WBannik (ros.), łaźnik, łaziennik (biał.) – wschodniosłowiański demon władający łaźnią. Bannik był zasadniczo wrogi wobec ludzi i mógł utopić kąpiących się.
WBies – w przedchrześcijańskich wierzeniach Słowian personifikacja bliżej nieokreślonego złego ducha, demona zła. Nazwa bies wywodzi się z prasłowiańskiego *bĕsъ, od praindoeuropejskiego *bhoidh-, oznaczającego „powodujący strach, przerażenie”.
WBłędne ogniki – zjawisko dostrzegalne nocami nad bagnami, mokradłami i torfowiskami, mające postać niewielkich światełek unoszących się ponad powierzchnią. Od wieków wiązane w wielu kulturach świata ze sferą zjawisk nadprzyrodzonych i światem duchów.
WBoginka – w przedchrześcijańskich wierzeniach Słowian demon żeński, będący personifikacją sił przyrody, wrogi wobec ludzi.
WBòrowô Cotka, Borowa Ciotka – kaszubski dobrotliwy duch borów i opiekunka leśnej zwierzyny. Rozdaje zagubionym dzieciom zabawki, cukierki i orzechy oraz ochrania je przed czarownicami i Maniewidem. Ludzi niszczących drzewa i płoszących zwierzynę leśną potrafiła zamienić w jałowiec.
WCzart – w wierzeniach Słowian demon zła, znany głównie u plemion ruskich, zastąpił starosłowiańskiego biesa. W gwarze ludowej nazywany kusym, a w wierzeniach chrześcijańskich diabłem.
WDamk – kaszubski duch sprawujący pieczę nad milczkami, odludkami i ludźmi bez poczucia humoru.
WDomowik, domownik, domowy, domowoj – znany na Rusi duch opiekuńczy domu. Strzegł domu i obejścia, pomagał w codziennych pracach, troszczył się także o zwierzęta gospodarskie. Utożsamiano go z duchem dawnego gospodarza domu.
WDziwożona – demon żeński z wierzeń dawnych Słowian.
WGrzenia – kaszubski dobrotliwy duch będący opiekunem snu oraz sennych marzeń. Usypia zmęczonych ludzi i budzi ich rześkimi.
WGumiennik lub owinnik – w wierzeniach słowiańskich demon zamieszkujący gumno i opiekujący się składowanym w nim zbożem. Miał wygląd małego dziadka z długimi włosami, brodą i wąsami. Umiał szczekać jak pies i zamieniać się w kota.
WJablón, Jablon – kaszubski demon będący mieszkańcem sadów i opiekunem drzew, krzewów owocowych oraz ogrodów, a także domniemanym sprawca kradzieży owoców i warzyw.
WJigrzan – kaszubski dobrotliwy duch, opiekun zabaw, imprez, tańców i wszelkich rozrywek. Dawniej towarzyszący również uroczystościom ku czci Słońca, światła i ognia. Mówiono, że Jirzan sprawia komuś radość, ktoś jest wesoły jak Jigrzan.
WKikimora, sziszimora – w wierzeniach słowiańskich szkodliwy duch domowy.
WLeszy, borowy, także laskowiec, boruta, borowiec, gajowy, lasowy, leśnik, leśny dziad, wilczy pasterz – w wierzeniach słowiańskich demon lasu, jego pan i władca zwierząt w nim żyjących. Czczony także jako wielkoruski demon dusz ludzi zmarłych.
WLicho – postać z wierzeń dawnych Słowian, zły demon personifikujący nieszczęście, zły los i choroby.
WLubiczk – kaszubski duch opiekuńczy miłości i seksu. Wierzono, że Lubiczka przekazują sobie zakochani, a on sprawia, iż nie mogą już żyć bez siebie.
WLudki – w wierzeniach Łużyczan utożsamiane z duszami przodków demony ziemne lub domowe, pokrewne krasnoludkom.
WMamuna, mamona – demon żeński z wierzeń dawnych Słowian.
WNëczk – kaszubski wodnik żyjący w akwenach mórz, jezior i rzek, któremu przypisywano tworzenie wirów i niebezpiecznych dla pływaków prądów wodnych.
WOdmieniec – dziecko podrzucone przez demony; demon z wierzeń słowiańskich.
WPikòn – kaszubski złośliwy duch, sprawca kołtunów i niedołęstwa, zwykle przywoływany lub odsyłany przez czarownice.
WPolewik lub polewoj – słowiański demon polny, żyjący w zbożu i opiekujący się nim. Męski odpowiednik południcy. Polewiki wyobrażano sobie jako niskich ludzi o ziemistej cerze i kłosami zbóż zamiast zarostu.
WPołudnica – według wierzeń słowiańskich złośliwy i morderczy demon polujący latem na tych, którzy niebacznie w samo południe przebywali w polu.
WPólnica – kaszubski duch żeński, działający latem. Jako przepiękna dziewczyna przystrojona w wianek, objeżdżająca na koniu pola, doglądała czy rośliny dobrze rosną. Mężczyzna, który ją ujrzy z czasem umiera z tęsknoty.
WPùrtk – kaszubski zły duch swarów i kłótni a także smrodu, swędu i głupoty, zamieszkujący w kloacznych dołach, gnoju i gnojówkach.
WRétnik – kaszubski demon zwodzący ludzi czarodziejską muzyką. Znany był również z tego, iż podrzucał muzykom zaczarowane instrumenty lub zaklinał ich własne. Szczególnie uaktywniał się podczas postu i adwentu, gdy zabawa była zabroniona.
WRodzanice, narecznice, sudiczki – w religii Słowian niewidzialne duchy lub bóstwa losu. W źródłach przytaczane najczęściej razem z Rodem. Na ogół wymieniane w liczbie trzech, czasami jednak wymieniane w liczbie czterech, pięciu, siedmiu lub nawet dziewięciu, z czego jedna była „królową”, lub w liczbie pojedynczej. Związane z Dolą, lecz nie wiadomo na jakich zasadach. W polskim folklorze najczęściej występują jako zorze.
WRusałka – w religii Słowian demoniczna istota zamieszkująca lasy, pola i zbiorniki wodne.
WSkarbnik – w wierzeniach słowiańskich duch zamieszkujący podziemia, strzegący naturalnych zasobów ziemi i zakopanych w niej skarbów. Był także władcą podziemnej krainy, do której zabierał dusze górników, którzy zginęli podczas pracy w kopalni. Na Śląsku Cieszyńskim Pustecki.
WStrzyga – demon z wierzeń słowiańskich.
WSzëmich – kaszubski dobrotliwy duch lasów, opiekun przyjemnych cisz i łagodnych szumów.
WUpiór – istota demoniczna z wierzeń słowiańskich.
WUtopiec – zły i podstępny demon wodny z wierzeń słowiańskich, często utożsamiany z wodnikiem i mylony z topielcem. Utopce rodziły się z dusz topielców i poronionych płodów. Podobnie jak wodniki zamieszkiwały wszelkie zbiorniki wodne i topiły kąpiących się oraz przechodzące przez rzekę zwierzęta. Gdzieniegdzie odpowiadały także za wylewy rzek oraz zatapianie pól i łąk. Utopce przybierały postać wysokich, bardzo chudych ludzi o oślizgłej, zielonej skórze, z dużą głową i ciemnymi włosami. W czasie nowiu utopce wychodziły na brzeg. Często zwabiały wówczas do siebie ludzi, bawiąc się z nimi w zagadki. Osobę próbującą oszukiwać w zagadkach natychmiast topiły.
WWampir – istota demoniczna, zazwyczaj pijąca krew ludzi, obecna w wierzeniach ludowych w wielu kulturach oraz współcześnie w kulturze popularnej.
WWëkrëkùs – kaszubski duch niższego rzędu opiekujący się samotnikami. Jednocześnie był duchem niepowodzeń i sprzyjał również tym, którzy wyśmiewają się z innych.
WWiła, samowiła, samodiwa – południowosłowiański i ruski odpowiednik południcy, mamuny i rusałki. Na zachodniej Słowiańszczyźnie znana w zdegradowanej formie jako straszydło lub demon sprowadzający na ludzi obłęd.
WWodnik – w wierzeniach słowiańskich demon śródlądowych zbiorników wodnych i ich władca.
WZłydnia – w wierzeniach wschodniosłowiańskich mieszkający za piecem złośliwy duch, sprowadzający wszelakie nieszczęścia na dom i jego mieszkańców. Złydni wyobrażano sobie w postaci małych istot w wielkich butach i kapeluszach. W Polsce znane na Polesiu oraz w regionie przemyskim.
WZmora, zwana też marą – w wierzeniach słowiańskich i nordyckich istota pół demoniczna, dusza człowieka żyjącego lub zmarłego, która nocą męczyła śpiących, wysysając z nich krew.
WŻmij – skrzydlata gadzia postać z wierzeń dawnych Słowian. Stanowi prastare, ogólnoindoeuropejskie wyobrażenie uosabiającego siły chaosu smoczego antagonisty Gromowładcy, związanego ze sferą chtoniczną i wodami. Miał rozpościerać się u stóp Drzewa Kosmicznego, pilnując wejścia do Wyraju wężowego. Według części badaczy wierzeń słowiańskich Żmij stanowi zoomorficzne wcielenie władcy zaświatów Welesa.