WRuny – alfabet używany do zapisu przez ludy germańskie tzw. fuþark. Niekiedy nazwę „runy” odnosi się także do systemów piśmienniczych stosowanych przez ludy tureckie takich jak alfabet orchoński i rowasz Madziarów (węgierski). Używany również w obrzędach magicznych.
WPer Sigurd Agrell – szwedzki poeta i badacz run i innych znaków tajemnych, slawista.
WAmulet z Lindholm – datowany na V/VI wiek podłużny fragment kości zwierzęcej, pokryty inskrypcją runiczną. Obecnie znajduje się w zbiorach muzeum historycznego Uniwersytetu w Lund.
WBrakteat z Vadstena – wykonany ze złota naszyjnik w formie monety, będący najprawdopodobniej ochronnym amuletem, stanowiący jeden z najstarszych zabytków pisma runicznego. Datowany na V/VI wiek. Został odnaleziony w 1774 roku w pobliżu Vadstena w szwedzkiej prowincji Östergötland. Przechowywano go w Muzeum Historycznym w Sztokholmie, skąd został skradziony w 1938 roku. Dziś znany jest tylko z kopii.
WBrakteaty z Tjurkö – dwa złote brakteaty z inskrypcjami runicznymi, odnalezione w 1817 roku w Tjurkö koło Karlskrony w szwedzkiej prowincji Blekinge. Datowane są na drugą połowę V wieku. Wraz z nimi odkryto dwa inne pozbawione inskrypcji brakteaty oraz dwie rzymskie monety z czasów Teodozjusza II.
WBrosza z Hunterston – wykonana ze srebra brosza, odkryta w 1830 roku koło Hunterston w West Kilbride w hrabstwie Ayrshire w południowo-zachodniej Szkocji. Obecnie znajduje się w zbiorach Szkockiego Muzeum Narodowego w Edynburgu.
WBrosza z Meldorf – wykonana z brązu fibula, uważana za najstarszy znany zabytek pisma runicznego. Odkryta została przypadkiem w 1979 roku przez Michaela Gebühra w magazynach muzeum w Meldorf w północnych Niemczech. Dokładne pochodzenie zabytku nie jest znane. Brosza datowana jest na I połowę I wieku n.e.
WCirth – alfabet opracowany przez J.R.R. Tolkiena na potrzeby stworzonej przez niego mitologii Śródziemia.
WCodex Runicus (CR) – 202-stronicowy rękopis sporządzony około roku 1300 pismem runicznym, czemu zawdzięcza swą nazwę, zawierający osiem tekstów o zróżnicowanej treści. Jego wyjątkowość polega na tym, że jest jednym z niewielu runicznych tekstów zapisanych na pergaminie, gdyż podstawowym nośnikiem pisma runicznego były przedmioty o twardej powierzchni jak kamień, drewno, metal czy kość. Ze względu na fakt, że rękopis zawiera m.in. średniowieczny kodeks prawny Skånske lov, stanowi on zabytek o wyjątkowej wartości historycznej i kulturowej.
WDrømte mig en drøm i nat – najstarsza zachowana duńska piosenka ludowa z zapisem nutowym (neumy). Tekst zapisany jest alfabetem runicznym, pochodzi z kroniki Codex Runicus.
WDrzwi z Valþjófsstaður – zabytkowe średniowieczne drewniane drzwi, znajdujące się w zbiorach Islandzkiego Muzeum Narodowego w Reykjavíku.
WFibula z Værløse – pokryta inskrypcją runiczną srebrna fibula, datowana na III wiek.
WFuþark lub futhark – nazwa jednego z alfabetów runicznych.
WFuþark młodszy – forma alfabetu runicznego używana w Skandynawii epoki wikingów.
WFuþark starszy – najstarsza forma alfabetu runicznego, o charakterze ogólnogermańskim, używana od II do VIII wieku. Zachowało się około 350 inskrypcji pisanych tą odmianą alfabetu, pochodzących głównie z terenu Półwyspu Jutlandzkiego i Skanii. W wyniku procesów fonetycznych zachodzących w językach germańskich został wyparty w Skandynawii przez zredukowany tzw. fuþark młodszy, a na Wyspach Brytyjskich przez 28-znakowy, a później 31-znakowy, fuþork.
WGłaz narzutowy z Ed – głaz narzutowy położony w lesie przy ścieżce Kyrkstigen w miejscowości Ed, w gminie Upplands Väsby, w regionie Uppland w środkowej Szwecji. Na głazie znajduje się inskrypcje runiczne nr 112.
WGrot włóczni z Kowla – datowany na III wiek zabytek, stanowiący świadectwo migracji plemion wschodniogermańskich przez terytorium dzisiejszej Ukrainy. Obecnie zaginiony.
WGrzebień z Vimose – pochodzący z połowy II wieku zabytek, zawierający jedną z najstarszych znanych inskrypcji runicznych. Znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Kopenhadze.
WKolumna z Brezy – fragment marmurowej kolumny pochodzący z Brezy w Bośni i Hercegowinie, zawierający datowany na połowę VI wieku napis runiczny z ciągiem znaków fuþarku starszego. Obecnie znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Sarajewie.
WKrzyż z Ruthwell – kamienny krzyż anglosaski z miejscowości Ruthwell. Krzyż powstał w swej pierwotnej postaci w VIII w. W czasie akcji niszczenia takich krzyży i posągów w latach 1642-1664 został uratowany dzięki ówczesnemu merowi Ruthwell, Gavinowi Youngowi, który nakazał rozłamanie krzyża na kilka części i ukrycie ich pod podłogą miejscowego kościoła. Części odnalezione przez Henry’ego Duncana w 1799 r., zostały przezeń z powrotem złożone w trakcie ćwierćwiecza prac rekonstrukcyjnych i od 1887 r. krzyż znowu stoi w kościele w Ruthwell.
WMaes Howe – neolityczny kurhan z komorą grobową, do której prowadzi kilkumetrowe wąskie przejście, znajdujący się na Orkadach w Szkocji. Jego średnica wynosi 35 m, a wysokość 7 m. Został zbudowany ok. 5000 lat temu, zatem jeszcze przed powstaniem piramid egipskich. Jest najwspanialszym przykładem grobowca komorowego w północno-zachodniej Europie, jednocześnie zachowując unikatowy, nigdzie indziej niespotykany typ budowy. W 1999 r. został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
WNagrobek z katedry św. Pawła w Londynie – pokryta inskrypcją runiczną płyta nagrobna, odnaleziona w 1852 roku na dziedzińcu Katedry św. Pawła w Londynie. Obecnie znajduje się w zbiorach Museum of London.
WNaszyjnik z Pietroassa – wykonany ze złota masywny naszyjnik, odkryty w 1837 roku w miejscowości Pietroassa w Rumunii.
WPismo orchońskie lub orchońsko-jenisejskie, zwane też runami tureckimi lub kök türk, względnie pismem starotureckim – najwcześniejszy alfabet turecki. Ze względu na charakterystyczne, kanciaste kształty pismo orchońskie zaliczane jest do pism runopodobnych, nie ma jednak nic wspólnego z runami germańskimi. Pierwsze znane napisy datowane są na VIII wiek n.e. i pochodzą z terenów nad rzeką Orchon gol i dolnego Jeniseju. Napisy typu orchońskiego zostały odkryte w 1889 roku przez Nikołaja Jadrincewa. Opublikowane przez Wasilija Radłowa, zostały odszyfrowane przez duńskiego filologa Vilhelma Thomsena w 1893 roku. Uważa się, że alfabet orchoński mógł wywodzić się z pisma sogdyjskiego. Przez krótki czas po rozpadzie wschodniego kaganatu tureckiego, kök türk używany był w kaganacie ujgurskim. W ciągu IX–X w. został zastąpiony alfabetem ujgurskim.
WRowasz – pismo runopodobne.
WRuny wiązane (binderunor) – w piśmie runicznym ligatura utworzona poprzez połączenie dwóch lub więcej run za pomocą wspólnego pnia.
WSzkatułka z Auzon lub Szkatułka Franksa – wykonana z kości wieloryba skrzynka na klejnoty lub relikwie, wyrzeźbiona około 700 roku w Northumbrii.
WValknut - znak graficzny, symbol, znak runiczny zwany również "węzłem poległych", lub "sercem Hrungnira", pojawia się najczęściej na kamiennych stelach.
WVegvísir – symbol pochodzący z islandzkiego dziewiętnastowiecznego manuskryptu Huld. Często uznawany jest za symbol wikiński, lecz nie ma żadnych dowodów, iż był on wtedy znany lub używany.
WZłote rogi z Gallehus – dwa wykonane ze złota rogi, odnalezione kolejno w XVII i XVIII wieku w Gallehus niedaleko Tønder w Danii. Zostały skradzione i przetopione w 1802 roku. Zachowały się jedynie ich rysunki, na podstawie których wykonano kopie.