W

Azzone Visconti – władca Mediolanu od roku 1329 do swojej śmierci.

W

Filip III, Felipe III – król Hiszpanii i Portugalii jako Filip II w latach 1598-1621.

W

Filip II (ur. 21 maja 1527 w Valladolid, zm. 13 września 1598 w Eskurialu) – król Neapolu i Sycylii w latach 1554–1598, władca Niderlandów w latach 1555–1598, król Hiszpanii w latach 1556–1598 i Portugalii w latach 1580–1598 jako Filip I, z dynastii Habsburgów. Syn Karola V Habsburga oraz Izabelli Aviz. Ojciec króla Hiszpanii i Portugalii, Filipa III. W historiografii hiszpańskiej jest, obok swojego ojca, zaliczany do tak zwanych Habsburgów większych (mayores), w odróżnieniu od swoich potomków, Habsburgów mniejszych (menores). Stworzył pierwsze w dziejach supermocarstwo o zasięgu globalnym, obejmujące dużą część Europy i wszystkie jej kolonie, w tym Amerykę, wybrzeże Afryki i Indii oraz Filipiny. Wtedy właśnie ukuto wyrażenie imperium, w którym Słońce nigdy nie zachodzi ; również w sferze kultury nastał wtedy złoty wiek Hiszpanii.

W

Filip IV – król Hiszpanii i Portugalii jako Filip III. Syn Filipa III i Małgorzaty Habsburg, córki arcyksięcia Karola II Styryjskiego.

W

Filip V – król Hiszpanii z dynastii Burbonów panujący w latach 1700–1724 i 1724–1746.

W

Franciszek I Sforza, Francesco I Sforza – książę Mediolanu w latach 1450-1466, pierwszy władca z dynastii Sforzów, gonfaloniere papieski.

W

Franciszek I, fr. François Ier – król Francji od 1515, syn Karola d'Angoulême (1459–1496) oraz Ludwiki Sabaudzkiej (1476–1531). Był wnukiem Jana d'Angoulême, wnuka Karola V Mądrego, a zarazem stryja Ludwika XII. Pochodził z młodszej linii Walezjuszów, tzw. gałęzi orleańskiej, i został królem po śmierci Ludwika XII jako jego najbliższy żyjący męski krewny. Jeszcze przed objęciem tronu Francji, w 1514 poślubił starszą córkę Ludwika XII i Anny Bretońskiej – Klaudię, księżną Bretanii; dzięki temu po śmierci Anny Bretońskiej nie doszło do separacji Bretanii, utrzymany został związek łączący ją z Francją.

W

Franciszek II (I) Habsburg – w latach 1792–1806 ostatni święty cesarz rzymski, król Czech i Węgier w latach 1792–1835, pierwszy cesarz Austrii 1804–1835. Syn Leopolda II i Marii Ludwiki Burbon, księżniczki hiszpańskiej. Ojciec Ferdynanda I oraz Marii Ludwiki, drugiej żony Napoleona Bonaparte.

W

Franciszek II Sforza, wł. Francesco II Sforza lub Francesco Maria Sforza – książę Mediolanu w latach 1521–1535 z rodu Sforzów.

W

Gian Galeazzo Sforza – książę Mediolanu w latach 1476–1494 z dynastii Sforzów.

W

Ferrante Gonzaga – włoski kondotier, hrabia Guastalli i wicekról Mediolanu.

W

Józef II Habsburg – święty cesarz rzymski w latach 1765–1790, przedstawiciel absolutyzmu oświeconego, w czasie urzędowania wdrożył wiele reform dotyczących systemu podatkowego i szkolnictwa, wprowadził silne scentralizowane rządy, tolerancję religijną, ograniczył wpływy duchowieństwa i zniósł poddaństwo osobiste chłopów.

W

Karol II – król Hiszpanii w latach 1665–1700, syn Filipa IV i jego drugiej żony Marianny Habsburg, córki cesarza Ferdynanda III Habsburga. Na jego cześć nazwano, założone w 1666 w Belgii, miasto Charleroi oraz archipelag Karoliny w zachodniej części Oceanu Spokojnego.

W

Karol VI Habsburg – cesarz, król Węgier i Czech oraz arcyksiążę Austrii od 1711, ostatni męski przedstawiciel dynastii Habsburgów. Był drugim synem Leopolda I Habsburga i Eleonory Magdaleny z Wittelsbachów. Jego żoną była Elżbieta Krystyna Welf, z którą miał czworo dzieci.

W

Leopold II Habsburg-Lotaryński – wielki książę Toskanii od 1765 roku, a także Święty Cesarz Rzymski oraz król Węgier i Czech od 1790 roku. Syn Marii Teresy Habsburg i Franciszka I Lotaryńskiego.

W

Ludovico Sforza, zwany Ludovico il Moro lub Maur, znany także jako Ermelino, – książę Mediolanu 1494–1499, syn Francesco I Sforzy i Bianki Marii Visconti. Młodszy brat Galeazzo Marii Sforzy.

W

Ludwik XII – książę Orleanu, później w latach 1498–1515 król Francji. Był wnukiem księcia Ludwika Orleańskiego i prawnukiem Karola V, z dynastii Walezjuszów.

W

Maria Teresa Walburga Amalia Christina von Habsburg – córka cesarza Karola VI Habsburga i księżniczki Elżbiety z Brunszwiku-Wolfenbüttel, córki Ludwika Rudolfa, księcia brunszwickiego na Lüneburgu, królowa Czech i Węgier, niekoronowana cesarzowa od 1745.

W

Galeazzo Maria Sforza – książę Mediolanu. Członek rodziny Sforzów, patron artystów. Był znany ze swego okrucieństwa, tyranii i żądzy bogactwa.

W

Massimiliano Sforza – książę Mediolanu z rodu Sforzów, starszy syn Ludwika Sforzy i Beatrice d'Este.

W

Bernabò Visconti – senior Bergamo, Brescii, Cremony, Soncino, Lonato i Valcamonica i wraz z braćmi Matteo II i Galeazzo współrządca Mediolanu. Był synem Stefano Viscontiego i Walentyny Doria.

W

Filip Maria Visconti – syn księcia Mediolanu Gian Galeazzo Viscontiego i Katarzyny Visconti, ostatni książę Mediolanu z rodu Viscontich.

W

Galeazzo II Visconti – senior Pavii, Como, Novary, Vercelli, Asti, Alby, Tortony, Alessandrii i Vigevano, oraz współwładca Mediolanu razem z braćmi Matteo II i Bernabò.

W

Gian Galeazzo Visconti – zwany był Conte di Virtù od nazwy Vertus w Szampanii, tytułu wniesionego w posagu przez jego pierwszą żonę, Izabelę de Valois, córkę Jana II Dobrego, króla Francji. Był władcą Mediolanu, Werony, Cremony, Bergamo, Brescii, Belluno, Pieve di Cadore, Feltre, Pavii, Novary, Como, Lodi, Vercelli, Alby, Asti, Pontremoli, Tortony, Alessandrii, Valenzy, Piacenzy, Parmy, Reggio Emilia, Vicenzy, Vigevano, Borgo San Donnino oraz pierwszym księciem Mediolanu.

W

Giovanni Maria Visconti, – drugi książę Mediolanu, syn Gian Galeazzo Viscontiego i Katarzyny Visconti, córki Bernabò Viscontiego, stryja Gian Galeazzo. Był bratem Filipa Marii, który został jego następcą. Otrzymał drugie imię Maria jako podziękowanie dla Maryi za fakt, że się narodził - jego rodzice byli blisko spokrewnieni, a matka wcześniej kilkukrotnie poroniła.

W

Ottone Visconti – arcybiskup Mediolanu, twórca potęgi rodziny Visconti.