WAsperitas – forma chmury wprowadzona do klasyfikacji przez założyciela Cloud Appreciation Society, Gavina Pretor-Pinney. Jest to pierwsza od 1951 chmura dodana do Międzynarodowego Atlasu Chmur Światowej Organizacji Meteorologicznej, którego nowe wydanie ukazało się w 2017. Nazwa oznacza brak gładkiej powierzchni.
WCauda – pozioma i nisko zawieszona chmura kształtem przypominająca ogon, rozciągająca się od głównej strefy opadów deszczu w superkomórce burzowej do chmury stropowej (murus), będącej zazwyczaj na tej samej wysokości co cauda. Ruch chmury odbywa się od głównego obszaru opadów w stronę chmury stropowej, a w miejscu jej połączenia z chmurą murus często można zaobserwować gwałtowne prądy wstępujące.
WCavum (cav) – dosłownie chmura w chmurze, wcześniej potocznie nazywana dziurkaczem. Otwór ma kolisty lub owalny kształt, w zależności od kąta obserwacji. Obłoki chmur Altocumulus lub Cirrocumulus muszą być silnie wychłodzone, a więc ich temperatura musi być w okolicy minus 30 stopni, a przy tym kropelki wody są silnie przechłodzone.
WChmura stropowa – formacja chmurowa zwykle związana z burzami. Występuje w postaci obniżenia poniżej wolnej od opadów podstawy chmury cumulus lub częściej cumulonimbus. Chmura ta zaznacza strefę głównego prądu wznoszącego, który zasysa chłodne i wilgotne powietrze z prądu zstępującego, kondensujące się na wysokości mniejszej niż podstawa chmury. Wiele silnych tornad formuje się głównie w superkomórkach z chmur stropowych.
WFluctus (flu) – krótkotrwałe zjawisko polegające na tworzeniu się struktur w kształcie załamujących się fal, występujące głównie na górnej powierzchni chmury.
WIncus (inc) – górna część chmury Cumulonimbus, rozpostarta w kształcie kowadła. Z wyglądu jest gładka, włóknista lub prążkowana.
WTuba (tub) – kolumna lub lej, wyrastający z podstawy chmury. Zjawisko to wskazuje na istnienie mniej lub bardziej silnego wiru. Jest to widoczna część tornada, o charakterystycznym, stożkowatym kształcie. Tworzy się na skutek różnicy ciśnień między powietrzem wewnątrz i na zewnątrz tornada. Na skutek niższego ciśnienia powietrze wznoszące się wewnątrz tornada ochładza się szybciej wraz ze wzrostem wysokości, niż wznoszące się powietrze o wyższym ciśnieniu, znajdujące się dalej od środka tornada. Przy założeniu, że wznoszące się powietrze ma taką samą wilgotność w całej objętości, powietrze bliżej środka tornada osiąga punkt rosy na niższej wysokości niż powietrze znajdujące się dalej. Dalsze wznoszenie powietrza doprowadza do kondensacji i powstania widocznej chmury. Ponieważ ciśnienie jest najniższe w osi tornada, im dalej od tej linii, tym wyżej znajduje się punkt rosy wznoszącego powietrza – stąd bierze się charakterystyczny kształt leja. Jest początkiem tornada powstającego z superkomórki.
WMammatus (mam) – wypukłości znajdujące się w dolnej części chmury, wyglądem przypominające wymiona.
WPraecipitatio (pra) – opad deszczu, gradu, śniegu, słupków lodowych itp. o różnym natężeniu docierający do powierzchni ziemi. Praecipitatio towarzyszy takim chmurom, jak:Altocumulus Nimbostratus Stratocumulus Cumulus Cumulonimbus
WVirga (vir) – opad, który nie dociera do powierzchni ziemi, ponieważ paruje lub sublimuje zanim opadnie. Dzieje się tak najczęściej, kiedy dolna część atmosfery ma niską wilgotność.
Warcus (arc), pol. wał szkwałowy, ang. shelf cloud) – szczególna forma chmury przypominająca poprzecznym przekrojem swego czoła poziomy klin lub taran. Jest ona przytwierdzona do podstawy chmury macierzystej, zazwyczaj burzowej, rzadko kłębiastej. Tego typu forma chmury występuje najczęściej na granicy burzowych frontów atmosferycznych oraz w superkomórkach, zawsze na przednim skraju strefy burzowej. W rejonie jej występowania zazwyczaj pojawia się porywisty wiatr, zwany szkwałem, i intensywne opady.