
Bannik (ros.), łaźnik, łaziennik (biał.) – wschodniosłowiański demon władający łaźnią. Bannik był zasadniczo wrogi wobec ludzi i mógł utopić kąpiących się.

Bies – w przedchrześcijańskich wierzeniach Słowian personifikacja bliżej nieokreślonego złego ducha, demona zła. Nazwa bies wywodzi się z prasłowiańskiego *bĕsъ, od praindoeuropejskiego *bhoidh-, oznaczającego „powodujący strach, przerażenie”.

Błędne ogniki – zjawisko dostrzegalne nocami nad bagnami, mokradłami i torfowiskami, mające postać niewielkich światełek unoszących się ponad powierzchnią. Od wieków wiązane w wielu kulturach świata ze sferą zjawisk nadprzyrodzonych i światem duchów.

Boginka – w przedchrześcijańskich wierzeniach Słowian demon żeński, będący personifikacją sił przyrody, wrogi wobec ludzi.
Bòrowô Cotka, Borowa Ciotka – kaszubski dobrotliwy duch borów i opiekunka leśnej zwierzyny. Rozdaje zagubionym dzieciom zabawki, cukierki i orzechy oraz ochrania je przed czarownicami i Maniewidem. Ludzi niszczących drzewa i płoszących zwierzynę leśną potrafiła zamienić w jałowiec.

Czart – w wierzeniach Słowian demon zła, znany głównie u plemion ruskich, zastąpił starosłowiańskiego biesa. W gwarze ludowej nazywany kusym, a w wierzeniach chrześcijańskich diabłem.
Damk – kaszubski duch sprawujący pieczę nad milczkami, odludkami i ludźmi bez poczucia humoru.

Domowik, domownik, domowy, domowoj – znany na Rusi duch opiekuńczy domu. Strzegł domu i obejścia, pomagał w codziennych pracach, troszczył się także o zwierzęta gospodarskie. Utożsamiano go z duchem dawnego gospodarza domu.

Dziwożona – demon żeński z wierzeń dawnych Słowian.
Grzenia – kaszubski dobrotliwy duch będący opiekunem snu oraz sennych marzeń. Usypia zmęczonych ludzi i budzi ich rześkimi.

Gumiennik lub owinnik – w wierzeniach słowiańskich demon zamieszkujący gumno i opiekujący się składowanym w nim zbożem. Miał wygląd małego dziadka z długimi włosami, brodą i wąsami. Umiał szczekać jak pies i zamieniać się w kota.
Jablón, Jablon – kaszubski demon będący mieszkańcem sadów i opiekunem drzew, krzewów owocowych oraz ogrodów, a także domniemanym sprawca kradzieży owoców i warzyw.
Jigrzan – kaszubski dobrotliwy duch, opiekun zabaw, imprez, tańców i wszelkich rozrywek. Dawniej towarzyszący również uroczystościom ku czci Słońca, światła i ognia. Mówiono, że Jirzan sprawia komuś radość, ktoś jest wesoły jak Jigrzan.

Kikimora, sziszimora – w wierzeniach słowiańskich szkodliwy duch domowy.

Leszy, borowy, także laskowiec, boruta, borowiec, gajowy, lasowy, leśnik, leśny dziad, wilczy pasterz – w wierzeniach słowiańskich demon lasu, jego pan i władca zwierząt w nim żyjących. Czczony także jako wielkoruski demon dusz ludzi zmarłych.

Licho – postać z wierzeń dawnych Słowian, zły demon personifikujący nieszczęście, zły los i choroby.
Lubiczk – kaszubski duch opiekuńczy miłości i seksu. Wierzono, że Lubiczka przekazują sobie zakochani, a on sprawia, iż nie mogą już żyć bez siebie.
Ludki – w wierzeniach Łużyczan utożsamiane z duszami przodków demony ziemne lub domowe, pokrewne krasnoludkom.

Mamuna, mamona – demon żeński z wierzeń dawnych Słowian.
Nëczk – kaszubski wodnik żyjący w akwenach mórz, jezior i rzek, któremu przypisywano tworzenie wirów i niebezpiecznych dla pływaków prądów wodnych.
Odmieniec – dziecko podrzucone przez demony; demon z wierzeń słowiańskich.
Pikòn – kaszubski złośliwy duch, sprawca kołtunów i niedołęstwa, zwykle przywoływany lub odsyłany przez czarownice.

Polewik lub polewoj – słowiański demon polny, żyjący w zbożu i opiekujący się nim. Męski odpowiednik południcy. Polewiki wyobrażano sobie jako niskich ludzi o ziemistej cerze i kłosami zbóż zamiast zarostu.

Południca – według wierzeń słowiańskich złośliwy i morderczy demon polujący latem na tych, którzy niebacznie w samo południe przebywali w polu.
Pólnica – kaszubski duch żeński, działający latem. Jako przepiękna dziewczyna przystrojona w wianek, objeżdżająca na koniu pola, doglądała czy rośliny dobrze rosną. Mężczyzna, który ją ujrzy z czasem umiera z tęsknoty.
Pùrtk – kaszubski zły duch swarów i kłótni a także smrodu, swędu i głupoty, zamieszkujący w kloacznych dołach, gnoju i gnojówkach.
Rétnik – kaszubski demon zwodzący ludzi czarodziejską muzyką. Znany był również z tego, iż podrzucał muzykom zaczarowane instrumenty lub zaklinał ich własne. Szczególnie uaktywniał się podczas postu i adwentu, gdy zabawa była zabroniona.

Rodzanice, narecznice, sudiczki – w religii Słowian niewidzialne duchy lub bóstwa losu. W źródłach przytaczane najczęściej razem z Rodem. Na ogół wymieniane w liczbie trzech, czasami jednak wymieniane w liczbie czterech, pięciu, siedmiu lub nawet dziewięciu, z czego jedna była „królową”, lub w liczbie pojedynczej. Związane z Dolą, lecz nie wiadomo na jakich zasadach. W polskim folklorze najczęściej występują jako zorze.

Rusałka – w religii Słowian demoniczna istota zamieszkująca lasy, pola i zbiorniki wodne.

Skarbnik – w wierzeniach słowiańskich duch zamieszkujący podziemia, strzegący naturalnych zasobów ziemi i zakopanych w niej skarbów. Był także władcą podziemnej krainy, do której zabierał dusze górników, którzy zginęli podczas pracy w kopalni. Na Śląsku Cieszyńskim Pustecki.

Strzyga – demon z wierzeń słowiańskich.
Szëmich – kaszubski dobrotliwy duch lasów, opiekun przyjemnych cisz i łagodnych szumów.

Upiór – istota demoniczna z wierzeń słowiańskich.

Utopiec – zły i podstępny demon wodny z wierzeń słowiańskich, często utożsamiany z wodnikiem i mylony z topielcem. Utopce rodziły się z dusz topielców i poronionych płodów. Podobnie jak wodniki zamieszkiwały wszelkie zbiorniki wodne i topiły kąpiących się oraz przechodzące przez rzekę zwierzęta. Gdzieniegdzie odpowiadały także za wylewy rzek oraz zatapianie pól i łąk. Utopce przybierały postać wysokich, bardzo chudych ludzi o oślizgłej, zielonej skórze, z dużą głową i ciemnymi włosami. W czasie nowiu utopce wychodziły na brzeg. Często zwabiały wówczas do siebie ludzi, bawiąc się z nimi w zagadki. Osobę próbującą oszukiwać w zagadkach natychmiast topiły.

Wampir – istota demoniczna, zazwyczaj pijąca krew ludzi, obecna w wierzeniach ludowych w wielu kulturach oraz współcześnie w kulturze popularnej.
Wëkrëkùs – kaszubski duch niższego rzędu opiekujący się samotnikami. Jednocześnie był duchem niepowodzeń i sprzyjał również tym, którzy wyśmiewają się z innych.

Wiła, samowiła, samodiwa – południowosłowiański i ruski odpowiednik południcy, mamuny i rusałki. Na zachodniej Słowiańszczyźnie znana w zdegradowanej formie jako straszydło lub demon sprowadzający na ludzi obłęd.

Wodnik – w wierzeniach słowiańskich demon śródlądowych zbiorników wodnych i ich władca.

Złydnia – w wierzeniach wschodniosłowiańskich mieszkający za piecem złośliwy duch, sprowadzający wszelakie nieszczęścia na dom i jego mieszkańców. Złydni wyobrażano sobie w postaci małych istot w wielkich butach i kapeluszach. W Polsce znane na Polesiu oraz w regionie przemyskim.
Zmora, zwana też marą – w wierzeniach słowiańskich i nordyckich istota pół demoniczna, dusza człowieka żyjącego lub zmarłego, która nocą męczyła śpiących, wysysając z nich krew.

Żmij – skrzydlata gadzia postać z wierzeń dawnych Słowian. Stanowi prastare, ogólnoindoeuropejskie wyobrażenie uosabiającego siły chaosu smoczego antagonisty Gromowładcy, związanego ze sferą chtoniczną i wodami. Miał rozpościerać się u stóp Drzewa Kosmicznego, pilnując wejścia do Wyraju wężowego. Według części badaczy wierzeń słowiańskich Żmij stanowi zoomorficzne wcielenie władcy zaświatów Welesa.