W3 Księga Ezdrasza – księga starotestamentowa znajdująca się w Septuagincie, w prawosławiu uznawana za kanoniczną. Przez Kościół katolicki i Kościoły protestanckie zaliczana do apokryfów. Umieszczana w niektórych rękopisach Wulgaty po księgach Ezdrasza i Nehemiasza lub na końcu Starego Testamentu jako 3 Księga Ezdrasza. W pierwotnych rękopisach Septuaginty występuje jako 1 Księga Ezdrasza, w rękopisach późniejszych i Biblii rosyjskiej jako 2 Księga Ezdrasza.
WAnabaza – dzieło Ksenofonta. Występuje również pod tytułem Wyprawa Cyrusa. Opisuje brawurowy powrót greckiego wojska najemnego spod Kunaksy w Babilonii do Grecji.
WAntologia palatyńska – jest to zbiór epigramatów około 320 poetów greckich z różnych epok - od czasów hellenistycznych do bizantyjskich. Wiersze zebrał w Bizancjum około 900 roku Konstantyn Kefalas. Około roku 980 Antologia została rozszerzona do 15 ksiąg. W 1606 roku została odnaleziona w Bibliotece Palatyńskiej w Heidelbergu.
WBajki Ezopa lub Aesopica – zbiór dzieł Ezopa, bajkopisarza greckiego, niewolnika żyjącego w VI wieku p.n.e. Jego bajki są do dziś popularne. Bohaterami są zwykle zwierzęta posiadające cechy ludzkie. Bajki Ezopa napisane są głównie w formie opowieści moralizującej bądź satyrycznej. Znaczna ich część jest znana na całym świecie i została przetłumaczona na wiele języków.
WDafnis i Chloe – najbardziej znany antyczny romans grecki.
WDiotyma z Mantinei lub Deotyma, grecka filozofka. Żyła za czasów Sokratesa. Jej postać znana jest głównie dzięki umieszczeniu jej przez Platona w jego dialogu Uczta. Ponieważ jest to praktycznie jedyne jej dotyczące źródło, nie jest pewne czy jest postacią historyczną, jednak prawie wszystkie postacie pojawiające się w Dialogach Platona, okazywały się prawdziwymi ludźmi żyjącymi w starożytnych Atenach.
WDramat satyrowy – starożytna grecka odmiana komedii, przedstawiająca w sposób humorystyczny motywy i postacie mitologiczne. Za twórcę dramatu satyrowego uważano w starożytności Pratinasa z Fliuntu, który przeniósł do Aten i zaadaptował wykształconą z dytyrambu pieśń chóru satyrów.
WDzieje – dzieło historyczne Herodota, napisane w dialekcie jońskim. Podział na dziewięć ksiąg, nazwanych imionami muz jest dziełem gramatyków aleksandryjskich i arbitralnie dzieli tok narracji. Częściowo zostało napisane wkrótce po 450 p.n.e., bowiem w tym czasie za odczytanie pochwały Aten ich mieszkańcy przyznali Herodotowi nagrodę 10 talentów.
WTwórczość Lukiana z Samosat można podzielić na kilka części, w zależności od gatunku literackiego:
WIfigenia w Taurydzie – tytuł dwóch różnych sztuk teatralnych, opery i obrazu opartych ma mitycznej historii Ifigenii, córki Agamemnona, króla Myken. Tauryda to dzisiejszy Krym, gdzie Ifigenia była kapłanką Artemidy.Ifigenia w Taurydzie – tragedia napisana przez Eurypidesa pomiędzy 414 a 413 r. p.n.e. Jest to jedno z 18 zachowanych do dzisiaj dzieł tego dramaturga.Ifigenia w Taurydzie – sztuka teatralna Johanna Wolfganga Goethego z 1787 roku.Ifigenia w (na) Taurydzie – opera Christopha Willibalda Glucka, której premiera odbyła się 18 maja 1779 r. i jej późniejsza o dwa lata, niemiecka przeróbka.zobacz też "Ifigenia w Taurydzie" – obraz pędzla Heinricha Gärtnera.
WIliada – obok Odysei drugi z eposów, których autorstwo tradycja przypisuje Homerowi. Oba utwory datuje się na VIII lub VII wiek p.n.e. – stanowią więc one najstarsze zabytki literatury greckiej i europejskiej w ogóle. Oba poematy są eposami heroicznymi. Powstały prawdopodobnie w Jonii na wybrzeżu Azji Mniejszej – świadczy o tym przede wszystkim ich język, który można scharakteryzować jako archaiczny dialekt joński z elementami dialektu eolskiego. Metrum stanowi heksametr daktyliczny. Tematem utworu jest gniew Achillesa i związane z nim epizody wojny trojańskiej. Tytuł utworu pochodzi od wyrażenia he Ilias poiesis – pieśń o Ilionie (Troi).
WKomedia starogrecka ukształtowała się w V wieku p.n.e. Stała się jednym z podstawowych gatunków dramatu starożytnej Grecji, traktowanym jako opozycyjny do tragedii. Badacze wyróżniają trzy etapy rozwoju komedii starogreckiej: staroattycki, średni i nowy. Według greckiej mitologii muzą komedii jest Talia.
WList Arysteasza – pseudoepigraf napisany prozą, pochodzący najprawdopodobniej z drugiej połowy II wieku p.n.e. Ten fikcyjny list miał zostać skierowany przez niejakiego Arysteasza, jednego z Hellenów, czcicieli Zeusa oraz dworzanina Ptolemeusza II Filadelfa, do mieszkającego w Jerozolimie jego brata Filokratesa. Utwór ten został napisany w koine, a opowiada uważaną za legendę historię powstania Septuaginty.
WLucjusz czyli osioł – opowiadanie Lucjana z Samosat z II w. n. e.
WMarmor Parium – pochodząca z epoki hellenistycznej, grecka kronika wyryta na marmurowej tablicy.
WMitografowie – w starożytności grecko-rzymskiej (klasycznej) badacze i literaci zajmujący się zbiorczym opisywaniem, porządkowaniem i tłumaczeniem mitów.
WOdyseja – epos grecki, przypisywany Homerowi, oparty na antycznej ustnej tradycji epickiej i spisany przypuszczalnie w VIII wieku p.n.e.
WPeriplus Morza Erytrejskiego – grecki periplus z przełomu I i II wieku n.e. dla kupców i żeglarzy handlujących z Indiami i Afryką Wschodnią.
WPriapea – w starożytności krótkie epigramaty, o mniej lub bardziej obscenicznej treści, poświęcone bogu Priapowi.
WTheogonia – epos kosmogoniczny o powstaniu bogów i początkach świata, napisany przez greckiego epika Hezjoda.
WWiatr Północny i Słońce – jedna z bajek Ezopa. Treścią bajki jest spór między Wiatrem Północnym a Słońcem o to, które z nich jest silniejsze. Zwycięzcą miał zostać ten, kto zmusi wędrowca do zdjęcia płaszcza.
WWojna peloponeska – dzieło historyczne Tukidydesa opisujące przebieg wojny peloponeskiej pomiędzy Spartą a Atenami oraz ich sprzymierzeńcami. Powstało w V wieku p.n.e.