W

Aleksander III Macedoński zwany też Aleksandrem Wielkim i niezwyciężonym (άνίκητος) – król Macedonii z dynastii Argeadów w latach 336–323 p.n.e. Jest powszechnie uznawany za wybitnego stratega i jednego z największych zdobywców w historii ludzkości. Okres panowania Aleksandra wyznacza granicę między dwiema epokami historii starożytnej: okresem klasycznym i epoką hellenistyczną.

W

Alkibiades, Alcybiades – ateński strateg. Był kluczową postacią ostatnich 15 lat II wojny peloponeskiej. Charakteryzowany jest jako wybitny polityk i wódz, któremu brak rozwagi, wygórowane ambicje i skłonność do wystawnego trybu życia przysporzyły wielu wrogów. Dla Greków był postacią kontrowersyjną.

W

Arystydes, stgr. Ἀριστείδης (Aristeídēs) – ateński polityk i dowódca wojskowy, nazywany Sprawiedliwym.

W

Epaminondas – tebański wojskowy i polityk.

W

Filopojmen z Megalopolis – strateg i przywódca Związku Achajskiego.

W

Kimon – wódz i polityk ateński.

W

Klearchos ze Sparty był jednym z wybitniejszych dowódców najpierw spartańskich, podczas wojny peloponeskiej, a później jako wódz najemników. Zginął w 401 r. p.n.e., podstępnie zamordowany przez Persów, gdy dowodził najemnikami wspierającymi uzurpatora do tronu perskiego, Cyrusa Młodszego, tymi samymi, którzy zdobyli sławę podczas słynnego marszu dziesięciu tysięcy.

W

Konon – wódz ateński, jeden z dowódców floty perskiej w bitwie pod Knidos.

W

Ksantippos – spartański najemnik, dowódca armii kartagińskiej w bitwy pod Tunesem w 255 p.n.e., w trakcie pierwszej wojny punickiej.

W

Miltiades Młodszy – polityk i wódz ateński. Zwycięzca spod Maratonu, ojciec Kimona.

W

Nikiasz – wódz i polityk ateński okresu wojny peloponeskiej.

W

Teramenes, gr. Θηραμένης, – ateński mąż stanu, który odegrał ważną rolę w ostatniej dekadzie wojny peloponeskiej. Szczególnie aktywny w dwóch okresach rządów ateńskiej oligarchii, jak również podczas procesu strategów dowodzących w bitwie pod Arginuzami w 406 p.n.e. Umiarkowany oligarcha, często stawał pomiędzy demokratami i skrajnymi oligarchami. Dążył do poszerzenia składu oligarchii, co nastąpiło w 411 r. p.n.e. Nie udało mu się tego powtórzyć w 404 r. p.n.e. – został stracony przez swoich przeciwników politycznych.