W

Cyklon − rodzaj cyrkulacji atmosferycznej typowej dla niżów barycznych; wirowy układ wiatrów w obrębie niżu. Na półkuli północnej kierunek obrotu przeciwny do kierunku ruchu wskazówek zegara, zaś na południowej zgodny z kierunkiem wskazówek zegara.

W

Front chłodny – jeden z trzech rodzajów frontu atmosferycznego. Jest to granica między nacierającą chłodną masą powietrza i ustępującą masą ciepłą. Przeważnie ma charakter burzowy, a głównym typem chmur występujących w obrębie tego frontu jest cumulonimbus.

W

Front ciepły – jeden z trzech rodzajów frontów atmosferycznych. Występuje wówczas, gdy ciepła masa powietrza odsuwa masę chłodną.

W

Front meteorologiczny, front atmosferyczny – wąska strefa przejściowa oddzielająca masy powietrza o różnych właściwościach termicznych i wilgotnościowych.

W

Front zokludowany – jeden z trzech rodzajów frontów atmosferycznych. Stanowi on kombinację frontu chłodnego i frontu ciepłego. Na mapach synoptycznych okluzje oznacza się linią fioletową lub brązową z półkolami i trójkątami.

W

Niż baryczny, cyklon – układ baryczny, w którym występują zazwyczaj układy frontalne. Nacisk jest tutaj położony na to, że niż baryczny jest zjawiskiem pogodowym, a nie obszarem niskiego ciśnienia. Wraz z przyjściem centrum niżu obserwuje się spadek ciśnienia i zazwyczaj zmianę innych parametrów, takich jak temperatura czy zachmurzenie. Wbrew potocznym oczekiwaniom wiatr, w rozwiniętym (czasowo) niżu barycznym, nie wieje od obszaru ciśnienia wysokiego do niskiego, lecz prawie równolegle do linii stałego ciśnienia. W niżu wiatry wieją cyklonalnie, czyli na półkuli północnej przeciwnie do wskazówek zegara.

W

Niż Islandzki – klimatyczny niż baryczny z centrum między Islandią a Grenlandią. W zimie występuje także nad Morzem Barentsa.

W

Prąd strumieniowy – intensywny, dość wąski i prawie poziomy strumień przenoszący z zachodu na wschód olbrzymie masy powietrza w atmosferze ziemskiej. Niezbyt gruba około 2 km i wąska strefa bardzo silnych wiatrów występująca na poziomie 9-12 km. Charakteryzuje się prędkością wiatru powyżej 30 m/s, a maksymalnie osiąga nawet 500 km/h. Występuje w górnej części troposfery oraz dolnej części stratosfery, co odpowiada poziomowi około 200 hPa. Formuje się na granicy między sąsiadującymi masami powietrza o znacznej różnicy temperatur, jak między obszarem polarnym i cieplejszym powietrzem w niższych szerokościach geograficznych.

W

Reguła baryczna – doświadczalna reguła wyznaczania kierunku, w którym znajduje się niż i wyż baryczny. Zgodnie z tą regułą człowiek stojący plecami do wiatru na półkuli północnej ma po swojej lewej stronie obszar niskiego ciśnienia. Oznacza to, że wiatr na średnich szerokościach wieje wokół centrum niżu przeciwnie do wskazówek zegara ("cyklonalnie").

W

Szlak niżów Vb według W. Van Bebbera – przebieg torów niżów nad Europą, opracowany przez Wilhelma Van Bebbera. Szlak ten przebiega od Zatoki Genueńskiej, przez Nizinę Padańską, Nizinę Węgierską w kierunku Europy Środkowo-Wschodniej.