WTorpeda 53-65 – radziecka torpeda ciężka przeznaczona do zwalczania jednostek nawodnych wyposażona w układ samonaprowadzania na cel jego śladem torowym. Z uwagi na zastosowany utleniacz w postaci stężonego 85–98% nadtlenku wodoru, jedna z najniebezpieczniejszych w przechowywaniu i użyciu torped na świecie. Po wywołanej przez HTP katastrofie brytyjskiego HMS „Sidon” (P259) w 1955 roku, torpedy z HTP zaprzestano użytkować w państwach NATO. Używane są w Rosji, stały się przyczyną katastrofy „Kurska”.
WDM2A4 Seehecht – niemiecka ciężka torpeda opracowana przez Atlas Elektronik Gmbh. Torpeda Seehecht (morszczuk) jest następcą torpedy DM2A3 wprowadzonej do uzbrojenia na początku lat 90. i będącej na uzbrojeniu okrętów podwodnych typu 206A. Torpeda przeznaczona jest do niszczenia celów nawodnych i podwodnych. Pod nazwą Seahake Mod. 4 oferowana jest na eksport.
WTorpeda G7a – typ niemieckich torped parogazowych kalibru 533 milimetry z czasów II wojny światowej, służących do zwalczania jednostek nawodnych przeciwnika. W roku 1939 torpeda G7a stanowiła standardowe wyposażenie należących do Kriegsmarine U-Bootów, okrętów nawodnych oraz S-Bootów. Jej konstrukcja stanowiła rozwinięcie niemieckich torped G/7 z czasów I wojny światowej, sama stała się natomiast podstawą rozwoju najważniejszych niemieckich torped II wojny światowej G7e. Torpeda ta różniła się od torped stosowanych przez inne marynarki, przez zastosowanie w charakterze paliwa dekaliny (bicyklo[4.4.0]dekan) zamiast kerozyny.
WTorpeda G7e – niemiecka torpeda ciężka kalibru 533 mm napędzana zasilanym z baterii silnikiem elektrycznym z głowicą z ładunkiem 280 kilogramów materiału Schießwolle 36. Podstawowa torpeda niemieckich okrętów podwodnych podczas drugiej wojny światowej. G7e powstała na bazie parogazowej torpedy G7a jako „aparat numer 20” z desygnacją G7e T2. W toku rozwoju powstawały kolejne wersje pocisku aż do naprowadzanej przewodowo T10.
WMark VIII – brytyjska torpeda ciężka, przeznaczona do zwalczania jednostek nawodnych. Prawdopodobnie najdłużej używana torpeda okrętów podwodnych w historii, pozostająca w służbie Royal Navy od lat 30. XX wieku, aż po rok 1973. Zastąpiona została przez Mark 24 Tigerfish. W 1982 roku jednak, brytyjski HMS Conqueror zatopił za jej pomocą argentyński krążownik General Belgrano. Za pomocą tej torpedy, w 9 lutego 1945 roku, brytyjski HMS Venturer zatopił niemiecki U-864, co stanowi jedyny w historii przypadek zatopienia zanurzonego okrętu podwodnego przez inną jednostkę tej klasy również pozostającą w zanurzeniu.
WTorpeda Mark XIV – amerykańska torpeda parogazowa stanowiąca standardowe wyposażenie amerykańskich okrętów podwodnych w trakcie II wojny światowej. Torpeda tego typu została opracowana jako mniejszy zamiennik torpedy Mark X. Przez pierwsze dwa lata wojny podwodnej na Pacyfiku, używana wraz z tajnym zapalnikiem magnetycznym Mark 6, była przyczyną nieskuteczności amerykańskiej floty podwodnej
WTorpeda Mark 16 amerykańska torpeda kalibru 533 milimetry przenoszona przez okręty podwodne. Choć skonstruowana w czasie II wojny światowej, nie była w jej trakcie używana, jednakże pozostawała na wyposażeniu amerykańskich okrętów podwodnych w czasie zimnej wojny. Posiadała doskonałe parametry bojowe, była jednakże bardzo droga.
WTorpeda Mark 18 – amerykańska torpeda elektryczna okrętów podwodnych z czasów drugiej wojny światowej, przeznaczona do zwalczania okrętów i innych jednostek nawodnych przeciwnika. Pierwszymi amerykańskimi okrętami podwodnymi które zabrały na patrol torpedy Mk. 18, były USS „Wahoo” (SS-238) dowodzony przez słynnego Dudleya „Mush” Mortona oraz USS „Sawfish” (SS-276). 25 października 1944 roku, własna torpeda Mk. 18 zatopiła USS „Tang” (SS-306) dowodzony przez Richarda O’Kane.
WTorpeda Mark 27 Cutie – amerykańska elektryczna torpeda samonaprowadzająca kalibru 483 mm z pasywnym naprowadzaniem akustycznym z czasów II wojny światowej, skonstruowana do zwalczania nawodnych okrętów eskorty. Mark 27 opracowana została w latach 1943–1944 przez Bell Labs na bazie lotniczej torpedy przeciwpodwodnej Mark 24 „Fido”. Około 1100 torped Mark 27 Mod 0, które pozostawały w służbie w latach 1944–1946, zostało wyprodukowanych przez Western Electric, jako odpalane z okrętów podwodnych torpedy do samoobrony przed okrętami ZOP.
WMark 45 Astor – amerykańska zimnowojenna torpeda okrętów podwodnych z głowicą nuklearną o mocy 11 kiloton, przeznaczona do zwalczania głęboko zanurzonych celów podwodnych. Na rozwój tej torpedy wpływ miał fakt dużego postępu w miniaturyzacji ładunków jądrowych oraz rozwój radzieckich okrętów podwodnych z napędem jądrowym. Duża prędkość tych ostatnich, oraz ich zdolność do zanurzania na większe głębokości, umożliwiać im miały uchylanie się przed atakiem za pomocą konwencjonalnych torped. Obawy te pogłębiała możliwość rozwoju radzieckich wabików i urządzeń zakłócających, aby przeciwdziałać amerykańskim torpedom samonaprowadzającym.
WMark 48 – amerykańska torpeda ciężka z konwencjonalną głowicą bojową wyposażoną w zapalnik kontaktowy i zbliżeniowy, służące do zwalczania celów podwodnych i nawodnych. Torpedy te odpalane mogą być zarówno z pokładu okrętu podwodnego, jak również okrętów nawodnych. Zmodernizowana wersja tej torpedy Mark 48 – Mark 48 ADCAP stanowi podstawowe uzbrojenie podwodne wszystkich amerykańskich okrętów podwodnych o napędzie nuklearnym, wraz zaś z lekkimi torpedami Mark 46 oraz Mark 50 stanowi podstawę uzbrojenia torpedowego całej US Navy. Znajduje się także na wyposażeniu flot innych państw świata.
WMark 50 Advanced Lightweight Torpedo - zaawansowana amerykańska lekka torpeda o napędzie chemicznym, przeznaczona do zwalczania zanurzonych okrętów podwodnych. Obok torped Mk 46 oraz Mk 48 ADCAP, stanowi podstawową broń w arsenale torpedowym Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych. Mk 50 posiada zapalnik zbliżeniowy oraz kontaktowy, może być przenoszona i wystrzeliwana z pokładów okrętów podwodnych i nawodnych, samolotów oraz helikopterów. Mk. 50 wyposażona jest w głowicę o stosunkowo niewielkiej masie 45,35 kilograma, ze specjalnie jednak ukształtowanym ładunkiem wybuchowym, w celu umożliwienia jej przebijania dwukadłubowych rosyjskich okrętów podwodnych o dużych przestrzeniach między kadłubem lekkim i kadłubem sztywnym.
WMark VII – pierwsza amerykańska torpeda parogazowa opracowana specjalnie dla okrętów podwodnych. Torpeda w pierwszej wersji miała 5,2 metra długości i 450 mm średnicy, przenosiła zaś głowice bojową z 93 kilogramami TNT. W roku 1912 zamówiono 240 sztuk tej amunicji. Opracowana pierwotnie jako Bliss-Leavitt 5,2m x 45cm Mark VII, w 1913 roku otrzymała zmienioną nazwę Mark VII według nowej systematyki amerykańskiej marynarki.
WMark VII Type D – opracowana przez Washington Navy Yard krótsza wersja amerykańskiej torpedy Mark VII, celem dopasowania jej do mniejszych wyrzutni okrętów podwodnych. Torpeda w tej wersji nigdy jednak nie została wprowadzona na okręty.
WTorpeda wz. 95 – japońska torpeda parogazowa, zmniejszona wersja torpedy wz. 93, przeznaczona do użycia na okrętach podwodnych, kalibru 533 mm.