W

Akademie der Künste – wspierająca rozwój sztuk organizacja mająca siedzibę w Berlinie w Niemczech. Jej prezesem jest Klaus Staeck.

W

Architektura barokowa w Niemczech – ogół obiektów architektonicznych wzniesionych w stylu barokowym na terenie Niemiec od połowy XVII wieku do połowy wieku XVIII.

W

Bauhaus – uczelnia artystyczno-rzemieślnicza powstała w Weimarze z połączenia Akademii Sztuk Pięknych i Szkoły Rzemiosł Artystycznych w 1919 r., później od 1925 r. działająca w Dessau i w latach 1932–1933 w Berlinie. Została utworzona przez Waltera Gropiusa.

W

Dom przysłupowy – typ budownictwa ludowego występujący na pograniczu Czech, Niemiec i Polski.

W

Historyzm w architekturze Niemiec pojawiał się już sporadycznie w latach 70. XVIII wieku, lecz jego właściwy początek ma związek z wojnami o wyzwolenie ojczyzny w czasach napoleońskich. Impulsem do przywołania motywów patriotycznych było odnalezienie w 1814 i 1816 oryginalnego projektu katedry w Kolonii, co zaowocowało planami jej ukończenia oraz skojarzeniem gotyku z czasami średniowiecznej potęgi Niemiec. Neogotyk, wpierw w formach dość oddalonych od swego pierwowzoru, był stylem obecnym w licznych ratuszach i kościołach. Jednocześnie powstał w związku z zainteresowaniem konserwacją zabytków drugi prąd, tzw. styl arkadowy, nawiązujący do architektury romańskiej i częściowo renesansowej, nie odtwarzający jednak dosłownie form historycznych.

W

Kaiserpfalz lub Königspfalz – ogólna nazwa dla wszystkich zamków i pałaców w Świętym Cesarstwie Rzymskim, które spełniały rolę siedziby i miejsca wykonywania władzy cesarza. Siedziby te miały za zadanie utrzymywać ekonomicznie cesarza i jego orszak, w czasie jego pobytu w danym miejscu. Zarząd Kaiserpfalzami sprawowali palatyni.

W

Modernizm w Niemczech – prąd w architekturze, który w Niemczech określany był również jako Nowe budownictwo.

W

Początek XVI wieku w Niemczech to okres, w którym władzę sprawował Karol V, który władając olbrzymim terytorium jednocześnie prowadził wojny z Francją i Turcją. Walki trwały także na ziemiach niemieckich. Zerwanie Marcina Lutra z kościołem katolickim i powstanie nowego odłamu religii było główną przyczyną wojny domowej, trwającej z przerwami do 1555 r.. Nie był to zatem okres sprzyjający rozwojowi architektury.

W

W architekturze romańskiej w Niemczech widoczna jest kontynuacja wcześniejszych wzorów architektury karolińskiej. Częściej niż w innych państwach Europy Zachodniej budowane są kościoły o układzie centralnym, ale i tutaj przeważają budowle bazylikowe, najczęściej kryte drewnianymi, płaskimi stropami, zazwyczaj bogato zdobione polichromią. Wnętrze dzielone jest na nawy przy pomocy kolumn o monolitycznych, kamiennych trzonach ustawionych pomiędzy z masywnymi filarami. Po raz pierwszy to rozwiązanie zastosowano w Saksonii, w budowanym od 961 r. kościele Sankt Cyriakus w Gernrode. Rytm ten powtarzano w zróżnicowany sposób w budowanych później świątyniach. Częstym rozwiązaniem jest zastosowanie dwóch absyd na zakończeniu nawy głównej oraz dwóch transeptów. Czasami w grubości murów dobudowywano mniejsze apsydiole, lub stawiano dodatkowe absydy na zakończeniach ramion transeptu albo przy prezbiterium. Charakterystyczną cechą niemieckich kościołów są wysokie wieże stawiane nad skrzyżowaniem naw, chórem zachodnim i parami na krańcach budowli. Przy zastosowaniu dwóch absyd i podwójnego transeptu wejście do kościoła umieszczano w elewacji bocznej. Fasady zdobią arkadowe fryzy i galerie, oprócz nich pojawiają się także posągi przedstawiające świętych i apostołów.