W

Arria – żona Cecyny Petusa, który za udział w 42 roku w spisku przeciw cesarzowi Klaudiuszowi otrzymał rozkaz popełnienia samobójstwa. Petus nie mógł zdobyć się na zadanie sobie ciosu. Arria pierwsza przebiła się sztyletem i umierając podała go mężowi, ze słowami: "Nie boli, Petusie".

W

Bonosus – oficer rzymskiej floty Renu. W 280 roku n.e., kiedy Germanie spalili rzymskie statki ulokowane na Renie, wywołał bunt i w obawie przed spodziewaną karą mianował się cesarzem rzymskim. Walczył z prawowitym cesarzem - Probusem. Przegrawszy powiesił się. Cesarz Probus darował życie jego synowi i żonie.

W

Decentius właściwie Magnus Decentius. W 350/351 roku został mianowany cezarem przez swojego brata Magnencjusza dla obrony Galii i linii Renu. Klęska w wojnie z Konstancjuszem II doprowadziła go do samobójstwa – powiesił się 18 sierpnia 353 roku.

W

Gaius Cassius Longinus, – rzymski wódz, jeden z zabójców Cezara, później walczył przeciw II triumwiratowi. Jeden z ostatnich obrońców republiki.

W

Gordian I, Marcus Antonius Gordianus Sempronianus Romanus Africanus – w 216 roku rzymski namiestnik Brytanii i Afryki Prokonsularnej, cesarz rzymski w 238 roku. Mąż Fabii Orestilli.

W

Gaius Sempronius Gracchus, syn Tyberiusza Semproniusza Grakchusa i Kornelii Afrykańskiej Młodszej. Był młodszym bratem Tyberiusza Grakchusa. Jego siostra Sempronia była żoną Scypiona Afrykańskiego Młodszego.

W

Marek Porcjusz Katon, Marcus Porcius Cato Uticensis, zwany, dla odróżnienia od Katona Starszego, którego był prawnukiem, Katonem Młodszym lub Katonem Utyceńskim – polityk i filozof rzymski. Stoik, znany z prawości i uczciwości. Naśladował sposób bycia Katona Starszego, który był dla niego ideałem.

W

Kwintyllus, Marcus Aurelius Claudius Quintillus Augustus – brat cesarza Klaudiusza II Gockiego, obwołany przez wojsko cesarzem w 270 roku.

W

Marcus Annaeus Lucanus – poeta rzymski, bratanek Seneki Młodszego, wnuk Seneki Starszego. Urodził się w Kordowie, na terenach dzisiejszej Hiszpanii. Za udział w spisku Pizona na życie Nerona został zmuszony do samobójstwa.

W

Magnencjusz, właściwie Flavius Magnus Magnentius – cesarz rzymski (uzurpator) od 18 stycznia 350 do 11 sierpnia 353.

W

Maksymian, Marcus Aurelius Valerius Maximianus, Maximianus Herculius, – cesarz rzymski.

W

Marek Juniusz Brutus,, zwany Brutusem lub Brutusem Młodszym – polityk, dowódca wojskowy, mówca i pisarz rzymski. Był zwolennikiem republiki, a przeciwnikiem dyktatur Pompejusza i Cezara. Przyjaźnił się z Markiem Tulliuszem Cyceronem. Należał do przywódców spisku przeciwko Cezarowi i był jednym z zabójców dyktatora. W tradycji europejskiej imię Brutusa stało się symbolem zdrajcy i mordercy walczącego w słusznej sprawie. Przydawano mu miano Tyranobójcy.

W

Neron – piąty cesarz rzymski w latach 54–68, syn Gnejusza Domicjusza Ahenobarbusa i Agrypiny Młodszej, późniejszej żony cesarza Klaudiusza.

W

Marcus Salvius Otho, Othon lub Oton – cesarz rzymski w 69 roku.

W

Gajusz Petroniusz, łac. Gaius Petronius, Gaius Petronius Arbiter – rzymski pisarz (poeta), filozof i polityk. Przypisuje się mu autorstwo wydanej anonimowo powieści Satyricon („Satyrykon”).

W

Publiusz Kwinktyliusz Warus – rzymski polityk i dowódca, dowodził trzema legionami rzymskimi zniszczonymi w Lesie Teutoburskim przez Germanów pod wodzą Arminiusza.

W

Kwintus Cecyliusz Metellus Pius Kornelian Scypion Nazyka Quintus Caecilius Metellus Pius Cornelianus Scipio Nasica – rzymski wódz i polityk. Syn Publiusza Korneliusza Scypiona Nazyki, pretora w 93 p.n.e., i Licynii. Adoptowany w 63 p.n.e. do rodu Cecyliuszy testamentem przez Kwintusa Cecyliusza Metellusa Piusa, konsula w 80 p.n.e. Zajął miejsce przybranego ojca w kolegium pontyfików. W 59 p.n.e. był trybunem ludowym, edylem w 57 p.n.e., zorganizował wówczas igrzyska gladiatorskie dla uczczenia przybranego ojca, pretorem w 55 p.n.e.; interrexem w 53 p.n.e. Starając się o konsulat na 52 p.n.e. aktywnie uczestniczył w organizowaniu ulicznych zamieszek. Senat wyznaczył Pompejusza konsulem bez kolegi dla uspokojenia nastrojów. Pompejusz, poślubiwszy córkę Metellusa Scypiona, mianował tego ostatniego swoim kolegą w konsulacie na pozostałą część roku. Jako konsul doprowadził do uchwalenia prawa przywracającego cenzorom władzę ograniczoną prawami Klodiusza. Zacięty przeciwnik Cezara, wielokrotnie podnosił w senacie sprawę przekraczania uprawnień przez Cezara w Galii. Stronnik Pompejusza w wojnie domowej. Jako prokonsul w 49 p.n.e. organizował wojska i flotę dla Pompejusza w prowincjach Syrii i Azji. Obwołany imperatorem. W 48 p.n.e. przyprowadził swoją armię do Grecji i połączył się z Pompejuszem. W bitwie pod Farsalos dowodził centrum. Po klęsce zbiegł do Afryki i objął naczelne dowództwo nad pompejańczykami. W 46 p.n.e. poniósł klęskę w bitwie pod Tapsus, próbował uciekać morzem, lecz atakowany przez flotę Cezara popełnił samobójstwo.