WBagienna olszyna górska lub (Caltho-Alnetum) – zespół leśny, który w Polsce występuje w piętrze pogórza i regla dolnego Karpat. Po raz pierwszy rozpoznany w latach 60. XX w. w Bieszczadach, później stwierdzono jego występowanie jeszcze w Beskidzie Żywieckim, Pieninach i Beskidzie Niskim. Charakteryzuje się dość dużym bogactwem florystycznym. Dominującym gatunkiem wśród drzew jest olsza szara lub czarna, a w ubogim florystycznie runie leśnym - knieć błotna. Zbiorowisko to występuje na płaskich i zabagnionych terenach o stałym przepływie wód wysiękowych, gdzie dominują gleby mułowo-glejowe lub mułowo-torfowe. Duże podobieństwo florystyczne i siedliskowe łączy ten zespół z występujących na nizinach zespołem Fraxino-Alnetum.Charakterystyczna kombinacja gatunków Ch.Ass.: knieć błotna (Caltha paluistris), kozłek całolistny ChAll.: perz psi, olsza szara, turzyca zwisła, turzyca rzadkokłosowa, turzyca zgrzebłowata, śledziennica skrętolistna, czartawa drobna, czartawa pośrednia, skrzyp olbrzymi, kostrzewa olbrzymia, ziarnopłon wiosenny, złoć żółta, pióropusznik strusi, czeremcha pospolita, merzyk fałdowany, porzeczka zwyczajna, szczaw gajowy, gwiazdnica gajowa, wiąz pospolity ChO. : piżmaczek wiosenny Adoxa moschatelina, czosnek niedźwiedzi Allium ursinum, zawilec żółty Anemone ranunculoides, sałatnica leśna Aposeris foetida, kopytnik pospolity Asarum europaeum, jarzmianka większa Astrantia major, żórawiec falisty (mech) Atrichum undulatum, turzyca leśna Carex sylvatica, kokorycz pusta Corydalis cava, kokorycz wątła Corydalis intermedia, kokorycz drobna Corydalis pumila, wawrzynek wilczełyko Daphne mezereum, nerecznica samcza Dryopteris filix-mas, wilczomlecz migdałolistny Euphorbia amygdaloides, wilczomlecz słodki Euphorbia dulcis, dzióbkowiec bruzdowany (mech) Eurhynchium striatum, ziarnopłon wiosenny Ficaria verna, złoć mała Gagea minima, gajowiec żółty Galeobdolon luteum, przytulia wonna Galium odoratum, niecierpek pospolity Impatiens noli-tangere, zdrojówka rutewkowata Isopyrum thalictroides, groszek wiosenny Lathyrus vernus, lilia złotogłów Lilium martagon, tojeść gajowa Lysimachia nemorum, szczyr trwały Mercurialis perennis, prosownica rozpierzchła Milium effusum, gnieźnik leśny Neottia nidus-avis, czworolist pospolity Paris quadrifolia, zerwa kłosowa Phyteuma spicatum, kokoryczka wielokwiatowa Polygonatum multiflorum, pierwiosnek wyniosły Primula elatior, miodunka ćma Pulmonaria obscura, miodunka plamista Pulmonaria officinalis, jaskier kaszubski Ranunculus cassubicus, jaskier kosmaty Ranunculus lanuginosus, żankiel zwyczajny Sanicula europaea, trędownik bulwiasty Scrophularia nodosa, czyściec leśny Stachys sylvatica, przetacznik górski Veronica montana, fiołek leśny Viola reichenbachiana.ChCl. : Klon polny Acer campestre, klon zwyczajny Acer platanoides, podagrycznik pospolity Aegopodium podagraria, zawilec gajowy Anemone nemorosa, kłosownica leśna Brachypodium sylvaticum, dzwonek pokrzywolistny Campanula trachelium, turzyca palczasta Carex digitata, leszczyna pospolita Corylus avellana, kruszczyk szerokolistny Epipactis helleborine, trzmielina zwyczajna Euonymus europaea, trzmielina brodawkowata Euonymus verrucosus, jesion wyniosły Fraxinus excelsior, przylaszczka pospolita Hepatica nobilis, łuskiewnik różowy Lathrea squamaria, suchodrzew pospolity Lonicera xylosteum, perłówka zwisła Melica nutans, wiechlina gajowa Poa nemoralis, jaskier różnolistny Ranunculus auricomus, porzeczka alpejska Ribes alpinum, szałwia lepka Salvia glutinosa, cebulica dwulistna Scilla bifolia.
WBrzezina bagienna – zespół leśny o spornej przynależności syntaksonomicznej. W klasyfikacji Władysława Matuszkiewicza ze względu na charakterystyczną kombinację gatunków i warunków siedliskowych zaliczony do klasy Vaccinio-Piceetea. Zbliżony jest do zespołu Thelypteridi-Betuletum pubescentis zaliczanego do klasy Alnetea glutinosae, ale zawiera więcej elementów borowych oraz subatlantyckich. W literaturze zachodnioeuropejskiej bywa rozróżniana subborealna brzezina bagienna i subatlantycka brzezina bagienna. W polskiej terminologii subborealna brzezina bagienna to las olsowy Thelypteridi-Betuletum pubescentis.
WDambo – słowo określające klasę płytko podmokłych trawiastych formacji roślinnych, używane w środkowej, południowej i zachodniej Afryce, szczególnie w Zambii i Zimbabwe. Występują głównie na, charakteryzujących się dużymi opadami, równinnych płaskowyżach, posiadających system podobnych do rzek, rozgałęzionych kanałów, które mimo że nigdzie nie są duże, są na tyle powszechne by sumarycznie zajmować bardzo dużą powierzchnię. Szacuje się, że w Zambii dambos pokrywają 12,5% powierzchni kraju. Podobnymi afrykańskimi określeniami są mbunga, matoro, vlei, fadama (Nigeria) oraz bolis.
WLasy bagienne – zespół zbiorowisk roślinnych, powstawaniu których sprzyja dobre nawilgotnienie gleb oraz okresowe zalewanie wodą. Przede wszystkim są to różnego rodzaju lasy olchowe powstające w zależności od poziomu wód gruntowych.
WŁąka łęgowa, łęg – typ łąki zajmującej miejsca okresowo wilgotne i podmokłe. Łąki łęgowe zajmują obszary zalewowe i rozlewiskowe, tj. zwykle terasy rzeczne, a rzadziej nieckowate zagłębienia terenu niezwiązane z ciekami stałymi ani zbiornikami wodnymi. Poziom wód gruntowych jest zmienny – w okresie roztopów i powodzi woda znajduje się na powierzchni, następnie odpływa. Gleby są zwykle madami, czasem z udziałem gleb mułowo-torfowych, jednak nie są zabagnione. Jeżeli znajduje się w nich torf, to ulega on murszeniu. Odczyn gleby lekko kwaśny lub obojętny. Łąki łęgowe mają charakter półnaturalny, zajmując siedliska lasów łęgowych. W zależności od warunków hydrologicznych łąki łęgowe dzielą się na następujące typy:zgrądowiałe – przesuszone; właściwe – zalewane przez wysokie wylewy, odpływ wody szybki, przez większą część roku woda nie występuje na powierzchni, żyzne, użytkowane jako łąki wyczyńcowe, roślinność łąkowa z klasy Molinio-Arrhenatheretea, roślinność szuwarowa rzadsza; rozlewiskowe – zalewane przez zwykłe wylewy, przez większą część roku woda nie występuje na powierzchni, jednak odpływa wolniej i pozostaje dłużej i płycej pod powierzchnią niż w łęgu właściwym, średnio żyzne, uzyskane siano ma zastosowanie głównie jako ściółka, dominuje roślinność szuwarowa ; zastoiskowe – woda podsiąkająca, stosunkowo długo stagnująca, mało żyzne, użytkowanie utrudnione ze względu na częściowe podtopienie i bagnistość, uzyskane siano ma zastosowanie głównie jako ściółka, dominuje roślinność szuwarowa, najbardziej podatne na zabagnienie.
WŁęg rozlewiskowy – rodzaj łąki zajmującej siedliska podmokłe. Występuje zwykle w dolinach rzecznych na tarasie zalewowym. Gleba mułowo-torfowa, także mady. Odczyn gleby kwaśny (pH=5,5÷6,5). Poziom wody zmienny – po roztopach i powodziach na powierzchni, latem tuż pod powierzchnią lub do 80–100 cm pod powierzchnią. Woda odpływa powoli. Żyzność stosunkowo dobra. Użytkowanie ekstensywne. Jako użytek zielony jest objęty przez program rolnośrodowiskowy – warianty 4.3 i 5.3. Znaczenie gospodarskie niewielkie.
WŁęg właściwy – rodzaj łąki zajmującej siedliska wilgotne. Występuje zwykle w dolinach rzecznych na wyższych, rzadziej zalewanych terasach. Gleba to różnego typu mady, z dużą ilością próchnicy oraz części pylastych i ilastych, nietorfiejące. Odczyn gleby lekko kwaśny do obojętnego (pH=5,5÷7). Woda gruntowa 30–120 cm pod powierzchnią. Odpływ swobodny. Żyzność dobra. Użytkowane jako tzw. łąki wyczyńcowe.
WŁęg zastoiskowy – rodzaj łąki zajmującej siedliska podmokłe. Występuje zwykle w peryferyjnych strefach dolin rzecznych lub zagłębień jeziornych, także w lokalnych obniżeniach terenu.
WMłaka – powierzchniowy, nieskupiony wypływ wód podziemnych, także wokół źródła, zwykle zatorfiony lub zabagniony wskutek utrudnionego odpływu wody. Często porośnięty roślinnością bagienną.
WMszar – niski, zabagniony i bezodpływowy obszar uzależniony od wód opadowych, porośnięty ubogą roślinnością: mszakami, krzewinkami i karłowatymi drzewami. To także zbiorowisko roślinne budowane głównie przez torfotwórcze gatunki torfowców z udziałem krzewinek z rodziny wrzosowatych: żurawiny i bagna zwyczajnego oraz roślin zielnych: wełnianki pochwowatej, rosiczki okrągłolistnej.
WOls, oles, bagienny las olszowy – las z dominacją olszy czarnej porastający bagienne siedliska, o okresowo wysokim poziomie wody stojącej i różnej żyzności. Ma zwykle charakterystyczną kępową strukturę runa – na kępach wokół szyi korzeniowej olszy rosną gatunki borowe, w dolinkach przynajmniej okresowo wypełnianych wodą – rośliny bagienne.
WPło – kożuch roślin torfowiskowych występujący na wodzie w formie zarastającego brzegu lub rodzaj pływającej wyspy, powstałej w wyniku odrywania się mszarów torfowcowych porastających brzegi jeziora. Stanowi etap zarastania zbiornika wodnego, tworząc trzęsawisko. Zwykle ma charakter torfowiska przejściowego.
WZespół mannicy odstającej i soliroda zielnego – syntakson w randze zespołu budowany głównie przez halofita soliroda zielnego. Należy do klasy zespołów błotnistych solnisk Thero-Salicornietea. Ubogie florystycznie zbiorowisko halofilnych roślin zielnych związane z podmokłymi siedliskami o stałym lub okresowym dopływie słonych wód. Naturalne zbiorowiska tego typu występują w pobliżu słonych źródeł, w miejscach o płytkim zaleganiu złóż soli. W miejscach mniej zasolonych przechodzą w murawy mannicy odstającej i muchotrzewa solniskowego. Obecnie większość naturalnych zbiorowisk zanikła, a współczesne stanowiska związane są z antropogenicznym zasoleniem.WystępowanieW Polsce najczęściej na Kujawach.Charakterystyczna kombinacja gatunków ChAss. : soliród zielny (reg.)DAss. : mannica odstająca (Puccinellia distans), muchotrzew solniskowy (Spergularia salina)ChAll. : Salicornia brachystachyaChCl., ChO. : soliród zielny (Salicornia europaea coll.), sodówka nadmorska (Suaeda maritima)
WSzuwar – strefa roślin przybrzeżnych (helofitów), występujących w litoralu jezior, rzek i wód przejściowych oraz ich dolinach. Wyróżnia się szuwar niski, na który składają się głównie turzyce, oraz szuwar wysoki.
WTurzycowisko – zbiorowisko roślinne zdominowane przez turzyce.