WCewki Helmholtza – układ cewek, wewnątrz którego istnieje duży obszar o w przybliżeniu stałym wektorze indukcji pola magnetycznego. Są one używane do wytwarzania jednorodnego pola magnetycznego i kompensacji pola zewnętrznego. Nazwane na cześć niemieckiego fizyka Hermanna von Helmholtza.
WCewka Maxwella – cewka przeznaczona do wytwarzania pola magnetycznego stałego o wysokim natężeniu. Nazwa upamiętnia szkockiego fizyka Jamesa Clerka Maxwella.
WDipol – układ dwóch różnoimiennych ładunków lub biegunów magnetycznych, wytwarzający pole dipolowe. Można go scharakteryzować wektorem zwanym momentem dipolowym.
WDoświadczenie Hansa Ørsteda (spolszczona pisownia: Oersteda) – doświadczenie, którego zasadę odkrył w 1820 roku Hans Ørsted. Ustawiona pod przewodnikiem elektrycznym igła magnetyczna zmienia swoje położenie po zasileniu przewodnika prądem elektrycznym co pokazuje, iż wokół przewodnika wytwarza się pole magnetyczne.
WEfekt Meissnera, zjawisko Meissnera, także efekt Meissnera-Ochsenfelda lub zjawisko Meissnera-Ochsenfelda – zjawisko zaniku pola magnetycznego w nadprzewodniku, gdy przechodzi on w stan nadprzewodzący. Zjawisko zostało odkryte w 1933 roku przez Walthera Meissnera i Roberta Ochsenfelda.
WElektromagnes – urządzenie wytwarzające pole magnetyczne w wyniku przepływu przez nie prądu elektrycznego.
WElektromagnes Bittera – typ elektromagnesu złożony z metalowych dysków i przekładek izolacyjnych ułożonych spiralnie. Został wynaleziony przez Francisa Bittera w 1936.
WElektryczność w atmosferze ziemskiej – zespół połączonych ze sobą procesów i zjawisk elektrycznych zachodzących w atmosferze ziemskiej; zalicza się do nich jonizację powietrza, występowanie pola elektrycznego, powstawanie ładunków elektrycznych w chmurach i opadach, wyładowania elektryczne.
WEter – historyczna, odrzucona przez falsyfikację współczesną nauką teza o ośrodku, w którym rozchodziły się fale elektromagnetyczne w tym światło. Teoria eteru pojawiła się pod koniec XIX wieku wraz z rozwojem elektrodynamiki, obalona wraz z powstaniem szczególnej teorii względności.
WJajko Kolumba – określenie prostego rozwiązania pozornie trudnego zagadnienia, wzięło się ono z historii przypisywanej Krzysztofowi Kolumbowi, który miał rzekomo rozwiązać zagadkę, jak ustawić jajko w pionie.
WKlatka Faradaya – metalowy ekran mający chronić przed polem elektrostatycznym, wymyślony i skonstruowany w 1836 roku przez angielskiego fizyka Michaela Faradaya w celu demonstracji jednego z podstawowych praw elektrostatyki.
WKrzywa Bragga – w fizyce, krzywa przedstawiająca średnią gęstość jonizacji wywołanej przez cząstkę naładowaną w zależności od jej drogi w absorbencie, nazwana od Williama Henry'ego Bragga.
WWzór Larmora – wzór określający całkowitą moc wypromieniowaną przez nierelatywistyczny punkt posiadający ładunek elektryczny, kiedy przyspiesza bądź zwalnia. Znajduje zastosowanie w dziedzinie fizyki zwanej elektrodynamiką; nie dotyczy natomiast innego zjawiska nazwanego od tego samego uczonego, precesji Larmora w zjawisku klasycznego rezonansu magnetycznego. Wzór ten został wprowadzony po raz pierwszy przez J.J. Larmora w 1897 roku w kontekście teorii falowej natury światła.
WLewitacja magnetyczna – jeden z rodzajów lewitacji, zjawiska w fizyce polegającego na unoszeniu ciał bez kontaktu mechanicznego z podłożem. Lewitacja magnetyczna zachodzi pod wpływem sił i oddziaływań pola magnetycznego i elektromagnetycznego, które równoważą siłę wynikającą z grawitacji lub innych czynników.
WNapęd magnetohydrodynamiczny (MHD) – napęd jednostek pływających, zwłaszcza okrętów podwodnych, oparty na zasadach magnetohydrodynamiki (MHD).
WPseudozawór spinowy (PSV – pseudo spin valve) to układ warstwowy typu F1/NF/F2, gdzie F1 i F2 są warstwami ferromagnetycznymi, mającymi różne pola koercji a NF jest przekładką nieferromagnetyczną. Ferromagnetyk F1 jest materiałem twardym magnetycznie charakteryzującym się szeroką pętlą histerezy magnetycznej, natomiast ferromagnetyk F2 jest materiałem miękkim magnetycznie z wąską pętlą histerezy. Na rys. 1. przedstawiono pętle histerezy warstw F1 i F2, o polach koercji HC(1) > HC(2), oraz pętle histerezy całego układu, czyli pseudozaworu spinowego. Na rysunku tym widać, że wysoka wartość oporu odpowiadająca antyrównoległej konfiguracji namagnesowania warstw F1 i F2, występuje dla HC(1)≤H≤-HC(2), dla wartości pola magnetycznego zmieniających się od wartości dodatnich do ujemnych oraz dla HC(2)≤H≤HC(1), dla H zmieniających się od ujemnych do dodatnich wartości.
WSkaczące pierścienie – zjawisko i doświadczenie fizyczne, demonstrujące prawo Lenza oraz prawo indukcji elektromagnetycznej Faradaya. Odkryte zostało przez Elihu Thomsona i zademonstrowane przez niego w roku 1887 na zjeździe American Institute of Electrical Engineers.
WSolenoid – cewka powietrzna o jednej warstwie uzwojenia, służąca do wytwarzania jednorodnego pola magnetycznego.
WZawór spinowy (SV – spin valve) - cienkowarstwowy układ typu AF/F1/NF/F2, wykazujący gigantyczny magnetoopór. Schematycznie układ warstwowy typ zawór spinowy pokazano na rys. 1.
WZjawisko Halla, efekt Halla – zjawisko fizyczne polegające na wystąpieniu różnicy potencjałów w przewodniku, w którym płynie prąd elektryczny, gdy przewodnik znajduje się w poprzecznym do płynącego prądu polu magnetycznym. Ta różnica potencjałów, zwana napięciem Halla, pojawia się między płaszczyznami ograniczającymi przewodnik, prostopadle do płaszczyzny wyznaczanej przez kierunek prądu i wektor indukcji magnetycznej. Jest ona spowodowana działaniem siły Lorentza na ładunki poruszające się w polu magnetycznym.