WNarzędzia tortur – różnego rodzaju urządzenia, które służyły do zadawania bólu podczas tortur. Najczęściej stosowane były przez katów, którzy byli specjalnie przeszkoleni w kierunku efektywnego ich wykorzystania.
WBat – narzędzie złożone z rzemienia i sznura na pręcie lub kijku, stosowane do popędzania zwierząt, dawniej do wymierzania kar cielesnych, czyli plag. Także chłosta.
WBocian – narzędzie tortur nazywane także córką śmieciarza lub kajdanami Skeffingtona. Nazwę swoją wziął od kształtu przypominającego sylwetkę bociana lub kobietę ubraną w suknię rozszerzającą się ku dołowi. Wynalezienie tego narzędzia tortur przypisuje się sir Leonardowi Skeffingtonowi, naczelnikowi więzienia Tower z czasów Henryka VIII.
WByk z brązu – jedno z najstarszych znanych narzędzi kaźni, które jako pierwszy używał Falaris, tyran sycylijskiego miasta Akragas (Agrigento) w latach ok. 570–554 p.n.e. Fakt jego istnienia potwierdził i opisał Diodor Sycylijski. Pierwotnie spiżowy byk miał pełnić rolę skomplikowanego instrumentu muzycznego, uświetniającego uroczystości odbywające się w świątyni. Jednak jego konstruktor, Perillus, namówił Falarisa do wykorzystania go jako narzędzia kaźni, do którego przez górny zamykany otwór wkładano skazańców, a następnie pieczono ich żywcem, rozniecając ogień pod bykiem. Krzyk ofiar był zniekształcany podczas przechodzenia przez przemyślnie skonstruowany modulator umieszczony w głowie byka i słyszany na zewnątrz jako ryk zwierzęcia. Falaris, zdumiony pomysłem Perilausa, polecił mu wejść do urządzenia i zademonstrować, w jaki sposób ono działa. Naiwny artysta wszedł do środka, a tyran rozkazał zamknąć otwór i rozpalić pod bykiem ogień. Perillus, uznawany często za pierwszą ofiarę „byka z brązu”, w rzeczywistości został wyciągnięty, zanim zdążył się usmażyć, a następnie na rozkaz tyrana strącony ze skały.
WDrabina – rodzaj narzędzia służącego do torturowania podejrzanych. Stosowano je głównie w mniejszych miastach i na wsiach. W większych salach tortur korzystano zwykle z łoża sprawiedliwości.
WGruszka – metalowe narzędzie tortur, dzięki któremu – za pomocą mechanizmu sprężynowego lub śrubowego – można było je wkładać w naturalne otwory ciała, a następnie powodować rozwieranie się tego narzędzia.
WKańczug – pleciony skórzany bicz z rękojeścią.
WKnut (bat) – rodzaj bicza, harap. Jest to kilka splecionych ze sobą rzemieni przymocowanych do drewnianej rękojeści. Wyraz podobnie jak kajdany zapożyczony w XVI wieku z języka rosyjskiego.
WKołyska Judasza – nazwa narzędzia tortur jak i samej tortury wykonywanej przy jego pomocy. We Włoszech narzędzie to określano jako veglia.
WKrosno – rodzaj narzędzia tortur przypominający łoże sprawiedliwości i często z nim mylony.
WKrzesło inkwizytorskie – narzędzie tortur stosowane w Europie Środkowej, zwłaszcza w Norymberdze i Ratyzbonie, gdzie stosowano je do roku 1845 podczas regularnych przesłuchań sądowych.
WŁoże sprawiedliwości, zwane także Madejowym łożem, ławą do rozciągania lub łożem (ławą) tortur – rodzaj narzędzia tortur w formie poziomej ławy, zaopatrzonej w kołowrót i sznury bądź łańcuchy służące do wyciągania kończyn, w czasie gdy druga para kończyn była przytwierdzona do konstrukcji łoża.
WMaski wstydu – narzędzia tortur stosowane w dawnej Europie, głównie w Niemczech, za wykroczenia błahe z współczesnej perspektywy.
WPikana – urządzenie elektryczne używane jako narzędzie tortur m.in. podczas Brudnej Wojny (1976-1983) w Argentynie. Jego konstrukcja bazuje na elektrycznym urządzeniu do poganiania bydła.
WSzpikowany zając – średniowieczne narzędzie tortur. Narzędzie występowało w różnych kształtach i odmianach. Był to przeważnie drewniany lub metalowy wałek naszpikowany nawet 400 metalowymi kolcami. Ofiara była przywiązywana do pręgierza w pozycji stojącej, następnie kat przesuwał zającem po plecach skazańca. Innym zastosowaniem było zamontowanie go w madejowym łożu, na którym następnie za pomocą kołowrota przeciągano oskarżonego po wałkach.
WWidełki heretyków – narzędzie tortur, solidnie umocowane na szyi ofiary za pomocą mocnej skórzanej opaski, wywoływało silne bóle powodowane bezpośrednio przez cztery ostrza wbijające się w podbródek i tors torturowanego przy każdym jego poruszeniu się. Pozwalało to na szybkie uzyskanie przyznania się do winy. Ten typ widełek używany był najczęściej przy przesłuchiwaniu osób podejrzanych o herezję, czary czy też przestępstwa pospolite.
WZgniatacz głowy – narzędzie tortur, znane już w średniowieczu. Duże uznanie zdobyło w północnych Niemczech, gdzie było najczęściej stosowane. Głowę ofiary umieszczano między belką dolną a metalową czaszą, wykonaną z żelaza i zaopatrzoną w mechanizm śrubowy. Jego przykręcanie powodowało stopniowe uszkadzanie głowy. Najpierw zgniatane były szczęki i kości jarzmowe, a następnie puszka mózgowa. Z czasem instrument ten stracił znaczenie uśmiercające na rzecz środka do wydobywania zeznań. Ofiary wyrażały chęć współpracy już po kilku obrotach śruby. Popularnie zgniatacz nazywano czapką.
WZgniatacz kciuków – narzędzie tortur, składające się z dwóch żelaznych płyt połączonych śrubami. Nierówna powierzchnia płyt wbijała się w ciało i łamała kości w miarę dokręcania śrub. Prowadzący tortury miał możliwość kontrolowania siły zacisku oraz tempa dociskania, przez co mógł potęgować cierpienie u karanego. W celu zwiększenia bólu dodatkowo uderzano w płyty. Narzędzie to występowało w dwóch odmianach: zgniatacza pojedynczego oraz zgniatacza podwójnego, który zaciskał jednocześnie palce u rąk i u nóg.
WŻelazna dziewica – urządzenie do wykonywania kary na honorze, należące do kategorii płaszcza hańby. Było to pudło o kształcie i rozmiarze dopasowanym do ciała ludzkiego, zaopatrzone w żelazne, dwuskrzydłowe drzwi.