiczne silniki do samochodów przednionapędowych (FWD). W późniejszym okresie ich produkcji zostały zmodyfikowane jako silniki do samochodów z rodziny 323 GTX z napędem FWD oraz AWD i były wyposażone w turbosprężarkę. Silniki z tej rodziny napędzały również model Mazda MX-5 z napędem RWD.
WMercedes D.III – sześciocylindrowy, rzędowy, chłodzony cieczą tłokowy silnik lotniczy, wytwarzany w latach 1914–1918 przez niemieckie zakłady Daimler. Jego podstawowa wersja rozwijała moc 118 kW (160 KM) przy 1400 obr./min, a pojemność skokowa wynosiła 14,8 dm³. Był to najliczniej produkowany niemiecki silnik podczas I wojny światowej, a przez to stanowił jedną z najczęściej używanych jednostek napędowych przez niemieckie lotnictwo wojskowe. Stosowany był m.in. w samolotach myśliwskich Albatros D.III, Fokker D.VII czy Pfalz D.III, samolotach rozpoznawczych Albatros C.III, LFG Roland C.II i AEG C.IV, dwumiejscowych wielozadaniowych maszynach klasy CL – Halberstadt CL.II i CL.IV, wodnosamolotach Albatros W.4 i Hansa-Brandenburg W.12 oraz samolotach bombowych klasy R.
WC36GET – oznaczenie silnika rzędowego marki Opel składającego się z sześciu cylindrów, 24 zaworów i dwóch turbosprężarek produkcji Garrett AiResearch. Dzięki czemu silnik rozwijał 377 KM przy 5200 obrotach na minutę. Dzięki olbrzymiej mocy i ogromnemu momentowi obrotowemu Lotus Cartlon/Lotus Omega należał do najszybszych seryjnych sedanów, zdolnych poruszać się w ruchu miejskim. Okres w jakim silnik był produkowany to 2 lata. W 1989 roku silnik był gotowy, aby w 1990 roku zostać zamontowany tylko w topowym modelu Opla Omegi A/Vauxalla Carltona Produkowany był w latach 1990-1992 w 90 latach ubiegłego wieku. Obecnie dostęp do części silnikowych jest bardzo utrudniony, ze względu na brak zainteresowania i wsparcia marki Opel. Jednak części takie jak paski czy świece są ogólnodostępne.
WR2 – oznaczenie rzędowego silnika spalinowego o dwóch cylindrach ułożonych w jednym rzędzie. W przypadku silnika czterosuwowego kąt obrotu wału korbowego między cylindrami ustawiony jest jako 360° co oznacza, iż oba tłoki w danym momencie znajdują się w tym samym położeniu i poruszają się w tę samą stronę. Ten stan rzeczy sprawia, że silniki te nie są wyrównoważone w czasie pracy, zarówno od sił pierwszego jak i drugiego rzędu – mimo stosowania wałka wyrównoważającego. W dwusuwie często stosowanym rozwiązaniem jest kąt 180° co oznacza, iż tłoki poruszają się w przeciwną stronę i znajdują się w przeciwnym położeniu i taki układ jest zdecydowanie bardziej wyrównoważony.
WR3 – oznaczenie rzędowego silnika spalinowego o trzech cylindrach ułożonych w jednym rzędzie. Ponieważ pełny cykl pracy silnika czterosuwowego wynosi 720° - zatem w takim silniku kąt obrotu wału korbowego ustawiony jest jako 240° – sąsiednie czopy na wale korbowym są przesunięte w stosunku do osi wału o ten kąt tak, by fazy pracy poszczególnych cylindrów były przesunięte w czasie o tyle, aby suw pracy był w równych odstępach czasu. Tak ustawiony kąt pozwala zminimalizować drgania silnika. Dla lepszego wyrównoważenia często stosuje się wałki wyrównoważające. Kolejność zapłonu dla silnika czterosuwowego to 1-2-3 lub 1-3-2. W przypadku silnika dwusuwowego (gdzie pełny cykl pracy wynosi 360° - czopy korbowe są przesunięte względem siebie o kąt 120°. Z uwagi na dobre wyrównoważenie takiego silnika przez wiele lat układ R3 był stosowany zasadniczo tylko dla dwusuwów. Coraz częstsze od lat 70. XX wieku stosowanie przeniesienia napędu samochodów osobowych na przednią oś praktycznie wymusiło poprzeczne ustawienie silnika - i aby zmniejszyć jego długość zastosowano układ R3.
WR4 – oznaczenie rzędowego silnika spalinowego o czterech cylindrach ułożonych w jednym rzędzie. Mogą one być ustawione zarówno w pionie, jak i pod kątem do podłoża. R4 jest najprostszym układem o dobrym wyważeniu – choć całkowite wyrównoważenie występuje jedynie dla sił pierwszego rzędu. Z tego powodu jest często stosowany w samochodach klasy ekonomicznej. Niemniej, w jednostkach mogą występować drgania, wprost proporcjonalne do wielkości silnika, a związane z siłami drugiego rzędu. Z tego powodu, wraz ze wzrostem mocy przechodzi się do układów o większej liczbie cylindrów. Kolejność zapłonów w poszczególnych cylindrach to 1-3-4-2 lub 1-2-4-3.
WR5 – – silnik spalinowy wyposażony w pięć cylindrów ustawionych wzdłuż wału korbowego w jednym rzędzie. Jest on kompromisem pomiędzy małymi jednostkami R4 a większymi R6 - dzięki niewiele większej długości niż R4 może być montowany poprzecznie z przodu pojazdu.
WR6 – silnik spalinowy wyposażony w sześć cylindrów ustawionych wzdłuż wału korbowego w jednym rzędzie. Układ ten, mający 6 wykorbień, jest najprostszym rozwiązaniem zapewniającym całkowite wyrównoważenie silnika - zarówno od sił pierwszego jak i drugiego rzędu. Z tego względu nie jest w nim stosowany wałek wyrównoważający. Wał korbowy podparty jest zazwyczaj na czterech bądź siedmiu łożyskach. Kolejność zapłonów w poszczególnych cylindrach to 1-5-3-6-2-4 lub 1-4-2-6-3-5. Silniki tego typu, z uwagi właśnie na całkowite wyrównoważenie, były stosowane w lotnictwie do napędu sportowych i turystycznych samolotów.
WR8 – oznaczenie rzędowego silnika spalinowego o ośmiu cylindrach ułożonych w jednym rzędzie.
WS-15 – polski silnik do samochodu FSO Syrena, w wersji rozwojowej dostosowany do napędu motopompy "Polonia" M800 wprowadzony od modelu Syrena 100 do 102, w wersji rozwojowej S-150 do modelu Syrena-103.
WS-21 – polski silnik czterosuwowy, stanowiący gruntowne rozwinięcie wersji silnika M-20; czterocylindrowy, ośmiozaworowy, górnozaworowy, pojemność skokowa 2120 cm³, moc maksymalna 70 KM.
WS-31 - polski silnik do samochodu FSO/FSM Syrena wprowadzony od modelu 104. Był to silnik trzycylindrowy, dwusuwowy o pojemności 842 cm³ i mocy 40 KM. Konstruktorem silnika był inż. Fryderyk Bluemke z Bielska Białej. Silnik ten miał bardzo elastyczną charakterystykę zewnętrzną, dobre wyważenie pracy, dobrą dynamikę i łatwe wchodzenie na obroty, umiarkowane zapotrzebowanie na paliwo. Do tego silnika była od początku przewidziana pompa w układzie chłodzenia - początkowo montowana na wałku prądnicy, później na wałku wentylatora. To pozwoliło zmniejszyć wymiary chłodnicy i pojemność układu chłodzenia w stosunku do silnika S-15, mimo wzrostu mocy maksymalnej o ponad 40%. Silnik ten posiadał odrębne cewki dla każdego cylindra i każda cewka była zasilana z odrębnego przerywacza. Dodatkowo cały aparat zapłonowy można było przekręcać, regulując wyprzedzenie zapłonu dla wszystkich cylindrów w jednakowym stopniu. W przyjętym rozwiązaniu nie był potrzebny rozdzielacz zapłonu.
WT-359E – polski silnik wysokoprężny produkowany w zakładach FSC Star w Starachowicach, będący rozwinięciem jednostki S359M. Stosowany w samochodach ciężarowych: Star 744, Star 1142. Był to silnik o zapłonie samoczynnym, turbodoładowany sprężarką WSK Rzeszów B3C. Moc silnika w stosunku do S359M wzrosła ze 150 KM do 170 KM przy 2400 obr./min, a moment do 525 Nm przy 1400 obr./min co podwyższyło elastyczność. Co ważne zmniejszono maksymalną prędkość obrotową silnika z 2800 do 2400 obr./min, a zwiększony maksymalny moment obrotowy z 432 do 525 Nm jest osiągany przy prędkości obrotowej zmniejszonej z 1800 do 1400 obr./min. W silniku pojawił się szereg zmian: zmieniono tłoki, końcówki wtryskiwaczy i wtryskiwacze, głowicę środkową, wałek rozrządu, kolektor wydechowy i dolotowy. Zastosowano inną pompę wtryskową z korektorem dawki dymienia, a w późniejszym okresie stosowano również pompy wtryskowe Bosch bez przestawiacza kąta wtrysku S1 i sprzęgła lamelowego. Stosowano wentylatory FAN ze sprzęgłem wiskotycznym. Silnik posiadał dodatkową chłodnicę wodno-olejową COW 802 produkcji WSK Kraków.
WSW 400 – silnik o zapłonie samoczynnym z wtryskiem bezpośrednim, 6-cylindrowy, rzędowy, o pojemności 6540 cm³, produkowany w Wytwórni Silników Wysokoprężnych Andoria w Andrychowie, na podstawie zawartej przez Polskę w roku 1966 umowy licencyjnej z angielską firmą British Leyland na silniki typu 0.400, stosowany jako źródło napędu m.in.: autobusów Autosan H9, kombajnów Bizon, ładowarek Fadroma Ł200, doświadczalnie – samochodów Star 28, 200, 244, 266.