W

Śródlądowy bór sosnowy suchy, śródlądowy bór chrobotkowy (Cladonio-Pinetum) – jeden z zespołów leśnych, rodzaj boru suchego. Drzewostan zespołu tworzy sosna zwyczajna z niewielką domieszką brzozy brodawkowatej. W podszycie dominuje jałowiec pospolity, w runie – borówka brusznica, wrzos zwyczajny, szczotlicha siwa oraz kostrzewa owcza. Rozbudowana jest warstwa mszysta, a zwłaszcza porostowa, utworzone między innymi przez rokiet cyprysowaty i bielistkę siwą oraz chrobotki. Zwarcie wszystkich warstw z wyjątkiem porostowo-mszystej jest słabe.

W

Zespół mannicy odstającej i soliroda zielnego – syntakson w randze zespołu budowany głównie przez halofita soliroda zielnego. Należy do klasy zespołów błotnistych solnisk Thero-Salicornietea. Ubogie florystycznie zbiorowisko halofilnych roślin zielnych związane z podmokłymi siedliskami o stałym lub okresowym dopływie słonych wód. Naturalne zbiorowiska tego typu występują w pobliżu słonych źródeł, w miejscach o płytkim zaleganiu złóż soli. W miejscach mniej zasolonych przechodzą w murawy mannicy odstającej i muchotrzewa solniskowego. Obecnie większość naturalnych zbiorowisk zanikła, a współczesne stanowiska związane są z antropogenicznym zasoleniem.WystępowanieW Polsce najczęściej na Kujawach.Charakterystyczna kombinacja gatunków ChAss. : soliród zielny (reg.)DAss. : mannica odstająca (Puccinellia distans), muchotrzew solniskowy (Spergularia salina)ChAll. : Salicornia brachystachyaChCl., ChO. : soliród zielny (Salicornia europaea coll.), sodówka nadmorska (Suaeda maritima)

W

Wydma biała – rodzaj wydmy nadmorskiej, ruchoma, w pierwszych stadiach stabilizowania pokryta ubogą roślinnością, bez wyraźnych procesów glebotwórczych. Ze względu na stabilizującą rolę systemów kłączowo-korzeniowych zasiedlających ją roślin, części zewnętrzne są wolniej przesypywane przez wiatr niż część centralna, więc powstaje forma wydmy parabolicznej.

W

Suche wrzosowisko bażynowe – syntakson w randze zespołu budowany przez krzewinki wrzosowiskowe i psammofity na wydmach szarych. Należy do klasy Nardo-Callunetea.

W

Jezioro lobeliowe – jezioro o małej twardości wody, a często także stosunkowo niskiej trofii, przeważnie o kwaśnym odczynie. Jeziora takie nazwę swą zawdzięczają zimozielonej roślinie wodnej lobelii jeziornej – reliktu borealno-atlantyckiego. Niska trofia sprawia, że woda ma dużą przezroczystość i piaszczysto-muliste dno. Mogą tu żyć tylko specyficzne rośliny, niewymagające zbyt wielu związków mineralnych, między innymi poryblin jeziorny czy brzeżyca jednokwiatowa. Jeziora te są wyjątkowo wrażliwe na zanieczyszczenia. Jeziora takie można spotkać głównie na Pomorzu, na przykład w Borach Tucholskich.

W

Jezioro ramienicowe – typ zbiornika wodnego charakteryzujący się warunkami sprzyjającymi rozwojowi łąk ramienicowych, czyli podwodnych zbiorowisk roślinnych zdominowanych przez ramienice.

W

Jezioro eutroficzne – w typologii jezior: jezioro słodkowodne odznaczające się dużym stężeniem substancji odżywczych rozpuszczonych w wodzie, co powoduje silny rozwój życia biologicznego przy jednoczesnym spadku ilości tlenu w wodzie i ograniczeniu procesów mineralizacji. Jeziora eutroficzne nie są głębokie, ich woda obfituje w sole mineralne i ma odcień zielony lub zielonożółty co spowodowane jest masowym rozwojem glonów. Charakteryzują się małą przezroczystością wody, w takich zbiornikach zasięg penetracji światła słonecznego do wód jest niewielki, szczególnie latem, i sięga niekiedy tylko 20–100 cm. Wody takich jezior mają odczyn zasadowy lub obojętny.

W

Jezioro dystroficzne, jezioro oligo-humotroficzne – w typologii jezior, jezioro, w którym produkcja oparta jest w większości na materii allochtonicznej, a więc niska jest produkcja pierwotna. W odróżnieniu od typowych jezior oligotroficznych, które też charakteryzują się małą produkcją pierwotną, ilość węgla organicznego jest jednak duża. Definicję tę spełniają m.in. jeziora saprotroficzne, ale najczęściej pojęcie jezioro dystroficzne utożsamiane jest z jeziorem polihumusowym. Inną próbą doprecyzowania znaczenia jest używanie nazwy jezioro oligo-humotroficzne. Są to więc najczęściej zbiorniki śródbagienne charakteryzujące się dużą zawartością kwasów humusowych, torfu lub butwiny i niską produktywnością biologiczną. Ponieważ pojęcie dystrofii jest nieścisłe – może obejmować zarówno jeziora skądinąd oligotoficzne, jak i jeziora eutroficzne – niektórzy propagują uściślenie nazwy jezior zawierających duże ilości substancji humusowych jako jeziora humotroficzne.

W

Łąka trzęślicowa – typ zmiennowilgotnej łąki w znacznej mierze budowanej przez trzęślicę modrą.