WAtlantic Conveyor – brytyjski statek typu CONRO, służący jako transportowiec wojskowy podczas wojny o Falklandy w 1982 roku. Zatonął po trafieniu dwoma argentyńskimi pociskami rakietowymi Exocet.
WSS Baychimo – brytyjski statek towarowy o napędzie parowym. Początkowo służył pod banderą niemiecką pod nazwą SS „Ångermanelfven”, został przekazany Wielkiej Brytanii w ramach reparacji wojennych. Używany do transportu skór i innych materiałów wykorzystywanych w handlu z Innuitami, zamieszkującymi wybrzeża Wyspy Wiktorii. Statek należał do Kompanii Zatoki Hudsona. 1 października 1931 roku został uwięziony w paku lodowym. Wobec braku możliwości uwolnienia statku załoga opuściła jednostkę. Wrak był widywany do 1969 roku.
WDover Castle - brytyjski parowiec. W czasie I wojny światowej był statkiem szpitalnym. 26 maja 1917, w drodze z Malty do Gibraltaru został zatopiony przez SM UC-67 pod dowództwem Karla Neumanna ok. 50 mm na północ od Annaby w Algierii, ze stratą 7 osób.
WSS Dunraven – brytyjski statek parowy zbudowany w roku 1873 w stoczni w Newcastle. Przewożąc bawełnę i wełnę z Bombaju w Indiach, zatonął 25 kwietnia 1876 r., po uderzeniu w rafę opodal Sha`b Mahmoud w Zatoce Sueskiej na terenie Egiptu na Morzu Czerwonym. 25-osobowa załoga została uratowana.
WHMT „Empire Windrush”, pierwotnie MV „Monte Rosa” – niemiecki oceaniczny statek pasażerski w eksploatacji od 1931 roku, podczas II wojny światowej zarekwirowany przez marynarkę wojenną (Kriegsmarine), po wojnie przekazany Wielkiej Brytanii w ramach reparacji wojennych, gdzie pod nazwą „Empire Windrush” służył jako transportowiec wojska do zatonięcia w 1954 roku.
WSS Great Britain – pierwszy statek o kadłubie z żelaza i napędzany śrubą, który pływał na trasach transatlantyckich pomiędzy Bristolem a Nowym Jorkiem. Zwodowany w 1843 roku został okrzyknięty "Największym eksperymentem od czasu Genesis". Został zaprojektowany przez Isambard Kingdom Brunela, konstruktora między innymi takich budowli jak Clifton Suspension Bridge w Bristolu czy stacji kolejowej Bristol Temple Meads. Statek posiadał szereg innowacyjnych rozwiązań technicznych jak: żelazny kadłub, napęd śrubą zamiast kół łopatkowych czy największy pod względem mocy silnik parowy - 1000 KM. W 1852 roku po wycofaniu ze służby jako liniowiec był używany jako kliper wożący emigrantów do Australii. W 1882 został zaadaptowany jako statek towarowy pływający do obu Ameryk. W 1886 statek uszkodzony przez sztorm nieopodal przylądka Horn został skierowany przez jego kapitana Henry'ego Stapa na Falklandy. Decyzją właścicieli statek został przekazany Falkland Islands Company. Później statek służył m.in. jako pływający magazyn do roku 1933. W roku 1970 statek wyruszył w swój ostatni rejs przez Atlantyk na gigantycznym pontonie. Poddany został remontowi i 13 kwietnia 1970 roku ponownie zwodowany w Bristolu. Statek wrócił po 127 latach do tego samego doku, w którym został zbudowany. Obecnie, po gruntownej odbudowie, statek stoi w suchym doku i pełni funkcję muzeum. Można w nim zobaczyć m.in. maszynownie, kuchnie, ładownie czy kajuty pasażerów. Dzięki ustawieniu statku w suchym doku można także zejść pod statek.
WMF Herald of Free Enterprise – prom Ro-ro, pasażersko-samochodowy.
WNorth Carr – ostatni istniejący szkocki latarniowiec, wybudowany w 1933 roku i pozostający w służbie do 1974. W 2010 roku uratowany od zezłomowania i przeznaczony do remontu jako obiekt muzealny.
WSS "River Clyde" był 4000 tonowym węglowcem zwodowanym w Glasgow w 1905, którego nazwa pochodziła od rzeki Clyde w Szkocji. 25 kwietnia 1915 "River Clyde" został użyty jako "koń trojański" w desancie na Helles w czasie kampanii o Gallipoli.
WSS Thistlegorm – brytyjski statek handlowy zbudowany w 1940 roku. Miał 126 m długości i 17,5 m szerokości. Wrak spoczywa na dnie Morza Czerwonego na terenie Shaab Ali w Zatoce Sueskiej na wodach egipskich pomiędzy Szarm el-Szejk a At-Tur na Półwyspie Synaj.
WTurbinia − eksperymentalny statek zbudowany w 1894 roku w Newcastle upon Tyne przez Charlesa Parsonsa, pierwsza na świecie jednostka pływająca napędzana turbinami parowymi. Powstały dla udowodnienia możliwości praktycznego zastosowania turbin jacht został w spektakularny sposób zaprezentowany szerokiej publiczności podczas rewii morskiej w Spithead w 1897 roku. Obecnie prezentowany jest jako eksponat muzealny w Discovery Museum w Newcastle.
WZatopienie HMHS Llandovery Castle – brytyjski parowiec zbudowany w 1914 roku w Glasgow. Do 1916 roku „Llandovery Castle” służył do transportu wojsk. Począwszy od tego roku został przekwalifikowany przez Brytyjczyków jako okręt szpitalny. W związku z tym faktem otrzymał zgodne z wymogami X konwencji haskiej z 1907 roku oznakowanie okrętu szpitalnego. Fakt ten został przekazany oficjalnie państwom nieprzyjacielskim. „Llandovery Castle” od 1916 do 1918 roku transportował głównie rannych i chorych kanadyjskich żołnierzy z Europy do Kanady. Przeznaczenie i używanie okrętu wyłącznie do tych celów zostało potwierdzone w postępowaniu sądowym w 1921. W dniu 27 czerwca 1918 „Llandovery Castle” szedł rejsem powrotnym z portu w Halifaksie (Kanada) do Anglii, na pokładzie znajdowało się 258 osób w tym 164 członków załogi, 80 członków kanadyjskiego korpusu medycznego i 14 pielęgniarek. O godz. 21.30 czasu lokalnego w odległości 160 mil morskich od Fastnet w Irlandii „Llandovery Castle” został zatopiony przez niemiecki okręt podwodny U-86 pod dowództwem por. Hellmutha Patziga. Zarówno on sam jak i oficerowie U 86 doskonale wiedzieli, że mają przed sobą okręt szpitalny. Na „Llandovery Castle” były zapalone przewidziane dla okrętów szpitalnych światła pozycyjne. Przepisy X konwencji haskiej chroniły okręt szpitalny od działań zaczepnych. Uratowały się 52 osoby a 234 poniosły śmierć. Wydarzenie to jest uznawane jako jedne z największych zbrodni wojennych popełnionych na morzu.