23 Tradycyjne gry karciane

Bakarat – popularna karciana gra hazardowa szeroko rozpowszechniona w kasynach, rozgrywana między bankierem i kolejno z każdym z graczy. O wyniku rozgrywki decyduje liczba zdobytych punktów w 2 lub 3 kartach, zliczanych według precyzyjnie określonych reguł. Jedną z odmian tej gry jest chemin de fer.

Bezik – gra karciana pomiędzy dwiema, trzema lub czterema osobami, za pomocą połączonych kilku talii, najczęściej 32-kartowych. Gracze otrzymują po 8–10 kart, resztę stanowi tzw. talon i służy do dokupywania kart w miarę rozgrywki.

Blackjack – kasynowa gra karciana, w której gracz stara się pokonać krupiera poprzez uzyskanie sumy jak najbliższej 21 punktów w kartach jednak nie przekraczając 21.

Botifarra – gra karciana popularna w Katalonii oraz w niektórych rejonach Kastylii i Aragonii.

Chlust – szybka, wieloosobowa, hazardowa gra karciana, popularna wśród szkolnej młodzieży na terenie Górnego Śląska oraz okolic Radomia w czasach PRL-u. Nazwa gry wzięła się od onomatopei oznaczającej odgłos, jaki wydawały karty przy nerwowym rzucaniu ich na stół bądź ziemię przez graczy. Jest nazywana również śląskim pokerem.

Doppelkopf, skrótowo zwany Doko – gra karciana pochodząca z Niemiec, w której czterech graczy formuje dwie wzajemnie rywalizujące drużyny. Gra bazuje na zbieraniu lew przez przebijanie karty tym samym kolorem lub trumfem. Punkty przyznawane są za osiągnięcie pewnych progów zebranych z kart oczek, deklaracje oraz specjalne akcje. Interesującym aspektem gry Doppelkopf jest to, że żaden z graczy nie wie na początku, z kim jest w drużynie.

Drużbart – gra w karty, popularna w Polsce w XVIII wieku, później zaś już tylko wśród dzieci. Grana w 32 karty, polegała głównie na zgrywaniu lew i karach bądź nagrodach w postaci zabawnych rysunków.

Juker (Euker) – gra karciana podobna do Ecarté. Wymyślili ją przybywający do Stanów niemieccy emigranci. Prawdopodobnie gra jest matką jokera z 2 powodów: podobna wymowa i drugi ważniejszy – wcześniej jokerem była biała karta zastępcza, z czasem pojawiał się na niej obrazek.

Lancknecht – popularna do początku XX wieku hazardowa gra w karty. Wywodzi się z czasów wojny trzydziestoletniej, kiedy była popularna wśród żołnierzy zaciężnych – landsknechtów (lancknechtów).

Makao – gra karciana, w której może uczestniczyć praktycznie dowolna liczba uczestników. Stosownie do tej liczby należy rozgrywać grę odpowiednią liczbą talii. Dla 2–4 graczy zwykle wystarcza jedna talia 52 kart.

Mariasz – tradycyjna polska gra w karty powstała w Europie Środkowej i dająca początek niemieckiej grze 66 oraz grze Tysiąc. Szczególnie popularna w pierwszej połowie XVIII stulecia. Nazwa wzięła się od zgłaszanych w trakcie gry mariaszy – król z wyżnikiem jednego koloru. Gra doczekała się licznych wzmianek w literaturze polskiej, m.in. na kartach Pana Tadeusza Adama Mickiewicza:

Oczko – prosta gra karciana, polegająca na dobieraniu kolejnych kart dotąd, aby osiągnąć wartość liczbową posiadanych kart jak najbliższą 21. Gracz otrzymuje kolejne karty z talii dotąd, aż sam zdecyduje, że nie chce już więcej kart, lub otrzyma wynik 21 lub większy. Suma większa lub równa 22 oznacza przegraną. Wyjątkiem od tej reguły jest perskie oczko. Perskie oczko zawsze oznacza wygraną. Jeśli żaden z graczy nie otrzyma wyniku 21 wygrywa ten który był najbliżej tej wartości.

Pamfil – dawna polska gra w karty, będąca polskim wariantem ecarte, popularna w XVIII wieku. Nazwa jej pochodzi od najstarszej figury – pamfila, czyli niżnika żołędnego.

Pan – gra karciana dla dwóch i więcej osób, w której wykorzystuje się małą talię kart. Inna spotykana nazwa tej gry to „trzy litery”, „inteligent”, bądź „Historyczny Upadek Japonii”. Starszeństwo kart od najstarszej: A – K – D – W – 10 – 9.

Piki – gra karciana dla czterech osób. Gra się pełną talią kart, atutem jest zawsze pik. Osoby siedzące naprzeciw siebie grają razem w parze.

Pikieta – gra karciana dla dwóch osób, jedna z najstarszych i pochodząca z Francji. Znana w XIV wieku pod nazwami ronflé i cent rozpowszechniła się w wieku XV. W wieku XVIII była już znana w całej Europie. Obowiązujące zasady gry i zapisy ustalił Charles Picquet i od jego nazwiska pochodzi nazwa gry.

Preferans – podobna do wista gra w karty, zwykle dla trzech osób talią 32-kartową.

Remik – gra karciana, w której może uczestniczyć praktycznie dowolna liczba uczestników. Stosownie do tej liczby należy rozgrywać grę odpowiednią liczbą talii: w przypadku 2 graczy do gry wystarczy 1 talia, dla 3-4 graczy dwie talie, a dla 5 graczy lub więcej – co najmniej trzy talie. Alternatywnie niektórzy gracze rozdają mniejszą liczbę kart, grając tą samą liczbą talii przy większej liczbie graczy. W zależności od wersji gry Jokery są używane bądź nie.

Skat – gra karciana, szczególnie rozpowszechniona w Niemczech oraz na Śląsku i Kaszubach. W Polsce często nazywany „śląskim brydżem”. W grze biorą udział trzy osoby, przy czym w każdej rozgrywce 2 osoby grają przeciwko jednej, która wygrała licytację poprzedzającą daną rozgrywkę. W skacie sportowym partia, czyli pojedyncza sesja, na której zbierają się gracze w skata, składa się z 24 rozgrywek. W skacie otwartym nie ma tego typu limitu oraz istnieją odrębne zasady liczenia punktów oraz występują różne dodatkowe reguły mające urozmaicić grę, są one jednak potępiane przez PZSkat.

Tarok (tarock, tarot) – gra karciana, do której używa się specjalnej talii, w której główną rolę odgrywają 21 taroki. W rozmaitych wariantach gra od trzech do sześciu osób.

Tysiąc – gra karciana dla dwóch, trzech lub czterech graczy, której zwycięzcą zostaje osoba, która dzięki sumie punktów zdobytych w poszczególnych rozdaniach jako pierwsza zdobędzie co najmniej 1000 punktów. Gra przeprowadzana jest za pomocą 24 kart, od 9 do asa, przy czym pary dama-król tego samego koloru – w każdym z czterech kolorów tworzą „meldunki” o wartości punktowej 40, 60, 80 i 100 w zależności od koloru.

Wist, wist klasyczny – klasyczna gra karciana wywodząca się z Anglii. Gra pochodzi od wcześniejszej gry zwanej Ruff and Honours. Mimo że wist ma niezwykle proste zasady, to stwarza bardzo duże możliwości zastosowania wyszukanych strategii. Powstało wiele książek o tym, jak należy grać w wista. Gra była bardzo popularna w XVIII i XIX w. Wist jest protoplastą dzisiejszego brydża, różniącym się brakiem licytacji, oraz tym że „dziadek” się nie wykłada. Od wista wywodzi się cała klasa gier nazywanych wistowymi.

Wojna – gra dla dwóch (najczęściej) lub większej liczby graczy, rozgrywana talią o dowolnej liczbie kart do gry. Jest to jedna z najstarszych znanych gier karcianych, której początki sięgają XIV wieku.