WJęzyk aragoński – język zachodnioromański, używany obecnie przez około 11 tysięcy osób mieszkających w prowincji Huesca na obszarze autonomicznego regionu Aragonii w północnej Hiszpanii oraz przez 20 tysięcy osób jako drugi język. Z powodu długotrwałego braku formy standardowej nazywany jest dialektem aragońskim, niektóre źródła kwalifikują go jako odmianę języka hiszpańskiego.
WJęzyk farerski – język z grupy skandynawskiej języków germańskich. Posługuje się nim około 48 tys. mieszkańców Wysp Owczych (Farerów) i 25 tys. mieszkańców Danii; łącznie ok. 80 tys. osób. Mowa ta jest najbliższa językowi norweskiemu i językowi islandzkiemu.
WFrainc-comtou – dialekt romański z grupy langues d’oïl, posługują się nim mieszkańcy Burgundii – w centralnej części Francji i w Szwajcarii. Dzieli się na poddialekty, m.in. neuchâtelois, pontalissien, valserine. Uznawany za dialekt języka francuskiego.
WGallo – język romański z grupy langues d’oïl, posługują się nim Bretończycy – we Francji.
WDialekt gaskoński (gascon) – dialekt z grupy romańskiej, używany we Francji (Gaskonia) oraz w Hiszpanii. Jest uznawany za dialekt języka oksytańskiego. Odmiana używana w Vall d’Aran, zwana aranes, jest gwarą gaskońskiego. Obecnie zanikający.
WJęzyk kaszubski, dialekt kaszubski – mowa zachodniosłowiańska i lechicka o spornym statusie – w zależności od przyjętych kryteriów uznawana za odrębny język lub dialekt języka polskiego. Często przyjmowane jest stanowisko pośrednie, unika się określania jej jako „język” lub „dialekt” albo określa się ją jako etnolekt. Z prawnego punktu widzenia kaszubszczyzna jest w Polsce językiem regionalnym. Kaszubszczyzną posługuje się w Polsce na co dzień 108 tys. Kaszubów. Jest jedyną pozostałością słowiańskich dialektów pomorskich. Etnolekt ten należy do grupy języków lechickich; jego centralna odmiana jest bliska polszczyźnie standardowej, z wpływami języka dolnoniemieckiego oraz wymarłych połabskiego i pruskiego.
WJęzyk kornijski – język z grupy brytańskiej języków celtyckich, którego używano do końca XVIII wieku w Kornwalii. Kornijski jest, podobnie jak inne języki brytańskie i galijski, językiem p-celtyckim.
WJęzyki saamskie – grupa języków ugrofińskich, różniących się jednak dość znacznie od pozostałych języków ugrofińskich i nie zaliczanych do żadnego z trzech głównych zespołów językowych tj. bałtycko-fińskiego, permskiego ani wołżańskiego. Posługuje się nimi ok. 35 tys. Saamów, zamieszkujących Laponię na dalekiej północy Skandynawii. Pozostałe około 100 tys. Lapończyków mówi językami urzędowymi krajów, w których mieszkają. Poza językiem północnosaamskim, wszystkie języki saamskie są zagrożone wymarciem.
WJęzyk pikardyjski – etnolekt romański z grupy langues d’oïl, posługują się nim mieszkańcy Pikardii – w północnej części Francji oraz w belgijskim Hainaut.
WJęzyk południowosaamski – jeden z języków saamskich, używany w środkowej części Szwecji i Norwegii. Silnie zagrożony wymarciem. Posługuje się nim zaledwie po 300 osób w Szwecji i Norwegii.
WJęzyk północnofryzyjski – język mniejszościowy w Niemczech, jeden z dialektów języka fryzyjskiego którym posługuje się około 10 tys. użytkowników, głównie w rejonie Fryzji.
WDialekt prowansalski – etnolekt z grupy romańskich, używany w południowej Francji.
WJęzyk romansz, znany też jako język retoromański – język obejmujący pięć grup dialektów retoromańskich, używanych w szwajcarskim kantonie Gryzonia: Sursilvan, Sutsilvan, Surmiran, Puter, Vallader.
WDialekt sassarski, dialekt północno-zachodnio-sardyński – jeden z czterech głównych dialektów języka sardyńskiego. Posługuje się nim około 125 tys. mieszkańców włoskiej wyspy Sardynii, przede wszystkim jej północno-zachodniej części.
WJęzyk võro – język ugrofiński z podgrupy bałtycko-fińskiej, właściwy dla liczącej ok. 70 tys. ludzi populacji zamieszkałej w południowo-wschodniej części Estonii, oraz w przygranicznych rejonach Łotwy i Rosji.
WJęzyk wepski – język uralski z bałtycko-fińskiej grupy językowej, używany przez Wepsów, zamieszkujących północno-zachodnią Rosję – na wschód od Petersburga oraz okolice jeziora Ładoga w rejonie Pietrozawodzka (Karelia). Do jego zapisu stosowany jest alfabet łaciński z dodatkowymi znakami diakrytycznymi. Język ten posiada trzy główne dialekty: północny, oraz środkowy i południowy. Charakterystyczną cechą jego gramatyki jest występowanie dużej, nawet jak na języki ugrofińskie, liczby przypadków, których jest 22 lub 23. Obecnie język wepski używany jest przez ok. 3–8 tysięcy Wepsów. W XX wieku język wepski wypierany jest przez język rosyjski i w znacznie mniejszym stopniu – przez spokrewniony z wepskim język karelski.