20 Broń obuchowa miażdżąca

Broń obuchowa miażdżąca − typ broni obuchowej, przeznaczonej do niszczenia lekkich pancerzy wroga, bez powodowania otwartych ran, ale mający skutkować odniesieniem rozległych obrażeń wewnętrznych, co skutecznie miało eliminować wroga z walki.

Berło – ozdobna pałka będąca jednym z trzech najczęściej spotykanych symboli władzy królewskiej, obok korony i jabłka.

Bō – kij długi, dłuższy niż jō, wykonany z drewna lub bambusa, rzadziej z metalu, rodzaj broni używany w sztukach walki. Jednostka długości shaku równa się 30,3 cm.

Buzdygan – broń obuchowa pochodzenia wschodniego, metalowa głowica osadzona na trzonku o długości ok. 60 cm. Trzonek był drewniany, okuty blachą lub całkowicie metalowy, czasami z ukrytym wewnątrz sztyletem. Głowica zbudowana była z piór promieniście rozchodzących się od drzewca. Pióra w jej formie bojowej miały kształt trójkątny lub trapezowy, zwężający się ku dołowi. W wersji paradnej pióra bywały zaokrąglone, obite srebrną lub złotą blachą, wysadzane klejnotami.

Chigiriki - japońska broń wynaleziona w okresie Edo. Składa się z 2 części: kija o długości przedramienia, z przyczepionym łańcuchem, na którego końcu znajduje się metalowy obciążnik. Stosowane są różne rodzaje obciążników.

Jitte lub Jutte – metalowa pałka o długości ok. 45 cm z hakiem (kłem) od strony rękojeści, wyspecjalizowana broń używana w Japonii w okresie Edo (1603-1867) przez japońskie służby policyjne, detektywów, tajnych agentów: okappiki; hori; dōshin. Na końcu rękojeści był przymocowany ozdobny frędzel (fusahimo), którego kolor wskazywał na przynależność funkcjonariusza do określonego regionu jurysdykcji. W trakcie dokonywania pojmań i aresztowań przestępców broń ta pozwalała na parowanie ciosów mieczy lub sztyletów i jednoczesne zadawanie uderzeń.

Kastet lub szpadryna – broń obuchowa miażdżąca, używana w walce wręcz. Kastet zazwyczaj jest odlewany z metalu. Ma on formę zespojonych ze sobą pierścieni zakładanych na palce.

Kiścień, masłak – rodzaj broni obuchowej miażdżącej używanej w średniowieczu, składającej się z drewnianego trzonka, do którego łańcuchem, sznurem lub rzemieniem przymocowano bijak, służący do zadawania ciosów przeciwnikowi. Zwany także mylnie korbaczem lub morgenszternem. Trzonki kiścieni mogły mieć różną długość, zwykle jednak wynosiła ona około 30–40 cm. Bywały też kiścienie ich pozbawione, w postaci kuli na rzemieniu, który owijano dookoła ręki. Bijak miał zazwyczaj postać stalowej kuli najeżonej kolcami, choć istniały też bijaki gładkie oraz wykonane z innych materiałów : rogu, kości, brązu. Zdarzały się kiścienie o 2 lub nawet 3 bijakach, każdym zawieszonym na własnym łańcuchu.

Knobkerrie – drewniana pałka długości ok. 1 metra, z ciężką, zaokrągloną, często zdobioną głownią na końcu.

Kubotan – rodzaj broni stosowanej do samoobrony wywodzący się ze współczesnej Japonii. Jest to pomniejszona wersja yawary, wprowadzona na rynek przez Sōke Takayuki Kubota, który jest również autorem systemu technik walki z użyciem kubotanu, wchodzącego w skład szkoły karate Gōsoku-ryū. Nazwa przyrządu pochodzi od nazwiska twórcy.

Laska – przedmiot służący do podpierania się podczas chodzenia. Współcześnie typowa laska ma formę prostego, zwykle drewnianego kija zakończonego półkolistym uchwytem. Jej długość dostosowana jest do wzrostu użytkownika.

Maczuga – jedna z najstarszych broni obuchowych; znana była od paleolitu, rozpowszechniona na wszystkich kontynentach zamieszkiwanych przez człowieka. Jej późniejsze odmiany, takie jak berło, buława czy buzdygan, bywały często oznaką władzy.

Morgensztern, kropacz – rodzaj używanej w XIV-XVII wieku broni obuchowej (obuchowo-kłującej), rodzaj wekiery, okutej maczugi o głowicy nabitej żelaznymi kolcami w kształcie gwiazdy.

Nunczako – rodzaj broni obuchowej w formie dwóch pałek połączonych ze sobą za pomocą łańcucha lub linki. Istnieje błędna teoria, iż broń powstała ze zwykłego cepa, którym młócono ryż, lecz żaden z wielkich mistrzów kobudō w Japonii (IOKA) jej nie potwierdza. Według najbardziej prawdopodobnej wersji, którą akceptuje International Okinawa Kobudo Association, nunczako pochodzi z mocowania trzymającego okinawskie konie (muge), albo zostało skopiowane z chińskiej broni, przywiezionej przez chińskich imigrantów, co z kolei potwierdzają tacy mistrzowie jak Miyagi i Ikeda.

Pałka EMS – stworzona w USA przez firmę RRB Systems. Oryginalna - amerykańska nazwa tej pałki to Rapid Rotation Baton (RRB). W Polsce i Niemczech używa się nazwy EMS. Pałka jest wykorzystywana przez policję w USA i Niemczech. W Polsce tę pałkę na wyposażeniu posiada Straż Ochrony Kolei. Służy jako środek przymusu bezpośredniego (ŚPB), głównie do wykonywania chwytów obezwładniających oraz do dźwigni transportowych przy doprowadzaniu osób zatrzymanych np. do komendy policji. Pałka zakończona jest mosiężną wkręcaną końcówką, która służy do wybijania szyb.

Pałka policyjna – podłużna broń obuchowa miażdżąca o przekroju owalnym, zwykle wykonana z elastycznego materiału z rękojeścią, używana w wielu krajach jako środek przymusu bezpośredniego przez policję, straż miejską, żandarmerię, ochronę, straż graniczną i inne służby porządkowe. Najczęściej ma długość około 60 centymetrów i średnicę około 3 centymetrów.

Pałka teleskopowa, baton – nowoczesny rodzaj składanej broni obuchowej, znany w Polsce po zakończeniu I wojny światowej, na świecie rozpowszechniany od 1950.

Piernacz – rodzaj niewielkiej buławy lub buzdyganu wykonanego ze srebra lub żelaza i zakończonego piórami.

Tonfa – rodzaj broni obuchowej, pałki z poprzecznym uchwytem z boku, cechujący się dużą wszechstronnością i łatwością użycia, używany tradycyjnie we wschodnich sztukach walki, obecnie wprowadzony do wyposażenia jednostek policji i pracowników ochrony.

Wekiera – broń obuchowa miażdżąca będąca odmianą maczugi na drewnianym lub metalowym stylisku z metalową głowicą nabijaną ostrymi kolcami.