WOkręty podwodne typu Dolfijn – typ holenderskich myśliwskich okrętów podwodnych z czasów zimnej wojny. Cechą charakterystyczną tych jednostek był niezwykły trójcylindryczny kadłub sztywny. Konstrukcję opracowano na bazie podjętych jeszcze w trakcie drugiej wojny światowej przez Nederlandsche Verenigde Scheepsbouw Bureaux studiów nad multicylindrycznymi okrętami podwodnymi. Kadłub sztywny czterech jednostek tego typu składał się z trzech cylindrów. Górny cylinder kadłuba sztywnego o pełnej długości mieścił załogę, urządzenia dowodzenia i kontroli oraz systemy uzbrojenia, podczas gdy dwa umieszczone równolegle poniżej krótsze cylindry mieściły niezależne od siebie maszynownie. W każdym zainstalowano silnik Diesla MAN i silnik elektryczny, jeden wał napędowy ze śrubą oraz składającą się ze 168 ogniw baterię. Kadłub sztywny o takiej strukturze otoczony był opływowym kadłubem lekkim. Po zwodowaniu dwóch pierwszych jednostek w stoczni Rotterdamse w latach 1959–1960 budowa kolejnych okrętów tego typu została opóźniona w związku z rozważaniami nad nabyciem od Stanów Zjednoczonych technologii napędu nuklearnego. Ostatecznie dwa kolejne okręty zwodowano w roku 1965 w stoczni Fijenoord.
WOkręty podwodne typu K VIII – seria holenderskich okrętów podwodnych z okresu międzywojennego, składająca się z trzech jednostek. Okręty były zbudowane do służby kolonialnej w Holenderskich Indiach Wschodnich. Po klęsce sił ABDA w Indiach Holenderskich przebazowano je do Australii, K IX został wcielony do Marynarki wojennej Australii jako okręt treningowy HMAS K9, K VIII i K X zostały zezłomowane.
WOkręty podwodne typu K XI – seria holenderskich okrętów podwodnych z okresu międzywojennego, składającego się z trzech jednostek. Okręty zbudowane do służby kolonialnej w Holenderskich Indiach Wschodnich. W wyniku działań wojennych na Dalekim Wschodzie, uszkodzony K XIII został samozatopiony w dniu 2 marca 1942 roku w porcie Surabaja. K XI po klęsce sił ABDA ewakuowany do Cejlonu a K XII do Australii.
WOkręty podwodne typu K XIV – seria holenderskich okrętów podwodnych z okresu międzywojennego, składającego się z pięciu jednostek. Okręty zbudowane do służby kolonialnej w Holenderskich Indiach Wschodnich. W wyniku działań wojennych na Dalekim Wschodzie, dwa okręty podwodne zostały zatopione, a jeden przejęty przez Japończyków.
WOkręty podwodne typu O 19 – typ dwóch holenderskich okrętów podwodnych o konstrukcji bardzo podobnej do konstrukcji polskich jednostek typu Orzeł ze zmniejszonym zapasem torped i dodanymi 10 pionowymi wyrzutniami min na każdej z burt. Okręty te wyposażone zostały w system chrap. Jednostki tego typu służyły w Holenderskich Indiach Wschodnich. 19 grudnia 1941 roku O 20 został w pobliżu Malajów zmuszony do wynurzenia przez japoński niszczyciel „Uranami” i został zatopiony, zaś O 19 został zatopiony 8 lipca 1945 roku koło Wysp Spratly na Morzu Południowochińskim.
WOkręty podwodne typu O 21 – seria holenderskich okrętów podwodnych z okresu międzywojennego i okresu II wojny światowej, składająca się z siedmiu jednostek. Cztery pierwsze, niekompletne okręty zostały pospiesznie ewakuowane do Wielkiej Brytanii. Pozostałe trzy jednostki zostały zwodowane już po aneksji Holandii przez III Rzeszę i włączone do służby w Kriegsmarine jako U-D3, U-D4 i U-D5. W trakcie działań wojennych utracono O 22.
WOkręty podwodne typu UC I – pierwsze niemieckie podwodne stawiacze min z okresu I wojny światowej. Nie posiadały uzbrojenia torpedowego, przenosiły natomiast 12 min kotwicznych. W latach 1914–1915 zbudowano dla marynarki niemieckiej 15 jednostek tego typu. Wszystkie okręty wzięły udział w I wojnie światowej, operując głównie na Morzu Północnym i Adriatyku. Swoimi minami wyrządziły duże szkody żegludze ententy i państw neutralnych, jednak okupione to zostało utratą wszystkich jednostek.
WOkręty podwodne typu Walrus – holenderskie okręty podwodne z napędem diesel-elektrycznym stanowiące ulepszoną wersję jednostek typu Zwaardvis. W celu zwiększenia manewrowości zastosowano w ich konstrukcji usterzenie ogonowe w konfiguracji „X” oraz stal o większej wytrzymałości w celu zwiększenia możliwej do uzyskania operacyjnej głębokości zanurzenia. Zestaw sensorów okrętu został powiększony o oboczne anteny sonaru pasywnego oraz holowaną antenę sonaru. Jednostki te uzyskały także możliwość odpalania amerykańskich pocisków przeciwokrętowych Sub Harpoon. Wybudowano cztery okręty tego typu, które zaczęły wchodzić do służby w 1990 roku.
WOkręty podwodne typu Zwaardvis – holenderskie okręty podwodne z napędem diesel-elektrycznym stanowiące pochodną amerykańskich okrętów typu Barbel. Dwa holenderskie okręty tego typu, dzięki transferowi technologii jednostek Barbel, były pierwszymi jednostkami tego kraju w których wykorzystując rozwiązania konstrukcyjne opracowane w amerykańskim programie badawczym Albacore, zastosowano kroplowy kształt. W okrętach tych zmieniono jednak wyposażenie elektroniczne w postaci sensorów. W późnych latach 80. okręty zostały zmodyfikowane, przez zastosowanie ulepszonych sensorów, w tym holowanej anteny sonaru oraz wyposażono je w zdolność do odpalania torped Mk. 48. Jednostki te zostały wycofane ze służby w latach 1989-1995 i zaoferowane na sprzedaż. W roku 2000 okręty zostały przetransferowane do Malezji, jednak transakcja ich sprzedaży nie doszła do skutku, w związku z czym w roku 2006 zostały tam pocięte na złom.
WHMS H6 – brytyjski okręt podwodny typu H. Zbudowany w roku 1915 w Canadian Vickers w Montrealu, gdzie okręt został wodowany 1 kwietnia 1915 roku. Rozpoczął służbę w Royal Navy 9 czerwca 1915 roku. Pierwszym dowódcą został Lt. R.N. Stopford.
WSM UC-8 – niemiecki podwodny stawiacz min z okresu I wojny światowej, ósmy w kolejności okręt podwodny typu UC I. Zwodowany 6 lipca 1915 roku w stoczni Vulcan w Hamburgu, został przyjęty do służby w Kaiserliche Marine jeszcze przed wodowaniem – 5 lipca. Podczas przejścia z Kilonii do Flandrii 4 listopada 1915 roku okręt wszedł na mieliznę na wodach terytorialnych Holandii i został internowany. Zakupiony przez holenderski rząd, w marcu 1917 roku wszedł do służby w Koninklijke Marine jako Hr. Ms. M 1. Służył do 1931 roku, a w roku 1932 został sprzedany na złom.
WHMS H6 – brytyjski okręt podwodny typu H. Zbudowany w roku 1915 w Canadian Vickers w Montrealu, gdzie okręt został wodowany 1 kwietnia 1915 roku. Rozpoczął służbę w Royal Navy 9 czerwca 1915 roku. Pierwszym dowódcą został Lt. R.N. Stopford.
WHr. Ms. O 16 – holenderski okręt podwodny wybudowany w stoczni De Schelde. Okręt zaprojektowany został przez Gerharda de Rooya w konstrukcji dwukadłubowej, spawanej w 49 procentach, dla służby na wodach ojczystych. W celu umożliwienia pływania podwodnego z użyciem silników Diesla w dobrych warunkach pogodowych, jednostka została wyposażona w chrapy. O 16 był jedynym reprezentantem swojego typu, jego projekt wykorzystano jednak przy opracowywaniu konstrukcji polskich okrętów podwodnych typu Orzeł. Okręt zwodowano 27 stycznia 1936 roku, a 9 miesięcy później wszedł do służby w marynarce holenderskiej. W czerwcu 1939 roku O 16 przepłynął do Holenderskich Indii Wschodnich, gdzie po niemieckim ataku na Holandię, działał pod dowództwem brytyjskim. Po japońskim ataku na Pearl Harbor i wypowiedzeniu wojny Japonii przez rząd holenderski, brał udział w wojnie podwodnej, między 7 a 15 grudnia 1941 roku zatapiając łącznie sześć jednostek japońskich. 15 grudnia 1941 roku zatonął na minie bądź w wyniku storpedowania w Zatoce Tajlandzkiej.
WHr. Ms. Tijgerhaai (P336) – holenderski okręt podwodny należący do trzeciej grupy brytyjskich okrętów podwodnych typu T. Został zbudowany jako brytyjski HMS Tarn (P326) w stoczni Vickers-Armstrongs w Barrow, ale nigdy nie wszedł do służby pod tą nazwą. Byłby jedynym okrętem Royal Navy noszącym nazwę „Tarn”.
WSM UC-8 – niemiecki podwodny stawiacz min z okresu I wojny światowej, ósmy w kolejności okręt podwodny typu UC I. Zwodowany 6 lipca 1915 roku w stoczni Vulcan w Hamburgu, został przyjęty do służby w Kaiserliche Marine jeszcze przed wodowaniem – 5 lipca. Podczas przejścia z Kilonii do Flandrii 4 listopada 1915 roku okręt wszedł na mieliznę na wodach terytorialnych Holandii i został internowany. Zakupiony przez holenderski rząd, w marcu 1917 roku wszedł do służby w Koninklijke Marine jako Hr. Ms. M 1. Służył do 1931 roku, a w roku 1932 został sprzedany na złom.