27 Mesoeucrocodylia

Mesoeucrocodylia – klad krokodylomorfów obejmujący grupę Eusuchia, do której zaliczane są wszystkie współczesne krokodyle, oraz parafiletyczną grupę Mesosuchia. Grupa Mesoeucrocodylia wyodrębniła się we wczesnej jurze, a jej przedstawiciele żyją do dziś.

Aegisuchus – rodzaj krokodylomorfa z rodziny Aegyptosuchidae żyjącego w późnej kredzie w północnej Afryce. Został opisany w 2012 roku przez Caseya Hollidaya i Nicholasa Gardnera na podstawie puszki mózgowej dużego osobnika. Nazwa rodzajowa pochodzi od greckich słów aegis („tarcza”) i souchos („krokodyl”), co odnosi się do ornamentacji czaszki Aegisuchus. Epitet gatunkowy gatunku typowego honoruje Lawrence'a Witmera, którego badania i pomoc pozwoliły zidentyfikować okaz Aegisuchus.

Allodaposuchus – rodzaj krokodylomorfa z grupy Eusuchia żyjącego w późnej kredzie (kampan-mastrycht) na terenach Europy. Fragmentaryczne szczątki odnalezione w Valioara, w basenie Haṭeg w Rumunii, początkowo zidentyfikowano jako należące do gatunku Crocodilus affuvelensis Matheron, 1869, którego szczątki znaleziono we Francji. Oba gatunki uznawano za synonimy, jednak C. affuvelensis w 2008 roku został przeniesiony do odrębnego rodzaju Massaliasuchus.

Amphicotylus – wymarły rodzaj krokodylomorfa, zaliczanego do kladu Mesoeucrocodylia, a w jego obrębie do rodziny Goniopholididae. Jego szczątki znaleziono w amerykańskich stanach Kolorado i Oklahoma. Pochodziły z tytonu.

Anatosuchus – rodzaj niewielkiego krokodylomorfa z grupy Mesoeucrocodylia żyjącego we wczesnej kredzie na terenie dzisiejszej Afryki. Prawdopodobnie był drapieżnikiem poruszającym się na wyprostowanych kończynach i polującym na bezkręgowce i niewielkie wodne kręgowce. Pozycja filogenetyczna rodzaju jest niepewna – analizy wskazują na jego przynależność do Notosuchia lub Neosuchia.

Araripesuchus – rodzaj krokodylomorfa żyjącego w kredzie, 125 do 65 milionów lat temu. Zazwyczaj zalicza się go do grupy Notosuchia należącej z kolei do kladu Mesoeucrocodylia i charakteryzującej się różnymi rodzajami zębów i budową czaszki. Niektóre analizy kladystyczne potwierdzają przynależność Araripesuchus do Notosuchia, jednak z innych wynika jego przynależność do Neosuchia, kladu siostrzanego do Notosuchia. Araripesuchus wyróżniał się bocznie wypuklonymi oczami, przy czym wybrzuszenie było największe w rejonie powiększonych zębów szczęki. W obrębie rodzaju wyróżnia się sześć pewnych gatunków.

Atoposauridae – rodzina niewielkich krokodylomorfów z grupy Neosuchia. Została nazwana w 1871 roku przez Paula Gervaisa, który umieścił w niej rodzaje Atoposaurus, Alligatorium i Alligatorellus. Późniejsi autorzy zaliczali do niej również rodzaje Hoplosuchus, Karatausuchus, Shantungosuchus i Theriosuchus, jednak tylko Theriosuchus nadal uważa się za przedstawiciela Atoposauridae. Hoplosuchus i Shantungosuchus w rzeczywistości należą do Protosuchia, a Karatausuchus nie wykazuje żadnych cech świadczących o jego przynależności do Atoposauridae. Clark (1986) oraz Benton i Clark (1988) do tej rodziny włączali tylko Alligatorium i Theriosuchus, a Clark zsynonimizował rodzaje Alligatorellus i Atoposaurus z Alligatorium, jednak z taką interpretacją nie zgodzili się Buscalioni i Sanz (1988), którzy rodzaj Alligatorellus uznali za ważny. W ich ocenie Atoposaurus jest problematycznym taksonem, gdyż nie ma on żadnych autapomorfii, a wykazuje wiele cech, które można uznawać za juwenilne. Ostatecznie stwierdzili, że może on być nomen dubium, a jego juwenilności nie można ani potwierdzić, ani jej zaprzeczyć. W niektórych nowszych analizach do Atoposauridae włączane były jedynie Alligatorium, Alligatorellus, Montsecosuchus i Theriosuchus, podczas gdy w innych rodzina ta obejmowała również Atoposaurus i Brillanceausuchus. Pachycheilosuchus został opisany jako takson siostrzany dla Atoposauridae. Charakteryzował się on przodowklęsłymi kręgami – cecha ta łączy go z Theriosuchus i Brillanceausuchus oraz kladem Eusuchia. Analiza przeprowadzona przez Pola i współpracowników (2009) również zasugerowała bliskie pokrewieństwo pomiędzy Pachycheilosuchus a Atoposauridae, jednak taka pozycja filogenetyczna tego rodzaju jest stosunkowo słabo wspierana. Z kolei z analizy kladystycznej Buscalioni i współpracowników (2011) wynika przynależność Pachycheilosuchus do rodziny Hylaeochampsidae.

Batrachomimus – rodzaj krokodylomorfa należący do grupy Paralligatoridae. Żył w późnej jurze na terenach dzisiejszej Brazylii. Został opisany w 2013 roku przez Felipe Montefeltro i współpracowników na podstawie niekompletnego szkieletu (LPRP/USP-0617) obejmującego większą część czaszki i żuchwy oraz pojedyncze osteodermy i kości kończyn. Został odkryty w datowanych na oksford lub kimeryd piaskowcach formacji Pastos Bons w stanie Maranhão.

Enaliosuchus – wymarły rodzaj krokodylomorfa morskiego. Żył on w czasach walanżynu we wczesnej kredzie. Był to mięsożerca spędzający większość czasu, jeśli nie całe swe życie, w morzu. Nie odkryto nigdy jego jaj i mało wiadomo o jego rozmnażaniu się, inaczej niż w przypadku wielkich mezozoicznych gadów morskich, jak plezjozaury czy ichtiozaury. Nazwa rodzajowa Enaliosuchus pochodzi od greckich słów Enalios (morski) i suchos (krokodyl).

Eusuchia – grupa archozaurów z kladu Crocodyliformes. Według definicji filogenetycznej przedstawionej w 2003 roku przez Christophera Brochu obejmuje ostatniego wspólnego przodka Hylaeochampsa vectiana, krokodyla nilowego, aligatora amerykańskiego i gawiala gangesowego i wszystkich jego potomków. Tradycyjnie Eusuchia były klasyfikowane w randze podrzędu wewnątrz rzędu krokodyli (Crocodylia), jednak obecnie większość naukowców zawęża obszerność kladu Crocodylia do grupy koronowej, czyli obejmującej ostatniego wspólnego przodka krokodyla nilowego, aligatora amerykańskiego i gawiala gangesowego i wszystkich jego potomków, co sprawia, że Eusuchia staje się grupą obszerniejszą niż Crocodylia.

Geozaur (Geosaurus) - rodzaj wymarłego archozaura z kladu Crocodyliformes. Zaliczany do podrzędu Thalattosuchia, a w jego ramach - do rodziny Metriorhynchidae.

Goniopholis – rodzaj krokodylomorfa z rodziny Goniopholididae żyjącego od późnej jury do wczesnej kredy na terenie dzisiejszej Europy i być może Ameryki Północnej oraz Azji. Skamieniałości archozaurów zaliczanych do tego rodzaju odnaleziono w Tajlandii, Anglii, Niemczech, Portugalii, amerykańskiej formacji Morrison oraz kopalni w Bernissart w Belgii – obok szczątków trzydziestu dziewięciu iguanodonów oraz kilku niewielkich krokodylomorfów z rodzaju Bernissartia. Z analizy kladystycznej Allena (2010) wynika jednak, że rodzaj Goniopholis obejmujący gatunki ze wszystkich trzech kontynentów nie byłby monofiletyczny. Według tej analizy krokodylomorfy tradycyjnie zaliczane do rodzaju Goniopholis, których skamieniałości odkryto w osadach formacji Morrison były bliżej spokrewnione z północnoamerykańskimi przedstawicielami rodziny Goniopholididae niż z europejskimi gatunkami Goniopholis. Z analizy kladystycznej Andradego i współpracowników (2011) wynika, że rodzaj Goniopholis obejmujący gatunki żyjące poza Europą oraz gatunek "G." gracilidens byłby parafiletyczny; tajski rodzaj "G." phuwiangensis jest prawdopodobnie bliżej spokrewniony z rodzajem Sunosuchus. Autorzy ci przenieśli "G." lucasii do odrębnego rodzaju Amphicotylus, a "G." gracilidens – do rodzaju Nannosuchus.

Hamadasuchus – rodzaj krokodylomorfa z grupy Peirosauridae żyjącego w późnej kredzie na terenach współczesnej Afryki. Gatunek typowy rodzaju, Hamadasuchus rebouli, został opisany w 1994 roku przez Érica Buffetauta w oparciu o niekompletną lewą kość zębową z sześcioma zębami odkrytą w datowanych na alb–cenoman osadach na pustyni Hamada w południowym Maroku. W 1999 roku Larsson i Sidor opisali zęby H. rebouli pochodzące z górnych warstw Kem Kem w Maroku. Sugerują one, że Hamadasuchus miał stosunkowo heterodontyczne uzębienie, z trzema występującymi u niego morfotypami. W 2007 roku Larsson i Sues opisali znakomicie zachowane skamieniałości kilku okazów, w tym niemal kompletną czaszkę dużego osobnika, co pozwoliło na dokładniejsze poznanie osteologii czaszki Hamadasuchus i jego pozycji filogenetycznej. Widziana od strony grzbietowej czaszka przypomina trójkąt o wydłużonych ramionach. Cechuje się ona długim pyskiem – u ROM 52620 stanowił około 70% długości czaszki, mierząc 22,8 cm z około 32,5 cm. Na lewej stronie czaszki ROM 52620 nie występuje okno przedoczodołowe, jednak niewielki, mierzący około 6 mm średnicy otwór znajduje się na jej prawej stronie.

Iharkutosuchus – rodzaj niewielkiego krokodylomorfa z rodziny Hylaeochampsidae żyjącego w późnej kredzie na obecnych terenach Europy. Został opisany w 2007 roku przez Attilę Ősiego i współpracowników w oparciu o niemal kompletną czaszkę odkrytą w kopalni boksytu w Iharkút, w datowanych na santon osadach formacji Csehbánya w zachodnich Węgrzech. W tej samej lokalizacji odnaleziono także kości kilku innych czaszek oraz kilkaset zębów. Niska i płaska czaszka z krótkim, szerokim rostrum, była stosunkowo niewielka – mierzyła około 11 cm długości. Długość całego zwierzęcia szacuje się na około 80 cm. Okno przedoczodołowe ani otaczający je dół nie występowały. Iharkutosuchus miał pięć zębów przedszczękowych i trzynaście szczękowych z każdej strony. Pierwsze dwanaście zębodołów jest w przybliżeniu tej samej wielkości, jednak sześć końcowych osiąga większe rozmiary. W kości zębowej znajduje się czternaście zębodołów, jednak zęby tej kości nie zostały odnalezione. Uzębienie Iharkutosuchus obejmuje zęby odpowiadające siekaczom, zębom przedtrzonowym oraz trzonowym. Jego analizy sugerują, że Iharkutosuchus żywił się zarówno twardym, jak i miękkim pokarmem, prawdopodobnie głównie włóknistymi roślinami. Wstępna obróbka pokarmu następowała jeszcze w jamie ustnej zwierzęcia, przed połknięciem. Analiza filogenetyczna przeprowadzona przez Ősiego i współpracowników sugeruje, że Iharkutosuchus jest taksonem siostrzanym Hylaeochampsa, wraz z którą należy do rodziny Hylaeochampsidae – bazalnych przedstawicieli grupy Eusuchia. Hipotezę tę potwierdzają również badania osteologiczne czaszki.

Isisfordia – rodzaj niewielkiego krokodylomorfa z grupy Neosuchia żyjącego na przełomie wczesnej i późnej kredy na obecnych terenach Australii. Został opisany w 2006 roku przez Stevena Salisbury'ego i współpracowników w oparciu o niemal kompletny szkielet pozaczaszkowy. Oprócz holotypu odnaleziono również czaszkę, żuchwę i niekompletny szkielet. Skamieniałości pochodzą z osadów formacji Winton w środkowo-zachodnim Queenslandzie, datowanych na alb lub cenoman, około 95–98 mln lat. W porównaniu do współczesnych krokodyli Isisfordia osiągała niewielkie rozmiary – holotyp, będący prawdopodobnie dorosłym osobnikiem, mierzył około 1,1 m długości. Rostrum było długie, szerokie i spłaszczone grzbietowo-brzusznie, czym przypominało występujące u krokodylomorfów z rodzaju Stomatosuchus. U holotypu zachowało się dziewięć kręgów szyjnych, piętnaście grzbietowych, dwa krzyżowe i co najmniej dwadzieścia osiem ogonowych. Wszystkie z wyjątkiem krzyżowych są lekko przodowklęsłe. Skóra i łuski są podobne do występujących u pozostałych przedstawicieli Eusuchia nienależących do Gavialoidea. Tarcza karkowa była oddzielona od grzbietowej i składała się z co najmniej czterech par nachodzących na siebie osteoderm. Za jedną z najistotniejszych cech isisfordii uważano otwór nozdrzy tylnych całkowicie otoczony kośćmi skrzydłowymi, długo uznawany za cechę diagnostyczną kladu Eusuchia, jednak późniejsze analizy wykazały, że przednie krawędzie nozdrzy tylnych były tworzone przez kości podniebienne, a nie skrzydłowe.

Kaprosuchus – rodzaj krokodylomorfa z rodziny Mahajangasuchidae żyjącego w późnej kredzie na obecnych terenach Afryki. Został opisany w 2009 roku przez Paula Sereno i Hansa Larssona w oparciu o niemal kompletną czaszkę pochodzącą z osadów formacji Echkar w Nigrze datowanych na cenoman, około 95 mln lat. W pobliżu odnaleziono szczątki innego przedstawiciela Crocodyliformes z rodzaju Laganosuchus, teropodów rugopsa, spinozaura, karcharodontozaura oraz zauropodów z grupy tytanozaurów i nienazwanego przedstawiciela rebbachizaurów. Długość czaszki od kości przedszczękowej do kłykcia kości kwadratowej wynosi 507 mm, zaś długość żuchwy – 603 mm. Całe zwierzę osiągało prawdopodobnie około 6 m długości. Kaprosuchus miał ostre, powiększone zęby przypominające kły, osadzone parami w silnie umięśnionych szczękach. Prawdopodobnie mógł szybko i szeroko rozwierać szczęki. Różnice w wielkości poszczególnych zębów są nietypowe dla Crocodyliformes. Złączone kości nosowe sugerują, że przód pyska był wzmocniony, by lepiej wytrzymywać naciski wywoływane silnymi ukąszeniami, oraz zgrubiały i pokryty bruzdami, za życia zwierzęcia przypuszczalnie pokryty rogową pochwą. Oczodoły były skierowane bardziej na boki niż ku górze, co wskazuje, że dorosłe Kaprosuchus nie polowały w wodzie. Sereno i Larsson sugerują, że Kaprosuchus był głównie lub wyłącznie lądowym drapieżnikiem. Prawdopodobnie polował na duże lądowe kręgowce, takie jak dinozaury. Według analizy filogenetycznej przeprowadzonej przez Sereno i Larssona najbliższym krewnym Kaprosuchus jest Mahajangasuchus, wraz z którym należy do kladu Mahajangasuchidae.

Laganosuchus – rodzaj krokodylomorfa z rodziny Stomatosuchidae żyjącego w późnej kredzie na obecnych terenach Afryki. Został nazwany w 2009 roku przez Paula Sereno i Hansa Larssona. Gatunkiem typowym jest Laganosuchus thaumastos, opisany w oparciu o niemal kompletną żuchwę pochodzącą z osadów formacji Echkar w Nigrze datowanych na cenoman, około 95 mln lat. W pobliżu odnaleziono szczątki innego przedstawiciela Crocodyliformes z rodzaju Kaprosuchus, teropodów rugopsa, spinozaura, karcharodontozaura oraz zauropodów z grupy tytanozaurów i nienazwanego przedstawiciela rebbachizaurów. Żuchwa L. thaumastos mierzy 84 cm długości, co sugeruje, że należała do zwierzęcia o długości 4–6 metrów. Drugi gatunek należący do rodzaju Laganosuchus, L. maghrebensis, został opisany w oparciu o niekompletną lewą kość zębową z czterema zębodołami pochodzącą z osadów złóż Kem Kem w Maroku, również datowanych na około 95 mln lat. L. maghrebensis osiągał mniejsze rozmiary niż L. thaumastos, był jednak do niego bardzo podobny. Niewielkie różnice w budowie kości zębowych potwierdzają jednak ich odmienność na poziomie gatunkowym. Laganosuchus miał bardzo płaskie, wydłużone szczęki w kształcie litery U. Prawdopodobnie nie był w stanie gwałtownie ich otwierać ani zamykać. Sereno i Larsson sugerują, że Laganosuchus i jego najbliższy krewny, Stomatosuchus, były aktywnymi drapieżnikami polującymi z zasadzki na wodne kręgowce. Wiele cech zaawansowanych, takich jak znaczące wydłużenie szczęk, sugeruje bliskie pokrewieństwo Laganosuchus i Stomatosuchus. Według analizy filogenetycznej przeprowadzonej przez Sereno i Larssona Laganosuchus jest najbliższą grupą zewnętrzną kladu obejmującego Bernissartia, Isisfordia oraz krokodyle.

Mahajangasuchus – rodzaj krokodylomorfa z rodziny Mahajangasuchidae żyjącego w późnej kredzie na obszarze Madagaskaru. Został opisany w 1999 roku przez Gregory’ego Buckleya i Christophera Brochu w oparciu o niemal kompletny szkielet pozaczaszkowy odkryty w górnokredowych osadach formacji Maevarano w północno-zachodnim Madagaskarze. Od tego czasu odnaleziono kilka czaszek, w tym trzy niemal kompletne. Mahajangasuchus był dużym, masywnie zbudowanym zwierzęciem – osiągał około 4 m długości. Miał bardzo szeroki i płaski pysk oraz głęboką żuchwę. Prawdopodobnie był jednym z dominujących drapieżników w swoim ekosystemie. Jego zęby były bocznie spłaszczone i miały piłkowane krawędzie. Mahajangasuchus cechował się masywną przegrodą rozdzielającą nozdrza wewnętrzne, której przednie krawędzie kontaktowały się z brzuszną blaszką kości skrzydłowej, całkowicie otaczając nozdrza wewnętrzne.

Metriorhynchidae – rodzina morskich krokodylomorfów z kladu Thalattosuchia. Jest jedyną grupą archozaurów, która w pełni przystosowała się do życia w morzu. Ich anatomiczne przystosowania do morskiego trybu życia wykształciły się konwergentnie z analogicznymi cechami innych mezozoicznych gadów morskich, takich jak ichtiozaury, notozaury czy mozazaury. Obejmują one m.in. wydłużenie i zwiększenie opływowości czaszki i tułowia, zmniejszenie ciężaru czaszki, żeber i kości udowych poprzez zwiększenie ich porowatości, zmiana ustawienia kości obręczy miednicznej skutkująca zwiększeniem jej średnicy, hipertrofia nosowych gruczołów solnych, utrata zewnętrznego okna żuchwowego i osteoderm oraz znaczące zredukowanie obręczy miednicznej i barkowej w porównaniu do innych Crocodyliformes. Kończyny przednie były krótkie i kształtem przypominały wiosło, podczas gdy znacznie większe tylne kończyny były bardziej podobne do kończyn krokodyli. Prawdopodobnie Metriorhynchidae pływały wyginając ciało i ogon na boki. Większość przedstawicieli tej grupy cechowała się długim i wąskim pyskiem, rodzaje Dakosaurus oraz Geosaurus miały stosunkowo najkrótsze i najgłębsze rostra. Jako jedyne Metriorhynchidae miały piłkowane zęby, u blisko spokrewnionego z nimi Torvoneustes występowało „fałszywe piłkowanie” zębów. Dakosaurus i Geosaurus, mierząc ponad 4 m długości, osiągały największe rozmiary spośród przedstawicieli rodziny. Budowa ich zębów dowodzi, że były ściśle mięsożerne – prawdopodobnie ryby stanowiły istotny, choć nie główny, składnik ich diety.

Metriorynch (Metriorhynchus) – rodzaj morskiego krokodylomorfa z rodziny Metriorhynchidae żyjącego od środkowej do późnej jury. Prawdopodobnie większą część lub całość życia spędzał w wodzie. Nie odnaleziono gniazd lub jaj metriorynchów, dlatego – w przeciwieństwie do innych mezozoicznych gadów morskich, takich jak plezjozaury i ichtiozaury – niewiele wiadomo o ich biologii. Rodzaj Metriorhynchus został opisany w 1830 przez niemieckiego paleontologa Hermanna von Meyera. Jego nazwa oznacza „średni pysk” – od greckich słów metrio („średni”) oraz rhynchos („pysk”).

Nannosuchus – wymarły rodzaj krokodylomorfa, zaliczanego do kladu Mesoeucrocodylia, a w jego obrębie do rodziny Goniopholididae. Jego szczątki znaleziono w Anglii. Pochodzą one ze skał powstałych w berriasie.

Neptunidraco – rodzaj krokodylomorfa z rodziny Metriorhynchidae żyjącego w środkowej jurze. Został opisany w 2011 roku przez Andreę Cau i Federico Fantiego w oparciu o niekompletny szkielet zachowany w czerwonawym wapieniu gruzełkowym we włoskiej formacji Rosso Ammonitico Veronese, w osadach datowanych na bajos–tyton. Okaz ten bywał niekiedy wstępnie przypisywany do późnojurajskich rodzajów Metriorhynchus lub Geosaurus. Na podstawie synapomorfii czaszki Cau i Fanti zasugerowali, że Neptunidraco jest taksonem siostrzanym późnojurajskich i wczesnokredowych Geosaurinae. Od innych środkowojurajskich Metriorhynchidae odróżnia go opływowość przedniej części czaszki, występująca u późnojurajskich i kredowych przedstawicieli tej rodziny. Neptunidraco jest najstarszym znanym przedstawicielem Metriorhynchidae, a jego prawdopodobna pozycja filogenetyczna sugeruje, że Geosaurinae i Metriorhynchinae zaczęły różnicować się w bajosie.

Ramfocefal (Rhamphocephalus) – archozaur żyjący w środkowej jurze (baton); jego szczątki znaleziono w Anglii w osadach formacji Taynton Limestone i Chipping Norton. Początkowo klasyfikowany jako pterozaur; z późniejszych badań wynika jednak jego przynależność do krokodylomorfów.

Sarkozuch (Sarcosuchus) – rodzaj wymarłego wczesnokredowego gada pokrewnego współczesnym krokodylom, ale niebędącego ich przodkiem.Opis: Stosunkowo wąskie i długie szczęki zawierały 132 masywne, stożkowate zęby. Pysk stanowi 3/4 długości całej czaszki. Szczęka trochę dłuższa od żuchwy. Wzdłuż grzbietu szereg dużych płytek kostnych o długości do 1 m. Wielkość: 11–12 m i waga około 8 ton, w tym czaszka 1,78 m. Był jednym z największych krokodylomorfów wszech czasów. Występowanie: Afryka. Ekologia rodzaju: Słodkowodny. Analiza kształtu zębów wskazuje, że gad używał ich nie do cięcia, a do bardzo mocnego trzymania ofiary i rozrywania dzięki np. potrząsaniu ciałem zdobyczy. Analiza szczęk i odcisków oraz przyczepów mięśniowych sugeruje nacisk szczęk o sile 80 tysięcy niutonów. Uważa się, że młodociane osobniki odżywiały się głównie rybami, ale starsze mogły polować także na duże żółwie i zwierzęta lądowe, w tym mniejsze dinozaury. Na podstawie analizy struktury kości szacuje się, że żyły przeciętnie 50–60 lat. Gatunki: S. imperator Broin & Taquet, 1966 S. hartii (Marsh, 1869) Muzea:

Sebecus – rodzaj wymarłego krokodylomorfa z kladu Mesoeucrocodylia, żyjącego w eocenie na obszarze dzisiejszej Argentyny. Obecnie do tego rodzaju zaliczany jest jedynie jego gatunek typowy, S. icaeorhinus, którego skamieniałości odkryto w argentyńskiej prowincji Chubut. W przeszłości do rodzaju Sebecus zaliczano też gatunek S. huilensis żyjący w miocenie na obszarze dzisiejszej Kolumbii oraz S. querejazus żyjący w paleocenie na obszarze Boliwii. Jednak Alfredo Paolillo i Omar J. Linares (2007) zaliczyli te gatunki do odrębnych rodzajów: S. huilensis do rodzaju Langstonia, pozostawionego w rodzinie Sebecidae, a S. querejazus do rodzaju Zulmasuchus, zaliczonego przez nich do rodziny Bretesuchidae. Z analizy kladystycznej przeprowadzonej przez Pola i Powella (2011) wynika, że Sebecus, Langstonia, Zulmasuchus i nienazwany krokodylomorf, którego skamieniałości odkryto w argentyńskiej formacji Lumbrera, tworzą klad, do którego nie należą żadne inne krokodylomorfy; autorzy ci włączyli gatunki L. huilensis i Z. querejazus z powrotem do rodzaju Sebecus.

Theriosuchus – rodzaj krokodylomorfa z grupy Neosuchia żyjącego od środkowej jury do wczesnej kredy na obecnych terenach Europy i Azji. Został formalnie opisany w 1879 roku przez Richarda Owena w oparciu o skamieniałości pochodzące z Purbeck Shale w Dorset. Nazwa Theriosuchus została jednak po raz pierwszy użyta przez Owena w publikacji z 1878 roku.

Uberabasuchus – rodzaj krokodylomorfa z rodziny Peirosauridae żyjącego w późnej kredzie na terenie dzisiejszej Brazylii. Został opisany w oparciu o czaszkę wraz z żuchwą oraz niekompletny szkielet pozaczaszkowy odkryte w datowanych na kampan-mastrycht osadach formacji Marília w stanie Minas Gerais. Odkryto tam również dwa inne późnokredowe krokodylomorfy – Itasuchus i Peirosaurus. Nazwa gatunku typowego rodzaju Uberabasuchus, U. terrificus, pochodzi od miasta Uberaba, zlatynizowanego greckiego słowa souchos („krokodyl”) oraz terrificus („straszliwy”).