WTorpeda G7a – typ niemieckich torped parogazowych kalibru 533 milimetry z czasów II wojny światowej, służących do zwalczania jednostek nawodnych przeciwnika. W roku 1939 torpeda G7a stanowiła standardowe wyposażenie należących do Kriegsmarine U-Bootów, okrętów nawodnych oraz S-Bootów. Jej konstrukcja stanowiła rozwinięcie niemieckich torped G/7 z czasów I wojny światowej, sama stała się natomiast podstawą rozwoju najważniejszych niemieckich torped II wojny światowej G7e. Torpeda ta różniła się od torped stosowanych przez inne marynarki, przez zastosowanie w charakterze paliwa dekaliny (bicyklo[4.4.0]dekan) zamiast kerozyny.
WHowell Mark I – pierwsza torpeda kalibru 360 mm zamówiona przez United States Navy, napędzana za pomocą bezwładnościowego układu napędowego. Zawarty w 1889 roku kontrakt, opiewał na 30 sztuk torped, w roku 1894 natomiast, dokonano dodatkowego zamówienia na 20 sztuk. Torpedy te pozostawały w służbie w latach 1895-1903.
WTorpeda Mark 37 (Mk.37) – standardowa torpeda amerykańskich okrętów podwodnych przez 20 lat od 1956 roku, we flotach niektórych innych państw przetrwała aż do roku 2004. Mk.37 była pierwszą opracowaną po drugiej wojnie światowej torpedą przeznaczoną do zwalczania okrętów podwodnych (ZOP), która weszła do służby we flocie amerykańskiej.
WMark 44 – amerykańska torpeda lekka przeznaczona do działań przeciwpodwodnych zop, przenoszona przez statki powietrzne, okręty nawodne, a także jako element torpedowy rakietotorped ASROC. Torpeda wymagała do ataku wcześniejszego wprowadzenia danych o głębokości i kursie, w następnej jednak fazie samonaprowadzała się na cel akustycznie. Licencja na produkcję tej torpedy została sprzedana za granicę, prawdopodobnie jednak nie jest już dzisiaj produkowana, choć pozostaje wciąż na wyposażeniu marynarek wojennych niektórych państw. W większości jednak przypadków, jako przestarzała, została już zastąpiona torpedą Mk.46.
WMark 46 – amerykańska lekka torpeda do zwalczania okrętów podwodnych, stanowiąca aktualnie standardową torpedę flot krajów NATO, a obok torped Mk 48 oraz Mk 50, jedna z trzech podstawowych torped tego typu w US Navy. Mk 46 może być odpalana zarówno z pokładów okrętów nawodnych, a także z samolotów lub helikopterów ZOP, jest też częścią innych rodzajów uzbrojenia - rakietowych systemów przeciwpodwodnych ASROC RUR-5 ASROC i VL-ASROC oraz miny torpedowej Mark 60 Captor
WMark 50 Advanced Lightweight Torpedo - zaawansowana amerykańska lekka torpeda o napędzie chemicznym, przeznaczona do zwalczania zanurzonych okrętów podwodnych. Obok torped Mk 46 oraz Mk 48 ADCAP, stanowi podstawową broń w arsenale torpedowym Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych. Mk 50 posiada zapalnik zbliżeniowy oraz kontaktowy, może być przenoszona i wystrzeliwana z pokładów okrętów podwodnych i nawodnych, samolotów oraz helikopterów. Mk. 50 wyposażona jest w głowicę o stosunkowo niewielkiej masie 45,35 kilograma, ze specjalnie jednak ukształtowanym ładunkiem wybuchowym, w celu umożliwienia jej przebijania dwukadłubowych rosyjskich okrętów podwodnych o dużych przestrzeniach między kadłubem lekkim i kadłubem sztywnym.
WMark 54 MAKO – amerykańska torpeda lekka przeznaczona w pierwszym rzędzie do zwalczania okrętów podwodnych (ZOP), zwłaszcza cichych okrętów podwodnych o napędzie konwencjonalnym, znana pierwotnie jako Lightweight Hybrid Torpedo (LHT). Mark 54 dostosowana jest do wymagań walki w płytkich wodach przybrzeżnych. Torpeda ta jest pociskiem lotniczym do zastosowań na samolotach i helikopterach ZOP, może jednakże być stosowana również z pokładów małych okrętów nawodnych. Aktualnie, w ramach programu HAAWC, prowadzone są prace nad konstrukcją LongShot, będącą niewielkim - samosterującym skrzydlatym nosicielem różnego rodzaju broni powietrze-powierzchnia, dzięki któremu - w celu zapewnienia bezpieczeństwa samolotu i jego załogi - Mk 54 będzie mógł być zrzucany z pokładu samolotu bądź helikoptera z bardzo dużych wysokości oraz odległości od celu.
WMark VIII – amerykańska torpeda dalekiego zasięgu, oryginalnie oznaczana jako "Bliss-Leavitt 21-ft x 21 inch Mark IV", pierwotnie rozwijana przez Bliss-Leavitt dla użytku przez ciężkie okręty floty oraz niszczyciele. Opracowana około 1915 roku. Pierwsza torpeda zawierająca blisko 500 funtów materiału wybuchowego, weszła do użytku w marynarce wojennej Stanów Zjednoczonych w 1923 roku, w wersjach Mod 5, 6 oraz 8.
WMU90 Impact – torpeda lekka kalibru 323,7 mm służąca do zwalczania okrętów podwodnych (ZOP/ASW), w tym okrętów podwodnych z napędem jądrowym oraz małych okrętów podwodnych o napędzie spalinowo-elektrycznym lub hybrydowym na wodach płytkich i przybrzeżnych. Torpeda może być przenoszona i używana z pokładów samolotów i helikopterów ZOP, a także okrętów nawodnych oraz jako komponent bojowy minotorped i rakietotorped. W wersji specjalnej MU90 Hard Kill także do aktywnej obrony przeciwtorpedowej. MU90 wyposażona jest w spełniającą wymagania STANAG głowicę o stosunkowo niewielkiej masie 32,7 kilograma ze specjalnie uformowanym ładunkiem kumulacyjnym, w celu umożliwienia torpedzie przebijania kadłubów rosyjskich dwukadłubowych okrętów podwodnych o dużych przestrzeniach między kadłubami lekkim i sztywnym.
WTorpeda wz. 93 – japońska torpeda, prawdopodobnie najszybsza i największa torpeda II wojny światowej.