WAnkou – uosobienie śmierci w kulturze Bretanii. Według tamtejszych wyobrażeń, odbiera on dusze zmarłych i pomaga im w podróży do następnego świata, używając swojego starego, zniszczonego wozu. Wóz ten ciągną dwa konie, jeden stary i chudy, drugi młody i silny.
WBlodeuwedd lub Blodeuedd – to bogini wywodząca się z mitologii celtyckiej. Jej historia zawarta jest w opowieści pt. „Math, syn Mathonwy’ego,” która stanowi część walijskiej kolekcji mitów pt. Mabinogion. Blodeuwedd została stworzona przez Gwydiona i jego wuja, Matha, by przełamać klątwę, która została rzucona na Llew Llawa Gyffesa przez jego matkę, Arianrhod – siostrę Gwydiona. Klątwa ta składała się z trzech założeń – Llew Llaw miał nie posiadać imienia, broni lub żony pochodzącej z jakiejkolwiek rasy, która stąpała po ziemi. Jej skutkiem był brak możliwości domagania się przez niego jakichkolwiek praw, które uzyskiwał przez pochodzenie – w tym prawa do objęcia królestwa. Gwydion jednakże oszukał własną siostrę i ta nadała swojemu synowi imię i dała broń. By złamać trzecie z założeń klątwy, Gwydion i Math stworzyli kobietę z trzech rodzajów kwiatów – kwiatów dębu, żarnowca i wiązówki.
WBreogan lub Bregan – mityczny celtycki król z północno-zachodniej hiszpańskiej Galicji, syn Bratha.
WCroagh Patrick, zwana także The Reek – odosobniona góra o stożkowatym kształcie położona w zachodniej części Irlandii w hrabstwie Mayo, około 8 km od Westport między Murrisk i Lecanvey. Wysokość względna góry wynosi 640 m. Góra jest trzecią co do wysokości w hrabstwie Mayo, za Mweelrea i Nephin.
WCúchulainn – wojownik, bohater z mitologii irlandzkiej, śmiertelnik często czczony przez Irlandczyków. Według jednego mitu, opowieści o Cúchulainnie pozostawały w całkowitym zapomnieniu, aż w siódmym wieku przywrócił je do życia bard o imieniu Sechan Torpeist.
WCulhwch – postać z walijskiej mitologii. Był synem Cilydda, jednego z rycerzy króla Artura oraz Goleuddydd.
WSir Cynon – postać z legend arturiańskich, jeden z Rycerzy Okrągłego Stołu. Był synem Clydno Eiddina, władcy północnej Anglii i południowej Szkocji.
WDeirdre – bohaterka irlandzkiej legendy z cyklu ulsterskiego. Była córką barda Fedlimida mac Dailla.
WDziki Łów, Dziki Gon, Dzikie Polowanie, a także Dzikie Zastępy – mit ludowy rozpowszechniony w dawnych czasach w północnej, zachodniej i środkowej Europie.
WEfnisien – postać z mitologii walijskiej, przyrodni brat Brana.
WElaine z Astolat – postać jednej z legend arturiańskich.
WEmer – w mitologii celtyckiej była żoną Cúchulainna.
WEthlinn – córka Balora, boga śmierci w mitologii goidelskiej, bogini księżyca.
WFionn mac Cumhail – legendarny wojownik w mitologii irlandzkiej.
WFir Bolg – w mitologii celtyckiej było plemieniem pochodzącym od Nemeda, zamieszkującym Irlandię przed przybyciem Tuatha De Danann. Nazwa „Fir Bolg” oznacza ludzi z workami. Wywodzi się ona z czasów zanim przybyli do Irlandii. Pracowali wtedy w Grecji jako niewolnicy nosząc ziemię w workach i usypując z nich umocnienia. Znaleźli się tam po tym jak zostali wypędzeni z wyspy przez Fomorian. Po 230 latach zbuntowali się i wyruszyli na swoich łodziach, które zbudowali z worków z powrotem do Irlandii. Na wyspę przybyli pod wodzą Dela, który podzielił wyspę pomiędzy swoich synów. Munster otrzymał Gann i Sengann. Leinster – Slane, Ulster – Rudraige. Rządzili Irlandią tylko 37 lat po czym zostali pokonani w pierwszej bitwie pod Magh Tuireadh i wygnani z wyspy. Po drugiej bitwie pod Magh Tuireadh przegranymi okazali się Fomoraigowie, którzy jako bogowie zamieszkali pod wzgórzami Irlandii. Nie ma wzmianki w źródłach w jaki sposób Firbolgowie koegzystowali z Fomorianami w tym czasie. Miejsca w Irlandii, których nazewnictwo odnosi się do Firbolgów to Dún Bolg w Wicklow, Moherbullog w Clare, Moyboulgue w Cavan. Jeżeli badania wykazały by celtyckie pochodzenie tego plemienia, możliwe jest, że obecna ludność zamieszkująca te tereny jest ich potomkami. Wiele pomogły by w rozwikłaniu zagadki ich pochodzenia badania genetyczne i archeologiczne tych terenów.
WGlastonbury – niewielkie miasto i civil parish w Wielkiej Brytanii, położone w angielskim hrabstwie Somerset, w dystrykcie Mendip, znajdujące się w suchej niecce regionu zwanego Somerset Levels u podnóża wzgórz Mendip. Leży 30,9 km od miasta Taunton, 37,4 km od miasta Bristol i 187,5 km na południowy zachód od Londynu. W 2001 roku miasto liczyło 8429 mieszkańców. W 2011 roku civil parish liczyła 8932 mieszkańców.
WWzgórze Glastonbury – wzgórze położone w miejscowości Glastonbury, hrabstwo Somerset, Anglia.
WHellawes - w legendzie o królu Arturze była czarodziejką, która oddała swe serce dostojnemu rycerzowi Lancelotowi i kochała go z w oddaleniu przez 7 lat. W końcu udało jej się zwabić go do swojej Niebezpiecznej Kaplicy, gdzie próbowała różnych sposobów, aby wzbudzić w bohaterze miłość do siebie. Jej zabiegi okazały się nieskuteczne, gdyż Lancelot był lojalny i stały w uczuciach tylko wobec jednej kobiety, żony króla Artura, Ginewry. Zaś do kaplicy przyszedł jedynie po uzdrawiające talizmany dla rannego rycerza Meliota. Lancelot wyszedł z kaplicy zabierając talizmany niewzruszony miłością i czarami Hellawes. Czarodziejka zrozumiała, że jej uczucie nigdy nie zostanie odwzajemnione. Z rozpaczy pękło jej serce.
WLeprechaun – w mitologii irlandzkiej zamieszkujący Irlandię rodzaj skrzata.
WLia Fáil – to jeden z dwóch kamieni koronacyjnych, znajdujący się na wzgórzu Tara w hrabstwie Meath, ok. 25 mil na północ od Dublina.
WDeirdre – bohaterka irlandzkiej legendy z cyklu ulsterskiego. Była córką barda Fedlimida mac Dailla.
WNuada Airgethlaim lub Nuadhat Airgethlaimh – mityczny heros i król Irlandii w latach 1206-1186 p.n.e. Syn Echtacha z ludu Tuatha Dé Danann, w 11 stopniu potomka Nemeda. Pokrewny galijskiemu i brytyjskiemu bogu Nodensowi; walijski odpowiednik to Nudd lub Lludd Llaw Eraint.
WOisín – w mitologii irlandzkiej syn Fionna mac Cumhaila i Sadb, jeden z głównych bohaterów tzw. cyklu feniańskiego, wojownik fianna, według tradycji największy poeta (bard) Irlandii. Oisín jest ważną postacią w znacznej części cyklu feniańskiego, w późniejszych utworach bywa on często narratorem lub opowieści snute są z jego punktu widzenia, stąd cykl ten określany jest niekiedy jako osjański. Na postaci Oisína James Macpherson wzorował tytułowego bohatera swoich Pieśni Osjana.
WOsjan – postać wzorowana na jednym z bohaterów mitologii irlandzkiej, Oisínie synu Fionna, legendarnym wojowniku i bardzie celtyckim. Miał być autorem tzw. Pieśni Osjana, rzekomych średniowiecznych poematów celtyckich, za których odkrywcę podawał się osiemnastowieczny poeta szkocki James Macpherson, który był w rzeczywistości ich redaktorem na prawach współtworzenia. Najzagorzalszym denuncjatorem Pieśni Osjana okazał się bardzo wpływowy autorytet literacki, dr Samuel Johnson, nie znający zresztą języka gaelickiego i reprezentujący całkowicie odmienny, bardziej tradycyjny gust literacki, wykluczający romantyczny sentymentalizm. Odkrycie literatury, a w szczególności poezji języka gaelickiego, odnajdywanie cennych rękopisów i ogłaszanie ich drukiem, to również zasługa wydarzenia kulturowego jakim są Pieśni Osjana.
WOstrokrzew kolczasty – gatunek krzewu z rodziny ostrokrzewowatych. Występuje w stanie dzikim w Europie i Afryce. Rośnie jako roślina podszytowa różnych drzewostanów liściastych. Jest szeroko rozpowszechniony w uprawie w Europie Zachodniej i w Ameryce Północnej jako roślina ozdobna.
WPani Jeziora – jedna z postaci pojawiających się w legendach o królu Arturze – sojuszniczka Merlina, która uczestniczyła w wielu tajemniczych misjach. Czasami ukazuje się tylko jej ramię, zawsze strojne w biały, lśniący złotogłów. Innym razem kroczy ona po wodzie, a nawet pojawia się na zamku. Bóstwo matriarchalne.
WSelkie – szkocki Silkie, w folklorze szkockim istoty mogące zmienić się z foki w człowieka lub bogini porządków domowych.
WTaliesin – w mitologii walijskiej pierwszy człowiek obdarzony darem proroczym.
WUrien – ojciec Owaina, jednego z rycerzy okrągłego stołu, władca Rhegedu z VI wieku, krainy w północno-zachodniej Brytanii. Przeprowadził zakończoną sukcesem kampanię odpierającą atak Anglów oraz oblężenie ich sił na wyspie Lindisfarne. Jego losy opisane są w średniowiecznym manuskrypcie Book of Taliesin, którego autorstwo przypisuje się Taliesinowi.