W

Paprocie, paprociowe – klasa paprotników. Obecnie na świecie występuje około 10 000 gatunków paproci, co jest liczbą małą w porównaniu do ich prehistorycznej różnorodności.

W

Abrodictyum – rodzaj paproci rodziny rozpłochowatych Hymenophyllaceae. Obejmuje 25 gatunków występujących w strefie równikowej na wyspach Oceanu Spokojnego. Taksony te bywają włączane do rodzaju Cephalomanes C. Presl.

W

Dipteridaceae – rodzina paproci z rzędu glejcheniowców (Gleicheniales). W obrębie rodziny wyróżnia się dwa rodzaje z ok. 11 gatunkami występującymi w Azji od Indii po Japonię oraz na wyspach Pacyfiku.

W

Długoszowe (Osmundidae) – podklasa paproci. Długoszowe to bardzo stara lecz niewielka grupa paproci, znana już w karbonie. Podklasa ta liczy obecne kilkanaście żyjących gatunków. W Polsce zazwyczaj na podmokłych terenach występuje jeden gatunek – długosz królewski, będący pod ochroną. Wszystkie gatunki należą do jednego rzędu i jednej rodziny długoszowatych (Osmundaceae). Niektórzy przedstawiciele jak np. z rodzaju Leptopteris ma postać niewielkich drzewek o nie rozgałęzionej łodydze, zakończonej pióropuszem liści. Natomiast gatunki z rodzaju długosz – Osmunda ma podobne łodygi, lecz są one całkowicie ukryte w glebie, a nad ziemią znajduje się pióropusz liści.

W

Glejcheniowate – rodzina paproci z rzędu glejcheniowców (Gleicheniales). W obrębie rodziny wyróżnia się 6 rodzajów z ok. 125 gatunkami.

W

Glejcheniowce (Gleicheniales) – rząd paproci obejmujący 3 rodziny, 10 rodzajów i ok. 140 gatunków. Występują w całej strefie tropikalnej, jednak największe zróżnicowanie osiągają w rejonie Azji południowo-wschodniej oraz na wyspach Pacyfiku. Zaliczane tu paprocie wytwarzają drobne, małe i zwykle pozbawione zawijki kupki zarodni na spodniej (odosiowej) stronie liści.

W

Matoniaceae – rodzina paproci z rzędu glejcheniowców (Gleicheniales). W obrębie rodziny wyróżnia się dwa monotypowe rodzaje występujące w Malezji oraz na wyspach Pacyfiku.

W

Paprocie cienkozarodniowe (Leptofilicidae) – takson pomocniczy (podklasa) wyróżniany w dawniejszych systemach klasyfikacyjnych w obrębie klasy paproci. Stosowany w XX wieku podział paproci na cienkozarodniowe i grubozarodniowe opierał się na różnicach w budowie ściany zarodni i trafnie rozróżniał grupy o różnych relacjach filogenetycznych. Błędnie jednak zakładał wspólne pochodzenie od jednego przodka. Gdy ujawniono parafiletyczny charakter paproci grubozarodniowych i wyłączono je do odrębnych klas, określenie "paprocie cienkozarodniowe" stało się synonimem dla całej klasy paprocie Polypodiopsida. Czasem najstarsza linia rozwojowa tj. długoszowce Osmundales wyłączana bywa z cienkozarodniowych jako siostrzana podklasa Osmundidae. W grupie tej ściana zarodni jest miejscami dwuwarstwowa, a poza tym pierścień na szczycie zarodni nie inicjuje jej pękania, jak u pozostałych paproci.

W

Paprocie drzewiaste – paprocie wykształcające pień, który u współczesnych roślin osiąga do 20 m wysokości i 0,5 m średnicy. Pień jest zwykle nierozgałęziony lub słabo rozgałęzia się na szczycie, w każdym wypadku zakończony jest pióropuszem pierzasto podzielonych liści, co przypomina pokrojem kłodzinę palm. W odróżnieniu jednak od pnia palm i innych roślin nasiennych jest on nie tylko zdrewniałą łodygą, lecz pionowo rosnącym kłączem, nierzadko okrytym gęstymi korzeniami przybyszowymi.

W

Rozpłochowate (Hymenophyllaceae) – rodzina paproci z monotypowego rzędu rozpłochowców Hymenophyllales.

W

Splątka – rodzaj pnących paproci z monotypowej rodziny splątkowate (Anemiaceae) z rzędu szparnicowców (Schizaeales). W niektórych ujęciach część gatunków wyodrębnianych jest w rodzaj Mohria. W szerszym ujęciu należy tu ponad 100 gatunków występujących głównie na kontynentach amerykańskich, z nielicznymi gatunkami obecnymi w Afryce, Azji południowej i na wyspach Oceanu Indyjskiego.

W

Sticherus – rodzaj paproci z rodziny glejcheniowatych (Gleicheniaceae). Zalicza się do niego około 95 gatunków, występujących głównie w strefie równikowej oraz na półkuli południowej. Największe zróżnicowanie gatunków jest w tropikach Ameryki Południowej i Środkowej, gdzie występują 54 gatunki. W Afryce rośnie kilka gatunków, w Malezji – 16, 9 na wyspach Oceanii w strefie tropikalnej, 6 w Australii i Nowej Zelandii, 5 w Chile.

W

Szparnicowate – rodzina paproci z rzędu szparnicowców (Schizaeales). Obejmuje 2 rodzaje z ok. 30 gatunkami występującymi w strefie międzyzwrotnikowej na całym świecie, głównie na półkuli południowej. Charakterystyczna dla roślin tej rodziny jest słabo zaznaczona różnica między rozwijającą się pod ziemią łodygą i liśćmi, które mają za młodu na szczycie merystem wierzchołkowy identyczny jak na szczycie łodygi. Z czasem komórka ta dzielić się zaczyna w jednej płaszczyźnie, jak w typowym merystemie liści. Zarodnie pękają szparą i umieszczone są na trzoneczkach.

W

Szparnicowce (Schizaeales) – rząd paproci obejmujący 3 rodziny, 4 rodzaje i ponad 155 gatunków. Występują w całej strefie międzyzwrotnikowej. U zaliczanych tu paproci charakterystyczne jest brzeżne umieszczenie zarodni, które umieszczone są zwykle na trzoneczkach i pękają podłużną szparą po jednoczesnym dojrzeniu.

W

Wężówka, lygodium – rodzaj pnących paproci z monotypowej rodziny wężówkowate (Lygodiaceae) z rzędu szparnicowców (Schizaeales). Przedstawiciele występują w strefie międzyzwrotnikowej na całym świecie, nieliczne gatunki rosną w strefie umiarkowanej – w Japonii, Ameryce Północnej, na Nowej Zelandii i w południowej Afryce. Kilka gatunków uprawianych jest jako rośliny ozdobne.

W

Włosocień delikatny – gatunek paproci z rodziny rozpłochowatych.