W

Alpinarium – ogród zbudowany ze skał, kamieni i ziemi, w którym odtwarzane jest górskie środowisko naturalne z roślinami wysokogórskimi, czasem także arktycznymi, które mają podobne wymagania. Alpinaria stanowią działy ekologiczne wielu ogrodów botanicznych i różnią się od ogrodów skalnych tym, że naśladują warunkami siedliskowymi i składem gatunkowym odpowiednio górskie lub arktyczne układy roślinności. W ogrodach skalnych uprawia się w celach dekoracyjnych różnorodne rośliny ozdobne.

W

Arboretum, ogród dendrologiczny, dendrarium – miejsce, w którym kolekcjonuje się drzewa i krzewy oraz zwykle prowadzi się badania nad nimi. Przy arboretach działają często placówki naukowe badające morfologię, anatomię, ekologię, fizjologię i genetykę roślin drzewiastych oraz możliwości aklimatyzacji gatunków obcych. Arboreta funkcjonować mogą jako placówki samodzielne, ale stanowić też mogą część ogrodów botanicznych o wszechstronnych kolekcjach. Gatunki dawniej nasadzano w kolekcjach arboretów głównie kierując się względami estetycznymi. Współczesne kolekcje gromadzą różne gatunki według kryterium ekologicznego lub systematycznego.

W

Dziki ogród – nurt w ogrodnictwie zapoczątkowany przez Williama Robinsona (1838–1935). Przełom w sztuce i projektowaniu ogrodów zapoczątkowany w Anglii. Autor zalecał stosowanie go zarówno do ogrodów prywatnych jak i publicznych. Ta dzikość nie propagowała nieporządku i chaosu panującego w ogrodzie oraz stosowania wyłącznie gatunków rodzimych – dziko rosnących. Była to natomiast sztuka mieszania roślin dzikich oraz uprawianych, które mogły przetrwać na dworze cały rok, w warunkach zbliżonych do naturalnych np. na terenach podmokłych.

W

Karesansui zwany również sekitei – kompozycja ogrodowa tworząca stylizowany krajobraz poprzez starannie skomponowane i ułożone układy skał, mchu, przycinanej roślinności, żwiru, piasku i kamieni, stworzona pod wpływem estetyki zen. Miniaturową wersją ogrodów karesansui są bonseki.

W

Ogród angielski – popularny od XVIII w. typ ogrodu, zrywający ze sztucznością i rygorami ogrodów barokowych, nawiązujący do naturalnych ogrodów krajobrazowych. W ogrodzie angielskim dominującymi wartościami są: swoboda, romantyzm oraz naturalność.

W

Ogród francuski, ogród barokowy, ogród w stylu francuskim ewentualnie barokowym, a także barokowy/francuski styl ogrodowy oraz francuski ogród regularny – styl aranżacji ogrodu zapoczątkowany we Francji w XVII wieku. Tego typu ogrody powstały dzięki rozwojowi gospodarczemu, a zwłaszcza kulturalnemu Europy. Wywodzi się je z renesansowych ogrodów włoskich, które na początku XVII wieku stały się ważnym dodatkiem pałaców i dworów, stanowiąc ich niezbędne dopełnienie. Do ozdobności ogrodów należących do królów francuskich przywiązywano wielką wagę. Za Ludwika XVI ogród w Wersalu osiągnął szczytową formę i stał się wzorem. Idea natury w pełni zdominowanej i kontrolowanej przez człowieka korespondowała z wówczas modnym absolutyzmem oświeconym. Styl szybko rozprzestrzenił się nie tylko na dworach możnowładców francuskich, ale też stopniowo w całej Europie. W poszczególnych krajach kładziono nacisk na różne elementy ozdobne i styl często wzbogacano nowymi elementami architektonicznymi w duchu narodowym oraz nowymi roślinami w zgodzie z miejscowym klimatem. Po klęsce Napoleona rola Francji jako wzorca znacznie osłabła, a w ogrodnictwie zapanował romantyczny styl angielski. Mimo to, w wielu miejscach regularne ogrody w stylu francuskim są wciąż utrzymywane, a nawet zakładane od nowa.

W

Ogród japoński – ogród w tradycyjnym, japońskim stylu, spotykany przy domach prywatnych, w parkach, przy świątyniach buddyjskich i shintō oraz w pobliżu zabytków.

W

Ogród perski – typ ogrodu, wywodzący się z Persji, rozprzestrzeniony później także na świat arabski aż po Andaluzję, a także w północnych Indiach. Tradycja budowy ogrodów w Persji sięga głębokiej starożytności, ogrody te stały się jednak szczególnie popularne począwszy od czasów Achemenidów i Sasanidów.

W

Ogród skalny – ogród zbudowany ze skał, kamieni i ziemi, naśladujący w niewielkiej skali krajobraz górski, tworzony w celach dekoracyjnych z nasadzeniami roślin ozdobnych. W odróżnieniu od alpinariów ogrody skalne nie zawierają kolekcji roślin górskich lub arktycznych, a głównym kryterium doboru roślin są zwykle względy estetyczne.

W

Ogrody sensoryczne – kompleks ogrodów tak zaprojektowany, aby w sposób zintensyfikowany i celowy oddziaływać na zmysły pozawzrokowe w większym stopniu niż zwykle.

W

Wirydarz – kwadratowy lub prostokątny ogród umieszczony wewnątrz murów klasztornych. Często otoczony jest krużgankami. Na środku zazwyczaj umieszczona jest studnia albo fontanna. Wirydarz był przewidziany regułą wielu średniowiecznych zakonów jako nieodłączna część założenia klasztornego.