WAntylopowiec modry, dawniej: antylopa modra – gatunek wymarłego ssaka z rodziny wołowatych, żyjącego w Afryce Południowej do końca XVIII wieku. Należał do tego samego rodzaju, co antylopowiec koński i antylopowiec szablorogi, ale był mniejszy. Czasem uznaje się go za podgatunek antylopowca końskiego, ale badania genetyczne potwierdziły odrębność gatunkową antylopowca modrego.
WArchaeoindris – rodzaj wymarłego, subfosylnego olbrzymiego lemura z rodziny Palaeopropithecidae. Był to największy znany naczelny, który wyewoluował na Madagaskarze, dorównujący rozmiarami samcowi goryla. Z powodu swych wielkich rozmiarów zwierzę to porównuje się z leniwcami naziemnymi zamieszkującymi niegdyś Amerykę Północną i Południową. Był bliskim krewnym Palaeopropithecus, którego przedstawiciele byli kolejnymi pod względem wielkości lemurami tej rodziny. Spośród innych jej przedstawicieli Archaeoindris wykazuje pokrewieństwo z żyjącymi obecnie indrisem Propithecus i Avahi, jak też wymarłymi niedawno Archaeolemuridae. Nazwa rodzajowa Archaeoindris oznacza "starożytnego lemura przypominającego indrisa". Wyginął niedawno – około 350 r. p.n.e.
WBabakotia – wymarły rodzaj średniej wielkości ssaka naczelnego z grupy lemurowych (Strepsirrhini) z Madagaskaru. Obejmuje pojedynczy gatunek: Babakotia radofilai. Razem z Palaeopropithecus, Archaeoindris i Mesopropithecus tworzy rodzinę Palaeopropithecidae nazywaną po angielsku sloth lemurs. Nazwa rodzajowa Babakotia pochodzi od malgaskiej nazwy indrisa, babakoto, bliskiego krewnego Palaeopropithecidae. Z powodu cech morfologicznych wyglądających na etap przejściowy pomiędzy powolnymi mniejszymi lemurami przypominającymi leniwca i bardziej zaawansowanymi wielkimi ich przedstawicielami rodzaj pomógł ustalić pokrewieństwo pomiędzy obiema grupami i blisko z nimi spokrewnionymi, również wymarłymi Archaeolemuridae.
WBarasinga tajska, jeleń Schomburgka − wymarły gatunek ssaka z rodziny jeleniowatych (Cervidae).
WFernandek wyspowy – gatunek gryzoni z rodziny chomikowatych (Cricetidae), który występował endemicznie na wyspach Fernando de Noronha leżących na wschód od wybrzeży Brazylii.
WGiraffa jumae – wymarły gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny żyrafowatych. Zwierzę zamieszkiwało tereny od Malawi do Czadu. Ten bądź blisko spokrewniony z nim inny gatunek żył również w Turcji. Holotyp odkryto podczas wykopów w górnego ogniwa formacji Rawi przez Louisa Leakeya w latach trzydziestych XX wieku razem ze szczątkami nosorożca białego, świniowatych, Metridiochoerus andrewsi, Hippopotamus gorgops i prawie kompletnej żuchwy hipopotama karłowatego.
WHypnomys – wymarły rodzaj gryzoni z rodziny popielicowatych, zamieszkujący Baleary w okresie od pliocenu do wczesnego holocenu. Ostatnie znane kopalne ślady istnienia Hypnomys, określono na około 4840 lat p.n.e..
WHypnomys morpheus – wymarły gatunek gryzoni z rodziny popielicowatych zamieszkujący Baleary w późnym plejstocenie oraz wczesnym i środkowym holocenie. Wymarły prawdopodobnie w środkowym piętrze holocenu.
WJeleń olbrzymi, łoś irlandzki – gatunek wymarłego ssaka z rodziny jeleniowatych.
WKangur rączy – wymarły gatunek ssaka z podrodziny kangurów (Macropodinae) w obrębie rodziny kangurowatych (Macropodidae).
WKarłowaty wilk japoński – wymarły podgatunek wilka szarego, zwany również karłowatym wilkiem z Honsiu. Wytępiony w 1905. Zamieszkiwał japońskie wyspy Honsiu, Sikoku i Kiusiu.
WKułan syryjski był dziko żyjącym osłem zamieszkującym góry oraz tereny pustynno-stepowe od Palestyny do Iraku. Ostatni osobnik tego podgatunku kułana azjatyckiego zdechł w Tiergarten Schönbrunn w Wiedniu w 1927 roku. W tym samym okresie wyginęły ostatnie osobniki żyjące na wolności.
WKuskoszczur inkaski – gatunek prawdopodobnie wymarłego gryzonia z rodziny szynszyloszczurowatych. Szczątki tego gryzonia – dwie stare czaszki – znaleziono w 1916 w grobowcach Inków w rejonie Machu Picchu, w departamencie Cuzco w południowym Peru. Wiek znaleziska szacowano na 400 lat. Obecność dwóch czaszek w miejscu pochówku sugeruje, że C. oblativa służył ludziom za pożywienie.
WMniszka karaibska, mniszka antylska – wymarły gatunek ssaka płetwonogiego z rodziny fokowatych. Na podstawie badań molekularnych i morfologicznych przeniesiono M. tropicalis i M. schauinslandi do nowego rodzaju Neomonachus; drogi rozwojowe Neomonachus i Monachus rozdzieliły się w miocenie około 6,3 mln lat temu.
WMyotragus balearicus – wymarły gatunek parzystokopytnych ssaków z podrodziny krętorogich zasiedlający od wczesnego pliocenu do holocenu balearskie wyspy Majorka i Minorka.
WNocohutia wyspowa – wymarły gatunek gryzonia z rodzaju Geocapromys z rodziny hutiowatych zamieszkujący w przeszłości wyłącznie teren jednej małej – należącej do Hondurasu – wyspy, wchodzącej w skład leżących na Morzu Karaibskim wysp Swan. Gatunek Geocapromys thoracatus wymarł prawdopodobnie w latach 50. XX wieku.
WNosorożec włochaty – wymarły ssak nieparzystokopytny z rodziny nosorożców, żyjący w plejstocenie, od 500 000 lat temu. Należał do plejstocenskiej megafauny, występował w północnych stepach Eurazji.
WPazurogon księżycowy – wymarły gatunek ssaka z podrodziny kangurów (Macropodinae) w obrębie rodziny kangurowatych (Macropodidae).
WRyżniak wyspowy – wymarły gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych. Znany jedynie z czterech okazów. Ostatni okaz znaleziony został w 1897 roku.
WSarduszka bezogonowa – wymarły gatunek ssaka z rodziny sarduszkowatych (Prolagidae) zamieszkującego na śródziemnomorskich wyspach Sardynii oraz Korsyki do czasu jego wymarcia na przełomie XVII i XVIII w. Ostatnie okazy były prawdopodobnie odnotowane w 1774 roku, a do wyginięcia przyczyniła się utrata siedlisk, drapieżnictwo, oraz rywalizacja z gatunkami inwazyjnymi.
WSivatherium – wymarły rodzaj ssaków z rodziny żyrafowatych, żyjący od pliocenu do holocenu.
WSkakuszka długoogonowa – gatunek wymarłego gryzonia z rodziny myszowatych (Muridae), występujący dawniej endemicznie w Australii.
WSyrena morska, dawniej krowa morska – wymarły gatunek ssaka z rodziny diugoniowatych, odkrytego przez Europejczyków w 1741. W tym czasie spotykano je tylko wokół Wysp Komandorskich na Morzu Beringa między Alaską a Rosją. W plejstocenie miała większy zasięg geograficzny. Osobniki dorosłe z XVIII wieku ważyły od 8 do 20 ton, osiągając długość do 9 m.
WSzczurzynek koralowy – gatunek gryzoni z rodziny myszowatych (Muridae), który występował endemicznie na Bramble Cay, australijskiej wysepce w Cieśninie Torresa. Gatunek został opisany naukowo w 1924 roku przez O. Thomasa, wymarł na początku XXI wieku na skutek wzrostu poziomu morza związanego z ociepleniem klimatu.
WTarpan – wymarły na wolności gatunek dzikiego konia. Zamieszkiwał obszary leśne Europy. Przez niektórych badaczy jest uważany za jednego z przodków konia domowego.
WTur leśny, tur – wymarły gatunek ssaka z rodziny wołowatych (Bovidae), przodek niektórych ras bydła domowego. Z opisów w starych kronikach i zachowanych drzeworytów wynika, że tur był bardzo podobny do dużych ras bydła. Odkryty materiał wykopaliskowy jest niewielki.
W†Ursus arctos crowtheri – wymarły podgatunek niedźwiedzia brunatnego.
WUszanka japońska, uchatka japońska – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny uchatkowatych uważany za wymarły od roku 1950. Przez niektórych autorów uznawany za podgatunek uszanki kalifornijskiej. Samce były ciemnoszare, ważyły 450-560 kg i miały od 2,3 do 2,5 m długości, co czyniło je dużo większymi od samic. Zwierzęta te zamieszkiwały wybrzeża Japonii i Korei. Wyginęły z powodu masowego połowu w XIX i XX w., gdyż ceniono ich mięso i wykorzystywano je w występach cyrkowych. Ministerstwo Środowiska Korei Południowej podjęło próbę odnalezienia gatunku i przywrócenia go do życia na wolności.
WWapiti kanadyjski – wymarły podgatunek wapiti, wcześniej uważany za podgatunek jelenia szlachetnego. Występował na terenach USA na wschód od Wielkich Równin. Ostatni osobnik został zastrzelony w Pensylwanii 1 września 1877. Podgatunek został uznany przez United States Fish and Wildlife Service za wymarły w 1880.
WWielkouch mniejszy – gatunek wymarłego ssaka z rodziny wielkouchowatych (Thylacomyidae). Występował w centralnej Australii, ostatni osobnik został zaobserwowany w 1931.
WWilczak falklandzki, wilk falklandzki – wymarły gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae). Został odkryty w 1690. Na początku XIX w. był jeszcze liczny. Przypuszcza się, że ostatni osobnik został zabity w 1876.
WWilk samurajski, wilk Ezo – wymarły podgatunek wilka szarego, drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae), który zamieszkiwał wyspę Hokkaido.
WWilkowór tasmański, wilk workowaty, wilk tasmański – wymarły gatunek ssaka z rodziny wilkoworowatych (Thylacinidae), największy drapieżny torbacz czasów współczesnych. Pierwotnie występował na terenach Australii i Nowej Gwinei, w czasach historycznych został wyparty wyłącznie do terenów Tasmanii, gdzie wyginął w XX wieku. Był ostatnim przedstawicielem rodzaju Thylacinus.
WWizon morski – gatunek wymarłego drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych (Mustelidae). Gatunek ten występował u wschodnich wybrzeży Ameryki Północnej w Massachusetts i Maine w Stanach Zjednoczonych oraz Nowym Brunszwiku i Nowej Fundlandii w Kanadzie. Ssak ten został opisany po raz pierwszy przez Prentisa w 1903 roku jako Lutreola macrodon. Przez dłuższy czas gatunek ten traktowany był jako podgatunek wizona amerykańskiego. W 2000 roku Mead i współpracownicy porównali N. macrodon z pięcioma podgatunkami N. vison, wykorzystując do badań czaszki, żuchwy, kość ramienną, promieniową, udową, piszczelową i inne elementy szkieletu, stwierdzając że N. macrodon była większa niż pokrewny gatunek. Również badania uzębienia wykazały odrębność tego gatunku. Niewiele wiadomo na temat ekologii wizona morskiego. Według słów okolicznych mieszkańców gatunek ten miał bardziej czerwone futro, puszysty ogon i grubsze ciało niż wizon amerykański. W 1867 roku w Nowej Szkocji odnotowano okaz mierzący 82,6 cm długości. Zamieszkiwał skaliste wybrzeża i przybrzeżne wyspy. Najprawdopodobniej ssak ten wiódł nocny i samotniczy tryb życia, dużo czasu spędzając w morzu. Wizon morski żywił się ptakami, jajami ptaków, rybami oraz morskimi bezkręgowcami. W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii EX (wymarły). Najprawdopodobniej ssak ten wyginął około 1860 roku. Główną przyczyną wyginięcia mogły być polowania związane z handlem futrami.
WZebra kwagga, dawniej także: kwagga – wymarły podgatunek zebry stepowej, żyjący w Afryce Południowej do XIX wieku. Przez długi czas uznawano ją za osobny gatunek, dopiero badania genetyczne wykazały, że stanowi najdalej wysunięty na południe podgatunek zebry stepowej. Szczególnie blisko spokrewniona była z zebrą damarską. Jej nazwa pochodzi od wydawanego odgłosu, zapisywanego po angielsku jako kwa-ha-ha.
WŻubr pierwotny, żubr stepowy, prażubr – wymarły gatunek dużego ssaka krętorogiego zamieszkujący w plejstocenie Europę i Azję Środkową, Beringię i Amerykę Północną.