WSilnik rakietowy – rodzaj silnika odrzutowego, czyli wykorzystującego zjawisko odrzutu substancji roboczej, który nie pobiera w trakcie pracy żadnej substancji z otoczenia, dzięki czemu może pracować w próżni kosmicznej.
WAerospike – typ silnika rakietowego, zwany także silnikiem powietrznostożkowym. Cechuje się zachowaniem wydajności w szerokim zakresie wysokości. Wykorzystuje on specjalne zakończenie dyszy w kształcie stożka, która kompensuje spadek mocy silnika przy zmianie wysokości.
WAestus – niemiecki silnik rakietowy używany w górnym członie rakiet Ariane 5 G, G+, GS i ES. Współczynnik powierzchni, 84. Rozwijany w latach 1988–1995 Dziewiczy lot 30 października 1997.
WAJ-10 – amerykański silnik rakietowy na paliwo hipergolowe, produkowany przez firmę Aerojet, po raz pierwszy oblatany w 1957 roku. Wykorzystywany był w członach górnych kilku wariantów rakiet Atlas i Thor, a także w rakietach Delta i Titan oraz jako napęd główny statków kosmicznych.
WAJ-60A – silnik rakietowy na paliwo stałe, opracowywany w latach 1996-2003, produkowany obecnie przez firmę Aerojet Rocketdyne na potrzeby rakiet Atlas V.
WCiąg wektorowany – rozwiązanie konstrukcyjne pozwalające na zmianę kierunku wektora siły ciągu silnika odrzutowego i rakietowego względem własnej osi podłużnej. Kierowanie wektorem ciągu uzyskuje się przez zmianę kąta pomiędzy osiami symetrii dyszy wylotowej a pozostałej części silnika. Zmianę ustawienia kierunku dyszy lub tylko jej elementów wykonują siłowniki. Próby zbudowania samolotu z ciągiem wektorowanym, w którym do uzyskania zmiany kierunku wektora ciągu porusza się całym silnikiem nie wyszły poza fazy badań eksperymentalnych. Podczas załogowych lotów na Księżyc, w programie Apollo, człon zniżania modułu księżycowego miał przegubowo zawieszony silnik, w którym zmianę wektora ciągu uzyskiwano poprzez poruszanie całym silnikiem.
WDysza de Lavala – kanał aerodynamiczny dzięki któremu można uzyskać przepływ naddźwiękowy wykorzystywany w niektórych typach turbin parowych, w silnikach odrzutowych i rakietowych. Wynalazcą urządzenia jest Gustaf de Laval (1845–1913), szwedzki inżynier i przemysłowiec.
WJ-2 – silnik rakietowy skonstruowany przez Rocketdyne. Był jednym z podstawowych elementów rakiety Saturn V, która służyła w programie Apollo do wyniesienia człowieka na Księżyc.
WJ-2X – silnik rakietowy opracowany i zbudowany przez Pratt & Whitney Rocketdyne dla NASA z przeznaczeniem dla wyższych stopni ciężkich rakiet nośnych NASA. Silnik J-2X wywodzi się z silnika J-2, który był używany w rakietach Saturn IB i Saturn V w ramach programu Apollo.
WKestrel — silnik rakietowy produkowany przez prywatną firmę astronautyczną SpaceX. Jednokomorowy, napędzany mieszaniną ciekłego tlenu (LOX) i kerozyny (RP-1).
WLE-5 – japoński silnik rakietowy na paliwo kriogeniczne, produkowany przez Mitsubishi na potrzeby górnego stopnia rakiet H-I. Silnik ten jest zdolny do ponownego startu głównie dzięki zapłonnikom iskrowym. Konstrukcja LE-5 jest podstawą dla kolejnych modeli silnika używanych w rakietach H-II, H-IIA oraz H-IIB.
WLR87-11 - silnik rakietowy amerykańskiej firmy Aerojet. Wyprodukowany w ilości około 534 egzemplarzy. Następca modelu LR87-9. Zwykle pracujące parami. Utleniacz zużywany w tempie 540,7 kg/s, paliwo w tempie 284 kg/s. Cykl pracy: generator gazu. Współczynnik ekspansji, 15:1. Metody chłodzenia: regeneracyjna i kołnierzem ablacyjnym.
WLR91-11 - silnik rakietowy amerykańskiej firmy Aerojet. Montaż stały, z wylotem turbiny używanym do kontroli obrotu członu. Cykl pracy: generator gazu. Utleniacz zużywany w tempie 97 kg/s, paliwo w tempie 54,7 kg/s. Współczynnik ekspansji, 49,2:1. Metody chłodzenia: regeneracyjna i kołnierzem ablacyjnym. Wyprodukowany w ilości około 267 egzemplarzy.
WMerlin 1 – silnik rakietowy produkowany przez prywatną firmę astronautyczną SpaceX.
WRakieta na paliwo stałe jest rakietą z silnikiem wykorzystującym paliwo stałe (paliwo/utleniacz). Pierwsze rakiety zasilane prochem były wykorzystywane w działaniach militarnych już w XII wieku w Chinach. Wszystkie rakiety korzystały z paliwa w stanie stałym lub w formie proszku aż do XX wieku, kiedy rakiety na paliwo płynne i rakiety z silnikiem hybrydowym umożliwiły osiągnięcie lepszych osiągów i większej kontroli.
WRakietowy silnik hybrydowy – rodzaj silnika rakietowego wykorzystującego paliwo ciekłe i stały materiał pędny jednocześnie.
WRaptor – silnik rakietowy produkowany przez przedsiębiorstwo SpaceX.
WRD-108-8D75 – radziecki silnik rakietowy. Skonstruowany przez OKB Głuszko. Prace konstrukcyjne trwały od 1954 do 1955. Stanowił napęd członu Wostok 8K72-1 rakiet Wostok 8K72 oraz członu rakiet R-7. Podane oznaczenie utworzone zostało z oznaczenia konstruktora (RD-108) i oznaczenia rządowego (8D75). Łącznie w latach 1957–1961 wystrzelono 35 takich silników.
WRD-0109 – radziecki silnik rakietowy. Skonstruowany przez OKB Kosberg. Silnik powstał w ciągu 15 miesięcy prac. Użyto 154 sztuk tego silnika.
WRD-0110 – silnik rakietowy produkcji radzieckiej, pochodna silników RD-0107 i RD-0108, produkowany pierwotnie na potrzeby górnego stopnia rakiet Mołnia-M, później przystosowany na potrzeby rakiet nośnych Sojuz. Jest to jeden z najdłużej wykorzystywanych silników rakietowych nieprzerwanie od pierwszego startu w latach 60. XX wieku.
WRD-119 – silnik rakietowy konstrukcji radzieckiej; opracowywany w latach 1958-1963. Spalał toksyczną mieszankę ciekłego tlenu i niesymetrycznej hydrazyny, w proporcjach 1,5:1. Odnotowano około 165 startów silników tego typu.
WRD-0120: silnik rakietowy produkcji radzieckiej, zaprojektowany jako odpowiedź na amerykańskie silniki RS-25 SSME, wykorzystywany specjalnie do rakiet serii Energia użytych w programie Buran. Cztery jednokomorowe silnik RD-0120 były zainstalowane w drugim stopniu rakiety. Zapas materiału pędnego pozwalał na działanie silników przez 340 sekund. Z porównania masy członu i wartości ciągu wynika, że drugi człon rakiety Energia mógłby być użyty samodzielnie. Parametry pracy były bardzo zbliżone do amerykańskich silników SSME. RD-0120 był jednak jednorazowy, w przeciwieństwie do jednostek napędowych wahadłowców USA. Nie miało więc sensu instalować go wewnątrz promu.
WRD-170 – silnik rakietowy produkcji radzieckiej, produkowany przez NPO Energomasz na potrzeby rakiety Energia. Został on okrzyknięty najmocniejszym silnikiem rakietowym na świecie. Ten silnik spalał mieszaninę nafty i ciekłego tlenu w czterech komorach spalania, zasilanych przez jedną turbopompę.
WRD-180 – dwukomorowy silnik rakietowy zaprojektowany i produkowany przez rosyjskie przedsiębiorstwo NPO Energomasz, stanowiący pochodną czterokomorowych silników RD-170 i RD-171, używanych w rosyjskich rakietach nośnych Energia i Zenit. Silnik oferowany jest na rynku przez amerykańską spółkę RD AMROSS, stanowiącą joint venture Pratt & Whitney Rocketdyne (50%) i NPO Energomasz (50%). Silnik wykorzystuje technikę cyklu zamkniętego wzbogaconego ciekłym tlenem, opracowaną w Związku SR Radzieckich. na potrzeby rakiety N1. Technikę stosowano też w USA, Europie, Japonii oraz w Chinach. Radzieckie osiągnięcie owocowało 25-procentowym wzrostem wydajności silnika, względem dotychczas stosowanych technik ciekłopaliwowych. Silnik jest dostarczany m.in. do United Launch Alliance (ULA), gdzie został dostosowany do wymagań amerykańskich rakiet nośnych Atlas III i Atlas V.
WRD-191 – rosyjski silnik rakietowy na paliwo ciekłe, jednokomorowa pochodna radzieckiego silnika RD-170. Od 2014 wykorzystywany jako silnik startowy rakiet Angara.
WRD-253 – silnik rakietowy produkowany przez ZSRR / Rosję, zaprojektowany przez zespół kierowany przez W. Głuszkę. Wykorzystywany w rakietach Proton.
WRocketdyne F-1 – jednokomorowy silnik rakietowy zaprojektowany przez Rocketdyne dla Centrum Lotów Kosmicznych imienia George'a C. Marshalla i używany w rakiecie Saturn V. W pierwszym stopniu rakiety Saturn (S-IC) zastosowano pięć takich silników.
WRS-27 – amerykański silnik rakietowy zasilany paliwem ciekłym, produkowany przez Rocketdyne i wykorzystywany do zasilania pierwszych stopni rakiet Delta 2000, Delta 3000, Delta 5000, a także pierwszej serii rakiet Delta II (6000).
WSilnik Halla jest to jeden z rodzajów silnika jonowego, w którym jony gazu są przyspieszane polem elektrycznym. Silniki tego typu są wykorzystywane do podtrzymywania właściwej orbity satelitów, zmiany orbity oraz do eksploracji kosmosu. Przykładem jego zastosowania był silnik PPS 1350-G wykorzystany do napędzania sondy SMART-1 o impulsie właściwym równym 1640 sekundom. Silnik Halla wykorzystuje zjawisko Halla.
WSilnik jonowy – rodzaj silnika rakietowego, w którym czynnikiem nośnym są jony rozpędzane w wyniku oddziaływania elektromagnetycznego.
WHM-7(B) – francuski silnik rakietowy na mieszankę ciekłego tlenu i wodoru, stosowany w rakietach rodziny Ariane. W rakietach Ariane 2, 3, 4 i 5 używana jest jego rozwojowa wersja oznaczona dodatkową literę B.
WStar-48 – silnik rakietowy na paliwo stałe, wykorzystywany jako stopień górny dla rakiet nośnych. Służył do ostatecznej korekcji orbity geostacjonarnej lub nadania ładunkowi II prędkości kosmicznej.
WViking: seria silników rakietowych używanych w pierwszych rakietach Ariane. Jako paliwo wykorzystuje mieszaninę hipergolową.
WVulcain – francuski silnik rakietowy na mieszankę ciekłego tlenu i wodoru, stosowany w rakietach rodziny Ariane 5. Rozwijany w latach 1996-2002. W 2002 r. został zastąpiony silnikiem Vulcain 2.
WVulcain 2 – francuski silnik rakietowy na mieszankę ciekłego tlenu i wodoru, stosowany w rakietach rodziny Ariane 5. Wywodzi się bezpośrednio od silnika Vulcain, od którego ma 20% większy ciąg i o trzy sekundy dłuższy impuls właściwy, co stanowiło klucz do zwiększenia udźwigu wariantu ECA w stosunku do podstawowej wersji rakiety Ariane 5.