WPliozaury – rodzina krótkoszyjnych plezjozaurów. Żyły w okresie od jury do końca kredy.
WBrachauchenius jest nazwą drapieżnego pliozaura żyjącego w morzach kredy. Obecnie dysponujemy kilkoma prawie kompletnyni czaszkami z żuchwami oraz częściowo zachowanymi szkieletami tych morskich gadów. Skamieniałości pochodzą ze Stanów Zjednoczonych, Kolumbii i Maroka.
WKronosaurus – rodzaj dużego mięsożernego pliozaura żyjącego we wczesnej kredzie.
WLiopleurodon – rodzaj pliozaurów, wielkich morskich gadów drapieżnych żyjących na przełomie środkowej i późnej jury. Pliozaury zajęły wtedy miejsce wielkich ichtiozaurów jak Temnodontosaurus i pozostawały największymi drapieżcami mórz do połowy kredy, kiedy z kolei zostały zastąpione przez morskie jaszczurki mozazaury. W przeciwieństwie do lepiej poznanych długoszyjnych plezjozaurów z rodzaju Elasmosaurus, miały wielkie głowy, krótkie szyje i raczej dłuższe ciała oraz rozszerzony tył czaszki, gdzie znajdowały się potężne mięśnie szczęk pełnych wielkich zębów.
WMegalneusaurus jest nazwą rodzajową drapieżnego pliozaura żyjącego w późnej jurze.
WPeloneustes – nazwa rodzajowa drapieżnego pliozaura, żyjącego pod koniec jury. Pierwszego odkrycia dokonano w 1889. Szczątki odkryto na terenie Anglii oraz Rosji, co wskazuje na fakt, że zwierzę to występowało szeroko w morzach oblewających obszary Europy.
WPlesiopleurodon był rodzajem żyjącego na początku późnej kredy pliozaura. Jego niekompletne szczątki odkryto na terenie Ameryki Północnej.
WPliosaurus jest rodzajem dużego drapieżnego plezjozaura. Należał do rodziny Pliosauridae, która wzięła od niego swą nazwę. Żył od końca środkowej po połowę późnej jury.
WPolyptychodon jest nazwą rodzajową drapieżnego pliozaura żyjącego na początku późnej kredy. Nazwa zwierzęcia łączy się z faktem, że na powierzchni stożkowatych zębów występowały pionowe krawędzie szkliwa.
WUmoonasaurus – rodzaj niewielkiego plezjozaura z grupy Pliosauroidea. Żył we wczesnej kredzie w morzach na obecnych terenach Australii. W osadach datowanych na apt lub alb, około 115 mln lat, odkryto cztery szkielety, w tym jeden niemal kompletny, należące do trzech osobników dorosłych i jednego młodocianego, które przypisano do tego rodzaju. Umoonasaurus osiągał niewielkie rozmiary – jego długość ocenia się na około 2,5 m. Holotypem jest AM F99374, niemal kompletny i niezniszczony, zachowany w trzech wymiarach zopalizowany szkielet dorosłego osobnika, przezwanego „Henry”. Umoonasaurus żył stosunkowo późno, był jednak zbudowany bardziej prymitywnie niż taksony żyjące wcześniej. Jedną z jego cech charakterystycznych jest grzebień kostny znajdujący się na linii pośrodkowej czaszki oraz nad oczami. Funkcje tego grzebienia pozostają niejasne, jednak wydaje się on zbyt kruchy, by mógł służyć do obrony lub walk wewnątrzgatunkowych. Za życia zwierzęcia prawdopodobnie był on pokryty substancją rogową, co zwiększało jego wysokość, dlatego możliwe, że służył on jako ozdoba i odgrywał rolę w okresie godowym. Skamieniałości Umoonasaurus zostały początkowo uznane za reprezentujące nowy gatunek rodzaju Leptocleidus, jednak analiza przeprowadzona w 2006 roku przez Benjamina Keara i współpracowników odrzuciła tę hipotezę i zasugerowała, że Umoonasaurus był najbardziej bazalnym przedstawicielem grupy romaleozaurów, obejmującej przeważnie bardzo duże plezjozaury o krótkich szyjach i dużych głowach. Analiza filogenetyczna wykonana przez Adama Smitha i Garetha Dyke’a wsparła jednak hipotezę Keara z 2003 roku, umieszczając Umoonasaurus w grupie Leptocleididae jako takson siostrzany rodzaju Leptocleidus.