WAdagio 62126 – polski radioodbiornik produkowany w Zakładach Radiowych Diora. Umożliwia odbiór stacji na falach długich, średnich i krótkich. Posiada płynną regulację barwy dźwięku, wbudowaną antenę ferrytową i automatyczną regulację wzmocnienia. Układ odbiornika (superheterodynowy) zmontowany jest na płytce drukowanej i zawiera 3 lampy elektronowe.
WAdam DMT-445 – polski radioodbiornik z zegarem produkowany w Zakładach Radiowych Diora. Umożliwia odbiór stacji na falach długich, średnich krótkich i UKF. Posiada płynną regulację barwy dźwięku, wbudowaną antenę ferrytową, gniazda antenowe i uziemienia, gniazdo magnetofonowo-gramofonowe i przyciskowy przełącznik zakresów. Układ odbiornika (superheterodynowy) zawiera 10 tranzystorów i 9 diod. Wbudowany zegar klapkowy może automatycznie włączać i wyłączać odbiornik lub służyć jako budzik.
WAGA – radioodbiornik produkowany w Polsce na licencji szwedzkiej.
WAmator-Stereo DSS-101 – pierwszy polski odbiornik stereofoniczny klasy standard produkowany przez ZR Diora w latach 1976–1985.
WBallada 24504 – polski radioodbiornik z wbudowanym gramofonem G-253 produkowany w Zakładach Radiowych Diora. Umożliwia odbiór stacji na falach długich, średnich i krótkich. Posiada wbudowaną antenę ferrytową, gniazda antenowe i uziemienia, gniazdo magnetofonowo-gramofonowe i obrotowy przełącznik zakresów z dźwignią wyprowadzoną na boczną ściankę. Układ odbiornika (superheterodynowy), identyczny z zastosowanym w odbiorniku Promyk-Lux, zawiera 3 lampy elektronowe, diodę germanową (DOG-58) i prostownik selenowy (SPS6B). Wbudowany gramofon pracuje z prędkościami obrotowymi 78, 45 i 33⅓ obr/min.
WBambino – polski gramofon lampowy, produkowany przez zakłady ŁZR Fonica w Łodzi od roku 1963 w czterech wersjach:Fonica WG 252 Bambino z 1963, 1967; Fonica WG 262 Bambino 2 i 2b z 1969; Fonica WG 263 Bambino 3 z 1970; Fonica WG 264 Bambino 4 z 1972.
WBelweder – marka odbiornika telewizyjnego o symbolu OT1471, produkowanego pod koniec lat 50. XX wieku przez Warszawskie Zakłady Telewizyjne. Był to drugi produkowany w Polsce i pierwszy opracowany w całości w Polsce odbiornik.
WSeria BF504-506 – tranzystory małej mocy, wielkiej częstotliwości, pierwsze produkowane w Polsce tranzystory krzemowe i pierwsze typu npn.
WCzar – przenośny odbiornik radiowy produkcji polskiej z 1960 r.
WDetektor kryształkowy – wczesna odmiana diody z prostującym złączem metal-półprzewodnik.
WDioda germanowa to dioda półprzewodnikowa wykonana z kryształu germanu. Odznacza się niskim spadkiem napięcia w kierunku przewodzenia i małą odpornością na wysoką temperaturę.
WDioda ostrzowa to dioda, w której jedną z elektrod stanowi metalowe ostrze będące w kontakcie z półprzewodnikiem. Obecnie mają już znaczenie wyłącznie historyczne.
WEltra 50 – polski radioodbiornik przenośny produkcji zakładów Eltra w Bydgoszczy. Pierwszy w Polsce wyprodukowany z użyciem układów scalonych.
WEltra MOT-59 to pod wieloma względami przełomowa konstrukcja w polskiej radiotechnice. Był pierwszym polskim odbiornikiem tranzystorowym, pierwszym odbiornikiem zmontowanym na płytce drukowanej i pierwszym odbiornikiem wytwarzanym w bydgoskiej „Eltrze”, która dotychczas produkowała podzespoły stykowe.
WFigaro 3291 – polski radioodbiornik z zegarem produkowany w Zakładach Radiowych im. Marcina Kasprzaka w Warszawie. Został zaprojektowany w 1958, po 3 miesiącach prac - zgodnie z wytycznymi władz PRL jako „popularny, tani, nowoczesny i oszczędny odbiornik radiowy”. Umożliwia odbiór stacji na falach długich, średnich i krótkich. Posiada wbudowaną antenę ferrytową, wyjście antenowe i obrotowy przełącznik zakresów na bocznej ścianie. Układ odbiornika, zasilany jest z autotransformatora i zawiera 3 lampy elektronowe i prostownik selenowy.
WFonoset ZM-10 – zestaw elektroakustyczny, produkowany w latach 70. XX wieku przez łódzką Fonicę. Jest to połączenie mechanizmu gramofonu WG-400 Mister Hit, produkowanego na licencji firmy Telefunken, monofonicznego wzmacniacza tranzystorowego oraz 3-zakresowego odbiornika radiowego. Obudowa zestawu jest wykonana z tworzyw sztucznych, zaś głośnik szerokopasmowy umieszczony jest na pokrywie urządzenia. Zestaw wyposażony fabrycznie w wkładkę krystaliczną UF-50 produkowaną przez Fonicę. Dodatkowo posiadał również gniazdo magnetofonowe, służące do przegrywania sygnału z płyt winylowych na taśmę magnetyczną.
WGermanowy tranzystor stopowy to tranzystor stopowy wykonany z cienkiej płytki słabo domieszkowanego germanu będącego bazą z wtopionymi w temperaturze około 550 °C po przeciwnych stronach kulkami metalu. Wtopienie metalu zmienia typ półprzewodnika na przeciwny, tworząc obszary emitera i kolektora.
WIzabella – pierwszy polski odbiornik radiowy z zakresem UKF zbudowany na tranzystorach.Izabella MOT-664 powstała w roku 1969 jako pierwszy przenośny odbiornik radiowy wyposażony w zakres UKF z modulacją częstotliwości (FM). Eltra od już wielu lat produkowała małe odbiorniki tranzystorowe, ale dotychczasowe modele nie umożliwiały odbioru stacji na zakresie UKF. Wprowadzając Izabellę Eltra wyprzedziła nieco zakłady Diora, które opracowywały odbiornik Ewa.Tranzystory niezbędne do budowy głowicy UKF i wzmacniacza pośredniej częstotliwości 10.7 MHz nie były produkowane w kraju i pochodziły z importu. Jedynie we wzmacniaczu małej częstotliwości zastosowano tranzystory produkowane w Tewie.Bezpośrednią następczynią Izabelli był odbiornik Laura. Różni się od niej przede wszystkim dodanym zakresem krótkofalowym i dużo lepszym wzmacniaczem małej częstotliwości – dodano jeden stopień napięciowy, a w stopniu końcowym zastosowano tranzystory AD365 (TG60).
WJulia Stereo – polski przenośny odbiornik radiowy produkowany przez Unitrę Eltra od 1979 do 1991 roku.
WKoliber MOT-601 – pierwszy masowo produkowany polski odbiornik radiowy zbudowany na tranzystorach.
WKos - mały, lampowy odbiornik radiowy w obudowie z tworzywa sztucznego. Pierwszy produkt „Diory”, w którym jako chassis użyto płytki z tworzywa izolacyjnego. Wbrew często spotykanym opiniom, Kos nie był odbiornikiem wykonanym na płytce drukowanej. W radiu Kos płyta stanowiła wyłącznie podstawę, a elementy były lutowane bezpośrednio pomiędzy sobą lub łączone za pomocą przewodów. Niemniej użycie lekkiej konstrukcji odbiornika w miejsce metalowego chassis pozwoliło na stworzenie radia lekkiego i niewielkich rozmiarów. Płytka ustawiona pionowo, na środku ma prostokątny otwór, przez który wystaje magnes głośnika. Antena ferrytowa. Zasilanie autotransformatorowe z prostownikiem selenowym, jednopołówkowym. Na nieistniejącej już stronie internetowej firmy DIORA odbiornik wymieniany był jako jeden z kamieni milowych w rozwoju firmy. W czasach produkcji kosztował 850 zł i był promowany jako „mały, nowoczesny, drugi odbiornik w domu”.
WKrokus - polski radioodbiornik posiadający wielofunkcyjną konstrukcję. Radio mogło służyć jako odbiornik domowy, przenośny lub samochodowy.
WKrystadyna – pierwszy wzmacniacz półprzewodnikowy zbudowany przez Olega Łosiewa w 1922 r..
WMAK – seria magnetofonów szpulowych produkowanych przez Zakłady Radiowe im. Marcina Kasprzaka w Warszawie (ZRK). Były przeznaczone dla Milicji Obywatelskiej, Służby Bezpieczeństwa, Wojskowej Służby Wewnętrznej (WSW), zapisu rozmów na wieżach lotniskowych itp. Nie były dostępne w handlu, nie obejmowały ich katalogi produktów ZRK ani Zjednoczenia UNITRA.
WMalwa 3301 – polski radioodbiornik produkowany w Zakładach Radiowych im. Marcina Kasprzaka w Warszawie. Pierwszy odbiornik zasilany bateryjnie produkowany w tych zakładach. Umożliwiał odbiór stacji na falach długich, średnich i krótkich. Posiadał 7 obwodów strojonych, wbudowaną antenę ferrytową oraz gniazda antenowe i uziemienia.
WMazur - rodzina lampowych odbiorników radiowych produkowana przez Zakłady Radiowe „DIORA” Dzierżoniów w latach pięćdziesiątych XX wieku, składała się z trzech odbiorników: Mazur, Mazur-Lux i Mazur II. Mazur i Mazur-Lux różniły się tylko obudową, Mazur II posiadał dodatkowo wskaźnik dostrojenia.
WMiki – pierwszy polski samochodowy odbiornik radiowy zawierający tranzystor.Radioodbiornik samochodowy Miki był produkowany w Zakładach Radiowych im. Marcina Kasprzaka (ZRK) na początku lat 60 XX wieku. Był określany przez producenta jako „tranzystorowany”, gdyż był zbudowany głównie na lampach, ale zawierał jeden tranzystor - typu TG70 pracujący w stopniu końcowym wzmacniacza małej częstotliwości. To jedyne tego rodzaju urządzenie produkowane w Polsce. Poprzedni odbiornik samochodowy (Żerań) był całkowicie lampowy, a następny (Admirał) całkowicie tranzystorowy. Był również jedynym polskim radioodbiornikiem zawierającym lampy elektronowe przystosowane do pracy z niskim napięciem anodowym 12V. Nie były one produkowane w Polsce i pochodziły całkowicie z importu. Opis techniczny i schemat opublikowano w miesięczniku „Radioamator”. Odbiornik Miki był produkowany krótko i w niewielkiej liczbie, obecnie jest bardzo rzadki.
WMTV-10 – pierwszy tranzystorowy magnetowid szpulowy produkowany w Polsce od 1973 r. przez Zakłady Radiowe im. M. Kasprzaka w Warszawie na bazie magnetowidu Philips LDL 1001. Wzornictwo opracowano w Zakładach Artystyczno-Badawczych warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Magnetowid MTV-10 umożliwiał zapis czarno-białego obrazu z telewizora lub z kamery telewizyjnej. Zapis sygnału wideo odbywał się na półcalowej taśmie szpulowej. W 1975 roku zaprzestano produkcji, zastępując modelem MTV-20 bazującym na standardzie Philips VCR, który pozwalał na zapis także w kolorze.
WNeptun – marka telewizorów produkowanych w gdańskich zakładach Unimor.
WPionier – pierwsza polska powojenna konstrukcja lampowego odbiornika radiowego. Opracowany w Zakładach Radiowych Diora (T-6) w Dzierżoniowie przez zespół inż. Wilhelma Rotkiewicza w roku 1948. Układ elektryczny oparty został na nowoczesnym układzie, zastosowanym przez Philipsa w roku 1941 w odbiorniku 203U. Z niewielkimi modyfikacjami układ ten przetrwał aż do roku 1968. Produkowany był w kilku rodzajach skrzynek bakelitowych i drewnianych w modelach U, U2, U3, B, B2, B3, Noteć, I 6161, Promyk.
WRozyna – polski radioodbiornik produkowany w Zakładach Radiowych im. Marcina Kasprzaka w Warszawie. Umożliwia odbiór stacji na falach długich, średnich i krótkich. Posiada wbudowaną antenę ferrytową i suwakowy przełącznik zakresów na bocznej ścianie. Układ odbiornika, zasilany jest z autotransformatora i zawiera 3 lampy elektronowe i prostownik selenowy. Odbiornik produkowano w dwóch podstawowych wersjach – z obudową drewnianą i bakelitową.
WS-400 – rodzina pakietów cyfrowych na tranzystorach germanowych opracowana w Instytucie Maszyn Matematycznych i produkowana przemysłowo przez ELWRO.
WSonatina - pierwszy odbiornik z klawiszowym przełącznikiem zakresów, wyprodukowany przez Diorę. Poprzednie modele miały przełączniki zakresów obrotowe. Równocześnie z Sonatiną wszedł do produkcji Nokturn, mający ten sam układ elektryczny, a różniący się skrzynką. Sonatina miała drewnianą, politurowaną obudowę, a Nokturn był w bakelicie. Produkcję rozpoczęto w roku 1957 i do jej zakończenia w 1963 r. fabrykę opuściło ponad 200 tys. egzemplarzy odbiornika.Podstawowe parametry i właściwości lampy: UCH21, UCH21, UBL21, UY1N zakresy fal: Długie 1034 - 2070 m Średnie 1 322 - 575 m Średnie 2 186 - 333 m Krótkie 24,2 - 52,1 m zasilanie: napięcie przemienne lub stałe 220 V lub 125 V elementy regulacyjne: potencjometr siły głosu z wyłącznikiem, klawiszowy przełącznik zakresów, strojenie gniazda: antena i uziemienie wymiary: 420 x 302 x 195 mm / ok. 6,7 kG
WStolica – radioodbiornik domowy w drewnianej obudowie. Zmodernizowana wersja pierwszego produktu ZRK – odbiornika Syrena z nieznacznie zmienionym układem elektrycznym. W odróżnieniu od Syreny, w Stolicy regulacja siły głosu oraz barwy tonu znalazły się w jednej osi. Barwa tonu pozostała nadal skokowa, czteropozycyjna. Podobnie na wspólnej osi umieszczono strojenie i przełącznik zakresów.
WSylwia – miniaturowy radioodbiornik produkcji polskiej z 1966 r. Zbudowany został jako następca radioodbiornika Koliber. W stosunku do poprzednika w Sylwii zmniejszono liczbę tranzystorów do 6. Zastosowano natomiast identyczną płytkę drukowaną jak w ostatniej serii odbiornika Koliber.
WSyrena – pierwszy odbiornik zaprojektowany w wytwórni ZRK w Warszawie. Wcześniej produkowano tam licencyjną Agę, po której „Syrena” odziedziczyła układ elektryczny. Na czołowej ściance widać więc charakterystyczne dwa pokrętła duże i dwa przełączniki małe. Pokrętła małe są wzięte wprost z „Agi”, a duże mają nowy wzór. Całkowicie została zmieniona konstrukcja napędu skali. Układ elektryczny ma kilka charakterystycznych cech, którymi wyróżniały się wszystkie odbiorniki ZRK z lampami serii loctal, czyli Syrena, Stolica, Wola i Etiuda. Za cechy te można uznać:ostatni wzmacniacz p.cz. i pierwszy m.cz. na dwóch pentodach EF-22 ; filtry pośredniej częstotliwości w kwadratowych kubkach aluminiowych ; skokowa regulacja barwy tonu połączona ze zmianą szerokości pasma, realizowaną przez dołączanie dodatkowego uzwojenia w pierwszym filtrze pośredniej częstotliwości; możliwość wyjęcia chassis ze skrzynki bez użycia lutownicy - złącze na cokole oktal.
WSzarotka – praktycznie pierwszy przenośny polski radioodbiornik lampowy.
WŚnieżnik R-502 – stacjonarny radioodbiornik monofoniczny produkowany w latach 80. XX w. przez zakłady Unitra Diora. Bezpośredni następca Śnieżnika produkowanego dekadę wcześniej. Był produkowany także model R-504.
WTewa, Fabryka Półprzewodników Tewa – polskie przedsiębiorstwo produkujące elementy półprzewodnikowe.
WSeria TG1-TG5 to pierwsze tranzystory przemysłowo produkowane wielkoseryjnie w Polsce.
WSeria TG50-TG55 to tranzystory średniej mocy, jedne z pierwszych przemysłowo produkowanych wielkoseryjnie w Polsce.
WSeria TG70-TG72 to pierwsze tranzystory mocy przemysłowo produkowane wielkoseryjnie w Polsce.
WWG-291 Tranzyston to pierwszy tranzystorowy gramofon w Polsce, produkowany przez Łódzkie Zakłady Radiowe Fonica.
WTranzystor mesa – bipolarny tranzystor wielkiej częstotliwości wytwarzany metodą wielokrotnej dyfuzji. Obecnie ma już znaczenie wyłącznie historyczne. Nazwa tranzystora pochodzi od hiszpańskiego słowa mesa (stół).
WTranzystor ostrzowy – pierwszy działający typ tranzystora, skonstruowany 16 grudnia 1947 r. w laboratoriach firmy Bell Telephone Laboratories przez Johna Bardeena oraz Waltera Housera Brattaina. W następnym roku Bell wyprodukował pierwszą serię 3700 tranzystorów ostrzowych Type A, a Raytheon wprowadził do produkcji pierwszy typ komercyjny CK703. Tranzystory ostrzowe zostały bardzo szybko wyparte przez tranzystory złączowe (warstwowe), skonstruowane przez Williama Bradforda Shockleya z tego samego laboratorium. Mimo krótkiego czasu produkcji, tranzystory ostrzowe znalazły zastosowanie w aparatach słuchowych, radiowych, a nawet zbudowano na nich komputery. Ostatnie tranzystory ostrzowe wycofano z produkcji prawdopodobnie jeszcze w latach 50 XX w.
WTranzystor stopowy – wczesny rodzaj tranzystora bipolarnego. Został opracowany w roku 1951 w firmach General Electric i RCA. Tranzystory stopowe mają znaczenie jedynie historyczne, obecnie nie są wytwarzane.
WUNITRA-Lubartów – nieistniejące obecnie przedsiębiorstwo zajmujące się głównie produkcją magnetofonów, radiomagnetofonów oraz produkcją urządzeń specjalistycznych.
WWGb-130 Bratek – pierwszy w Polsce tranzystorowy gramofon bateryjny, produkowany przez Łódzkie Zakłady Radiowe Fonica w drugiej połowie lat 60.
WZK-120 – dwuścieżkowy, monofoniczny, lampowy magnetofon szpulowy, produkowany przez Zakłady Radiowe im. Marcina Kasprzaka w Warszawie na licencji niemieckiej firmy Grundig, przystosowany do zasilania z sieci prądu zmiennego 220 V; 50 Hz. Umożliwia odtwarzanie taśmy magnetofonowej przez wewnętrzny głośnik, bądź podłączenie zewnętrznego 4 omowego głośnika; zapis dźwięku z mikrofonu, odbiornika radiowego lub telewizyjnego; szybkie przewijanie taśmy. Magnetofon posiada regulację głośności sprzężoną z wyłącznikiem sieciowym oraz regulację barwy dźwięku. Magnetofony te nie zostały wyposażone w licznik taśmy. Wskaźnik wysterowania lampowy (EM84). Produkcja ruszyła w ZRK w 1968 roku, na licencji Grundiga. Na bazie tego udanego modelu powstały magnetofony ZK 120T, ZK 140, ZK 140T i dalsze modele.
WZK-120T – dwuścieżkowy, monofoniczny, tranzystorowy magnetofon szpulowy, produkowany przez Zakłady Radiowe im. M. Kasprzaka w Warszawie na licencji niemieckiej firmy Grundig, przystosowany do zasilania z sieci prądu zmiennego 220 V; 50 Hz. Umożliwia odtwarzanie taśmy magnetofonowej przez wewnętrzny głośnik, bądź podłączenie zewnętrznego 4 omowego głośnika; zapis dźwięku z mikrofonu, odbiornika radiowego lub telewizyjnego; szybkie przewijanie taśmy. Magnetofon posiada regulację głośności sprzężoną z wyłącznikiem sieciowym oraz regulację barwy dźwięku. Niektóre egzemplarze nie zostały wyposażone w licznik taśmy. Produkcja ruszyła w ZRK w 1970 roku, na licencji Grundiga.
WZK-140T – czterościeżkowy, monofoniczny, tranzystorowy magnetofon szpulowy produkowany na licencji niemieckiego Grundiga.
WZK 145 – czterościeżkowy, monofoniczny, lampowy magnetofon szpulowy, produkowany w latach 70. XX wieku przez Zakłady Radiowe im. Marcina Kasprzaka w Warszawie na licencji niemieckiej firmy Grundig, powstały na bazie modelu ZK 140. Umożliwia odtwarzanie taśmy magnetofonowej przez wewnętrzny głośnik, bądź podłączenie zewnętrznego głośnika o impedancji 4 omów. Od pierwowzoru wyróżnia się zastosowaniem układu automatyki poziomu zapisu, która […] zabezpiecza przed zniekształceniami nagrywanej audycji spowodowanymi zbyt dużymi sygnałami i jest szczególnie pomocny dla niewprawnych użytkowników magnetofonów.
WZodiak DSS-401 i 402 – seria dwóch typów odbiorników radiowych produkowanych od 1979 roku w zakładach Diora należących do zjednoczenia Unitra.