W42 zaprzeczenia bogini Maat pochodzą z kultu egipskiej bogini Maat znanego już za pierwszej dynastii. Należały one do Księgi umarłych składanej w grobie. Wcześniejsze wersje pochodzą z Tekstów Piramid. Poniższa wersja pochodzi z księgi zmarłych zmarłego skryby Ani z XIX dynastii Nowego Państwa. Czterdziestu dwu przykazaniom odpowiadają czterdzieści dwa bóstwa z Ra na czele. Papirus ten zawiera ponadto hymny pochwalne. Został on przedstawiony i przetłumaczony na początku XX w. przez E. A. Wallisa Budge. Wcześniejsze wersje spowiedzi negatywnej są rozważane jako inspiracja dla Dekalogu Izraelitów.
WHymn do Atona – egipski hymn religijny napisany na cześć jedynego Boga, Atona, najprawdopodobniej przez faraona Echnatona. Utwór, nazywany czasem Wielkim hymnem do Atona, został odnaleziony w grobowcu faraona imieniem Aj. Władca ten był wysokim dostojnikiem (wezyrem) za panowania Echnatona i być może jego teściem, ojcem królowej Nefertiti. Hymn do Atona był porównywany do Psalmu 104.
WKanon turyński, Papirus turyński, Królewska Lista z Turynu – unikatowy papirus, napisany w hieratyce, obecnie znajdujący się w Museo delle Antichità Egizie w Turynie, skąd wywodzi się jego współczesna nazwa.
WKsięga Bram to święty tekst staroegipski datujący się z czasów Nowego Państwa. Opisuje ona przejście duszy nowozmarłego do następnego świata, podobne do przejścia słońca przez świat podziemia w czasie nocy. Od duszy wymagane jest przejście przez szereg "bram", z których każda związana jest z inną boginią. Dusza musi rozpoznać poszczególne boginie. Tekst sugeruje, że niektórzy ludzie przejdą bez przykrości, ale inni będą przechodzić męki w jeziorze ognia.
WKsięga Jaskiń – jeden z najważniejszych tekstów pogrzebowych egipskiego Nowego Państwa. Tak jak wiele innych tekstów pogrzebowych, Księga Jaskiń, zapisana na ścianach grobowców, była swego rodzaju materiałem informacyjnym dla umarłych. W Księdze Jaskiń opisano podróż boga słońca Ra przez sześć jaskiń podziemnego świata. Szczególną uwagę poświęcono w księdze nagrodzie i karze w życiu pozagrobowym. Księga Jaskiń jest też jednym z najlepszych źródeł informacji o tym, jak wygląda piekło według starożytnych Egipcjan.
WKsięga umarłych – staroegipski zbiór prawie dwustu rozdziałów obejmujących magiczne teksty, rysunki i pieśni, mających ułatwić zmarłemu przejście do raju. Była zapisywana na zwojach papirusu i stanowiła ewolucję wcześniejszych Tekstów Piramid i Tekstów Sarkofagów. Stanowiła najpopularniejszy rodzaj książki w ówczesnym okresie – w Nowym Państwie każdy, kto był w stanie zapłacić pisarzowi za przepisanie księgi, mógł ją otrzymać. Pisano ją też masowo, zostawiając wolne miejsce na wpisanie imienia, co pozwalało dopasowywać każdorazowo księgę do osoby zmarłego.
WLamentacje Ipuwera – zapisane pismem hieratycznym dzieło starożytnej egipskiej literatury mądrościowej autorstwa mędrca Ipuwera. Nie ma zgodności co do czasu jego powstania – wskazuje się na koniec Starego Państwa, Pierwszy Okres Przejściowy lub Średnie Państwo. Dzieło kopiowane było jeszcze za czasów XIX dynastii, z którego to okresu pochodzi jedyny zachowany do dziś egzemplarz. Jest on przechowywany w Holenderskim Narodowym Muzeum Starożytności w Lejdzie.
WList z Tell el-Amarna – jeden z 382 znanych dokumentów z korpusu tekstów amarneńskich odkrytych w 1887 roku w Tell el-Amarna w Egipcie i zawierających korespondencję dyplomatyczną faraonów Amenhotepa III i Echnatona.
WListy amarneńskie, listy z Amarny – pozostałości archiwum korespondencji dyplomatycznej pomiędzy władcami Egiptu a ich wasalami i władcami niezależnymi z terenów Syropalestyny, Mezopotamii i Anatolii. Większość listów w tym archiwum datowana jest na XIV wiek p.n.e., a dokładnie na okres panowania faraonów egipskich Amenhotepa III i jego syna Amenhotepa IV, zwanego też Echnatonem.
WPapirus Ebersa – staroegipski papirus medyczny, napisany najpóźniej około 1550 r. p.n.e., zakupiony od pewnego Araba przez niemieckiego egiptologa Georga Ebersa w 1873. Sprzedający twierdził, że znalazł ten zwój w 1862 r. między nogami dobrze zachowanej mumii w Tebach.
WPapirus Edwina Smitha - staroegipski tekst medyczny, najstarszy znany traktat na temat chirurgii oraz leczenia urazów. Pismo będące prawdopodobnie podręcznikiem medycyny wojskowej opisuje 48 przypadków rozmaitych urazów, złamań, ran, i guzów. Dokument powstał za czasów XVI lub XVII dynastii, to jest ok. XVI-XVII wieku p.n.e. Jego nazwa pochodzi od nazwiska amerykańskiego egiptologa Edwina Smitha, który wszedł w jego posiadanie w 1862 roku.
WPapirus Rhinda – jeden z najstarszych znanych dokumentów matematycznych, sporządzony w XVII w. p.n.e. przez królewskiego skrybę Ahmesa, zawierający przykłady rozwiązań dla problemów matematycznych z zakresu algebry i geometrii. Jego nazwa pochodzi od nazwiska jego odkrywcy – brytyjskiego egiptologa Alexandra Henry'ego Rhinda (1833–1863), który zakupił go w 1858 roku. Dwie części papirusu przechowywane są w Muzeum Brytyjskim w Londynie, a niewielkie jego fragmenty znajdują się w Brooklyn Museum w Nowym Jorku.
WPapirus Westcar – zbiór opowiadań o cudach, przedstawia faraona IV dynastii – Cheopsa (Khufu), wysłuchującego pięciu opowieści swoich synów, m.in.: Chefrena, Baure oraz Dżedefhora. Do naszych czasów z pierwszej opowieści zachowało się tylko zakończenie, piąte opowiadanie również jest niekompletne. Ponieważ brakuje początku i końca papirusu niektórzy wysuwają przypuszczenie, że mógł pierwotnie zawierać więcej opowiadań. Zapewne jest kopią wcześniejszego tekstu, spisaną za czasów II Okresu Przejściowego, a może nawet XII dynastii – na co wskazuje użyty styl i język kompozycji.
WPapirusy z Elefantyny – dokumenty spisywane przez wspólnotę żydowską na wyspie Elefantyna na przestrzeni setek lat począwszy od V wieku p.n.e.
WPieśni rozweselające serce — antologia starożytnej poezji egipskiej w wyborze, przekładzie i opracowaniu Tadeusza Andrzejewskiego (1923-1991). Ukazała się w 1963 nakładem Państwowego Wydawnictwa Naukowego. Była jedną z trzech, obok tomów Opowiadania egipskie z 1958 i Dusze boga Re z 1967, książek autora przeznaczonych dla niespecjalistów, przybliżających literaturę staroegipską. Teksty składające się na antologię zostały przełożone z oryginału. Reprezentują one miłosną poezję egipską. W książce zaprezentowano utwory z papirusu Harris 500, Dzbanek z Teb, Papirus turyński, Wiersze o Złotej bogini, papirus Chester Beatty I, zawierający między innymi wiersze Necht-Sobeka, Fragment inskrypcji grobowej, Glosę na papirusie Anastasi II, Wiersze na ostrakach i Pieśń harfiarza z grobowca Nefer-hotepa.
WPieśń harfiarza – gatunek literacki w piśmiennictwie Starożytnego Egiptu. Teksty pieśni występują jako inskrypcje w grobowcach z okresu Średniego Państwa. Ponieważ w grobowcach inskrypcje te występują w pobliżu malowideł przedstawiających harfiarzy istnieje domniemanie że pieśni te były przez nich śpiewane. W swej treści teksty pieśni wyrażają daleko posunięty sceptycyzm co do istnienia życia po śmierci i pesymizm względem kondycji ludzkiej. Zachęcają do prowadzenia beztroskiej egzystencji i używania życia.
WTeksty Piramid – niejednorodny zbiór staroegipskich tekstów religijnych, związanych z kultem zmarłych i zredagowanych w Starym Państwie przez kapłanów z On (Heliopolis). Obejmowały formuły, zaklęcia, hymny, mity. Teksty utrwalane były na ścianach wewnętrznych korytarzy i komór grobowych władców, gdyż tylko dla nich były przeznaczone. Najstarsze inskrypcje pochodzą z komory grobowej piramidy Unisa z V dynastii.
WTeksty Sarkofagów – zbiór staroegipskich, religijnych tekstów magicznych, związanych z kultem zmarłych. Ich trzonem były zasadniczo przeredagowane, wzbogacone i opracowane literacko Teksty Piramid. Teksty Sarkofagów stanowiły ich dalszą ewolucję, dostępną już dla zwykłych śmiertelników, a nie tylko dla faraona, jak w przypadku samych Tekstów Piramid.
WTuryński papirus erotyczny – dokument z XII wieku p.n.e., zawierający dwanaście ilustracji przedstawiających wyobrażenia starożytnych Egipcjan z okresu XIX–XX dynastii o technikach seksualnych. Zabytek przechowywany jest w Muzeum Egipskim w Turynie.