WAcrophyseter – wymarły rodzaj ssaka, walenia żyjącego około 6 milionów lat temu, którego szczątki znaleziono w formacji Piscow Peru.
WAdelphailurus – wymarły rodzaj z rodziny kotowatych, kota szablozębnego z plemienia Metailurini. Zamieszkiwał Amerykę Północną od 10,3 do 5,33 miliona lat temu
WAdinotherium – wymarły rodzaj ssaka z rodziny Toxodontidae, wielki kopytny zamieszkujący Amerykę Południową w epoce mioceńskiej pomiędzy 17,5 a 11,61 miliona lat temu, w związku z czym istniał przez 5,89 miliona lat. Skamieliny znaleziono na terenie Argentyny oraz Chile
WAstrapotherium – wymarły rodzaj ssaka kopytnego z Ameryki Południowej, wyglądem mogącego przypominać skrzyżowanie niewielkiego słonia z bardzo dużym tapirem. To dziwnie wyglądające stworzenie nie było jednak blisko spokrewnione z dzisiejszymi słoniami. Jego krewni to inne wymarłe kopytne kontynentu południowoamerykańskiego.
WCanis dirus – wymarły gatunek ssaka z rodziny psowatych, jeden z najsłynniejszych prehistorycznych drapieżników północnoamerykańskich, obok swego konkurenta, kota szablozębnego Smilodon fatalis. Żył w Amerykach w późnym plejstocenie. Gatunek nazwano w 1858, cztery lata po odkryciu pierwszego okazu. Wyróżnia się dwa podgatunki: C. dirus guildayi i C. dirus dirus. Gatunek pochodzi prawdopodobnie od Canis armbrusteri. Największa kolekcja okazów C. dirus pochodzi z Rancho La Brea w Los Angeles w Kalifornii.
WCarodnia – wymarły rodzaj ssaka z grupy południowoamerykańskich kopytnych Meridiungulata obejmujący gatunki zamieszkujące tereny obecnej Brazylii, Argentyny i Peru od epoki paleocenu do wczesnego eocenu. Carodnia należy do rzędu Xenungulata, obejmującego też Etayoa i Notoetayoa.
WCramauchenia − rodzaj wymarłego ssaka łożyskowego z rzędu litopternów, rodziny Macraucheniidae, zamieszkującego w miocenie Amerykę Południową, a dokładniej tereny dzisiejszej Argentyny. Żywił się pokarmem roślinnym. Nazwa "Cramauchenia" jest anagramem nazwy "Macrauchenia".
WCuvieronius – wymarły rodzaj gomfotera z Nowego Świata, nazwany na cześć francuskiego naturalisty Georgesa Cuviera. Dorosłe osobniki dorastały do około 2,3 m wysokości w kłębie i ważyły około 3,5 tony. Z wyglądu przypominały dzisiejsze słonie o spiralnie skręconych ciosach.
WDiadiaphorus − wymarły rodzaj ssaka kopytnego z rzędu litopternów.
WDidolodus − rodzaj wymarłego ssaka prakopytnego, żyjącego we wczesnym eocenie na terenie Patagonii, dawniej uważanego za członka litopternów. Mierzył ok. 60 cm długości, posiadał krótkie kończyny i długi ogon.
WDoedicurus clavicaudatus – ogromny prehistoryczny pancernik, największy przedstawiciel glyptodonów (Glyptodontinae). Występował w Ameryce Południowej od 2 mln lat, później po połączeniu kontynentów w Ameryce Północnej. Ten przedstawiciel megafauny osiągał 1,5 m wysokości, 4 m długości i wagę do 2 ton. Przypominał czołg. Okryty był keratynowym pancerzem i hełmem o łącznej masie 400 kg. Potężnymi łapami rozkopywał ziemię. Miał bardzo silne zęby. Na końcu ogona miał duży wyrostek przypominający maczugę. Wyginął 11 tys. lat temu.
WFernandek wyspowy – gatunek gryzoni z rodziny chomikowatych (Cricetidae), który występował endemicznie na wyspach Fernando de Noronha leżących na wschód od wybrzeży Brazylii.
WGlyptodon – wymarły rodzaj wielkich pancerników z podrodziny gliptodontów (Glyptodontinae), żyjących od późnego pliocenu do końca plejstocenu, 2,5 mln–11 tys. lat temu, na terenie Ameryki Południowej. Jego nazwa oznacza „wyrzeźbiony ząb” – pochodzi od greckich słów glyptós i odóntos („ząb”).
WGranastrapotherium – wymarły rodzaj ssaka kopytnego opisanego na podstawie szczątków odnalezionych w skałach grupy Honda na pustyni Tatacoa w kolumbijskim Departamencie Huila i Tolima, w La Venta. Pochodziły one z epoki mioceńskiej. Rodzaj jest monotypowy, obejmując Granastrapotherium snorki. Nazwa pochodzi od hiszpańskiego gran ("wielki") i Astrapotherium, epitet gatunkowy wskazuje na rurkę do oddychania, odwołując się do trąby. Pozostałości znalezione w Wenezueli, Boliwii i Peru wydają się również należeć do Granastrapotherium bądź do bardzo podobnego doń zwierzęcia.
W†Hippidion – wymarły rodzaj ssaka z rodziny koniowatych. Osiągał rozmiary walijskiego kuca górskiego i zamieszkiwał kontynent południowoamerykański w plejstocenie, pomiędzy 2.000.000 i 10.000 lat temu.
WKuskoszczur inkaski – gatunek prawdopodobnie wymarłego gryzonia z rodziny szynszyloszczurowatych. Szczątki tego gryzonia – dwie stare czaszki – znaleziono w 1916 w grobowcach Inków w rejonie Machu Picchu, w departamencie Cuzco w południowym Peru. Wiek znaleziska szacowano na 400 lat. Obecność dwóch czaszek w miejscu pochówku sugeruje, że C. oblativa służył ludziom za pożywienie.
WMakrauchenia, wielbłądozwierz – wymarły trójpalczasty ssak o długich kończynach i szyi zaliczany do rzędu litopternów. Najstarsze skamieniałości datuje się na 7 milionów lat, natomiast najmłodsze zniknęły z zapisu kopalnego w późnym plejstocenie, około 10 tysięcy lat temu. Gatunek ten jest najlepiej poznanym przedstawicielem swej rodziny Macraucheniidae, jedynie dzięki pozostałościom w Ameryce Południowej, przede wszystkim w formacji Lujan (Argentyna). Okaz tego gatunku odkrył już Karol Darwin podczas swej podróży na statku HMS Beagle. Prawdopodobnie za życia zwierzę przypominało pozbawionego garbu wielbłąda wyposażonego w krótką trąbę.
WMegaterium – rodzaj leniwca naziemnego osiągającego rozmiary współczesnego słonia. Zamieszkiwał Amerykę Południową i Środkową od późnego pliocenu do późnego plejstocenu, dokładniej od 5,3 miliona do 11 tysięcy lat temu. Jego przodkiem prawdopodobnie było Promegatherium osiągające rozmiary dzisiejszego nosorożca.
WMegatherium americanum – gatunek wymarłego szczerbaka z rodziny Megatheriidae, wielkości zbliżonej do słoni. Znany z plejstoceńskich pokładów Ameryki Południowej. Odkryty po raz pierwszy w 1789 w Brazylii. Gatunek typowy rodzaju Megatherium.
WPachyrukhos − rodzaj wymarłego notoungulata z rodziny Hegetotheriidae, żyjącego w oligocenie i miocenie w Ameryce Południowej. Pachyrukhos mierzył ok. 30 cm długości i wyglądem przypominał nieco zająca, mimo że nie był z nim spokrewniony: posiadał długie, moce stopy, umożliwiające mu wykonywanie długich skoków, wielkie uszy, związane z jego bardzo dobrym słuchem. Posiadał również dobry wzrok, umożliwiający prowadzenie nocnego trybu życia.
WPhoberomys – rodzaj wymarłego ssaka z rodziny pakaranowatych.
WSmilodon – wymarły rodzaj machajrodonów, które żyły prawdopodobnie od około 3 mln do 10 tys. lat temu w Ameryce Północnej i Południowej. Ich najbliższymi krewnymi są machajrody. Gatunki smilodonów są znane także jako tygrysy szablozębne.
WSmilodon populator – wymarły gatunek ssaka drapieżnego z rodziny kotowatych z plejstocenu, należący do wymarłej podrodziny Machairodontidae.
WThylacosmilus – rodzaj dużych drapieżnych torbaczy, żyjących na terenie Ameryki Południowej od późnego miocenu do późnego pliocenu, 7–3 mln lat temu.
WToxodon – rodzaj ssaka z rzędu notoungulatów należącego do rodziny Toxodontidae. Żył na terenie Ameryki Południowej od późnego pliocenu do wczesnego plejstocenu.
WTrigonostylops − rodzaj wymarłego ssaka z rzędu astrapoteriów, z rodziny Trigonostylopidea, zamieszkującego tereny Argentyny w późnym paleocenie i wczesnym eocenie. Trigonostylops mierzył ok. 1,5 m długości.
WWilczak falklandzki, wilk falklandzki – wymarły gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae). Został odkryty w 1690. Na początku XIX w. był jeszcze liczny. Przypuszcza się, że ostatni osobnik został zabity w 1876.