WDialekt hajnański – odmiana języka minnan używana na chińskiej wyspie Hajnan. Czasami pojęcie to obejmuje również zbliżony dialekt z półwyspu Leizhou. Dialekt hajnański jest niezrozumiały dla użytkowników innych odmian języka minnańskiego, takich jak teochew czy hokkien.
WDialekt Fuzhou – standardowa i prestiżowa odmiana języka mingdong. Mowa ta jest używana w okolicach miasta Fuzhou w chińskiej prowincji Fujian. Rozpowszechniony jest także w Malezji, Indonezji, Tajlandii i Singapurze, gdzie nazywana jest Hokchiu, zgodnie z wymową języka mingdong.
WJęzyk gan – jeden z głównych języków chińskich używanych powszechnie w Chinach. Jest używany głównie w środkowej części prowincji Jiangxi, a także w prowincjach Hunan, Hubei, Anhui i Fujian. Nazwa pochodzi od skróconej nazwy prowincji Jiangxi, przez którą płynie rzeka Gan.
WJęzyk hakka – jeden z języków chińskich, używany głównie w południowych Chinach, w wielu lokalnych wersjach dialektalnych, w prowincjach Guangdong, Fujian, Jiangxi, Kuangsi, Syczuan, Hunan i regionie autonomicznym Kuejczou, a także na wyspie Hajnan i na Tajwanie.
WHokkien, nazywany również dialektem quanzhou-zhangzhou – odmiana języka minnańskiego, używana w południowej części prowincji Fujian, na Tajwanie, oraz przez wielu Chińczyków w krajach Azji Południowo-Wschodniej. Blisko spokrewniony z dialektem teochew, jednak wzajemne zrozumienie jest utrudnione.
WJęzyk koreański – język używany na Półwyspie Koreańskim. Funkcjonuje głównie w Korei Południowej oraz Północnej, a także w sąsiadującej z Koreą Północną chińskiej prefekturze autonomicznej Yanbian. Na świecie językiem tym posługuje się ok. 77 milionów ludzi, włączając w to duże skupiska w republikach dawnego Związku Radzieckiego, USA, Kanadzie, Brazylii i Japonii.
WJęzyk mandżurski – język z grupy tungusko-mandżurskiej, którym posługują się nieliczni przedstawiciele Mandżurów zamieszkujących północno-wschodnie Chiny (Mandżurię). Literatura, wzorowana na chińskiej, a zapisywana pismem mandżurskim, opartym na piśmie mongolskim, powstawała już od XVII w. Język mandżurski zagrożony jest wymarciem ze względu na daleko posuniętą sinizację Mandżurów. Na przełomie lat 1980. i 90. niecałe 200 osób posługiwało się jeszcze tym językiem. Liczba mówiących w 2007 roku wyniosła 20 osób.
WJęzyk mindong – język lub grupa blisko spokrewnionych języków (dialektów) wywodzących się z południa Chin – prowincji Fujian. Mindong oznacza wschodnią część prowincji Fujian – Min to krótka nazwa prowincji, a dong (东) oznacza „wschód”. Obecnie językiem mindong mówi się najczęściej we wschodnim Fujianie, w okolicach miast Fuzhou i Ningde. Dialekt z Fuzhou jest uznawany za odmianę prestiżową i standard języka. Mindong używany jest także w Brunei, Malezji, Indonezji, Tajlandii i Singapurze.
WJęzyk minnański, minnan lub tajwański – język lub grupa blisko spokrewnionych języków (dialektów) wywodzących się z południa chińskiej prowincji Fujian. Język minnański należy do grupy min języków chińskich. Określenie Minnan oznacza południową część prowincji Fujian – Min (閩) to krótka nazwa prowincji, a nan (南) oznacza „południe”. Obecnie minnański używany jest przede wszystkim na Tajwanie, gdzie jest językiem ojczystym dla 80% mieszkańców i gdzie używa się go obok oficjalnego języka mandaryńskiego. Minnański jest używany także we wschodnim Guangdongu, na wyspie Hajnan oraz w niektórych przybrzeżnych regionach prowincji Zhejiang i zachodniego Guangdongu, a także przez potomków emigrantów pochodzących z tych regionów.
WJęzyk tatarski – język z kipczackiej grupy turkijskiej rodziny językowej. Jest używany przez Tatarów. Głównym miejscem występowania języka tatarskiego jest Tatarstan i pozostałe regiony Rosji. Poza tym językiem tatarskim posługują się m.in. niektórzy mieszkańcy krajów byłego ZSRR, w tym Ukrainy, a także Turcji, Chin, Finlandii. Obecna liczba ludzi mówiących tym językiem jest szacowana na 6 496 600.
WJęzyk tybetański – język z gałęzi tybeto-birmańskiej języków chińsko-tybetańskich. Jest językiem ojczystym Tybetańczyków. Używany jest w Tybecie, Syczuanie, Qinghai oraz w Bhutanie, Indiach, Nepalu, a także w diasporze Tybetańczyków rozproszonych, m.in. w Norwegii, Szwajcarii, Republice Chińskiej i Stanach Zjednoczonych. Posługuje się nim ok. 6,5 mln ludzi.
WJęzyk xiang, język hunański – jeden z języków chińskich, używany głównie w prowincji Hunan, a także w części prowincji Guangdong, Syczuan i regionu autonomicznego Guangxi. Uważany za odmianę pośrednią między dialektami mandaryńskimi i wu, ale jest mało zrozumiały dla użytkowników tych odmian języka chińskiego.
WJęzyk zhuang – makrojęzyk obejmujący szereg języków należących do grupy języków tajskich, używany przez autonomiczną ludność Zhuang w Chinach. Większość z nich mieszka w regionie autonomicznym Kuangsi. Język ten pełni tam funkcję języka urzędowego.
WStandardowy język kantoński, yue – jeden z języków chińskich używany na południu Chin, w Hongkongu i Makau, a także przez potomków chińskich emigrantów w Azji Południowo-Wschodniej i innych rejonach świata. Jego nazwa wywodzi się od prowincji Guangdong. Liczbę użytkowników kantońskiego szacuje się ogółem na 55 mln.
WJęzyk kazachski, język kazaski – język z grupy kipczackiej języków tureckich. Jest on językiem ojczystym dla około 8,3 miliona ludzi. Poza Kazachstanem używa się go między innymi w Chińskiej Republice Ludowej, Uzbekistanie, Rosji i Mongolii. Mniejsze skupiska Kazachów znajdują się także w Afganistanie, Iranie, Turcji i Niemczech.
WJęzyk kirgiski – język należący do rodziny języków tureckich. Wraz z rosyjskim stanowi język urzędowy Kirgistanu. Porozumiewa się nim ok. 3 mln ludzi, głównie Kirgizów w swoim kraju, ale też w Afganistanie, Chinach, Kazachstanie, Tadżykistanie, Turcji i Uzbekistanie.
WStandardowy język mandaryński – oficjalny standard mówionego języka chińskiego, używany jako język urzędowy w Chińskiej Republice Ludowej, Republice Chińskiej, jeden z czterech oficjalnych języków Singapuru, a także jeden z sześciu oficjalnych języków Organizacji Narodów Zjednoczonych. Faktycznie jest tylko jednym z języków mandaryńskich. Oparty jest na dialekcie pekińskim, ale nie jest z nim tożsamy. W poszczególnych państwach język ten nosi różne nazwy: w ChRL jest nazywany putonghua, na Tajwanie – guoyu, w Singapurze – huayu.
WJęzyk wu – jeden z głównych języków chińskich używanych powszechnie w Chinach. Jest używany w regionie Wu, w prowincjach Zhejiang, Jiangsu, Anhui, Jiangxi i Fujian. Główne dialekty wu to dialekty Hangzhou, Wenzhou, Suzhou, Shaoxing, Yongkang oraz Szanghaju. Jest drugim co do liczby mówiących językiem używanym w Chinach. Łącznie mówi nim 95 milionów osób.
WJęzyk yue – język lub makrojęzyk używany w południowej części Chin, zwłaszcza w prowincji Guangdong. Niektóre z dialektów są wzajemnie niezrozumiałe. Za lingua franca służy odmiana z miasta Guangzhou. Dialekty yue są bardziej archaiczne niż różne odmiany języka mandaryńskiego, między innymi zachowały wygłosowe spółgłoski zwarte.