WPojazd zaprzęgowy zwany też zaprzęgiem – środek transportu, pojazd poruszający się na kołach lub płozach (sanie) przy wykorzystywaniu siły zwierzęcia pociągowego, rzadziej człowieka (riksza). Zaprzęgiem, wykorzystującym siłę zwierzęcia kieruje przeważnie siedząc na tzw. koźle powożący.
WBerlina to rodzaj karety konstrukcji rozworowej, tzn. takiej, gdzie pudło zawieszone było pomiędzy dwoma drągami. W XIX wieku znana już jako kareta czteroosobowa, zawieszona. Określenie berlina stosowane było w odniesieniu do trójbryłowych nadwozi samochodów (sedan), np. Fiat 125, Opel Rekord, szczególnie produkowanych lub przeznaczonych na rynki: włoski, portugalski, hiszpański i rumuński.
WBiedka – dwukołowy środek przewozowy pod ręczne, lekkie i ciężkie karabiny maszynowe, lekkie moździerze piechoty, amunicję, sprzęt łączności, saperski, o jednokonnym zaprzęgu. Dzięki swej lekkości i małym rozmiarom była zdolna do posuwania się za piechotą w każdym terenie.
WBrek − duży, odkryty, czterokołowy, wieloosobowy i wielokonny pojazd z bocznymi ławkami, o prostej skrzyni. Nazwa pochodzi od wózka do ujeżdżania koni.
WBryczka – czterokołowy pojazd zaprzęgowy, lekki, odkryty, resorowany, od XVIII wieku często używana w Polsce, na wsi w celach gospodarczych i komunikacji. W Europie Zachodniej była pojazdem podróżnym.
WCab (ang.) – lekki dwukołowy, jednokonny pojazd zaprzęgowy z kozłem stangreta wysoko z tyłu i pudłem dla dwóch pasażerów otwieranym od przodu. Rodzaj kabrioletu, znany jako Hansom cab od nazwiska pomysłodawcy Josepha Hansoma, stosowany od około 1836 w Wielkiej Brytanii jako dorożka.
WCarpentum – rodzaj wozu używanego w starożytnym Rzymie do różnych celów.
WKryty wóz – czterokołowy pojazd zaprzęgowy z płóciennym zadaszeniem rozpiętym na łukowatych pałąkach. Dzięki masowemu użyciu w dziewiętnastowiecznym osadnictwie amerykańskim stał się symbolem Dzikiego Zachodu. Kryte wozy były także w powszechnym użyciu w całej Europie od XVI do XIX wieku.
WDorożka – lekki, jedno- lub dwukonny, czterokołowy pojazd zaprzęgowy ze składaną budą i kozłem dla dorożkarza używany do przewozu 1–4 pasażerów, wprowadzony w Rosji na początku XIX wieku. Dorożka była środkiem regularnego transportu miejskiego w odróżnieniu od fiakra, który stanowił pojazd wykorzystywany wyłącznie na zasadzie wynajmu. Obecnie dorożka służy do wynajmu w komunikacji miejskiej i jest atrakcją turystyczną wielu miast jako element lokalnego folkloru.
WDyliżans – duży zamknięty kołowy pojazd konny używany od połowy XVI wieku do połowy XIX wieku do przewozu pasażerów i przesyłek pocztowych na stałych trasach obsługiwanych według ustalonego rozkładu jazdy.
WFaeton – fantazyjny sportowy czterokołowy pojazd konny z początku XIX wieku. Był ciągnięty przez jednego lub parę koni. Charakteryzował się przesadnie dużymi kołami i bardzo lekkimi resorami oraz niewielką skrzynią. Szybki, ale niebezpieczny, swą nazwą nawiązywał do mitycznego Faetona i jego tragicznego powożenia rydwanem słońca. W 1905 pojawił się we Lwowie pierwszy faeton kryty, według projektu Antoniego Kurkowskiego.
WFasiąg – czterokołowy pojazd konny używany głównie na Podhalu do przewożenia turystów. Nazwa pochodzi z gwary góralskiej, w której tym mianem określa się wóz góralski. „Fasiąg” jest gwarową, góralską odmianą wyrazu „Wasąg”.
WFiakier, inaczej dorożka, drynda – lekki 1- lub 2-konny pojazd zaprzęgowy służący do wynajmu w celach zarobkowych. Pojazd wyposażony był w składany dach nad tylną (pasażerską) częścią. Przednie siedzenie (kozioł) przeznaczone dla powożącego (fiakra) było zwykle odkryte. Nazwa fiacre pochodzi od gospody pod św. Fiakriuszem w Paryżu. W gospodzie tej, w latach 40. XVII wieku, znajdowało się biuro wynajmu powozów. Nazwa fiakier odnosi się również do powożącego tym pojazdem.
WFura, nazywana też furmanką – tradycyjny konny pojazd kołowy, używany głównie w rolnictwie do zwożenia płodów rolnych bądź siana.
WJaszcz – jednoosiowy pojazd służący, przede wszystkim w artylerii konnej, do przewożenia amunicji artyleryjskiej.
WKabriolet - rodzaj pojazdu zaprzęgowego. Pojazd ten był ciągnięty przez jednego konia, posiadał dwa koła i podwyższone siedzenie dla woźnicy.
WKarawan pogrzebowy – pojazd konny lub mechaniczny używany w czasie pogrzebów. Służy do przewożenia trumny z ciałem zmarłego z kościoła lub domu pogrzebowego na cmentarz.
WKareta – bogato zdobiony czterokołowy pojazd zaprzęgowy w kształcie prostopadłościanu, żartobliwie zwany „arką”. Rozpowszechnił się wśród polskich wyższych warstw społecznych w XVII wieku. Początkowo pudło zawieszane było na rzemiennych pasach, podobnie jak w kolebkach. W XVIII wieku do użytku weszły resory. Duże karety nazywano landarami od niemieckiego miasta Landau in der Pfalz słynącego z wyrobu pojazdów konnych.
WKariolka – rodzaj małego spacerowego odkrytego powozu, dwu lub czterokołowego. Był to pojazd jednokonny z siedzeniami pokrytymi skórą i wyposażany w drewniane, zazwyczaj, resory. W typowej kariolce obok powożącego było miejsce dla jednego, góra dwóch pasażerów. Pojazd był modny w sferach dworskich w okresie od 2 połowy XVIII wieku do pierwszej ćwierci XIX wieku.
WKaroca – bardzo bogato zdobiony powóz kryty, rodzaj karety. Modny w okresie od XVI do XVIII wieku.
WKibitka – kryty wóz gospodarski, czterokołowy, używany w Rosji. W okresie caratu również wykorzystywany jako karetka do przewozu więźniów.
WKocz – pierwszy pojazd resorowany, czterokołowy, dwuosiowy, pochodzący z Węgier. Znany od XVI wieku, po kolejnych przemianach popularny do XIX wieku. Produkowany także w Polsce. Jako lekki półkryty lub kryty pojazd wyparł wcześniejsze karety. Resorowanie początkowo wykonane było przez zawieszenie skrzyni na skórzanych pasach lub łańcuchach.
WKolasa – gospodarski wóz transportowy, o drewnianych osiach, bez resorów, znany powszechnie na Rusi i Kresach od XVI-XIX wieku.
WKryty wóz – czterokołowy pojazd zaprzęgowy z płóciennym zadaszeniem rozpiętym na łukowatych pałąkach. Dzięki masowemu użyciu w dziewiętnastowiecznym osadnictwie amerykańskim stał się symbolem Dzikiego Zachodu. Kryte wozy były także w powszechnym użyciu w całej Europie od XVI do XIX wieku.
WKwadryga – antyczny rzymski wóz dwukołowy, zaprzężony w cztery konie znajdujące się obok siebie. Powożona z pozycji stojącej, używana była głównie do wyścigów oraz jako wóz służący podczas pochodów triumfalnych w trakcie różnych uroczystości.
WLando – znany od XVIII w. otwarty powóz czterokołowy, dwu- lub czterokonny, z czterema miejscami dla pasażerów i z podwyższonym siedzeniem z przodu dla powożącego.
WOmnibus, autobus konny − pojazd wieloosobowy, przeważnie kryty, utrzymujący regularną komunikację. Od XVII do XIX wieku konny, a następnie z napędem. Prawdopodobnie pierwszy tego typu pojazd zaprojektował słynny naukowiec Blaise Pascal.
WPowóz – ogólna nazwa osobowego pojazdu konnego, przy czym słowo „powóz” jest jednym z najstarszych terminów występujących w języku polskim o niejednoznacznym sensie. Od XVI do XVIII wieku oznaczał każdy elegancki pojazd, od wieku XIX oznaczał otwarty elegancki pojazd z ruchomą budą.
WPrzodek – jednoosiowy pojazd, przede wszystkim konny, służący do ułatwienia holowania dział. Do przodka zaprzęgane były konie oraz doczepiane było działo lub jaszcz. Na przodku jechała część obsługi działa, mógł on także zawierać pojemnik na sprzęt i część amunicji. W lżejszych działach, przodek pełnił także funkcję jaszcza, zawierając całość zapasu amunicji. W cięższych działach oraz dawnej artylerii przodek miał prostszą konstrukcję i służył do podtrzymywania ogonowej części działa.
WRydwan – pojazd konny, najczęściej dwukołowy zaprzężony w dwa lub cztery konie, zwykle z tyłu otwarty.
WRydwan z kosami – zmodyfikowany rydwan konny który na kołach zamontowane miał kosy obracające się wraz z nimi. Rzymski historyk Tytus Liwiusz tak opisał jego budowę:
WSanie – pojazd zaprzęgowy na płozach, służący do poruszania się po śniegu lub lodzie. Sanie są zazwyczaj ciągnięte przez konie lub ciągniki mechaniczne i zasadniczo służą do transportu. Małe sanie używane do zabawy lub sportów zimowych to sanki.
WSpider lub Spyder – początkowo określano tak lekkie pojazdy konne, jak również samochody dwumiejscowe lub 2+2 bez dachu. Obecnie zarówno nazwy spider/spyder oraz roadster bardzo często używają handlowcy dla określenia nadwozia z założenia projektowanego jako otwarte, podczas gdy kabriolety zazwyczaj wywodzą się z modeli sedan.
WSulki lub Sulky – odkryty dwukołowy, lekki pojazd zaprzęgowy, ciągnięty przez kłusaka. Pierwsze sulki skonstruowano w 1893 w USA. Początkowo używali ich farmerzy jako środka transportu. Pojazd wykonany jest z aluminium, ma niewielką masę. Woźnica siedzi z tyłu na dość wysuniętym siedzisku.
WTaczanka – dwuosiowy pojazd zaprzęgowy, uzbrojony w ciężki karabin maszynowy.
WTramwaj konny – dawny lekki pojazd szynowy służący do komunikacji miejskiej, zaprzęgany w jednego lub dwa konie, rozpowszechniony od połowy XIX wieku.
WTrojka – trójkonny zaprzęg popularny w Rosji, szczególnie przy saniach. W skład zaprzęgu wchodzą trzy konie: kłusak pośrodku, pomiędzy hołoblami, i dwa konie zaprzężone po bokach, ułożone tak, by koń zaprzęgany po lewej stronie galopował zawsze z lewej nogi i odwrotnie - mają więc łby zwrócone na zewnątrz zaprzęgu.
WWolant – resorowany czterokołowy pojazd zaprzęgowy, powóz typu milord bez budy. Pojazd o charakterze spacerowo-wyjazdowym w dwukonnym lub jednokonnym zaprzęgu, znany od XIX wieku. Wolant posiada jedno siedzisko stałe i kozioł dla stangreta. Nazwa najczęściej używana w Wielkopolsce.