36 Księżyce Urana

Artykuł zawiera podstawowe dane dotyczące wszystkich odkrytych naturalnych satelitów Urana. Nazwy księżyców to imiona postaci ze sztuk Williama Szekspira i Aleksandra Pope’a.

Na powierzchni Ariela, księżyca Urana można wyróżnić następujące formacje geologiczne:Chasma, chasmata Kratery Vallis, valles

Ariel – jeden z pięciu największych satelitów Urana. Został odkryty przez Williama Lassella w 1851, równocześnie z Umbrielem. Wszystkie duże księżyce Urana są zbudowane z około 40–50% zamrożonej wody zmieszanej ze skałami, są to nieco większe kawałki skał niż na dużych księżycach Saturna takich jak Rea. Powierzchnia Ariela jest pokryta kraterami oraz głębokimi, długimi na setki kilometrów wąwozami. Ariel jest bardzo podobny do Tytanii, lecz jego powierzchnia jest bardziej urozmaicona, zaś kratery i wąwozy są tu dużo większe i bardziej rozwinięte. Powierzchnia jest stosunkowo młoda, niektóre procesy tworzące nową powierzchnię są w toku.

Belinda – jeden z wewnętrznych księżyców Urana. Został odkryty 13 stycznia 1986 roku na zdjęciach przesłanych przez sondę Voyager 2. Nie wiadomo o nim praktycznie nic, oprócz parametrów orbity i rozmiaru.

Bianka – mały wewnętrzny księżyc Urana. Został odkryty 23 stycznia 1986 roku na zdjęciach przesłanych przez sondę Voyager 2. Nie wiadomo o nim praktycznie nic, oprócz parametrów orbity i rozmiaru.

Desdemona – jeden z wewnętrznych księżyców Urana. Został odkryty 13 stycznia 1986 roku na zdjęciach przesłanych przez sondę Voyager 2. Nie wiadomo o nim praktycznie nic, oprócz parametrów orbity i rozmiaru.

Ferdynand – najbardziej zewnętrzny znany księżyc Urana. Jest to niewielki, ciemny księżyc, który okrąża macierzystą planetę ruchem wstecznym. Nazwany został imieniem syna króla Neapolu z Burzy Williama Szekspira.

Francisco – mały, nieregularny księżyc planety Uran. Odkryli go Matthew Holman, John Kavelaars, Dan Milisavljevic i Tommy Grav w Międzyamerykańskim Obserwatorium Cerro Tololo w 2001 roku, jednak potwierdzenie tego odkrycia i wyliczenie elementów orbity nastąpiło dopiero w 2003 roku.

Julia – jeden z wewnętrznych księżyców Urana. Został odkryty 3 stycznia 1986 roku na zdjęciach przesłanych przez sondę Voyager 2. Nie wiadomo o nim praktycznie nic, oprócz parametrów orbity i rozmiaru.

Kaliban – zewnętrzny, nieregularny księżyc Urana, poruszający się ruchem wstecznym. Został nazwany od imienia postaci ze sztuki Burza Szekspira.

Kordelia – najbardziej wewnętrzny księżyc Urana. Został odkryty 20 stycznia 1986 roku na zdjęciach przesłanych przez sondę Voyager 2.

Kresyda – księżyc Urana. Został odkryty 9 stycznia 1986 roku na zdjęciach przesłanych przez sondę Voyager 2. Nie wiadomo o nim praktycznie nic, oprócz parametrów orbity i rozmiaru.

Kupid – mały wewnętrzny księżyc Urana. Został odkryty przez Marka Showaltera i in. w 2003 roku przy pomocy teleskopu Hubble’a. Księżyc ten był zbyt mały i ciemny, by mogła go wykryć sonda Voyager 2 podczas swojego przelotu obok Urana.

Mab – mały wewnętrzny księżyc Urana, będący księżycem pasterskim pierścienia mi. Został odkryty przez Marka R. Showaltera i in. w 2003 roku przy pomocy teleskopu Hubble’a.

Margaret – mały, zewnętrzny księżyc Urana, odkryty przez Scotta S. Shepparda i in. w 2003 roku.

Na powierzchni Mirandy, księżyca Urana, można wyróżnić następujące formacje geologiczne:Corona, coronae Kratery Regio, regiones Rupes, rupēs Sulcus, sulci

Verona Rupes – olbrzymi klif na Mirandzie, księżycu Urana. Klif został oszacowany na od 5 do 20 kilometrów wysokości, co czyni go najwyższym klifem Układu Słonecznego. Nazwa klifu została nadana przez IUA w 1988 roku i pochodzi od miasta Werona, w którym toczy się sztuka Romeo i Julia Williama Szekspira.

Miranda – najmniejszy spośród pięciu głównych księżyców Urana. Miranda posiada najbardziej złożone struktury geologiczne spośród satelitów tej planety. Została odkryta przez Gerarda Kuipera w 1948 roku.

Na powierzchni Oberona, księżyca Urana można wyróżnić następujące formacje geologiczne:Chasma, chasmata Kratery

Oberon – drugi co do wielkości, najbardziej zewnętrzny satelita spośród pięciu głównych księżyców Urana. Został odkryty 11 stycznia 1787 przez Williama Herschela.

Ofelia – jeden z księżyców Urana, odkryty w 1986 roku przez Richarda Terrile’a, na podstawie zdjęć wykonanych przez sondę Voyager 2. Jego nazwa pochodzi od córki Poloniusza i narzeczonej tytułowego bohatera Hamleta Williama Shakespeare’a.

Perdyta – jeden z wewnętrznych księżyców Urana. Ma około 26 km średnicy. Jego orbita znajduje się pomiędzy orbitami większych satelitów – Belindy i Puka.

Porcja – księżyc Urana. Został odkryty 3 stycznia 1986 roku na zdjęciach przesłanych przez sondę Voyager 2. Wiadomo o nim niewiele. Nazwa pochodzi od Porcji, bohaterki sztuki Kupiec wenecki Williama Shakespeare’a.

Prospero – względnie mały, nieregularny księżyc Urana, poruszający się ruchem wstecznym. Został odkryty 18 lipca 1999 roku przez astrofizyka Matthew Holmana i jego zespół za pomocą Teleskopu Kanadyjsko-Francusko-Hawajskiego na Mauna Kea. Nazwany został imieniem czarnoksiężnika z Burzy Williama Szekspira.

Puk – największy wewnętrzny księżyc Urana. Spośród księżyców odkrytych przez sondę Voyager 2 jedynie Puk został zaobserwowany na tyle wcześnie, że mogła ona zostać zaprogramowana do szczegółowego sfotografowania go.

Na powierzchni Puka, księżyca Urana znajdują się 3 nazwane kratery. Ich nazwy pochodzą od złośliwych duchów w mitologiach europejskich.

Rozalinda – księżyc Urana. Został odkryty 13 stycznia 1986 roku na zdjęciach przesłanych przez sondę Voyager 2. Nie wiadomo o nim praktycznie nic, oprócz parametrów orbity i rozmiaru.

Setebos – niewielki, zewnętrzny, nieregularny księżyc Urana, poruszający się ruchem wstecznym. Został odkryty 18 lipca 1999 roku przez Johna J. Kavelaarsa i jego zespół za pomocą Teleskopu Kanadyjsko-Francusko-Hawajskiego na Mauna Kea. Nazwa pochodzi od imienia boga, którego czcili Kaliban i Sykoraks, postacie z Burzy Williama Szekspira.

Stefano – niewielki, zewnętrzny księżyc Urana, poruszający się ruchem wstecznym. Został odkryty przez Bretta J. Gladmana i jego zespół w 1999 roku za pomocą Teleskopu Kanadyjsko-Francusko-Hawajskiego na Mauna Kea. Nazwa pochodzi od imienia kamerdynera-pijaka z Burzy Williama Szekspira.

Sykoraks – największy nieregularny, zewnętrzny księżyc Urana. Został odkryty 6 września 1997 roku przez Bretta Gladmana, Philipa D. Nicholsona, Josepha A. Burnsa i Johna J. Kavelaarsa przy pomocy 200-calowego teleskopu Hale’a. W tym samym czasie został też odkryty mniejszy księżyc Kaliban. Nazwa Sykoraks pochodzi od imienia matki Kalibana ze sztuki Burza Williama Szekspira.

Trinkulo – mały, zewnętrzny księżyc Urana, poruszający się ruchem wstecznym. Został odkryty przez Matthew Holmana, Johna Kavelaarsa i Dana Milisavljevica 13 sierpnia 2001 roku za pomocą teleskopów naziemnych. Nazwa pochodzi od imienia błazna z Burzy Williama Szekspira.

Na powierzchni Tytanii, księżyca Urana można wyróżnić następujące formacje geologiczne:Chasma, chasmata Kratery Rupes, rupēs

Tytania – największy księżyc Urana. Została odkryta przez Williama Herschela wraz z innym księżycem Oberonem, który później doniósł o jeszcze 4 innych satelitach, ale okazały się one pozornymi.

Na powierzchni Umbriela, księżyca Urana znajduje się 13 nazwanych kraterów. Ich nazwy pochodzą od złych duchów występujących w mitologiach różnych kultur.

Wunda – krater uderzeniowy na powierzchni Umbriela, księżyca Urana o średnicy 131 kilometrów. Z nieznanych powodów jest znacznie jaśniejszy od swojego otoczenia.

Umbriel – trzeci co do wielkości naturalny satelita Urana. Odkryty przez Williama Lassella 24 października 1851 roku, równocześnie z Arielem.