WDo Francji barok zawitał w pierwszej połowie XVII wieku. Największy jego rozkwit przypada na drugą połowę XVII wieku, a na początku XVIII wieku przechodzi w specyficzną odmianę stylu nazywaną rokoko. W 1624 r. Ludwik XIII mianował kardynała Richelieu na pierwszego ministra. Ich wspólne działania doprowadziły do umocnienia władzy monarszej oraz dominacji politycznej i ekonomicznej Francji w Europie. Wzrost dobrobytu społeczeństwa i poczucie własnej wartości owocuje rozkwitem nauki i sztuki. Głównym ośrodkiem był dwór królewski, który otoczył mecenatem wielu artystów. Monarchia absolutna dla podkreślenia własnej wspaniałości potrzebowała wielu dzieł sztuki jako oprawy. Bogactwo i splendor dworu królewskiego stał się wzorcem dla szerokich kręgów szlachecko-mieszczańskich w kraju i innych monarchii w Europie.
WOgród francuski, ogród barokowy, ogród w stylu francuskim ewentualnie barokowym, a także barokowy/francuski styl ogrodowy oraz francuski ogród regularny – styl aranżacji ogrodu zapoczątkowany we Francji w XVII wieku. Tego typu ogrody powstały dzięki rozwojowi gospodarczemu, a zwłaszcza kulturalnemu Europy. Wywodzi się je z renesansowych ogrodów włoskich, które na początku XVII wieku stały się ważnym dodatkiem pałaców i dworów, stanowiąc ich niezbędne dopełnienie. Do ozdobności ogrodów należących do królów francuskich przywiązywano wielką wagę. Za Ludwika XVI ogród w Wersalu osiągnął szczytową formę i stał się wzorem. Idea natury w pełni zdominowanej i kontrolowanej przez człowieka korespondowała z wówczas modnym absolutyzmem oświeconym. Styl szybko rozprzestrzenił się nie tylko na dworach możnowładców francuskich, ale też stopniowo w całej Europie. W poszczególnych krajach kładziono nacisk na różne elementy ozdobne i styl często wzbogacano nowymi elementami architektonicznymi w duchu narodowym oraz nowymi roślinami w zgodzie z miejscowym klimatem. Po klęsce Napoleona rola Francji jako wzorca znacznie osłabła, a w ogrodnictwie zapanował romantyczny styl angielski. Mimo to, w wielu miejscach regularne ogrody w stylu francuskim są wciąż utrzymywane, a nawet zakładane od nowa.
WArchikatedra św. Jana Chrzciciela – rzymskokatolicka, zabytkowa archikatedra we francuskim mieście Besançon, w regionie Burgundia-Franche-Comté, przy Rue de la Convention.
WKościół św. Michała Archanioła w Mentonie - barokowy kościół katolicki wzniesiony w latach 1639-1653 w miejscowości Mentona na Lazurowym Wybrzeżu.
WKatedra Notre-Dame-de-l’Annonciation et Saint-Sigisbert – rzymskokatolicki kościół w Nancy. Jest siedzibą biskupa diecezji Nancy i zarazem kościołem parafialnym w parafii Notre Dame de Bonne Nouvelle.
WKościół Krzyża Świętego w Nantes - rzymskokatolicki kościół w Nantes, w zabytkowej dzielnicy Le Bouffay, wzniesiony w 1685 w stylu barokowym. Sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy.
WKościół Val-de-Grâce w Paryżu – barokowy kościół w V. okręgu paryskim, na lewym brzegu Sekwany, pierwotnie własność zakonu benedyktynek, część kompleksu kościelno-szpitalnego.
WBazylika Świętego Zbawiciela, również Bazylika Matki Bożej od Cudów i Cnot – rzymskokatolicka bazylika mniejsza w Rennes, mieście położonym we francuskim regionie Bretania.
WKościół śś. Apostołów Piotra i Pawła – rzymskokatolicka świątynia parafialna we francuskim mieście Rueil-Malmaison, w regionie Île-de-France, na Place de l'Église. W kościele znajduje się grób cesarzowej Józefiny oraz jej córki Hortensji de Beauharnais.
WPałac wersalski – pałac królewski w Wersalu, na przedmieściach Paryża, symbol francuskiej monarchii absolutnej tzw. ancien régime.