WAbstrakcja organiczna - nurt estetyczny zapoczątkowany w rzeźbie przez Constantin Brâncuși i Hansa Arpa na początku XX wieku. Szkołę tę kontynuowali rzeźbiarze tacy jak Barbara Hepworth, Henry Moore, Étienne Hajdú. W malarstwie abstrakcyjnym nurt organiczny ukształtował się głównie pod wpływem ekspresjonizmu i surrealizmu. W architekturze zapoczątkowany między innymi przez Ericha Mendelsohna, Hugo Häringa i Hansa Scharouna, jest szczególnie widoczny w twórczości współczesnych architektów, takich jak Frank Gehry, czy Lars Spuybroek.
WMalarstwo abstrakcyjne, w przeciwieństwie do figuratywnego nie przedstawia realnych obiektów, a formą i kolorem operuje całkowicie swobodnie.
WSztuka analityczna - kierunek w rosyjskiej sztuce awangardowej XX w.
WColor field painting – jedna z głównych, obok action painting, tendencji w malarstwie amerykańskim, rozwijająca się po II wojnie światowej w ramach ekspresjonizmu abstrakcyjnego.
WEkspresjonizm – terminu tego po raz pierwszy użył dla oznaczenia swojej sztuki francuski malarz J.A. Hervè w 1901 roku, nadając tę nazwę cyklowi swoich obrazów wystawionych w Salonie Niezależnych. Kierunek w sztuce rozwinął się na dobre na początku XX w. w Niemczech, ale korzeniami sięga do eksperymentów artystycznych wielkich twórców schyłku XIX w.: Vincenta van Gogha, Edwarda Muncha, Jamesa Ensora i Paula Gauguina, których można określić jako prekursorów ekspresjonizmu.
WFormizm – polski awangardowy ruch literacko-artystyczny rozwijający się w latach 1917–1922, czerpiący inspirację z dokonań kubizmu, ekspresjonizmu i futuryzmu oraz sztuki ludowej; był jedną z dwóch, obok unizmu, oryginalnie polskich formacji awangardowych.
WMalarstwo gabinetowe - rodzaj malarstwa, popularnego głównie wśród malarzy niderlandzkich. Obrazy były przeznaczone do dekorowania pomieszczeń najczęściej prywatnych, bogatych arystokratów lub elitarnej zamożnej grupy mieszczan.
WNeoimpresjonizm – kierunek w malarstwie francuskim, zapoczątkowany ok. 1880 roku przez Georges'a Seurata i dążący do zreformowania impresjonizmu poprzez zastąpienie lirycznej improwizacji ścisłą metodą budowania obrazu z wykorzystaniem naukowych zdobyczy optyki, analizy światła i koloru, fizjologii i psychologii widzenia. Termin został stworzony przez krytyka sztuki Félixa Fénéona.
WPrecyzjonizm – kierunek w dwudziestowiecznym malarstwie amerykańskim nawiązujący do kubizmu i futuryzmu, znany również jako realizm kubistyczny.
WPuentylizm lub pointylizm – neoimpresjonistyczna technika kształtowania formy obrazu, polegająca na budowaniu kompozycji obrazu poprzez zapełnianie gęsto rozmieszczonymi, różnobarwnymi punktami i kreskami kładzionymi na płótno czubkiem pędzla. Te punkty i kreski, oglądane z odpowiedniego, uzależnionego od ich wielkości oddalenia, zlewają się w jedno, tworząc obraz. Technika stanowiła rozwinięcie dywizjonizmu.
WSocial realism – termin określający nurt w sztuce lat 20. i 30. XX wieku, mającej za temat proletariat, głównie miejski, przedstawiany w kontekście krytyki społecznej. Choć termin ten częściowo pokrywał się z socrealizmem, to pozbawiony był triumfalizmu tego ostatniego prezentując raczej krytykę społeczną w kategoriach demokracji, niż nawołując do rewolucji. Główne źródła tego nurtu to: XIX-wieczny realizm, dorobek amerykańskiego ruchu artystycznego Ashcan School oraz twórczość muralistów meksykańskich.
WSpacjalizm – ruch artystyczny w malarstwie XX wieku, zapoczątkowany przez Lucio Fontanę ogłoszeniem manifesto blanco. Manifest został ogłoszony w 1946 r w Buenos Aires. Kolejny manifest Primo manifesto dello Spazialismo został wydany rok później w Mediolanie i tę datę uważa się za początek owego ruchu.
WSuprematyzm – kierunek w sztuce abstrakcyjnej stworzony przez rosyjskiego malarza polskiego pochodzenia Kazimierza Malewicza w 1915 roku.
WSymbolizm – kierunek w poezji i sztukach plastycznych, powstały we Francji i Belgii w drugiej połowie XIX wieku, zakładał, że świat poznawany zmysłami (materialny) jest złudą skrywającą prawdziwy, idealny świat, którego zmysłami i rozumem nie można zinterpretować. Pojęć ze świata prawdziwego nie da się opisać za pomocą zwykłego języka, może to zrobić tylko symbol.
WTingatinga – pochodzący z lat 60. XX w. styl malarski Tanzanii. Nazwa wywodzi się od nazwiska Edwarda Saidiego Tingatingi.
WTonalizm – ruch artystyczny panujący w malarstwie amerykańskim od lat 80. XIX wieku do lat 20. XX wieku, stworzony zasadniczo pod wpływem dokonań szkoły z Barbizon oraz estetyzmu Jamesa McNeilla Whistlera. Malarstwo tonalistyczne, skupione na pejzażu, nacechowane mistycyzmem, operujące ciemnymi, stonowanymi barwami pozostawało w opozycji do impresjonizmu, używającego jasnych barw i specjalnej techniki malarskiej, stosowanej dla oddania efektów światła słonecznego. Główni twórcy tonalistyczni to George Inness, James McNeill Whistler, Henry Ward Ranger, Albert Pinkham Ryder, John Henry Twachtman, Ralph Albert Blakelock, bracia Lovel Birge Harrison i Thomas Alexander Harrison, Julian Alden Weir i Dwight William Tryon. Artystą, którego twórczość nosi wpływy zarówno impresjonizmu jak i tonalizmu, jest Thomas Dewing.
WWortycyzm – awangardowy kierunek sztuk plastycznych powstały w Anglii na początku XX wieku, równoległy do kubizmu i włoskiego futuryzmu. Był odpowiedzią na tradycje akademickie i impresjonizm, stanowił specyficznie angielski przyczynek do modernizmu.