WAmadeusz I Sabaudzki, właśc. Amadeusz Ferdynand Maria Sabaudzki, wł. Amedeo Ferdinando Maria di Savoia, hiszp. Amadeo Fernando María, Amadeo I – książę Aosty, od listopada 1870 do lutego 1873 król Hiszpanii z dynastii sabaudzkiej.
WLeonardo Bistolfi – włoski rzeźbiarz i polityk, przedstawiciel symbolizmu.
WAlessandro di Cagliostro, Hrabia di Cagliostro, właściwie Giuseppe Balsamo – włoski awanturnik żyjący w XVIII wieku, okultysta, alchemik, uzdrowiciel, wolnomularz, założyciel Zakonu Masonerii Egipskiej i jego mistrz Wielki Kopta. Jeden z uczestników afery naszyjnikowej na dworze króla Francji Ludwika XVI.
WGiosuè Alessandro Giuseppe Carducci – włoski poeta i historyk literatury. Przez swoich rodaków często był uznawany za twórcę narodowego i wieszcza zjednoczonych Włoch. Jako zwolennik wyrafinowanej estetyki kategorycznie odrzucił swobodę romantyzmu i czerpał głównie ze wzorców antycznych oraz z włoskiej tradycji klasycznej. Będąc długoletnim wykładowcą bolońskiego uniwersytetu, brał intensywny udział w bieżących dyskusjach politycznych oraz prowadził ożywioną działalność krytycznoliteracką. Dorobek Carducciego zwieńczono w roku 1906 Nagrodą Nobla w dziedzinie literatury za „twórczą energię, świeżość stylu i siłę liryczną, tak charakterystyczne dla jego poetyckich arcydzieł”.
WGiacomo (Jacques) Girolamo Casanova, kawaler de Seingalt – europejski awanturnik, podróżnik i literat. Pamiętnikami, barwnie opisującymi życie w osiemnastowiecznych stolicach europejskich, zyskał sobie pamięć, a zawartym tam licznym opisom miłosnych podbojów zawdzięcza to, że jego nazwisko stało się w wielu językach synonimem uwodziciela.
WCamillo Benso di Cavour – włoski polityk, mąż stanu, premier i minister spraw zagranicznych, przywódca liberałów piemonckich, współzałożyciel pisma „Il Risorgimento”, wolnomularz, współtwórca ograniczeń wpływów duchowieństwa, w wyniku wzmocnienia porządku konstytucyjnego przyczynił się do rozwoju ekonomicznego Włoch.
WGiuseppe Chiarini – włoski pisarz i krytyk literacki.
WCarlo Collodi, właściwie Carlo Lorenzini – włoski pisarz i dziennikarz. Autor powieści i komedii, najbardziej znany jako twórca postaci Pinokia. Pseudonim Collodi używany od 1856, jest nazwą toskańskiego miasteczka, w którym urodziła się jego matka Angela Orzali.
WFrancesco Crispi – włoski polityk i prawnik, uczestnik walk w okresie risorgimenta, dwukrotnie premier.
WJan Henryk Dąbrowski, herbu Virgo Violatta – polski generał, mąż stanu, uczestnik insurekcji kościuszkowskiej (1794), twórca Legionów Polskich we Włoszech, inicjator powstania wielkopolskiego 1806 roku, naczelny dowódca wojsk polskich w 1813, senator, wojewoda Królestwa Polskiego w 1815, generał jazdy armii Królestwa Polskiego w 1815.
WEmilio De Rose – włoski polityk, lekarz i samorządowiec, deputowany, w latach 1987–1988 minister robót publicznych.
WJan Dembowski herbu Jelita, inna forma nazwiska Dębowski, – baron, działacz i korespondent polityczny, generał brygady Wojska Polskiego.
WGiuseppe Fanelli – włoski inżynier i architekt, uczestnik Wiosny Ludów, w 1861 deputowany do parlamentu, działacz I Międzynarodówki, w której był zwolennikiem Michała Bakunina i anarchokolektywizmu.
WEnrico Fermi – włoski fizyk teoretyk, laureat Nagrody Nobla z dziedziny fizyki w roku 1938, za wytworzenie w reakcjach z neutronami nowych pierwiastków promieniotwórczych.
WGiuseppe Garibaldi – włoski rewolucjonista, żołnierz i polityk, działacz i bojownik o zjednoczenie Włoch, do czego w znacznym stopniu się przyczynił; karbonariusz.
WDomenico Menotti Garibaldi – generał polski i włoski, wolnomularz.
WLicio Gelli – włoski bankier, mason, polityk i przedsiębiorca. W czasie II wojny światowej działacz Narodowej Partii Faszystowskiej (1939–1943) i Republikańskiej Partii Faszystowskiej (1943–1945). Znany ze swej roli w skandalu wokół włoskiego banku Banco Ambrosiano (1982). W 1981 wyszło na jaw, że był mistrzem tajnej nielegalnej loży paramasońskiej Propaganda Due (P2).
WFrancesco Geminiani – włoski kompozytor barokowy, skrzypek, teoretyk muzyki.
WGiuseppe Mazzini – włoski prawnik, dziennikarz, demokrata i bojownik o wolność razem z Garibaldim w okresie risorgimenta. Uważano go za reprezentanta "Europy narodów" w walce z "Europą monarchów".
WErnesto Nathan – włoski polityk żydowskiego pochodzenia, burmistrz Rzymu od listopada 1907 roku do grudnia 1913, mason. Urodził się w Londynie w 1848 roku jako syn Sary Levi, obywatelki brytyjskiej, i Majera Mojżesza Nathana, obywatela niemieckiego. Jego ojciec umarł, gdy miał 14 lat. Dzieciństwo i młodość spędził w różnych miejscach we Włoszech, we Florencji, Lugano, Mediolanie i na Sardynii. Zainteresował się wtedy rewolucyjnymi ideami Giuseppe Mazziniego. W 1870 roku przeprowadził się do Rzymu. Jego dom był miejscem spotkań intelektualistów. Bywali tam m. in. Giosuè Carducci i Francesco Crispi. W 1877 został członkiem lewicowej partii Crispiego, a w 1888 uzyskał włoskie obywatelstwo. W 1887 został członkiem Wielkiego Wschodu Włoch, którego wielkim mistrzem został dwukrotnie, w 1899 i 1917. W kwietniu 1889 został członkiem rady miasta Rzymu, a w 1907 został burmistrzem. Został wybrany na dwie kadencje. Jako burmistrz bardzo dbał o rozbudowę systemu edukacji. Otworzył 150 przedszkoli. Jego polityka była określana jako antyklerykalna. Otworzył także Vittoriano. Stworzył publiczną sieć komunikacji miejskiej w Rzymie (ATAC). Zmarł 9 kwietnia 1921 roku w Rzymie.
WFrancesco Nullo – pułkownik, dowódca ochotników włoskich, tzw. garibaldczyków, uczestniczących w powstaniu styczniowym 1863.
WFrancesco Mario Pagano – prawnik, filozof i dramaturg włoski, działacz Republiki Partenopejskiej roku 1799.
WGiacomo Antonio Domenico Michele Secondo Maria Puccini – włoski kompozytor muzyki operowej, wolnomularz. Jeden z najwybitniejszych kompozytorów operowych wszech czasów.
WSalvatore Quasimodo – poeta włoski. Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1959. Studiował inżynierię w zakresie budownictwa drogowego, imając się różnych zawodów. Przed wojną zajął się zawodowo dziennikarstwem, równocześnie rozwijając twórczość oryginalną. W 1945 wstąpił do Włoskiej Partii Komunistycznej. Po wojnie został profesorem literatury włoskiej w Mediolanie. Był też krytykiem teatralnym. Równolegle do swojej oryginalnej liryki prowadził ożywioną działalność przekładową. Tłumaczył antyczną poezję grecką i łacińską, jak również anglojęzyczną (Ezry Pounda, E.E.Cummingsa i Conrada Aikena. przyswajał też dramaty Williama Szekspira. Wśród przekładanych utworów znalazły się wiersze Adama Mickiewicza.
WAchille Starace – włoski polityk faszystowski i oficer armii włoskiej.