W

Renesans, odrodzenie – epoka w historii kultury europejskiej, obejmująca przede wszystkim XVI wiek, określany często jako „odrodzenie sztuk i nauk” oraz koncepcja historiozoficzna odnosząca się do historii kultury włoskiej od Dantego do roku 1520.

W

Allemande [almãd] to taniec dworski, pochodzenia niemieckiego, popularny od XVI wieku w Anglii, Francji i Niderlandach. Charakteryzuje się parzystym metrum oraz wolnym tempem. Od XVII wieku uległ stylizacji i wszedł w skład barokowej suity, najbardziej spopularyzowany przez Johanna Sebastiana Bacha. W tradycyjnej suicie Allemande zajmowało pierwsze miejsce – przed Courante, Sarabande i Gigue

W

Bibliotheca Corviniana, Biliotheca Corvina, Corvinae – biblioteka króla Macieja Korwina założona przy współudziale jego drugiej małżonki Beatrycze Aragońskiej na zamku w Budzie, tworzona pomiędzy 1460 a 1490 r., uważana za jeden z najbardziej znanych i najwspanialszych księgozbiorów renesansowych. Bibliotekarzem zarządzającym księgozbiorem królewskim był przybyły z Italii humanista Galeotto Marzio.

W

Gasparo Cairano, znany również jako Gasparo da Cairano, de Cayrano – włoski rzeźbiarz epoki renesansu.

W

Kościół p.w. św. Franciszka (Ozieri) – dawny kościół klasztorny franciszkanów, obecnie kościół parafialny.

W

Literatura renesansu – ogół dzieł literackich powstałych w epoce zachodnioeuropejskiego renesansu, nazywanego także odrodzeniem, czyli w wiekach od XIV do XVI.

W

Giulio Cesare Scaligero, znany jako Jules César Scaliger – włoski humanista.

W

Taniec dworski – forma tańca, która ukształtowała się pod koniec średniowiecza i była popularna do XVIII w. na najbogatszych dworach europejskich, wśród koronowanych głów, najwyższej arystokracji i dworzan. Największym powodzeniem cieszył się na dworach włoskich, francuskich i angielskich. Kiedy rozrywce tego typu zaczęto poświęcać coraz więcej czasu, powstał nowy zawód organizatora zabaw, prototyp choreografa.

W

Teoria europejskiego cudu – koncepcja Erica Jonesa, autora The European Miracle: Environments, Economies and Geopolitics in the History of Europe and Asia mówiąca, że Europa i Europejczycy już przed 1492 rokiem miała specjalne cechy, które pozwoliły na odkrycie Nowego Świata, rozwój kapitalizmu, i zdominowanie światowego handlu i polityki. Choć poprzednika tej teorii można widzieć w osobie Maxa Webera, autora słynnego opracowania Etyka protestancka a duch kapitalizmu, w którym argumentuje, że społeczność protestancka miała cechy predestynujące ją do wytworzenia stosunków kapitalistycznych, to teorię europejskiego cudu uważa się często za przykład wulgarnego europocentryzmu.