WWielbłądowate (Camelidae) – rodzina dużych, roślinożernych ssaków łożyskowych z rzędu parzystokopytnych.
WAlpaka – południowoamerykański, trawożerny ssak parzystokopytny z rodziny wielbłądowatych. Zwierzę udomowione, hodowane dla wełny i mięsa, przypomina nieco lamę, ale jest od niej mniejsza i z budowy ciała bardziej podobna do owcy.
WCamelops – rodzaj wymarłych wielbłądowatych żyjących od środkowego pliocenu po schyłek plejstocenu. Zasiedlał zachodnią i środkową część Ameryki Północnej, od Alaski po południowy Meksyk, jego skamieniałości znaleziono też w Hondurasie.
WCamelops hesternus - wymarły prehistoryczny ssak z rodziny wielbłądowatych, dużo większy od współcześnie żyjących wielbłądów. Zamieszkiwał w plejstocenie Amerykę Północną od Alaski do środkowego Meksyku. Osiągał 3,6 metra wysokości i 1200 kg wagi. Szkielety tych ssaków odnajdywano w Kalifornii. Wymarł ok. 10 tys. lat temu.
WGwanako andyjskie, dawniej: gwanako, guanako – gatunek południowoamerykańskiego, roślinożernego ssaka z rodziny wielbłądowatych (Camelidae). Żyje w niewielkich stadach w Andach i w Patagonii.
WLama andyjska, dawniej: lama – gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny wielbłądowatych, jedyny gatunek w obrębie rodzaju lama (Lama). Występuje w Ameryce Południowej. Lamy wykorzystywane są głównie jako zwierzęta juczne oraz do produkcji wełny i mięsa. Dorosłe lamy osiągają do 250 kg wagi i 119 cm wysokości w kłębie. Lamy są zwierzętami socjalnymi, z rozbudowanymi zachowaniami grupowymi.
WLamy – średniej wielkości ssaki kopytne z rodziny wielbłądowatych zamieszkujące Amerykę Południową. Występują w stanie dzikim i udomowionym, cenione jako zwierzęta hodowlane, z których pozyskuje się wełnę, mleko i skóry. Wykorzystywane również jako zwierzęta juczne. Początkowo zaliczane były razem z wielbłądami do rodzaju Camelus, w 1800 roku wyodrębniono je do rodzaju Lama G. Cuvier, 1800. W 1924 Miller wyodrębnił wikunię do rodzaju Vicugna Lesson, 1842.
WWielbłąd (Camelus) – rodzaj dużych ssaków z rodziny wielbłądowatych. Fizjologicznie przystosowane do życia w warunkach suchego i gorącego klimatu, są w wielu krajach wykorzystywane jako zwierzęta użytkowe. Wielbłądy wykorzystywane są jako wierzchowce, zwierzęta juczne, źródło mleka, wełny, mięsa i skóry, a także w celach rozrywkowych. W przeszłości wykorzystywane były również do celów transportowych ze względu na to, że potrafiły przenosić ładunki o masie dochodzącej nawet do 500 kg.
WWielbłąd dwugarbny, także: baktrian – duży ssak parzystokopytny, gatunek wielbłąda występujący zarówno w stanie dzikim na stepach centralnej Azji, jak również jako zwierzę hodowlane. Sądzi się, że baktriany zostały udomowione około 2500 r. p.n.e., prawdopodobnie w rejonie północnego Iranu lub południowo-wschodniego Turkmenistanu, co było niezależne od procesu udomowienia wielbłądów jednogarbnych. Baktrian różni się od wielbłąda jednogarbnego nieco tęższą budową, mniejszymi rozmiarami i znacznie obfitszym owłosieniem.
WWielbłąd jednogarbny, dawniej także: dromader lub dromedar – gatunek dużego, udomowionego ssaka lądowego z rodziny wielbłądowatych (Camelidae), blisko spokrewniony z wielbłądem dwugarbnym (baktrianem) oraz z lamą, alpaką, gwanako andyjskim i wikunią andyjską. Jest wszechstronnie użytkowany: jako wierzchowiec, zwierzę juczne, źródło mleka, wełny, mięsa oraz skóry, a także do celów rozrywkowych. Wyhodowano liczne rasy.
WWikunia andyjska, dawniej także: wikunia lub wigoń, – gatunek południowoamerykańskiego, roślinożernego ssaka parzystokopytnego, najmniejszy przedstawiciel rodziny wielbłądowatych (Camelidae), jedyny przedstawiciel rodzaju wikunia (Vicugna), protoplasta alpaki, blisko spokrewniony z gwanako andyjskim i lamą, zwierzętami określanymi w języku polskim wspólną nazwą lamy. Żyje w małych grupach rodzinnych, na stokach Andów.
WZapasy wielbłądów – tradycyjna impreza sportowa popularna głównie w Turcji i praktykowana w innych częściach Bliskiego Wschodu i Azji Południowej.