WSatelita meteorologiczny – sztuczny satelita Ziemi wyposażony w aparaturę do pomiarów własności fizycznych i chemicznych atmosfery i powierzchni Ziemi. Satelity meteorologiczne mogą być geostacjonarne lub krążyć na tzw. orbitach biegunowych. Satelity na orbicie synchronicznej ze Słońcem na orbicie biegunowej przelatują nad danym punktem Ziemi o mniej więcej tej samej porze. Pierwszym satelitą ściśle meteorologicznym był TIROS 1. Dotychczas instrumenty na satelitach meteorologicznych używane były do pasywnej teledetekcji atmosfery i powierzchni Ziemi. Obecnie (2006) istnieją plany wprowadzenia na orbitę instrumentów do aktywnej teledetekcji, np. na satelicie Cloudsat w ramach konstelacji A-Train.
WAqua – międzynarodowy satelita naukowy na niskiej orbicie okołoziemskiej (LEO) obsługiwany przez NASA, wystrzelony 4 maja 2002 na pokładzie rakiety nośnej Delta II z bazy sił powietrznych Vandenberg, badający opady atmosferyczne, parowanie oraz ogólny obieg wody w przyrodzie. Satelita ten jest drugim pod względem ważności elementem Systemu Obserwacji Ziemi, w skrócie EOS, pierwszym elementem systemu jest Terra, natomiast trzecim Aura, wystrzelona w roku 2004.
WCloudSat – amerykański satelita do badań atmosfery, szczególnie chmur, który razem z innymi satelitami badawczymi stanowi konstelację A-Train, pozwalającą na kolejne szybko następujące po sobie pomiary z orbity tego samego miejsca na Ziemi. A-Train ma na celu wielowymiarową obserwację procesów fizycznych zachodzących w chmurach i w atmosferze. CloudSat ma na pokładzie 3 mm radar meteorologiczny.
WDMSP Block 4A F2 – amerykański wojskowy satelita meteorologiczny należący do Defense Meteorological Satellite Program. Na satelicie zainstalowano dwie nowe kamery widikonowe, nowy rejestrator danych, a także cyfrowy system zarządzania zapisanymi danymi.
WDMSP Block 2 F1 – amerykański wojskowy satelita meteorologiczny; jeden z trzech satelitów należących do serii Block 2 programu Defense Meteorological Satellite.
WDMSP Block 2 F3 – amerykański wojskowy satelita meteorologiczny; jeden z trzech satelitów należących do serii Block 2 programu Defense Meteorological Satellite.
WDMSP Block 3 F1 – amerykański wojskowy satelita meteorologiczny; pierwszy należący do Defense Meteorological Satellite Program. Jedyny satelita w serii Block 3, będący zmodyfikowanym satelitą Block 2. Czasem oznaczany jako DMSP Black 4A F3.
WDMSP Block 4A F1 – amerykański wojskowy satelita meteorologiczny; pierwszy należący do Defense Meteorological Satellite Program.
WElektro-Ł (GOMS-2) – druga generacja rosyjskich geostacjonarnych satelitów meteorologicznych.
WESSA 1 – amerykański satelita meteorologiczny, który został opracowany w oparciu o projekt satelitów typu TIROS i kontynuował ich misję dostarczania zdjęć telewizyjnych całej dziennej półkuli Ziemi.
WESSA-2 – amerykański satelita meteorologiczny, który został opracowany w oparciu o projekt satelitów typu TIROS i kontynuował ich misję dostarczania zdjęć telewizyjnych całej dziennej półkuli Ziemi.
WGlory – nieudana misja satelitarna NASA do badań stałej słonecznej i aerozoli atmosferycznych. 4 marca 2011 satelita miał zostać umieszczony na orbicie kołowej o wysokości 705±2 km, jednak w trakcie wynoszenia na orbitę z bazy wojskowej Vandenberg nie odłączyła się osłona aerodynamiczna ładunku, powodując utratę urządzenia.
WGOES-G – amerykański satelita meteorologiczny, docelowo mający uzyskiwać dane meteorologiczne z orbity geostacjonarnej, miał być użytkowany przez NOAA jako część systemu GOES. Nie dostał się na orbitę z powodu awarii rakiety nośnej.
WHimawari 9 – japoński geostacjonarny satelita meteorologiczny, drugi satelita z tzw. trzeciej generacji satelitów Himawari, a także drugi oparty o platformę DS-2000. Satelita ten ma być wykorzystywany przez agencję JMA do zbierania danych meteorologicznych dla obszaru obejmującego Daleki Wschód oraz Ocean Spokojny począwszy od 2022 roku.
WKosmos 14 – radziecki satelita technologiczny serii Omega; pierwszy radziecki eksperymentalny satelita meteorologiczny. Satelita testował system orientacji satelitów z użyciem elektrycznego żyroskopu – układu rozpędzanych elektrycznie żyroskopów, hamowanych elektromagnesami i oddziaływającymi z ziemskim polem magnetycznym, co zapewniało stabilizację trójosiową.
WKosmos 44 – radziecki eksperymentalny satelita meteorologiczny, pierwszy satelita meteorologiczny wystrzelony z kosmodromu Bajkonur; prototyp statków typu Meteor-1.
WKosmos 58 – radziecki eksperymentalny satelita meteorologiczny, drugi satelita meteorologiczny wystrzelony z kosmodromu Bajkonur. Prototyp statków serii Meteor 1, zainaugurowanej lotem Kosmos 122. Jego misją było sprawdzenie funkcjonowania podstawowych elementów wyposażenia przyszłych satelitów Meteor, w tym anteny pracującej na częstotliwości 90 MHz i 137,3 MHz. Testowano też proste kamery TV i podczerwieni, oraz instrumenty aktynometryczne, które prawdopodobnie nie działały poprawnie. Dane były przesyłanie do stacji naziemnych w Moskwie, Nowosybirsku i Chabarowsku.
WMeteor-M2 — rosyjski satelita meteorologiczny. Drugi nowoczesny rosyjski satelita pogodowy wystrzelony na orbitę polarną. Wchodzi w skład meteorologicznego i oceanograficznego systemu satelitarnego Меtеоr-3М. Wykorzystywany do zbierania danych w celu prognozowania pogody, kontroli ozonosfery i stanu radiacyjnego w przestrzeni okołoziemskiej, а także do monitorowania powierzchni oceanów, włączając pokrywę lodową. Zbudowany na zamówienie agencji Roskosmos i Roshydromet przez Korporację VNIIEM S.A. (Moskwa).
WMeteosat – seria satelitów geostacjonarnych, projektowanych i budowanych początkowo przez Europejską Agencję Kosmiczną (ESA), a następnie przez organizację EUMETSAT, służących do obserwacji pogody i badań meteorologicznych.
WMetOp – seria trzech satelitów meteorologicznych umieszczanych na orbitach polarnych przez ESA co kilka lat. Do tej pory wystrzelono dwa satelity: Metop-A w 2006 i Metop-B w 2012 r. Trzeci (Metop-C) ma się znaleźć na orbicie w 2018 r.
WMetOp-A – międzynarodowy satelita meteorologiczny. Pierwszy satelita meteorologiczny Europejskiej Agencji Kosmicznej wystrzelony na orbitę polarną. Służy zbieraniu danych potrzebnych do prognozowania pogody oraz monitoruje klimat. Wraz z dwoma innymi satelitami serii Metop, tworzy międzynarodową sieć satelitów pogodowych służących agencji EUMETSAT i NOAA. Jest drugim dużym obserwatorium Ziemi, po satelicie Envisat, zbudowanym przez ESA.
WNimbus 1 – pierwszy satelita meteorologiczny należący do drugiej serii amerykańskich statków tego rodzaju. Stanowił również platformę rozwijania systemów meteorologii satelitarnej. Działał niespełna miesiąc, ponieważ zaciął się mechanizm kierujący położeniem ogniw słonecznych, co pociągnęło za sobą generowanie zbyt małej ilości energii elektrycznej. Mimo to satelita przesłał 27 tysięcy zdjęć powłoki chmur. Nimbus 1, z powodu częściowo nieudanego startu – II człon rakiety nośnej wyłączył się za wcześnie, pracował na nieplanowanej, eliptycznej orbicie.
WNimbus 2 – amerykański satelita meteorologiczny zbudowany w ramach projektu Nimbus. Stanowił platformę rozwijania systemów meteorologii satelitarnej. Wyniesiony na orbitę w maju 1966 roku, przestał działać w 1969 roku.
WNOAA – satelity meteorologiczne należące do amerykańskiej agencji NOAA, krążące po orbitach heliosynchronicznych, prawie biegunowych, na wysokości około 850 km. Wchodzą w skład systemu POES. Są także wykorzystywane przez system ratownictwa Cospas-Sarsat.
WTIROS 1 – pierwszy w historii satelita meteorologiczny. Był przełomem we współczesnej meteorologii; zmienił sposób w jaki postrzegamy Ziemię i w jaki sposób zbieramy dane o atmosferze. Zamiast oddzielnych kontynentów, można było po raz pierwszy zaobserwować, że Ziemia i atmosfera ziemska to jedna całość. Rozpoczął długą serię satelitów TIROS. Jej następczyniami były serie ITOS i NOAA.
WTIROS 2 – amerykański satelita meteorologiczny. Następca satelity TIROS 1. Był to pierwszy satelita meteorologiczny posiadający jednocześnie kamery TV i czujniki na podczerwień. TIROS 2 przesłał 36 156 zdjęć, z czego 26 650 było użytecznych meteorologicznie.
WTIROS 3 – amerykański satelita meteorologiczny. Jako pierwszy satelita w historii wykrył huragan z kosmosu i tym samym zapoczątkował służbę sztucznych satelitów w ostrzeganiu ludności przed naciągającymi burzami tropikalnymi. Satelita wykrył huragan na dwa dni przed specjalistycznymi samolotami wykrywającymi wiatry tego typu. Pracował 230 dni w czasie których przesłał na Ziemię 35 033 zdjęcia, w tym fotografie wszystkich największych huraganów powstałych w 1961 roku i dwóch tajfunów.
WTIROS 4 – amerykański satelita meteorologiczny. Mimo dość krótkiego czasu działania, satelita przesłał na Ziemię w ciągu 120 dni użytecznego działania prawie 32 000 obrazów, w tym ponad 23 000 użytecznych zdjęć.
WTIROS 5 – amerykański satelita meteorologiczny. Przesłał 58 226 zdjęć pokrywy chmur, z czego 49 236 było użytecznych dla meteorologów. Wówczas były to najlepsze zdjęcia otrzymane przez serię satelitów TIROS. Zdjęcia te pozwoliły rozesłać 396 ostrzeżeń o silnych zaburzeniach atmosferycznych do licznych krajów. Po raz pierwszy w historii meteorolodzy zaobserwowali formowanie się chmur o kształtach przypominających płatki śniegu, tzw. radialnych.
WTIROS 6 – amerykański satelita meteorologiczny. Przesłał 66 674 zdjęcia pokrywy chmur, z czego 59 830 było użytecznych dla meteorologów. Do tamtej chwili był to najdłużej pracujący statek z serii TIROS. Wspomagał on prognozy pogody na potrzeby załogowej misji Mercury-Atlas 8. Prowadzono też nim eksperymentalną detekcję pokrywy śnieżnej.
WTIROS 7 – amerykański satelita meteorologiczny. Przesłał ponad 150 000 zdjęć pokrywy chmur. Statek pracował normalnie do 31 grudnia 1965. Potem sporadycznie do 3 lutego 1967. Przez kolejne półtora roku służył zbieraniu danych inżynieryjnych. Wyłączony 3 czerwca 1968. Spłonął przy ponownym wejściu w atmosferę ziemską 3 czerwca 1994.
WTIROS 8 – amerykański satelita meteorologiczny. Przesłał 102 463 zdjęcia pokrywy chmur. Jako pierwszy w serii TIROS wyposażony w system automatycznej transmisji obrazów (APT). System pozwalał przesyłać w czasie rzeczywistym zdjęcia pokrywy chmur do każdej odpowiednio wyposażonej stacji naziemnej. W eksperymentalnym użyciu APT wzięło udział 47 stacji naziemnych. Eksperyment zakończono w kwietniu 1964, po uszkodzeniu kamery. Główna kamera telewizyjna statku działała do 12 lutego 1966. Od tej pory używano go w celach inżynieryjnych. Satelitę definitywnie wyłączono 1 lipca 1967.
WTIROS 9 – okołobiegunowy amerykański satelita meteorologiczny i technologiczny. Pierwszy z serii TIROS umieszczony na orbicie zbliżonej do polarnej. Wysłany w celu usprawnienia procesu pozyskiwania satelitarnych zdjęć pokrywy chmur na potrzeby programu TOS, tj. TIROS Operational System. Jako pierwszy satelita wykonał mapę pogodową całego świata.
WTIROS 10 – okołobiegunowy amerykański satelita meteorologiczny i technologiczny. Drugi z serii TIROS umieszczony na orbicie zbliżonej do polarnej. Wysłany w celu usprawnienia procesu pozyskiwania satelitarnych zdjęć pokrywy chmur na potrzeby programu TOS, tj. TIROS Operational System, był satelitą „przejściowym”.