WCurandero - pochodzące z języka hiszpańskiego określenie uzdrowiciela ludowego w Ameryce Łacińskiej, szamana, osoby zajmującej się leczeniem ciała i ducha.
WGlinka – sterylny sproszkowany minerał ilasty o właściwościach bakteriobójczych, mineralizujących oraz zabliźniających. Zawiera w swoim składzie tritlenek diglinu, związki wapnia, ditlenek krzemu, tlenki żelaza, fosforany i związki manganu. Stosowana jako surowiec leczniczy oraz kosmetyczny.
WHirudoterapia – metoda leczenia za pomocą niektórych gatunków pijawek, znana człowiekowi od początków cywilizacji.
WHubka – materiał łatwopalny produkowany z nadrzewnych grzybów rosnących na drzewach buka, jodły i brzozy. Produkowano ją mocząc w saletrze i odwarze z popiołu drzewnego, następnie miażdżąc i susząc. Otrzymany proszek był łatwopalny i używano go do rozpalania ognia krzesiwem. Do rozniecania ognia używano głównie owocników hubiaka pospolitego, czyrenia ogniowego, a także wielu innych grzybów zaliczanych obecnie do rodzaju czyreń (Phellinus). Już w łacińskiej nazwie hubiaka kryje się jego wartość użytkowa. Fomes to po łacinie podpałka, a fomentarius – zapalający. Do celów użytkowych wykorzystywano co najwyżej 30% masy owocnika. Do krzesania ognia oprócz hubki potrzebne było jeszcze krzesiwo i krzemień. Krzesiwa były wykuwane z wysoko nawęglonej stali. Ogień krzesano, uderzając krzesiwem o krzemień.
WIlex guayusa – gatunek drzewa z rodziny ostrokrzewowatych, rosnący w lasach równikowych Amazonii. Jeden z trzech znanych gatunków ostrokrzewu zawierających kofeinę. Liście guayusa po wysuszeniu są zaparzane, jak herbata – napar z nich ma działanie stymulujące.
WLapacho, herbata lapacho – napar sporządzany z wewnętrznej części kory drzewa Tabebuia impetiginosa oraz wielu innych gatunków drzew z rodzaju Tabebuja, stosowany od wieków przy różnych dolegliwościach przez Indian zamieszkujących Peru, Boliwię, Brazylię i Paragwaj. Wbrew niektórym doniesieniom nie stwierdzono jednoznacznie wyraźnego działania przeciwnowotworowego. Herbata lapacho oprócz korzystnego działania zdrowotnego może wykazywać również negatywne skutki uboczne ze względu na potencjalnie toksyczne związki, jak np. wyodrębniony z niej lapachol.
WMedicine man – termin określający osobę zajmującą się leczeniem i pełniącą rolę duchową w tubylczych społecznościach Ameryki Północnej. W plemionach Indian północnoamerykańskich osoby określane ogólnie jako medicine men pełniły różne – czasem zbliżone, choć nie identyczne, a czasem wyspecjalizowane – funkcje społeczne i religijne. Osoby te noszą też różne lokalne nazwy odpowiadające ich konkretnej roli w danej kulturze i języku.
WPuszczanie krwi – zabieg pseudoleczniczy często wykonywany w dawnej praktyce medycznej. Znany już od starożytności i popularny aż do końca XIX w. Flebotomia polega na wycofaniu z układu krwionośnego znaczącej ilości krwi. Dawniej wierzono, iż zapobiega powstawaniu wielu chorób i przypadłości. Obecnie praktyka ta ze względu na brak potwierdzonej skuteczności jest zarzucona z wyjątkiem nielicznych przypadków. W przeszłości użycie tej metody może wydawać się uzasadnione jedynie w przypadkach nadciśnienia ze względu na brak znajomości innych środków leczniczych. Upuszczenie krwi mogło powodować korzystne objawy u pacjenta poprzez zmniejszenie ciśnienia krwi, co było wynikiem spadku objętości krwi w organizmie.
WSzaman – osoba pełniąca funkcję religijną, polegającą na sformalizowanej i instytucjonalnej więzi ekstatycznej z istotami nadludzkimi, duchami przodków lub demonami.
WTermopunktura – technika leczenia przy pomocy przyżegań, stosowana w medycynie dalekowschodniej.
WTradycyjna medycyna chińska to styl medycyny tradycyjnej powstały na fundamentach ponad 2500-letniej chińskiej tradycji praktyk medycznych i zawiera różne formy medycyny ziołowej, akupunkturę, masaże, ćwiczenia Qigong i terapie dietetyczne, a ostatnio także wpływy medycyny konwencjonalnej. Tradycyjna medycyna chińska jest szeroko stosowana w Chinach, ale staje się coraz bardziej powszechna w Europie i Ameryce Północnej.
WZamawianie choroby – ludowe praktyki leczniczo-magiczne polegające na wypowiadaniu zamów, zaklęć odwołujących się do sił wyższych, aby przezwyciężyć chorobę. Najważniejszym elementem zamawiania jest odpowiednia formuła, gdyż wierzono, że „słowo może stać się ciałem”. Zamowy często szeptano lub śpiewano.
WZnachor – osoba bez wykształcenia medycznego, zajmująca się leczeniem ludzi. W swojej praktyce znachorzy często stosują zioła oraz odwołują się do zakorzenionych w różnych tradycjach wierzeń, zaklęć, czarów i zamawiania, postrzegania aury, białej magii oraz radiestezji. Dawniej znachorem nazywano ulicznego sprzedawcę rzekomych „leków”. Uprawianie znachorstwa, w świetle obecnej wiedzy medycznej, jest często krytykowane, przede wszystkim jako działanie mogące opóźnić wdrożenie właściwych i ważnych dla zdrowia i życia pacjenta procedur medycznych.