WZłamanie Hoffy – rzadka postać złamania nasady dalszej kości udowej, pod postacią fragmentu kłykcia kości udowej w kształcie wieńca, zlokalizowanego częściowo w obrębie stawu kolanowego.
WZłamanie – całkowite przerwanie ciągłości kości.
WZłamanie typu Collesa – typ złamania dystalnej (dalszej) nasady kości promieniowej. Złamanie tego typu jest najczęstszym złamaniem w obrębie nasady dalszej tej kości. Charakteryzuje się wygięciem ku górze i grzbietowym przemieszczeniem dalszego odłamu kości promieniowej. Złamanie Collesa powstaje zazwyczaj w wyniku upadku na wyprostowaną kończynę przy zgięciu grzbietowym w stawie promieniowo-nadgarstkowym i jednoczesnym ustawieniu przedramienia w pozycji nawróconej.
WZłamanie Galeazziego – złamanie w ⅓ dalszej trzonu kości promieniowej z jednoczesnym zwichnięciem stawu promieniowo-łokciowego dalszego.
WZłamanie kości łódeczkowatej – najczęstsze złamanie kości wśród złamań kości nadgarstka.
WZłamanie Monteggii – złamanie w ⅓ bliższej kości łokciowej z jednoczesnym zwichnięciem głowy kości promieniowej. Często powikłane uszkodzeniem głębokiej gałęzi nerwu promieniowego. Wyróżnia się trzy typy: wyprostne, zgięciowe i przywiedzeniowe. Większość świeżych złamań typu Monteggia powinna być leczona operacyjnie poprzez wykonanie osteosyntezy stabilnej złamania kości łokciowej. Nazwa uszkodzenia pochodzi od nazwiska włoskiego chirurga Giovanniego Battisty Monteggii.
WZłamanie obojczyka – może być z przemieszczeniem lub bez. Wiąże się z wystąpieniem bólu i obrzęku w miejscu złamania. Może wystąpić jako jedno z powikłań porodowych. Złamanie obojczyka oraz zalecenia związane z leczeniem opisał już Hipokrates w 400 p.n.e..
WZłamanie otwarte – złamanie, w którym dochodzi do przebicia przez odłamy kostne tkanek miękkich. W przypadku złamań otwartych leczenie i rokowanie zależne jest od stopnia uszkodzenia tkanek, dlatego dokonano ich podziału na trzy stopnie:Przebicie tkanek miękkich przebiega z ich minimalnym uszkodzeniem. Odłamy kostne są widoczne, a stopień uszkodzenia tkanek duży. W złamaniu występują liczne odłamy kostne oraz poważne ubytki tkankowe.
WZłamanie patologiczne – złamanie kości zachodzące w wyniku drobnego urazu, a często bez uchwytnego urazu, przy czym struktura tkanki kostnej osłabiona jest w wyniku uogólnionego lub miejscowego procesu chorobowego. Może je wywołać nawet błahy uraz, który w warunkach fizjologicznych nie powoduje uszkodzenia.
WZłamanie przewlekłe — typ złamania, w którym przyczyną przerwania struktury kostnej nie jest pojedynczy uraz, lecz liczne mikrourazy, zazwyczaj rozciągnięte w czasie, bądź przewlekłe przeciążenie.
WZłamanie wyniosłości międzykłykciowej kości piszczelowej ang. tibial eminence fracture – rzadkie złamanie w obrębie stawu kolanowego, odpowiednik uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego u dzieci i młodzieży, jednakże obserwowane jest również u dorosłych.
WZłamanie wyprostne, mniej poprawnie złamanie ekstensyjne - w traumatologii narządu ruchu jeden z typów złamania kości.
WZłamanie „zielonej gałązki”, złamanie podokostnowe – złamanie częściowe kości charakterystyczne dla wieku dziecięcego, w którym albo nie dochodzi do przerwania relatywnie grubej w tym wieku okostnej albo dochodzi do niego tylko z jednej strony. Nazwa zaczerpnięta została ze sposobu niecałkowitego przerwania kości przypominającego dosłownie złamanie młodej, giętkiej gałązki krzewu. Znamienny dla tego typu urazów jest brak przemieszczenia odłamów albo jego niewielki stopień, a to z powodu „szynującej” roli silnej okostnej.