W

Agnieszka von Waiblingen – księżna Szwabii i margrabina Austrii.

W

Bruno z Würzburga, także Bruno Karyncki – kanclerz Włoch i biskup Würzburga, święty katolicki.

W

Grzegorz V – papież w okresie od 3 maja 996 do 18 lutego 999.

W

Henryk III – książę Bawarii w latach 1026–1041, książę Szwabii w latach 1038–1045, król Niemiec, Burgundii i Włoch od 1039, Święty Cesarz Rzymski od 1046. Władca z dynastii salickiej, syn i następca cesarza Konrada II i Gizeli.

W

Henryk IV – król niemiecki od 1056, Święty Cesarz Rzymski od 1084 do swojej abdykacji w 1105, najstarszy syn cesarza Henryka III i jego drugiej żony Agnieszki z Poitou (Akwitańskiej). Był trzecim cesarzem z dynastii salickiej.

W

Henryk V – król niemiecki od 1105, Święty Cesarz Rzymski od 1111, syn i następca cesarza Henryka IV.

W

Henryk ze Spiry, niem. Heinrich von Speyer, Heinrich von Worms – hrabia Wormacji. Współrządził razem z ojcem.

W

Konrad I Karyncki, – książę Karyntii od 1004.

W

Konrad I Rudy, niem. Konrad der Rote – książę Lotaryngii w latach 944-953, hrabia Speyergau, Wormacji i Nahegau od 935 r., hrabia Frankonii w latach 942-945.

W

Konrad II – król Niemiec od 1024, król Włoch od 1026, święty cesarz rzymski od 1027, król Burgundii od 1032. Pierwszy władca niemiecki z dynastii salickiej. Konrad kontynuował działania swojego poprzednika Henryka II dążąc do powiększenia potęgi Rzeszy. Starał się o wzrost znaczenia niemieckiego Kościoła i równocześnie unikał konfliktu z papieżem. Mimo kilku buntów jego władza nigdy nie była poważnie zagrożona. Konrad zabezpieczył północne i wschodnie granice Rzeszy częściowo poprzez ustępstwa terytorialne. Przyłączając Burgundię powiększył terytorium państwa.

W

Konrad (III) Salicki – król Włoch w latach 1093-1098, król Niemiec w latach 1087-1098. Ponadto w latach 1076-1087 był księciem Dolnej Lotaryngii i margrabią Turynu.

W

Otto I, zwany Otto von Worms – książę Karyntii w latach 978-983 i 995-1002 i hrabia Wormacji od 955.