W

Dosiad niezależny - sposób, w jaki jeździec utrzymuje równowagę na poruszającym się koniu, niezależnie od jego zachowania.

W

Jeździec – człowiek kierujący zwierzęciem, na którym jedzie wierzchem.

W

Jeździectwo klasyczne – jest pierwowzorem współczesnego ujeżdżenia sportowego i wywodzi się z technik szkolenia koni do jazdy wierzchem rozwijanych w Europie przez ponad dwa tysiące lat. Podstawowe zasady klasycznego jeździectwa zostały sformułowane przez greckiego dowódcę Ksenofonta w jego dziele pt. "Sztuka jeździecka". Ksenofont opisał metody selekcjonowania i przygotowywania koni do jazdy wierzchem, szczególnie z przeznaczeniem do użycia na polu bitwy. Według niego najważniejsza u konia była giętkość, odwaga, zwrotność i posłuszeństwo. Greccy kawalerzyści nie znali jeszcze strzemion, toteż preferowali konie posiadające szeroki, dobrze umięśniony grzbiet i z łatwością poruszające się w równowadze i zebraniu. Współcześnie tradycje klasycznego jeździectwa wciąż kultywowane są w Hiszpańskiej Szkole Jazdy w Wiedniu jak również w Cadre Noir w Saumur (Francja). Do tradycyjnie nauczanych elementów zaliczają się zarówno „figury nad ziemią”, takie jak ballotada, krupada, kurbetta, kapriola, lewada, pesada czy mezair, jak i „praca z ziemi”, czyli szkolenie konia przez osobę stojącą lub idącą obok niego, mające na celu przygotowanie zwierzęcia do późniejszego wykonania tych samych elementów z ciężarem jeźdźca na grzbiecie. Do klasycznej pracy z ziemi wykorzystywany jest kawecan, umożliwiający uzyskanie od konia odpowiedniego wygięcia na łuku; długie wodze, trzymane przez jeźdźca idącego obok konia ; lonża; dawniej używano także kolumn, obecnie są one wykorzystywane bardzo rzadko. W tego rodzaju pracy z ziemi koń uwiązany był między dwiema kolumnami i reagował na polecenia wydawane przez człowieka stojącego tuż obok.

W

Kurbetta – element klasycznego jeździectwa. Koń staje na tylnych nogach tak jak w pesadzie, a następnie wykonuje skok do przodu na tylnych nogach; po lądowaniu przednie nogi wciąż są uniesione w powietrzu. Koń może wykonać jeden taki skok albo kilka z rzędu; w serii skoków przednie nogi powinny cały czas być w powietrzu a przód uniesiony wysoko. Konie uczone są tego ćwiczenia m.in. w Hiszpańskiej Szkole Jazdy w Wiedniu, kiedy osiągną najwyższy stopień wyszkolenia i rozwiną odpowiednią siłę fizyczną.

W

Lewada – element klasycznego dresażu; figura polegająca na uniesieniu przez konia przednich nóg i przeniesieniu w ten sposób całego ciężaru ciała na wyraźnie ugięte nogi tylne. Podczas wykonywania lewady ciało konia ustawione jest pod kątem 30-35 stopni w stosunku do podłoża. Lewada nie jest wymagana w żadnej klasie sportowych zawodów ujeżdżeniowych. Zalicza się ją do elementów „szkoły nad ziemią” nauczanych w jeździectwie klasycznym i świadczy o najwyższym stopniu zebrania konia, czyli przeniesieniu całego ciężaru ciała na ugięte tylne nogi, a tym samym uzyskaniu maksymalnej lekkości przodu. Wymaga od konia dużej siły, pełnej mobilizacji a zarazem rozluźnienia i posłuszeństwa. W klasycznym jeździectwie jest przygotowaniem konia do wykonania figur nad ziemią (skoku). Zazwyczaj uczona jest najpierw z ziemi, a następnie z jeźdźcem na grzbiecie.

W

Mezair – element klasycznego dresażu; podobny do terre à terre. Ćwiczenie to przypomina serię lewad wykonywanych w powolnym ruchu naprzód. Z każdym kolejnym krokiem koń podstawia tylne nogi mocno pod siebie, przednimi tylko lekko dotykając ziemi. Przednia część ciała konia znajduje się wyraźnie wyżej w stosunku do tylnej.

W

Myśliczek, inaczej kawalerka, amazonka – ubiór kobiecy do konnej jazdy, używany głównie na polowaniach.

W

Oklep – popularna nazwa jazdy konnej bez użycia siodła.

W

Pesada – figura ujeżdżeniowa, polegająca na uniesieniu przednich nóg konia i przeniesieniu w ten sposób całego ciężaru na zgięte nogi tylne. Podczas wykonywania pesady ciało konia ustawione jest pod kątem 45 stopni w stosunku do podłoża. Pesada nie jest wymagana w żadnej klasie zawodów ujeżdzeniowych. Zalicza się ją do "szkoły nad ziemią" razem z ballotadą, krupadą, kurbettą, kapriolą i lewadą. Ta "szkoła nad ziemią" wywodzi się ze wspinania się konia na wolności. Poprzez wieloletnie szkolenie koń rozwija swe umięśnienie i staje się tak posłuszny jeźdźcowi, że przy ugiętych stawach biodrowych i kolanowych cały ciężar utrzymuje na zadzie.

W

Praca z ziemi – metody szkolenia koni mające na celu przygotowanie go do pracy pod jeźdźcem, do poszczególnych dyscyplin sportowych, poprawienie jego relacji z człowiekiem podczas wykonywania codziennych czynności, a także w trakcie przygotowywania konia do zmiany sposobu użytkowania. Niektóre elementy pracy z ziemi są także stosowane na wstępnych etapach szkolenia jeźdźca. W klasycznym jeździectwie praca z ziemi jest bardzo ważnym elementem szkolenia i stosuje się je nawet do nauki chodów w wysokim zebraniu czy figur nad ziemią.