WNiszczyciele projektu 7 – radzieckie niszczyciele z okresu II wojny światowej. Od pierwszej jednostki serii znane także jako typ Gniewnyj. Zmodernizowana wersja okrętów nosiła oznaczenie projekt 7U znany także jako typ Soobrazitelnyj. Łącznie zbudowano 48 okrętów wszystkich wersji. Podczas II wojny światowej ZSRR utracił 10 okrętów tego typu. W 1955 4 jednostki tego typu zostały przekazane Marynarce Wojennej Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej.
WNiszczyciele Typu 1934 i 1934A, określane też jako typ Leberecht Maass – seria niemieckich okrętów klasy niszczycieli z okresu II wojny światowej, składająca się z 16 jednostek. Były to pierwsze niszczyciele zbudowane w Niemczech po I wojnie światowej.
WNiszczyciele Typ 1936A – seria niemieckich wielkich niszczycieli z okresu II wojny światowej, składająca się z 15 okrętów, nazywana też nieoficjalnie typem Narvik.
WNiszczyciele typu 2400-tonowego – seria francuskich wielkich niszczycieli z okresu międzywojennego i II wojny światowej, składająca się z 18 jednostek należących do trzech zbliżonych podtypów: Guépard, Aigle i Vauquelin. Wszystkie trzy odmiany miały zbliżone charakterystyki, w tym wyporność standardową około 2400 ton oraz charakterystyczną sylwetkę, z czterema kominami w dwóch grupach.
WNiszczyciele typu A – typ brytyjskich niszczycieli zbudowanych na przełomie lat 20. i 30. XX wieku, służących w Royal Navy oraz Royal Canadian Navy podczas II wojny światowej.
WNiszczyciele typów A-I – grupa zbliżonych typów brytyjskich i kanadyjskich niszczycieli średniej wielkości z okresu międzywojennego i II wojny światowej, obejmująca 86 okrętów, używanych też przez inne państwa. Budowane były na zamówienie marynarki brytyjskiej od końca lat 20. do późnych lat 30. XX wieku. Oprócz prototypu, grupa ta obejmowała 9 serii okrętów oznaczonych kolejnymi literami od A do I, tworzących 4 zasadnicze typy: A/B, C/D, E/F i G/H/I, a także trzy typy większych tzw. liderów. Do grupy tej zaliczają się ponadto dwie serie okrętów budowanych na zamówienie brazylijskie i tureckie i zarekwirowanych dla marynarki brytyjskiej podczas wojny. Poza okrętami brytyjskimi grupy A-I, 11 takich niszczycieli, nie opisanych tutaj, zbudowanych zostało dla Argentyny, Grecji i Turcji. Poczynając od prototypowego HMS "Amazon" wodowanego w 1926, były to pierwsze nowe niszczyciele brytyjskie zbudowane po I wojnie światowej, tworzące standardową serię, o takich samych ogólnych charakterystykach. Dopiero od połowy lat 30. zaczęły je uzupełniać nowe typy większych niszczycieli, lecz niszczyciele grupy A-I pozostały najliczniejszymi niszczycielami brytyjskimi w chwili wybuchu II wojny światowej i w pierwszej połowie wojny.
WNiszczyciele typu Almirante – typ dwóch chilijskich niszczycieli, zbudowanych w Wielkiej Brytanii, które weszły do służby w Chilijskiej Marynarce Wojennej w 1960 roku. Okręty wycofano ze służby pod koniec lat 90. XX wieku.
WNiszczyciele typu Annapolis – typ dwóch kanadyjskich niszczycieli, które weszły do służby w Royal Canadian Navy w latach 60. XX wieku. W 1982 roku oba okręty zostały zmodernizowane w ramach programu DELEX. Okręty otrzymały nowe systemy radarowe, hydrolokatory, wyposażenie radiotelekomunikacyjne i elektroniczne oraz uzbrojenie.
WNiszczyciele typu B – typ brytyjskich niszczycieli zbudowanych na początku lat 30. XX wieku, służących podczas II wojny światowej.
WNiszczyciele typu Bainbridge – były pierwszymi niszczycielami w United States Navy, budowane w latach 1899–1900.
WNiszczyciele typu Battle – typ dwudziestu sześciu niszczycieli, których budowa rozpoczęła się w trakcie II wojny światowej, służących w brytyjskiej Royal Navy oraz australijskiej Royal Australian Navy. Pierwszy okręt tego typu (HMS „Barfleur”) trafił do służby w 1944 roku, a ostatni (HMS „Matapan”) został z niej wycofany w 1978 roku.
WNiszczyciele typu Beograd zostały zbudowane dla Jugosłowiańskiej Królewskiej Marynarki Wojennej pod koniec lat 30. XX w. Pierwszą z zaprojektowanych we francuskiej firmie „Ateliers et Chantiers de la Loire” jednostek zbudowano w Nantes, zaś dwie pozostałe w Jugosławii. Uzbrojenie dostarczyły czeskie zakłady Škoda, zaś większość mechanizmów i maszyn Yarrow Shipbuilders.
WNiszczyciele typu Bourrasque – seria francuskich niszczycieli (kontrtorpedowców) z okresu II wojny światowej. Na bazie tego typu zostały zbudowane dwa polskie niszczyciele ORP "Wicher" oraz ORP "Burza".
WNiszczyciele typu Buenos Aires – typ niszczycieli zbudowanych w Wielkiej Brytanii dla argentyńskiej Marynarki Wojennej.
WNiszczyciele typu Curtatone – typ czterech włoskich niszczycieli zbudowanych po zakończeniu I wojny światowej dla Regia Marina. W 1938 roku okręty zostały przeklasyfikowane na torpedowce.
WNiszczyciele typu Dardo były włoskimi niszczycielami zbudowanymi dla Włoskiej Marynarki Wojennej w latach 30. Były zasadniczo powiększonym typem Turbine.
WNiszczyciele typu Daring – typ jedenastu brytyjskich niszczycieli opracowanych po II wojnie światowej dla Royal Navy i Royal Australian Navy. Okręty weszły do służby w latach 50. i znajdowały się w niej do lat 70. XX wieku.
WNiszczyciele typu Draug – seria norweskich niszczycieli z początku XX wieku, pozostających w służbie do II wojny światowej. Były to pierwsze niszczyciele norweskiej konstrukcji.
WNiszczyciele typu Folgore – typ włoskich niszczycieli zbudowanych w latach 30. Wszystkie cztery jednostki służyły podczas II wojny światowej i zostały zatopione. Były zmodyfikowanym typem Dardo, którym zmniejszono szerokość, by zwiększyć prędkość. W efekcie miały problemy ze stabilnością i zmniejszony zasięg.
WNiszczyciele typu Friesland - seria 8 holenderskich niszczycieli klasycznych, zbudowanych w latach 50. XX wieku. W marynarce holenderskiej służyły w latach 1956-1982, a następnie 7 z nich służyło w marynarce Peru w latach 1980-1991.
WNiszczyciele typu Gerard Callenburgh – typ holenderskich niszczycieli z okresu II wojny światowej. Z rozpoczętych czterech okrętów tylko jeden wszedł do służby w marynarce holenderskiej, drugi w niemieckiej (ZH1), a dwa nie zostały ukończone. W literaturze typ ten określa się najczęściej jako Gerard Callenburgh, rzadziej jako Tjerk Hiddes.
WNiszczyciele typu Hai Long – seria czterech niszczycieli z początku XX wieku, zbudowanych w niemieckiej stoczni Schichau w Elblągu dla Chin. Zostały zdobyte w 1900 roku w Dagu przez mocarstwa europejskie i następnie służyły w marynarkach: rosyjskiej, brytyjskiej, niemieckiej i francuskiej; wszystkie początkowo pod nazwami: "Taku".
WNiszczyciele typu Halland – typ szwedzkich niszczycieli zbudowanych w latach 50. i pozostających w służbie do lat 80. XX wieku. Dwa okręty zmodyfikowanego projektu zostały także zbudowane dla marynarki wojennej Kolumbii.
WNiszczyciele typu Holland - seria holenderskich niszczycieli klasycznych, zbudowanych w latach 50. XX wieku w liczbie 4 jednostek. Służyły w marynarce holenderskiej w latach 1954-1979, a jeden z nich służył następnie od 1978 pod banderą Peru.
WNiszczyciele typu I to dziewięć okrętów Royal Navy zamówionych w ramach programu rozbudowy floty z roku 1935, których budowę rozpoczęto w 1936, a ukończono w latach 1937-1938. Cztery okręty tego typu zamówiła Turecka Marynarka Wojenna, z czego dwa zostały, po wybuchu II wojny światowej, zakupione przez Royal Navy, zwiększając liczbę okrętów tego typu do 11, aczkolwiek trzy z nich utracono nim HMS Inconstant i HMS Ithuriel weszły do służby. Brały udział w działania podczas wojny, podczas której sześć z nich stracono, a siódmy został skreślony z ewidencji na skutek wad konstrukcyjnych.
WNiszczyciele typu Impetuoso – włoskie niszczyciele z okresu zimnej wojny. Były to pierwsze niszczyciele zbudowane we Włoszech po II wojnie światowej. Dla Włoskiej Marynarki Wojennej zbudowano dwa okręty tego typu. Okręty weszły do służby w 1958 roku. Ostatni został wycofany ze służby w 1983 roku.
WNiszczyciele typu Iroquois – typ czterech kanadyjskich niszczycieli, które weszły do służby w Royal Canadian Navy w latach 70. XX wieku. Okręty były pierwotnie zaprojektowane do zwalczania okrętów podwodnych, ale po gruntownej modernizacji w latach 90. przystosowano je do zadań przeciwlotniczych.
WNiszczyciele typu L'Adroit – francuskie niszczyciele z okresu II wojny światowej. Pierwszy okręt serii wszedł do służby w Marine nationale w 1927 roku. Zbudowano 14 okrętów, z czego tylko cztery przetrwały wojnę.
WNiszczyciele typu Leningrad – seria 6 radzieckich wielkich niszczycieli z lat 30., należących do dwóch zbliżonych typów: projektu 1 i 38, klasyfikowanych w ZSRR jako lidery. Były pierwszymi większymi okrętami skonstruowanymi w ZSRR. Brały aktywny udział w II wojnie światowej.
WNiszczyciele typu Leone – typ włoskich niszczycieli zamówiony podczas I wojny światowej, w 1917 r., jednak wskutek braku stali ich budowę przerwano, powrócono do niej w 1920 r., ograniczając jednak zamówienie z pięciu okrętów do trzech. Wszystkie okręty zbudowano w stoczni Ansaldo w Genui. Okręty nosiły nazwy dzikich kotów, nazwa wywodzi się od pierwszego okrętu w klasie.
WNiszczyciele typu Maestrale, określane także od nazw jednostek jako typ Venti (wiatry) – typ włoskich niszczycieli średniej wielkości, z lat 30. XX w. Zaprojektowany był jako powiększona wersja niszczycieli typu Dardo – zostały wydłużone o 10 m i wyposażone w nowe działa 120 mm. Stały się podstawą do zbudowania późniejszych niszczycieli typu Oriani (Poeti) i Soldati.
WNiszczyciele typu Navigatori – seria 12 włoskich okrętów klasy niszczyciel okresu międzywojennego i II wojny światowej. Określane też są czasami jako typ Alvise da Mosto od nazwy pierwszego alfabetycznie okrętu.
WNiszczyciele typu 1911 – seria niemieckich niszczycieli z okresu I wojny światowej, należących do trzech podtypów: V 1, G 7 i S 13, budowanych przez trzy stocznie. 24 z nich służyły w cesarskiej marynarce niemieckiej, a 2 w Grecji. Podobnie, jak inne niemieckie okręty odpowiadające zagranicznym niszczycielom, były oficjalnie klasyfikowane jako duże torpedowce. Spośród niemieckich okrętów, część służyła także w okresie międzywojennym, a nawet do zadań pomocniczych podczas II wojny światowej.
WNiszczyciele typu Arquebuse – seria francuskich niszczycieli z początku XX wieku, będących w służbie podczas I wojny światowej.
WNiszczyciele typu Durandal – seria francuskich niszczycieli z początku XX wieku, będących w służbie podczas I wojny światowej, licząca 4 jednostki, stanowiąca pierwszy typ francuskich niszczycieli.
WNiszczyciele typu Framée – seria francuskich niszczycieli z początku XX wieku, będących w służbie podczas I wojny światowej.
WNiszczyciele typu E, nazywanego wcześniej River – seria niszczycieli (kontrtorpedowców) zbudowana dla Royal Navy na początku XX wieku. Typ „E” powstał w odpowiedzi na niemieckie okręty typu S 90 i uważany jest za pierwszy prawdziwie udany typ brytyjskich niszczycieli i pierwszy na świecie prawdziwy pełnomorski (oceaniczny) typ niszczycieli. W odróżnieniu od wcześniejszych typów niszczycieli brytyjskich, w typie „E” położono nacisk na dużą dzielność morską w każdych warunkach pogodowych kosztem prędkości maksymalnej.
WNiszczyciele typu Pertuisane, określane też typem Rochefortais – seria francuskich niszczycieli z początku XX wieku, będących w służbie podczas I wojny światowej, licząca 4 jednostki.
WNiszczyciele typu S 90 – pierwsza seria niszczycielii zaprojektowanych i zbudowanych w Niemczech w latach 1898–1901, w stoczni Schichau w Elblągu. Zbudowano 12 jednostek tego typu, o numerach od S 90 do S 101. Oficjalnie klasyfikowane w marynarce niemieckiej jako wielkie torpedowce lub torpedowce pełnomorskie, były pod względem wielkości i charakterystyk odpowiednikami klasy niszczycieli i za takie są uznawane. Razem z kolejnymi typami, o numerach okrętów do G 137, tworzyły grupę zbliżonych typów określaną jako Großes Torpedoboot 1898. W 1914 roku zostały przenumerowane na T 91 do T 101. Służyły podczas I wojny światowej. Z wyjątkiem dwóch okrętów, wszystkie pozostałe przetrwały wojnę.
WNiszczyciele typu Fret – holenderskie niszczyciele z początku XX wieku. W latach 1909-1914 w stoczniach Koninklijke Maatschappij De Schelde w Vlissingen i Fijenoord w Schiedam zbudowano osiem okrętów tego typu. Niszczyciele weszły w skład Koninklijke Marine w latach 1911-1914, służąc na wodach Holenderskich Indii Wschodnich. Jednostki skreślono z listy floty w latach 1922-1934.
WNiszczyciele typu Öland – typ szwedzkich niszczycieli zbudowanych po zakończeniu II wojny światowej, w 1975 roku przeklasyfikowanych na fregaty, w służbie do 1978 roku.
WNiszczyciele typu Oriani – okręty zbudowane dla Regia Marina w połowie lat 30. XX w. Były one w dużej mierze kopią okrętów typu Maestrale, ze zwiększoną mocą silników i zmienionym uzbrojeniem przeciwlotniczym.
WNiszczyciele typu Östergötland – typ szwedzkich niszczycieli z końca lat 50. XX wieku, w służbie do 1982 roku. Ostatni wybudowany dotychczas typ dużych okrętów wojennych dla szwedzkiej marynarki wojennej.
WNiszczyciele typu Ragnar – typ niszczycieli szwedzkiej budowy, złożony z trzech jednostek. Oddane do służby w szwedzkiej marynarce wojennej w 1909 i 1910 roku, służyły do 1947 roku.
WNiszczyciele typu Restigouche – typ siedmiu kanadyjskich niszczycieli, zbudowanych w latach 50. XX wieku dla Royal Canadian Navy.
WKontrtorpedowce typu River – kontrtorpedowce zbudowane dla Royal Australian Navy z okresu przed I wojną światową.
WNiszczyciele typu Sauro – typ włoskich niszczycieli zbudowanych w drugiej połowie lat 20. XX wieku dla Regia Marina, będący rozwinięciem typu Sella, wyposażoną w większą liczbę wyrzutni torped i przebudowaną nadbudówkę.
WNiszczyciele typu Sella – typ niszczycieli zbudowany dla Regia Marina w latach 20. XX w. Okręty te stały się podstawą dla budowanych później typów włoskich niszczycieli, m.in. typu Sauro, same jednak z powodu nie najlepszych mechanizmów uchodziły za zawodne.
WNiszczyciele typu Soldati – typ włoskich niszczycieli z okresu II wojny światowej, znanych także jako typ Camicia Nera. Ich nazwy pochodziły od żołnierzy lub członków organizacji paramilitarnych. Łącznie rozpoczęto budowę 19 jednostek w dwóch seriach, ukończono 17 okrętów. Siedem z nich przetrwało wojnę, z tego trzy zostały w ramach reparacji wojennych przekazane Francji a dwa Związkowi Radzieckiemu. Dwa pozostały we włoskiej marynarce wojennej.
WT53R – typ francuskich niszczycieli, zbudowanych po II wojnie światowej w liczbie 5 jednostek, rozwinięcie typu T47 (Surcouf).
WNiszczyciele typu Tátra – seria jednostek wchodzących w skład austro-węgierskiej Cesarsko-Królewskiej Marynarki Wojennej, składająca się z 10 jednostek. Jednostki wodowano i oddano do użytku w dwóch seriach: sześć wkrótce przed rozpoczęciem I wojny światowej (1912-1913) oraz cztery, nieznacznie zmodyfikowane, w roku 1917.
WNiszczyciele typu Turbine – typ ośmiu włoskich niszczycieli zbudowanych dla Regia Marina w drugiej połowie lat 20. XX wieku, zaprojektowanych jako większa wersja okrętów typu Sella.
WNiszczyciele typu Wicher – seria dwóch niszczycieli z okresu międzywojennego i II wojny światowej, zbudowanych we Francji dla polskiej Marynarki Wojennej. Były to pierwsze jednostki tej klasy w Marynarce Wojennej RP, w momencie wcielenia do służby były też jej największymi okrętami bojowymi. Obydwa okręty wzięły udział w II wojnie światowej. ORP „Wicher” został zatopiony podczas kampanii wrześniowej 3 września 1939 roku przez niemieckie lotnictwo w porcie w Helu. ORP „Burza” służył w siłach zbrojnych na Zachodzie, po wojnie powrócił do kraju, gdzie początkowo służył w Marynarce Wojennej PRL, a następnie od 1960 roku jako okręt muzeum, by ostatecznie zostać zezłomowany w 1977 roku.