33 Wymarłe gady Ameryki Północnej

Angistorhinus – rodzaj z rodziny fitozaurów. Żył w karniku. Po raz pierwszy został nazwany przez Mehl w 1914 roku i zawiera jeden gatunek: Angistorhinus megalodon. Pochodził z Afryki i Ameryki Północnej, czyli z pradawnego kontynentu Pangea. Angistorhinus jest czasami opisywany jako Rutiodon lub Leptosuchus.

Archelon ischyros – kopalny gad z podrzędu żółwi skrytoszyjnych, żyjący w późnej kredzie ok. 70 mln lat temu, największy znany jak dotąd żółw.OpisMiał długą, wąską głowę i spiczasty ogon. Kończyny pływne podobne do krótkich wioseł o szerokim piórze. Dość wąska i wysoko wysklepiona skorupa niepodobna do skorup współcześnie żyjących żółwi z powodu braku stałych kości w jej budowie. Uważa się, że miał albo twarde jak skóra pokrycie albo rogate płyty ponad kościstymi żebrowymi ramami na grzbiecie. Jest uważany za dalekiego krewnego morskiego żółwia skórzastego.RozmiaryDługość od dziobu do ogona – 4,5 mRozpiętość przednich odnóży pływnych – 5,25 mMasa ciała ponad 2200 kg BiotopCiepłe i płytkie morza. Pokarm

Araeoscelis jest nazwą rodzajową jednego z pierwszych diapsydów. Żył we wczesnym permie, czyli nieco później niż uznawany za pierwszego reprezentanta tej grupy petrolakozaur. Jego szczątki odkryto na terenie Teksasu.

Arizonazaur (Arizonasaurus) – rodzaj rauizucha z rodziny Ctenosauriscidae żyjącego w środkowym triasie na terenie dzisiejszej Ameryki Północnej. Jego nazwa, oznaczająca „jaszczur z Arizony”, pochodzi od miejsca odkrycia szkieletu. Został opisany przez Samuela Paula Wellesa w 1947 roku w oparciu o niekompletną lewą kość szczękową. W 2003 roku Sterling Nesbitt opisał nowe skamieniałości arizonazaura odkryte w formacji Moenkopi. Obejmują one około połowę szkieletu, w tym lewą kość szczękową, niemal identyczną z tą holotypu. Kość szczękowa była wydłużona i smukła – szczątki MSM P4590 sugerują, że mogła mieścić do dziesięciu zębodołów. Znany jest jeden ząb Arizonasaurus – dowodzi on, że zęby były ząbkowane na obu krawędziach, lekko zakrzywione i bocznie spłaszczone. Arizonazaur miał prawdopodobnie bardzo smukłą czaszkę.

Borealosuchus – wymarły rodzaj krokodylomorfa z grupy Eusuchia, żyjącego od późnej kredy do eocenu na terenie Ameryki Północnej. Kilka gatunków zaliczanych wcześniej do rodzaju Leidyosuchus przeniósł do tego rodzaju Chris Brochu w 1997. Obecnie do tego rodzaju zaliczane są gatunki:B. sternbergi, okaz typowy z mastrychta, zamieszkiwał następujące stany USA: Kolorado, Montana, Dakota Północna, Dakota Południowa, Wyoming; B. acutidentatus z paleocenu z Saskatchewan B. formidabilis także z paleocenu z terenów Dakoty Północnej i Wyoming; B. griffithi z paleoceńskiej Alberty B. wilsoni z eocenu i Wyoming. B. threeensis z przełomu kredy i paleogenu z New Jersey

Ceratosuchus burdoshi wymarły aligator żyjący w Ameryce Północnej podczas późnego paleocenu i wczesnego eocenu. Jego szczątki znaleziono w stanie Kolorado. Podobnie jak współcześni krewniacy, C. burdoshi zamieszkiwał bagna i był drapieżnikiem.

Champsozaur (Champsosaurus) – rodzaj wodnego gada z rzędu Choristodera, należący do rodziny Champsosauridae.

Deinozuch (Deinosuchus) − wymarły rodzaj krokodyla, krewny dzisiejszych aligatorów żyjący w późnej kredzie, od około 80 do 73 milionów lat temu. Jego nazwę tłumaczy się jako "straszny krokodyl". Pochodzi ona od starogreckich wyrazów δεινός/deinos ("straszny") i σουχος/souchos ("krokodyl"). Pierwsze szczątki odkryto w Karolinie Północnej w latach pięćdziesiątych XIX wieku, jednak rodzaj Deinosuchus opisano dopiero w 1909. Kolejne pozostałości wydobyto w latach czterdziestych XX wieku. Weszły one później w skład istotnej, choć nieprecyzyjnej rekonstrukcji czaszki wystawianej w Amerykańskim Muzeum Historii Naturalnej. Wiedza o deinozuchu pozostaje niekompletna, choć odnalezione niedawno lepszej jakości szczątki czaszki przyczyniły się do lepszego poznania jego osteologii i paleobiologii.

Desmatozuch (Desmatosuchus) – rodzaj archozaura należącego do rzędu Aetosauria. Był jednym z największych aetozaurów – osiągał długość 5 m i 1,5 m wysokości. Żył w późnym triasie na terenie współczesnego stanu Teksas w Stanach Zjednoczonych.

Drepanosaurus jest nazwą rodzajową nadrzewnego diapsyda żyjącego w późnym triasie na terenach obecnej Europy i Ameryki Północnej. Był to pierwszy opisany gad swojej rodziny, która w związku z tym nazwana została Drepanosauridae. Megalankozaur żył w tym samym czasie i na tym samym terenie co drepanozaur, ale był od niego dużo mniejszy.

Dromomeron – rodzaj archozaura z kladu Dinosauromorpha, obejmującego dinozaury i blisko spokrewnione z nimi prymitywniejsze archozaury. Dromomeron był jednym z najprymitywniejszych przedstawicieli tego kladu; analizy kladystyczne sugerują, że jego najbliższymi znanymi krewnymi są starsze o kilkanaście milionów lat Lagerpeton z Argentyny oraz Ixalerpeton z Brazylii. Gatunkiem typowym rodzaju jest nazwany w 2007 Dromomeron romeri, nazwany na cześć paleontologa Alfreda Romera. W 2009 opisano drugi gatunek należący do rodzaju Dromomeron – D. gregorii, a w roku 2016 trzeci gatunek – D. gigas. Szacuje się, że gatunek typowy osiągał długość około 1 metra.

Eothoracosaurus – wymarły rodzaj krokodylomorfa, a dokładniej krokodyla sopkrewnionego blisko z dzisiejszym gawialem. Jest to zarazem jeden z najwcześniejszych przedstawicieli tej nadrodziny. Skamieniałe szczątki opchodzą z Formacji Ripley z Missisipi. Datuje się je na wczesny mastrycht. Rodzajowi przypisuje się też materiał z Formacji Coon Creek z zachodniego Tennessee, ocenianych z kolei na późny kampan i w ziwązku z tym nieco starszych od poprzednich. Coon Creek wydaje się zawierać osady morskie, znaleziono w niej także rekiny, żółwie morskie (Toxochelys) i mozazaury. Wskazuje to na prowadzenie morskiego trybu życia i u opisywanego tu krokodyla. Niektóre szczegóły budowy czaszki, jak długi przedni wyrostek czołowy i szerokie otwory ponadskroniowe, odróżniały go od blisko spokrewnionego gatunku Thoracosaurus neocesariensis z mastrychtu i paleocenu z New Jersey.

Geosternbergia − rodzaj pterozaura z kladu Pterodactyloidea i rodziny Pteranodontidae żyjącego w późnej kredzie na terenach dzisiejszej Ameryki Północnej. Gatunkiem typowym jest G. sternbergi, którego holotyp odkryto w amerykańskim stanie Kansas; jego skamieniałości znaleziono w osadach formacji Niobrara z późnego koniaku i wczesnego santonu. Gatunek ten opisał w 1966 r. John C. Harksen, zaliczając go do rodzaju Pteranodon. Halsey W. Miller (1972), nadal zaliczając ten gatunek do rodzaju Pteranodon, zaliczył go równocześnie do osobnego podrodzaju Sternbergia. Okazało się jednak, że tę nazwę otrzymał już wcześniej jeden z rodzajów ryb, dlatego w 1978 r. Miller zaproponował dla podrodzaju pterozaura nową nazwę Geosternbergia. Kellner (2010) uznał, że P. sternbergi na tyle różni się budową czaszki od gatunku typowego rodzaju Pteranodon, P. longiceps, że uzasadnione jest podniesienie podrodzaju Geosternbergia do rangi odrębnego rodzaju. Geosternbergia i Pteranodon różnią się m.in. budową kostnego grzebienia na głowie, który u G. sternbergi był większy niż u P. longiceps, potrajał wysokość czaszki, był skierowany ku górze i z profilu przypominał kształtem cebulę. Harksen (1966), porównując wymiary holotypów P. longiceps i G. sternbergi, oszacował rozpiętość skrzydeł tego ostatniego na ponad 30 stóp, tj. ponad 9 metrów; oznacza to, że Geosternbergia sternbergi jest jednym z największych znanych pterozaurów.

Hesperosuchus – rodzaj krokodylomorfa z grupy Sphenosuchia żyjącego w późnym triasie na obecnych terenach Ameryki Północnej. Został opisany w 1952 roku przez Edwina Harrisa Colberta w oparciu o skamieniałości odkryte w osadach formacji Chinle datowanych na późny karnik. Hesperosuchus był lekko zbudowany, miał wydrążone kości. Osiągał długość około 120–150 cm. Kończyny tylne były silne i dobrze wykształcone, a przednie w porównaniu z nimi znacząco zredukowane, jednak ze stosunkowo dużym, przystosowanym do chwytania nadgarstkiem. Poruszał się dwunożnie, a długi ogon pomagał w utrzymywaniu równowagi. Czaszka mierzyła około 20 cm długości, miała stosunkowo długi, wąski pysk. Grzbiet pokrywały osteodermy, nieobecne na brzuchu zwierzęcia. Hesperosuchus był prawdopodobnie aktywnym drapieżnikiem chwytającym niewielkie płazy i gady dzięki swojej szybkości, pozwalającej mu także uciekać przed większymi drapieżnikami. Stanowił on niekiedy pożywienie teropodów z rodzaju Coelophysis – kości Hesperosuchus odnalezione pomiędzy żebrami celofyzów były mylnie interpretowane jako należące do młodych teropodów i uznawane za dowód na kanibalizm celofyzów.

Hylonomus – rodzaj najstarszego znanego zwierzęcia na pewno należącego do gadów. Pierwotnie zaliczany do rzędu kotylozaurów, uważanych za najstarsze i najbardziej pierwotne gady kopalne; sam Hylonomus miał być przodkiem lub bliskim krewnym wspólnego przodka wszystkich późniejszych owodniowców. Obecnie jednak uważa się, że tradycyjnie definiowane „kotylozaury” były sztuczną, parafiletyczną grupą obejmującą różne daleko spokrewnione grupy czworonogów. Z kolei rodzina Protorothyrididae, do której należał sam Hylonomus jest obecnie uznawana na podstawie analiz kladystycznych za bliskich krewnych diapsydów, tworzących z nimi szerszy klad Eureptilia. Przy takim założeniu Protorothyrididae były bardziej zaawansowane ewolucyjnie, niż sądzono wcześniej; wyewoluowały nie tylko po rozdzieleniu się linii owodniowców prowadzących do synapsydów i do zauropsydów, ale też już po rozdzieleniu się linii zauropsydów prowadzących do anapsydów i do diapsydów.

Hyposaurus – rodzaj krokodylomorfa z rodziny Dyrosauridae. Gatunek typowy, H. rogersii, został opisany w 1849 roku przez Richarda Owena w oparciu o skamieniałości pochodzące z górnej kredy Ameryki Północnej. Drugim gatunkiem z tego kontynentu jest H. natator, nazwany w 1925 roku przez Troxella na podstawie szczątków odkrytych w New Jersey i datowanych na mastrycht. W 1886 roku Edward Drinker Cope opisał gatunek H. derbianus w oparciu o skamieniałości odnalezione w Brazylii. Cope twierdził, że pochodzą one z kredowych osadów stanu Pernambuco, jednak nie podał dokładnej lokalizacji, wobec czego możliwe, iż zostały wydobyte z osadów formacji Maria Farinha, którą obecnie datuje się na paleocen. W 1930 roku Swinton opisał dwa paleoceńskie gatunki z terenów Nigerii – H. nopcsai i H. wilsoni, klasyfikując je w rodzajach, odpowiednio, Sokotosaurus i Wurnosaurus. W 2007 roku oba zostały uznane przez Stéphane'a Jouve'a za nomina dubia, niemożliwe do odróżnienia od siebie, a także od form północnoamerykańskich. Hyposaurus należy do rodziny Dyrosauridae – analizy filogenetyczne sugerują, że jest stosunkowo zaawansowanym przedstawicielem tego kladu.

Ikarozaur (Icarosaurus) – rodzaj diapsyda z rodziny Kuehneosauridae. Żył w późnym triasie na terenie dzisiejszej Ameryki Północnej. Jego szczątki odkryto w formacji Lockatong w stanie New Jersey. Został opisany w 1966 roku przez Edwina Harrisa Colberta na podstawie niekompletnego szkieletu niezawierającego części ogona, kilku żeber i fragmentów kończyn. Ikarozaur był niewielkim zwierzęciem, osiągającym długość około 10 cm od głowy do nasady ogona. Miał puste w środku kości oraz duże oczodoły. Podobnie jak jego bliscy krewni Kuehneosaurus i Kuehneosuchus, ikarozaur był zdolny do szybowania na krótkie dystanse przy użyciu „skrzydeł” zbudowanych z wydłużonych, pokrytych skórą żeber, z wypukłą górną, a wklęsłą dolną powierzchnią, tworzących profil lotniczy odpowiedni do szybowania. Na podstawie stosunku obciążenia jednostkowego powierzchni „skrzydła” do zdolności szybowniczych u współczesnych jaszczurek z rodzaju Draco McGuire i Dudley (2011) ocenili, że Icarosaurus jest prawdopodobnie najlepiej przystosowany do szybowania spośród wszystkich znanych kręgowców nielatających aktywnie.

Leidyosuchus – rodzaj krokodyla z grupy Alligatoroidea żyjącego w późnej kredzie na terenie Ameryki Północnej. Jego nazwa oznacza „krokodyl Leidy'ego”. Gatunek typowy rodzaju, L. canadensis, został opisany w 1907 roku przez kanadyjskiego paleontologa Lawrence'a Lambe'a. Znane są liczne skamieniałości Leidyosuchus pochodzące z datowanych na środkowy kampan osadów formacji Dinosaur Park w prowincji Alberta w Kanadzie. Był to aligatoroid średniej wielkości – maksymalna długość jego czaszki przekraczała 40 cm.

Machaeroprosopus – rodzaj zaawansowanych fitozaurów z grupy Pseudopalatinae. Gatunek typowy rodzaju, M. buceros, został opisany przez Edwarda Cope'a w 1881 roku jako Belodon buceros, a następnie przeniesiony w 1916 roku do osobnego rodzaju Machaeroprosopus przez Maurice'a Mehla. Rodzaj Machaeroprosopus jest starszym synonimem rodzaju Pseudopalatus oraz Arribasuchus i obejmuje również gatunki pierwotnie zaliczane do tych rodzajów. Do Machaeroprosopus należą zatem również gatunki: M. pristinus, M. mccauleyi, opisany przez Ballew w 1989, M. jablonskiae, nazwany w 2006 roku przez Parkera i Irmisa, oraz M. lottorum, opisany w roku 2013 przez Hungerbühlera i współpracowników. Z analizy filogenetycznej przeprowadzonej przez Hungerbühlera i współpracowników (2013) wynika, że gatunki te nie tworzą kladu, do którego nie należałyby również gatunki zaliczane do rodzaju Redondasaurus – R. gregorii i R. bermani; autorzy przenieśli te gatunki do rodzaju Machaeroprosopus, synonimizując rodzaje Machaeroprosopus i Redondasaurus. Ponadto zdaniem tych autorów prawdopodobne jest, że M. pristinus jest młodszym synonimem M. buceros, a różnice anatomiczne w szkieletach osobników zaliczanych do tych gatunków w rzeczywistości wynikają z dymorfizmu płciowego. Parker i Irmis przedstawili definicję filogenetyczną nazwy Pseudopalatus, według której odnosi się ona do kladu obejmującego wszystkie zwierzęta bliżej spokrewnione z P. pristinus i P. buceros niż z Redondasaurus gregorii, Mystriosuchus planirostris lub Nicrosaurus kapffi. Machaeroprosopus cechował się delikatnie zbudowaną czaszką z bardzo długim pyskiem.

Nectosaurus – późnotriasowy gad morski, którego szczątki odnaleziono w dzisiejszej Kalifornii.

Nyctosaurus – rodzaj niewielkiego pterozaura z grupy pterodaktyli (Pterodactyloidea) charakteryzującego się ogromnym kostnym grzebieniem na czaszce, służącym prawdopodobnie do ozdoby.

Paleorhinus – rodzaj niewielkiego fitozaura żyjącego w karniku na obecnych terenach Ameryki Północnej i być może Europy oraz Afryki Północnej. Nozdrza były daleko cofnięte i położone na wzgórku kostnym przed oczami. Grzbiet, boki i ogon pokrywały duże łuski. Paleorhinus prowadził półwodny tryb życia, żywił się głównie rybami i innymi niewielkimi zwierzętami. Gatunkiem typowym rodzaju jest opisany w 1904 roku przez Samuela Wendella Willistona północnoamerykański Paleorhinus bransoni. Oprócz niego do rodzaju Paleorhinus tradycyjnie zaliczane są również gatunki P. neukami, P. ehlersi, P. sawini, P. broilii, P. fraasi i P. scurriensis. Jednak z analizy kladystycznej Stocker (2010) wynika, że rodzaj Paleorhinus obejmujący wszystkie te gatunki byłby parafiletyczny; według tej analizy gatunki „Paleorhinus” sawini, P. bransoni i „P.” scurriensis były sukcesywnie bardziej odległymi grupami zewnętrznymi w stosunku do kladu obejmującego wszystkie pozostałe fitozaury. Stocker (2013) przeniosła gatunek „P.” scurriensis do odrębnego rodzaju Wannia. Do Paleorhinus zaliczany bywa także P. magnoculus, jednak Fara i Hungerbühler stwierdzili, że odkryty w Maroku holotyp tego gatunku jest osobnikiem młodocianym, na co wskazują stosunkowo małe rozmiary, duże oczodoły i krótki pysk. Zdaniem autorów okaz ten może należeć do któregokolwiek z prymitywnych fitozaurów, a w związku z tym opisane na jego podstawie taksony – gatunek Paleorhinus magnoculus i rodzaj Arganarhinus – nie są ważne.

Paleothyris - rodzaj wymarłego zauropsyda, zamieszkującego tereny Nowej Szkocji w Ameryce Północnej w epoce pensylwanu. Mimo przynależności do zauropsydów posiadał jeszcze wiele cech labiryntodontów, zaliczanych do płazów. Paleothyris prowadził nocny tryb życia, żywił się owadami. Posiadał ostre zęby i duże oczy.

Popozaur (Poposaurus) – rodzaj archozaura z grupy Rauisuchia i rodziny Poposauridae. Żył w późnym triasie na terenie obecnej Ameryki Północnej. Jego szczątki odnaleziono w Stanach Zjednoczonych.

Postozuch (Postosuchus) – rodzaj drapieżnego archozaura żyjącego od środkowego karniku do noryku na terenie obecnej Ameryki Północnej. Holotyp i paratyp gatunku Postosuchus kirkpatricki odkrył Sankar Chatterjee w Kamieniołomie Post w Teksasie, skąd bierze się jego nazwa, która znaczy „krokodyl z Post”. Skamieniałości P. kirkpatricki odkryto również w Nowym Meksyku oraz na obszarze Parku Narodowego Skamieniałego Lasu w Arizonie. Holotyp gatunku P. alisonae odkryto w Karolinie Północnej.

Protozuch (Protosuchus) – rodzaj prymitywnego wczesnojurajskiego krokodylomorfa z grupy Protosuchia i rodziny Protosuchidae. Nazwa Protosuchus oznacza „pierwszy krokodyl” i odnosi się do faktu, że jest to jedno z najwcześniejszych zwierząt zaliczanych do Crocodylia sensu lato, odpowiadających Crocodyliformes.

Revueltosaurus – rodzaj archozaura z grupy Crurotarsi żyjącego w późnym triasie na terenie dzisiejszej Ameryki Północnej. Gatunek typowy rodzaju, Revueltosaurus callenderi, został opisany przez Adriana Hunta w 1989 roku w oparciu o niemal kompletny ząb z kości przedszczękowej. Hunt uznał R. callenderi za dinozaura ptasiomiednicznego. Bardziej kompletne szczątki, odnalezione w datowanych na noryk, około 209 mln lat, osadach formacji Chinle na terenie Parku Narodowego Skamieniałego Lasu i opisane w 2005 roku przez Williama Parkera i współpracowników, dowiodły, że Revueltosaurus w rzeczywistości nie był dinozaurem, lecz przedstawicielem kladu Crurotarsi, obejmującego archozaury bliżej spokrewnione z krokodylami niż z ptakami. Czaszka Revueltosaurus była długa i niska. W kości przedszczękowej znajdowało się co najmniej pięć zębów, zaś w szczękowej – dziewięć lub dziesięć zębodołów. Budowa stawu skokowego górnego jest typowa dla krokodyli. Kość udowa bardzo przypomina tę turfanozucha – ma duży czwarty krętarz i słabo wykształconą głowę. Cechy uzębienia, wykorzystane wcześniej do zaklasyfikowania Revueltosaurus do Ornithischia, są obecnie uznawane za konwergentne u dinozaurów ptasiomiednicznych i niektórych Crurotarsi. W późniejszych pracach również włączano Revueltosaurus do Crurotarsi, a nie Dinosauria. Niektóre analizy kladystyczne sugerują jego bliskie pokrewieństwo z Ornithosuchidae, a inne z aetozaurami.

Rutiodon – wymarły rodzaj archozaura z rodziny fitozaurów (Phytosauridae).

Smilozuch (Smilosuchus) – rodzaj wymarłego archozaura z kladu Crurotarsi i rzędu fitozaurów. Gatunkiem typowym jest Smilosuchus gregorii; Stocker (2010) przeniosła do tego rodzaju dwa dodatkowe gatunki – S. adamanensis i S. lithodendrorum.

Sphenovipera – rodzaj sfenodonta z rodziny hatteriowatych (Sphenodontidae) żyjącego we wczesnej jurze na obecnych terenach Ameryki Północnej. Został opisany w 2005 roku przez Víctora-Hugo Reynoso w oparciu o niemal kompletną prawą żuchwę wraz z zębami odnalezioną w dolnej części dolnojurajskiej formacji La Boca w Kanionie Huizachal, w meksykańskim stanie Tamaulipas. Holotyp został zebrany w 1990 roku przez Jamesa Clarka z lokalizacji Jim's Joy.

Szuwozaur (Shuvosaurus) – rodzaj archozaura należącego do rzędu rauizuchów i rodziny Poposauridae. Żył w późnym triasie na terenie dzisiejszej Ameryki Północnej. Jego szczątki odnaleziono na terenie stanu Teksas w Stanach Zjednoczonych. Szuwozaur został opisany w 1993 przez Sankara Chatterjee, który nadał mu nazwę Shuvosaurus na cześć swojego syna Shuvo.

Teraterpeton – rodzaj archozauromorfa żyjącego w późnym triasie na obecnych terenach Ameryki Północnej. Został opisany w 2003 roku przez Hansa-Dietera Suesa na podstawie niekompletnego szkieletu odkrytego w datowanych na karnik osadach formacji Wolfville w Nowej Szkocji. Obszar skroniowy czaszki teraterpetona jest euryapsydalny. Rostrum kości przedszczękowej oraz spojenie żuchwowe są wydłużone i bezzębne. Uzębienie składa się z odmiennych, nachodzących na siebie górnych i dolnych zębów. Według analizy filogenetycznej przeprowadzonej przez Suesa Teraterpeton należy do kladu Archosauromorpha i może być blisko spokrewniony z Trilophosaurus. Potwierdziły to również późniejsze analizy kladystyczne, według których Teraterpeton jest taksonem siostrzanym do pozostałych przedstawicieli Trilophosauridae, czyli Trilophosaurus i Spinosuchus. Teraterpeton to trzeci znany – po trilofozaurze i doswellii – późnotriasowy archozauromorf mający euryapsydalną czaszkę.

Vancleavea – rodzaj archozauromorfa z kladu Archosauriformes żyjącego w późnym trasie na terenach dzisiejszej Ameryki Północnej. Holotypem jest niekompletny szkielet pozaczaszkowy oznaczony PEFO 2427, odkryty w osadach formacji Chinle na terenie Parku Narodowego Skamieniałego Lasu w Arizonie. Liczne skamieniałości Vancleavea odkryto w stanach Arizona, Nowy Meksyk, Teksas i Utah; prawie kompletny szkielet z zachowaną czaszką, oznaczony GR 138, odkryto na terenie Ghost Ranch w Nowym Meksyku. Wiek znanych skamieniałości wskazuje, że rodzaj Vancleavea przetrwał prawie 20 milionów lat, od karniku do retyku; gatunki zwykle nie istnieją tak długo, co może sugerować, że rodzaj Vancleavea obejmował więcej niż jeden gatunek. Najbardziej kompletne szkielety przedstawicieli tego rodzaju różnią się między sobą proporcjami niektórych kości, jednak obecnie nie da się stwierdzić, czy różnice te dowodzą, że szkielety należały do zwierząt z różnych gatunków czy zwierząt z tego samego gatunku w różnym wieku. Nesbitt i współpracownicy (2009) zaliczyli do rodzaju Vancleavea tylko jeden gatunek – gatunek typowy tego rodzaju, V. campi.