WCzapeczka korzenia, kaliptra – element budowy wierzchołka wzrostu korzenia. Pełni funkcję osłony dla delikatnych komórek inicjalnych podczas wciskania się rosnącego korzenia pomiędzy cząstki gleby. Czapeczka składa się z komórek miękiszowych, które w jej centralnej części zawierają amyloplasty z dużymi ziarnami skrobi. Wraz z systemem błon siateczki śródplazmatycznej umożliwiają one roślinie reakcję grawitropiczną. Komórki czapeczki od zewnątrz ulegają ścieraniu – ich blaszka środkowa śluzowacieje i komórki tracą z sobą kontakt. Równocześnie jednak od wnętrza wierzchołka wzrostu przyrastają kolejne warstwy komórek miękiszowych.
WKorzenie oddechowe, pneumatofory – typ nadziemnych korzeni, doprowadzających powietrze do systemu korzeniowego rośliny. Są to wykazujące geotropizm ujemny i w efekcie wyrastające pionowo w górę odgałęzienia korzeni podziemnych rosnących równolegle do powierzchni gruntu. Korzenie takie występują zwłaszcza u roślin rosnących na podłożu grząskim i beztlenowym, zwłaszcza w strefie podzwrotnikowej i międzyzwrotnikowej, np. w namorzynach.
WKorzenie powietrzne – zmodyfikowane korzenie, które pobierają wodę z powietrza. Tkanka pokrywająca korzenie to wielowarstwowa skórka zbudowana z kilku warstw martwych komórek. Warstwa ta, nazywana welamenem niczym gąbka chłonie wodę z opadów deszczu i parę wodną. Welamen tworzy srebrnobiałą okrywę. Jego komórki są wypełnione powietrzem i zazwyczaj w ścianach komórkowych mają pory.
WKorzenie szkarpowe, korzenie skarpowe, korzenie deskowe – silnie spłaszczone bocznie korzenie rosnące poziomo od nasady pnia drzew. Ich początkowo koncentryczne przyrosty ulegają z czasem modyfikacji i z czasem rosną na grubość przede wszystkim ku górze tworząc w efekcie wąskie, prostopadłe do pnia i rozszerzające się ku dołowi listwy. Wykształcają się u drzew o płytkim systemie korzeniowym, rosnących zwykle na siedliskach wilgotnych, słabo napowietrzonych lub ze składnikami pokarmowymi skupionymi w płytkiej warstwie powierzchniowej gleby. Korzenie te poprawiają statykę drzew, zwłaszcza odporność na wpływ wiatru.
WKorzeń – organ roślinny, część sporofitu, która dostarcza roślinom wodę i sole mineralne, przytwierdza rośliny do podłoża, a u roślin wieloletnich może pełnić funkcję organu spichrzowego. W wyniku przystosowania do warunków środowiska korzenie poszczególnych grup ekologicznych roślin pełnią dodatkowe funkcje.
WKorzeń pierwotny – korzeń, który powstaje z zawiązka korzeniowego zarodka na etapie kiełkowania rośliny naczyniowej z nasiona. Korzeń pierwotny u niektórych roślin szybko przestaje rosnąć lub zanika i zastępowany jest przez korzenie przybyszowe tworzące wiązkowy system korzeniowy. Trwały i silnie rosnący korzeń pierwotny tworzy u pozostałych roślin wykształca się z korzenia pierwotnego korzeń palowy.
WKorzeń proteoidowy – specyficzna forma korzenia wykształcanego przez rośliny w celu zwiększenia powierzchni chłonnej. Korzeń tego typu charakteryzuje się dużą liczbą drobnych korzeni bocznych z licznymi włośnikami. Wyglądem przypomina szczotkę. Nazwa została zaproponowana przez Helen Purnell w roku 1960 i pochodzi od nazwy rodziny roślin, u których po raz pierwszy wykryto tę formę korzeni. Duża powierzchnia chłonna zapewnia roślinom z korzeniami proteoidowymi odpowiednie zaopatrzenie w związki mineralne na ubogich glebach. Naturalnie rośliny takie wysapują na terenach położnych wokół Morza Śródziemnego, w Afryce Południowej oraz Australii. Gatunki u których wykryto korzenie proteoidowe zwykle nie tworzą mikoryzy.
WKorzenie przybyszowe – korzenie wyrastające z pędu rośliny oraz z korzeni w strefie ich budowy wtórnej. Mogą współistnieć z korzeniem głównym lub zastępować go. Najczęściej wyrastają one z nasady pędu, ale u niektórych roślin mogą też wyrastać z łodygi lub liści.
WPalowy (osiowy) system korzeniowy - typ, forma wzrostu korzeni rozpowszechniona wśród nagozalążkowych i dwuliściennych. Składa się z jednego korzenia głównego, rosnącego pionowo w dół oraz z korzeni bocznych, zwykle krótszych i cieńszych, rosnących ukośnie lub poziomo, których dalsze odgałęzienia rozrastają się w różnych kierunkach. Korzeń główny rozwija się tu z korzenia zarodkowego i nazywany jest w związku z tym korzeniem pierwotnym. System palowy może osiągnąć znaczną długość i dotrzeć do głęboko położonych warstw podłoża, zawierających większe ilości wody, a nawet do poziomu wody gruntowej.
WWelamen – gąbczasta warstwa obumarłych komórek skórki na korzeniach powietrznych epifitów z rodziny storczykowatych i obrazkowatych. Służy do gromadzenia i wychwytywania wody z atmosfery oraz przytwierdzania roślin do nierówności pni. Gruba warstwa pustych komórek ma barwę srebrzystą w stanie suchym. Korzenie z welamenem nasączone wodą stają się zielone. U niektórych gatunków warstwa komórek welamenu jest postrzępiona w formie filcowato zbitych włosków.
WWiązkowy system korzeniowy – typ systemu korzeniowego występujący u roślin naczyniowych, u których nie rozwija się jeden korzeń główny, lecz wiele korzeni przybyszowych. System taki powstaje w wyniku zaniku lub ograniczenia wzrostu korzenia pierwotnego i rozwoju szeregu nowych korzeni przybyszowych z podstawy pędu. Występuje u roślin jednoliściennych, paproci i części dwuliściennych, w tym kłączowych i rozłogowych.
WWłośniki – cienkościenne uwypuklenia komórek skórki (ryzodermy) występujące u roślin naczyniowych w strefie różnicowania korzenia, zwanej też strefą włośnikową. Strefa ta rozwija się tuż nad końcami korzeni, zwykle na długości 1–2 cm. Włośniki wyrastają w niej w wielkim zagęszczeniu i osiągają zazwyczaj do ok. 1,5 mm długości, znacznie zwiększając powierzchnię chłonną korzeni. Za pośrednictwem włośników rośliny wchłaniają wodę z roztworu glebowego wraz z rozpuszczonymi w niej jonami soli mineralnych. Włośniki odgrywają także istotną rolę stabilizującą w przypadku siewek oraz w interakcjach z mikroorganizmami glebowymi. Nie wykształcają się na korzeniach wielu roślin wodnych i błotnych oraz tych żyjących w mikoryzie ektotroficznej z grzybami.