W

Adopcja herbowa – urzędowe uznanie osoby o pochodzeniu nieszlacheckim za członka swojego rodu i nadanie mu własnego herbu. Sam herb był często przy tym odmieniany. Była to jedna z wcześniejszych form nobilitacji.

W

BojarzyZbiorowa nazwa przedstawicieli klasy panującej w Rusi Kijowskiej, zajmującej drugą – po książętach – dominującą pozycję w rządzie. Na terytoriach Wielkiego Księstwa Litewskiego niższa warstwa szlachty sytuująca się poniżej kniaziów i panów. Po prawnym zrównaniu szlachty litewskiej i ruskiej na wzór Polski, na wschodnich terenach Rzeczypospolitej bojarami (bojarzynami) zaczęto nazywać wolnych chłopów. Bojarzy ubierali się w długie szaty i nosili prawie zawsze niegolone brody. W średniowiecznej Bułgarii, Wołoszczyźnie, Mołdawii i później na Rusi – wyższa szlachta feudalna, magnaci, wielcy właściciele ziemscy. W Księstwie Moskiewskim współuczestniczyli w rządzeniu państwem w ramach Dumy Bojarskiej. W Rosji tytuły bojarskie stosowano do czasów Piotra I Wielkiego, który je zniósł.

W

Buddyjska kultura prawna – normy wpływające na zachowanie około 353 milionów wyznawców buddyzmu, wywodzące się z poglądów religijnych, etycznych, filozoficznych i społecznych, które łączą się ściśle z buddyzmem. Kultura prawna buddyzmu dotyczy ludzi mieszkających w wielu krajach świata, zaliczanych do buddyzmu północnego, południowego oraz wschodniego. Buddyzm północny znajduje wyznawców w Nepalu, Bhutanie, Tybecie oraz Mongolii. Buddyzm południowy dominuje w Sri Lance, Tajlandii, Laosie i Kambodży. Natomiast buddyzm wschodni funkcjonuje w Korei, Japonii, Wietnamie, Hawajach oraz Chinach.

W

Dobra martwej ręki – przede wszystkim majątki kościelne nieuczestniczące w obrocie, wolne od podatków do 1789, których nazwa pochodzi od ręki zmarłego, której nie można otworzyć, uzyskane głównie w rezultacie nadań panujących i rycerstwa. Dobra martwej ręki należące do instytucji świeckich występowały tylko sporadycznie.

W

Hinduska kultura prawna – normy wpływające na zachowanie wyznawców hinduizmu, wywodzące się z idei religijnych, moralnych, filozoficznych i społecznych. Kultura prawna hinduizmu obejmuje swoim zasięgiem hinduistów zamieszkujących Azję, a także kraje wschodniej Afryki takie jak Uganda i Tanzania. Hinduską kulturę prawną można podzielić na trzy okresy: kulturę klasyczną sprzed okresu dominacji brytyjskiej, okres panowania brytyjskiego na ziemiach Indii oraz na współczesną hinduską kulturę prawną. Hinduska kultura prawna uważana jest za jedną z najstarszych kultur prawnych świata.

W

Hołd lenny – ceremonia uroczystego zawarcia kontraktu lennego. Podczas niej następowało homagium: wasal klękał przed swoim seniorem i składał mu uroczystą przysięgę wierności, zobowiązując się do niesienia pomocy swojemu seniorowi w radzie i ofiarując pomoc zbrojną. Następowała wówczas inwestytura, czyli formalne przekazanie lenna wasalowi.

W

Journal on European History of Law - czasopismo naukowe na temat historii prawa, ukazujące się w języku angielskim i niemieckim. Jest skierowane do historyków prawa przede wszystkim z krajów europejskich, zainteresowanych historią prawa, prawem rzymskim lub opublikowaniem wyników swoich prac badawczych w tym obszarze. Magazyn drukuje także recenzje książek prawnohistorycznych i raportów z zakresu historii prawa. Ukazuje się od 2010 roku. Czasopismo wydawane przez STS Science Centre Ltd., a redagowane przez stowarzyszenie The European Society for History of Law. Wszystkie publikowane artykuły recenzowane są przez radę naukową.

W

Kultura prawna chrześcijaństwa – kultura prawna wykształcona i oparta na Biblii, dekalogu, prawie rzymskim i filozofii greckiej.

W

Legitymacja szlachectwa – weryfikacja szlachectwa przed urzędem heroldii.

W

System milletów – porządek prawny w państwie osmańskim, określający prawa i obowiązki ludności niemuzułmańskiej. Zasadniczo każdej z podbitych nacji pozostawiano dość znaczną swobodę co do wyznania i kultury, jednakże nakładany był na nie większy podatek niż na ludność muzułmańską. Co do zasady zamykane były możliwości awansu społecznego w tureckiej armii i administracji.

W

Paszport wewnętrzny – dokument tożsamości stosowany w niektórych państwach, często równolegle do obowiązku meldunkowego. Bez meldunku w paszporcie wewnętrznym obywatele danego państwa nie mają prawa przebywać poza granicami swojej jednostki administracyjnej.

W

Patent Protestancki – dokument wydany przez cesarza Austrii Franciszka Józefa 8 kwietnia 1861. Ustanawiał nowe podstawy prawne funkcjonowania Kościoła ewangelickiego w Cesarstwie Austrii, zrównując jego prawa z Kościołem katolickim.

W

Patent tolerancyjny – dokument wydany przez cesarza austriackiego Józefa II 13 października 1781 r., przyznający protestantom i prawosławnym pełnię praw obywatelskich i wolność wykonywania kultu religijnego, zastrzegający jednocześnie że katolicyzm jest nadal religią panującą i o uprzywilejowanej pozycji. Dokument ten wpisywał się w szeroko zakrojone reformy oświeceniowe zwane józefinizmem.

W

Patron − w dawnym polskim prawie termin oznaczający płatnego zastępcę procesowego (adwokata). Obecnie to określenie używane jest w stosunku do osób wykonujących zawody prawnicze, opiekujących się aplikantami (kandydatami) do tych zawodów.

W

Rozdział Kościoła od państwa, rozdział państwa od Kościoła, rozdział Kościoła i państwa, rozdział państwa i religii – doktryna zakładająca rozdzielenie działalności organizacji religijnych i instytucji państwa oraz oparty na niej model ustrojowy państwa. Koncepcja ta była wielokrotnie przedmiotem debat w historii. Termin "Kościół" odnosi się do różnych dominujących wyznań chrześcijańskich w Europie lub innych wyznań (religii) na innych kontynentach. Skutkiem rozdziału Kościoła i państwa jest zwykle świeckość państwa.

W

Rozdział Kościoła od państwa w Polsce – na przestrzeni wieków w Polsce występowały różne modele stosunków między państwem a Kościołem. Kształt tych stosunków przyjęty po 1989 i ujęty w Konstytucji RP z 1997 określany jest jako „przyjazny rozdział Kościoła od państwa”.

W

Rum millet – zwane potocznie „prawem separacji Narodu”, prawo uznające zwierzchność prawosławnego Patriarchy Konstantynopola oraz greckokatolickiego Patriarchy Antiochii, Jerozolimy i Aleksandrii (od 1837) nad wyznawcami chrześcijaństwa w Imperium osmańskim. Przyznanie przywileju rum millet patriarsze Antiochii, Jerozolimy i Aleksandrii zatwierdził w 1838 papież Grzegorz XVI.

W

The European Society for History of Law (Europejskie Stowarzyszenie Historii Prawa) jest europejskim stowarzyszeniem założonym w 2009 roku z siedzibą w Brnie w Czechach. Stowarzyszenie tworzy platformę współpracy pomiędzy historykami prawa oraz instytucjami, które zajmują się publikowaniem materiałów naukowych oraz organizują spotkania historyków prawa. Stowarzyszenie ma za zadanie łączyć nie tylko historyków prawa, ale także sędziów z instytucji wymiaru sprawiedliwości, adwokatów i praktyków, którzy są zainteresowani współpracą. Głównym zadaniem stowarzyszenia jest wspieranie badań naukowych w zakresie historii prawa, prawa rzymskiego, historii idei w różnych państwach Europy. W kręgu zainteresowania Stowarzyszenia pozostają:systemy i instytucje prawne struktury prawne biografie osób związanych z historią prawa, naukami prawnymi i myślą prawniczą prawo rzymskie historia myśli prawniczej