41 Wymarłe gady Ameryki Południowej

Adamantinazuch (Adamantinasuchus) – rodzaj krokodylomorfa należącego do kladu Mesoeucrocodylia żyjącego w późnej kredzie na terenie dzisiejszej Ameryki Południowej. Bywa klasyfikowany w rodzinie Sphagesauridae, choć niektóre analizy filogenetyczne sugerują, że może być blisko spokrewniony z rodzajami Yacarerani lub Pakasuchus, a nie Sphagesaurus. Jego szczątki zostały odkryte w datowanych na turon lub santon osadach formacji Adamantina w stanie São Paulo w Brazylii. Adamantinasuchus miał stosunkowo niewielką czaszkę z dużymi oczodołami – mierzyła około 60 mm długości i 30 wysokości. Jedną z cech odróżniających adamantinazucha od wszystkich znanych kredowych krokodylomorfów nienależących do Sphagesauridae było heterodontyczne uzębienie – pierwsze dwa zęby znajdujące się w kości przedszczękowej były niewielkie, ostro zakończone i przypominające siekacze. Trzeci ząb był znacznie większy od pozostałych dwóch i przypominał kieł. W kości szczękowej znajdowało się siedem zębów – pierwsze trzy i ostatnie dwa z nich były dwukrotnie mniejsze od dwóch środkowych. Adamantinasuchus prawdopodobnie był mięsożerny lub wszystkożerny i żywił się niewielkimi kręgowcami lub wyschniętą padliną. Ostro zakończone zęby znajdujące się z przodu szczęk, przypominające siekacze i kły, służyły przypuszczalnie do cięcia, podczas gdy zęby zakłowe, podobne do trzonowych – do miażdżenia.

Armadillosuchus – rodzaj krokodylomorfa z rodziny Sphagesauridae żyjącego w późnej kredzie na terenie dzisiejszej Ameryki Południowej. Skamieniałości przedstawicieli gatunku typowego, Armadillosuchus arrudai, zostały odkryte w datowanych na turon lub santon osadach formacji Adamantina w stanie São Paulo w Brazylii. W pobliżu odnaleziono liczne kompletne szczątki krokodylomorfów z rodzaju Baurusuchus. Armadillosuchus charakteryzował się wieloma cechami przypominającymi ssacze – zwłaszcza budową szczęk i zębów oraz obecnością ciężkiego pancerza składającego się z elastycznego obszaru oraz twardych tarczek pokrywających grzbiet zwierzęcia, przypominającego pancerze szczerbaków z rodziny pancerników (Dasypodidae). Cecha ta kontrastuje z obecnością podwójnego rzędu osteoderm u innych krokodylomorfów z rodziny Sphagesauridae. Armadillosuchus miał masywną czaszkę spłaszczoną grzbietowo-brzusznie. W kości przedszczękowej znajdowały się dwa zęby – drugi spośród nich był znacząco powiększony i przypominał kieł. Pierwszy ząb kości zębowej był zwrócony ku przodowi, podobnie jak u Adamantinasuchus navae i Mariliasuchus amarali, jednak inaczej niż u Sphagesaurus huenei. Skamieniałości wskazują na przypuszczalną wszystkożerność przedstawicieli tego rodzaju. Prawdopodobnie żywili się oni przynajmniej w pewnym stopniu roślinami, a także twardym pokarmem, takim jak korzenie, szyszki, wyschnięta padlina oraz mięczaki. Armadillosuchus prawdopodobnie prowadził lądowy tryb życia i kopał nory.

Batrachomimus – rodzaj krokodylomorfa należący do grupy Paralligatoridae. Żył w późnej jurze na terenach dzisiejszej Brazylii. Został opisany w 2013 roku przez Felipe Montefeltro i współpracowników na podstawie niekompletnego szkieletu (LPRP/USP-0617) obejmującego większą część czaszki i żuchwy oraz pojedyncze osteodermy i kości kończyn. Został odkryty w datowanych na oksford lub kimeryd piaskowcach formacji Pastos Bons w stanie Maranhão.

Baurusuchus – rodzaj wymarłego krokodylomorfa z rodziny Baurusuchidae żyjącego w późnej kredzie w Ameryce Południowej. Gatunek typowy rodzaju, B. pachecoi, został opisany w 1945 roku przez Llewellyna Ivora Price'a, który przypisał go do monotypowej rodziny Baurusuchidae. Holotypem jest niekompletna czaszka odkryta w górnokredowej formacji Adamantina w Brazylii. W 2005 roku z datowanych na turon lub santon osadów formacji Adamantina w Brazylii opisano drugi gatunek – B. salgadoensis. Odnaleziona niemal kompletna czaszka B. salgadoensis była wydłużona i mierzyła około 43 cm długości. Szkielet pozaczaszkowy przedstawicieli rodzaju pozostawał jednak nieznany, dopóki w 2004 roku odkryto szczątki gatunku B. albertoi, formalnie opisanego w 2010 roku. Wiele cech pozaczaszkowych obecnych u B. albertoi występuje również u innych przedstawicieli kladu Notosuchia, co wskazuje, że są one plezjomorficzne dla rodzaju. Nascimento i Zaher stwierdzili, że większość tych cech potwierdza przystosowanie do biegania i zasugerowali, że do Baurusuchidae należą gatunki kursorialne (biegające). Monofiletyzm rodzaju Baurusuchus wspiera jedna niedwuznaczna synapomorfia: obecność C-kształtnego bocznego szwu na kościach zaoczodołowej i łuskowej. Prawdopodobnie B. pachecoi jest gatunkiem siostrzanym dla kladu obejmującego pozostałe dwa gatunki. Wszystkie trzy gatunki różnią się od siebie różnymi cechami anatomicznymi niezwiązanymi z ich stadiami ontogenetycznymi, jako że wszystkie znane okazy należą do osobników dorosłych.

Brazilozaur (Brasilosaurus) − rodzaj wymarłego mezozaura, żyjącego we wczesnym permie na terenie współczesnej Brazylii. Brazilozaura opisali dwaj badacze: T. Shikama i H. Ozak. Jego skamieniałości odkryto m.in. na terenie formacji Irati w płd Brazylii.

Caipirasuchus – rodzaj krokodylomorfa z grupy Notosuchia. Żył w późnej kredzie na terenach dzisiejszej Ameryki Południowej.

Campinasuchus – rodzaj krokodylomorfa z rodziny Baurusuchidae żyjącego w późnej kredzie na terenach współczesnej Ameryki Południowej. Został opisany w 2011 roku przez Ismara de Souzę Carvalho i współpracowników w oparciu o dobrze zachowaną tylną część czaszki i fragment pyska pochodzące z datowanych na turon-santon osadów formacji Adamantina w gminie Campina Verde w Brazylii. Z tej samej lokalizacji pochodzi także kilka innych należących do Campinasuchus czaszek i szkieletów pozaczaszkowych.

Carbonemys cofrinii – gatunek wymarłego żółwia, żyjący na terenach współczesnej Kolumbii w okresie wczesnego paleocenu 60 mln lat temu, a więc 5,5 mln lat po wymieraniu pod koniec kredy.

Chelonoidis abingdonii – wymarły gatunek żółwia żyjącego na wyspie Pinta w archipelagu wysp Galapagos.

Decuriasuchus – rodzaj drapieżnego archozaura z grupy rauizuchów. Gatunkiem typowym jest D. quartacolonia, opisany w 2011 roku przez Françę i współpracowników. Żył w środkowym triasie na terenach dzisiejszej Ameryki Południowej.

Dinilysia patagonica – wymarły gatunek węża żyjący na terenach dzisiejszej Argentyny w piętrze koniaku. Prawdopodobnie naziemny drapieżnik, żyjący w suchym środowisku. Jak u współczesnych węży, budowa kości szczęki i żuchwy zapewniała ich elastyczność. Jej dokładna pozycja systematyczna pozostaje przedmiotem sporów.

Dromomeron – rodzaj archozaura z kladu Dinosauromorpha, obejmującego dinozaury i blisko spokrewnione z nimi prymitywniejsze archozaury. Dromomeron był jednym z najprymitywniejszych przedstawicieli tego kladu; analizy kladystyczne sugerują, że jego najbliższymi znanymi krewnymi są starsze o kilkanaście milionów lat Lagerpeton z Argentyny oraz Ixalerpeton z Brazylii. Gatunkiem typowym rodzaju jest nazwany w 2007 Dromomeron romeri, nazwany na cześć paleontologa Alfreda Romera. W 2009 opisano drugi gatunek należący do rodzaju Dromomeron – D. gregorii, a w roku 2016 trzeci gatunek – D. gigas. Szacuje się, że gatunek typowy osiągał długość około 1 metra.

Guarinisuchus – rodzaj morskiego krokodylomorfa z rodziny Dyrosauridae. Żył we wczesnym paleocenie, niedługo po wielkim wymieraniu kredowym, na terenie Ameryki Południowej. Został opisany w oparciu o szkielet zawierający czaszkę wraz z żuchwą, kość łokciową, łuski oraz izolowane zęby. Odnaleziono również szczątki dwóch innych osobników. Zostały one odkryte w 2003 roku w datowanych na późny dan, około 62–61 mln lat temu, osadach formacji Maria Farinha w stanie Pernambuco w północno-wschodniej Brazylii. Nazwa Guarinisuchus pochodzi od słowa guarini, w języku Tupi znaczącego „bohater”, oraz greckiego suchus, oznaczającego krokodyla. Epitet gatunkowy gatunku typowego, munizi, honoruje brazylijskiego paleontologa Geraldo da Costa Barrosa Muniza, który jako pierwszy badał obszar basenu Paraíba, gdzie odkryto szczątki Guarinisuchus.

Ixalerpeton – rodzaj wczesnego dinozauromorfa należący do kladu Lagerpetidae. Żył w późnym triasie, ok. 230 mln lat temu, na terenach dzisiejszej Ameryki Południowej. Był stosunkowo niewielkim zwierzęciem, mierzącym ok. 1 m długości. Ixalerpeton wykazywał mozaikę cech pierwotnych dla archozaurów, jak występowanie dwóch kręgów krzyżowych czy zamknięta panewka stawu biodrowego, oraz zaawansowanych, jak obecność przedniego zagłębienia bębenkowego mózgoczaszki, które wśród dinozauromorfów występuje u przedstawicieli bardziej zaawansowanego kladu Dinosauriformes.

Lagerpeton – rodzaj dinozauromorfa żyjącego w późnym triasie na terenach współczesnej Ameryki Południowej. Został opisany w 1971 roku przez amerykańskiego paleontologa Alfreda Romera w oparciu o niemal kompletną, połączoną stawowo kończynę tylną odkrytą w formacji Chañares w Argentynie. Rok później Romer przypisał do rodzaju Lagerpeton dwie kości udowe, strzałkowe, łokciowe, kość piszczelową i liczne kręgi, jednak było to kwestionowane przez późniejszych autorów – Sereno i Arcucci stwierdzili, że zasadne jest przypisanie jedynie dwóch kości udowych, charakteryzujących się hakowatą głową, wydłużonym czwartym krętarzem i powiększonym kłykciem strzałkowym, które są cechami typowymi dla lagerpetona. Lagerpeton miał długie i smukłe kończyny tylne – palce I i V były zredukowane, II znacznie krótszy od III, a III nieco krótszy od IV. Na podstawie długości kości udowej długość lagerpetona szacuje się na około 70 cm. Archozaur ten był dwunożnym zwierzęciem, prawdopodobnie poruszającym się za pomocą skoków.

Lagozuch (Lagosuchus) – rodzaj niewielkiego archozaura z kladu Ornithodira, jedyny przedstawiciel rodziny Lagosuchidae. Żył w środkowym triasie na terenie dzisiejszej Argentyny. Nazwa Lagosuchus oznacza „króliczy krokodyl”.

Lewisuchus – rodzaj dinozauromorfa żyjącego w późnym triasie na obecnych terenach Ameryki Południowej. Być może należy do grupy Silesauridae.

Marazuch (Marasuchus) – rodzaj niewielkiego triasowego archozaura z kladu Dinosauriformes, blisko spokrewnionego z dinozaurami. Nazwa Marasuchus wywodzi się od słów: mara – nazwy gryzoni żyjących w Ameryce Południowej – i od greckiego słowa souchos, oznaczającego krokodyla. Marasuchus był małym, smukłym, długoogoniastym archozaurem. Miał długi tułów i esowato wygiętą szyję i mierzył około 40 cm długości. Występował w późnym triasie, około 236–234 miliony lat temu, na obszarze dzisiejszej Argentyny.

Mezozaur – rodzaj żyjącego w karbonie i permie, około 300 mln lat temu bazalnego zauropsyda zaliczanego do anapsydów. Jedyny znany przedstawiciel rzędu Mesosauria.

Montealtosuchus arrudacamposi – gatunek prehistorycznego archozaura z okresu późnej kredy, uznanego za ogniwo łańcucha ewolucji pomiędzy współczesnymi krokodylami, a ich prymitywnymi przodkami żyjącymi w czasach dinozaurów, ok. 80–85 mln lat temu, w okresie kredy.

Morrinhosuchus – rodzaj wymarłego krokodylomorfa z grupy Notosuchia. Zamieszkiwał tereny dzisiejszej Brazylii, jego szczątki znaleziono w formacji Adamantina z późnej kredy. Znany jest z żuchwy i przedniej części czaszki zebranych w gminie Monte Alto w stanie São Paulo. Jego nazwa odwołuje się do Morrinho de Santa Luzia, wzgórza leżącego nieopodal miejsca odnalezienia holotypu. Epitet gatunkowy luziae odnosi się do kapliczki Santa Luzia usytuowanej na szczycie wzgórza.

Najash – rodzaj wczesnego węża żyjącego w późnej kredzie, około 90 mln lat temu, na terenie dzisiejszej Argentyny.

Pisanozaur (Pisanosaurus) – rodzaj archozaura z grupy Dinosauriformes żyjącego w okresie triasu na terenach dzisiejszej Ameryki Południowej. Jego szczątki znaleziono w Argentynie.

Prestozuch (Prestosuchus) – rodzaj dużego drapieżnego archozaura z rodziny Prestosuchidae. Żył w środkowym triasie na terenie dzisiejszej Brazylii. Jego szczątki odnaleziono w datowanych na ladyn osadach formacji Santa Maria. Gatunkiem typowym rodzaju jest Prestosuchus chiniquensis.

Priosphenodon – rodzaj sfenodonta z rodziny hatteriowatych (Sphenodontidae) żyjącego w późnej kredzie w Ameryce Południowej. Gatunkiem typowym rodzaju jest Priosphenodon avelasi, opisany w 2003 roku przez Sebastiána Apesteguíę i Fernanda Novasa na podstawie licznych skamieniałości odkrytych na terenie górnokredowej formacji Candeleros w prowincji Río Negro w północno-zachodniej Patagonii. Obejmuje ona osady datowane na cenoman i turon. Szczątki P. avelasi odnaleziono w piaskowcach rzecznych w pobliżu szczątków węży, żółwi, krokodylomorfów, teropodów, zauropodów, ssaków i ryb dwudysznych. Holotypem P. avelasi jest szkielet osobnika dorosłego. W 2014 roku Apesteguía i Carballido opisali drugi gatunek – P. minimus. Jego szczątki pochodzą ze środkowej Patagonii, z osadów wczesnego albu, i są o ok. 12 mln lat starsze od sfenodontów z północnej Patagonii i reprezentują najmłodszego znanego przedstawiciela Eilenodontinae.

Purussaurus – rodzaj olbrzymiego kajmana żyjącego w późnym miocenie, około 8 mln lat temu, na terenie Ameryki Południowej. Największy znany gad żyjący po erze mezozoicznej.

Sacisaurus – rodzaj archozaura z grupy Dinosauriformes żyjącego w późnym triasie na obecnych terenach Ameryki Południowej. Został opisany w oparciu o niekompletną lewą kość żuchwy, zawierającą większość kości zębowej, trzy zęby wykazujące przystosowania do roślinożerności oraz bezzębną część rostralną, mogącą stanowić odrębną parę skostnień. W datowanych na późny karnik lub wczesny noryk osadach formacji Caturrita w Agudo, w południowej Brazylii, odkryto również kilka kości czaszki, kręgów, łopatkę, kość miedniczna, kości kończyn tylnych oraz liczne zęby. Nazwa rodzajowa Sacisaurus pochodzi od imienia Saci – jednonogiej istoty z brazylijskiej mitologii – oraz greckiego słowa sauros, oznaczającego „jaszczur”, i odnosi się do faktu, iż odnaleziono tylko jedną kość udową zwierzęcia. Epitet gatunkowy agudoensis pochodzi od miejsca odkrycia szczątków.

Sebecus – rodzaj wymarłego krokodylomorfa z kladu Mesoeucrocodylia, żyjącego w eocenie na obszarze dzisiejszej Argentyny. Obecnie do tego rodzaju zaliczany jest jedynie jego gatunek typowy, S. icaeorhinus, którego skamieniałości odkryto w argentyńskiej prowincji Chubut. W przeszłości do rodzaju Sebecus zaliczano też gatunek S. huilensis żyjący w miocenie na obszarze dzisiejszej Kolumbii oraz S. querejazus żyjący w paleocenie na obszarze Boliwii. Jednak Alfredo Paolillo i Omar J. Linares (2007) zaliczyli te gatunki do odrębnych rodzajów: S. huilensis do rodzaju Langstonia, pozostawionego w rodzinie Sebecidae, a S. querejazus do rodzaju Zulmasuchus, zaliczonego przez nich do rodziny Bretesuchidae. Z analizy kladystycznej przeprowadzonej przez Pola i Powella (2011) wynika, że Sebecus, Langstonia, Zulmasuchus i nienazwany krokodylomorf, którego skamieniałości odkryto w argentyńskiej formacji Lumbrera, tworzą klad, do którego nie należą żadne inne krokodylomorfy; autorzy ci włączyli gatunki L. huilensis i Z. querejazus z powrotem do rodzaju Sebecus.

Sphagesaurus – rodzaj krokodylomorfa z rodziny Sphagesauridae żyjącego w późnej kredzie na obecnych terenach Brazylii. Został opisany w 1950 roku przez Llewellyna Ivora Price'a na podstawie dwóch zębów odnalezionych w osadach Basenu Bauru w południowo-wschodniej Brazylii. Były one na tyle odmienne od zębów innych krokodylomorfów, że w 1968 roku Oskar Kuhn zdecydował się dla tego gatunku nazwać osobną rodzinę – Sphagesauridae. W 1995 roku Alexander Wilhelm Armin Kellner i współpracownicy donieśli o odkryciu fragmentarycznego pyska Sphagesaurus, a w 2003 roku Diego Pol opisał niemal kompletną czaszkę, co umożliwiło dokładniejsze zbadanie morfologii tego krokodylomorfa. Sphagesaurus huenei miał uzębienie heterodontyczne z niewielkimi zębami odpowiadającymi siekaczom w żuchwie oraz dużymi zębami przypominającymi kły w szczęce. Prawdopodobnie mógł poruszać szczękami zarówno do przodu i tyłu, jak i na boki, co w połączeniu z innymi cechami sugeruje, że był wszystkożerny. W 2008 roku opisany został drugi gatunek należący do tego rodzaju, Sphagesaurus montealtensis, którego od S. huenei odróżnia budowa okna przedoczodołowego, przednich zębów żuchwy oraz podniebienia. Po dodatkowym wypreparowaniu holotypu tego gatunku i odkryciu kolejnego okazu Iori i in. (2013) zrewidowali cechy łączące go z S. huenei i stwierdzili, że więcej potencjalnych synapomorfii łączy go z Caipirasuchus paulistanus, co wsparła przeprowadzona przez nich analiza filogenetyczna. W związku z tym autorzy przenieśli S. montealtensis z rodzaju Sphagesaurus do Caipirasuchus, z czym zgodzili się również późniejsi autorzy.

Spondylosoma – znany z nielicznych skamieniałości archozaur o niepewnej pozycji systematycznej. Żył w środkowym lub późnym triasie na terenach dzisiejszej Ameryki Południowej. Jego szczątki znaleziono w Brazylii.

Stereosternum − rodzaj wymarłego zauropsyda z podgromady anapsydów, zaliczanego do rzędu mezozaurów, żyjącego we wczesnym permie w morzach, znajdujących się w tamtym czasie na terenie dzisiejszej Brazylii.

Stupendemys geographicus – prehistoryczny gatunek żółwia słodkowodnego. Skamieniałe szczątki tego gada datowane są na późny miocen. Znaleziono je na obszarze Wenezueli oraz północno-zachodniej Brazylii.OpisZnaleziony karapaks miał 1,8 m, ale ocenia się, że żółwie te mogły osiągać rozmiary do 2 m lub nawet do 3 m. Przypuszcza się, że Stupendemys geographicus mógł ważyć 1,5 do 2 ton.Miejsce wystawieniaSzkielet Stupendemys geographicus znajduje się w Stanach Zjednoczonych Ameryki w Narodowym Muzeum Historii Naturalnej w Nowym Jorku.

Tapejara (Tapejara) – rodzaj pterozaurów, o wielkim strojnym czubie na głowie i dziwacznym dziobie. Te cechy zapewne służyły do wabienie|wabienia samic i odstraszania rywali. Tak jak u innych pterozaurów ich skrzydła były pokryte błoną skórną rozpiętą pomiędzy nogami i krótkim ogonem a wydłużonym palcem czwartym.

Tejuwazu – archozaur z kladu Dinosauriformes żyjący w późnym triasie (karnik) na terenach dzisiejszej Ameryki Południowej. Znany materiał kopalny to tylko holotyp – prawa kość udowa oznaczona BSPG AS XXV 53 o długości 27,6 cm i kość piszczelowa BSPG AS XXV 54 o długości 26,4 cm; skamieniałości te odkryto w osadach formacji Santa Maria. Teyuwasu znaczy "wielki jaszczur". Nie wiadomo nic pewnego na temat wielkości i wyglądu tego archozaura; zachowane kości sugerują, że był on większy i mocniej zbudowany od niektórych z najwcześniejszych znanych dinozaurów. Jego kość piszczelowa była wyraźnie dłuższa od znanych kości piszczelowych saturnalii i eoraptora i nieco dłuższa od kości piszczelowej staurikozaura, była natomiast krótsza od niektórych znanych kości piszczelowych herrerazaura.

Tetrapodophis – rodzaj wymarłego gada łuskonośnego o niepewnej pozycji filogenetycznej, z czterema niewielkimi kończynami, datowany na wczesną kredę, ok. 113–126 milionów lat temu. Jedynym znanym gatunkiem jest Tetrapodophis amplectus.

Titanoboa – rodzaj olbrzymiego węża żyjącego na terenach obecnej Ameryki Południowej w okresie paleocenu.

Tropeognathus – rodzaj dużego pterozaura z podrzędu pterodaktyli (Pterodactyloidea) i rodziny Anhangueridae lub Ornithocheiridae, żyjącego we wczesnej kredzie na obszarze dzisiejszej Ameryki Południowej. Gatunkiem typowym jest T. mesembrinus, którego holotypem jest czaszka oznaczona BSP 1987 I 46. Oprócz holotypu znanymi skamieniałościami przedstawicieli rodzaju są też: prawie kompletna żuchwa oznaczona SMNS 56994 oraz niekompletny szkielet MN 6594-V. Wszystkie znane skamieniałości przedstawicieli rodzaju Tropeognathus odkryto w osadach z aptu lub albu na północnym wschodzie Brazylii. MN 6594-V jest szkieletem okazu, którego szacowana rozpiętość skrzydeł przekraczała 8 metrów, co czyni go największym znanym pterozaurem z obszaru Gondwany.

Uberabasuchus – rodzaj krokodylomorfa z rodziny Peirosauridae żyjącego w późnej kredzie na terenie dzisiejszej Brazylii. Został opisany w oparciu o czaszkę wraz z żuchwą oraz niekompletny szkielet pozaczaszkowy odkryte w datowanych na kampan-mastrycht osadach formacji Marília w stanie Minas Gerais. Odkryto tam również dwa inne późnokredowe krokodylomorfy – Itasuchus i Peirosaurus. Nazwa gatunku typowego rodzaju Uberabasuchus, U. terrificus, pochodzi od miasta Uberaba, zlatynizowanego greckiego słowa souchos („krokodyl”) oraz terrificus („straszliwy”).

Uruguaysuchus – rodzaj krokodylomorfa z kladu Notosuchia. Wiek osadów formacji Guichón, z której pochodzą jego szczątki, jest trudny do ustalenia – prawdopodobnie powstały one w „środkowej” kredzie.

Yacarerani – rodzaj krokodylomorfa z grupy Notosuchia żyjącego w późnej kredzie na obecnych terenach Ameryki Południowej. Został opisany w 2009 roku przez Fernanda Novasa i współpracowników w oparciu o niemal kompletny, znakomicie zachowany szkielet odkryty w górnokredowych osadach formacji Cajones na terenie Parku Narodowego Amboró w Boliwii. Wiek tej formacji ocenia się na turon-santon. W bezpośredniej bliskości holotypu odnaleziono drugi niemal kompletny szkielet Yacarerani, a tuż pod nimi dwa kompletne jaja oraz izolowane fragmenty skorupki. Wielkość oraz budowa zewnętrzna jaj jest podobna do tych znalezionych w pobliżu krokodylomorfa z rodzaju Mariliasuchus. Przestrzeń zajmowana przez kości i jaja kształtem przypomina tunel, co sugeruje, że Yacarerani mógł kopać nory.

Saurosuchus ("jaszczurka-krokodyl") jest nazwą rodzajową drapieżnego archozaura, żyjącego pod koniec triasu.