WGT-1 – szybująca, amerykańska bomba lotnicza, która jako głowicę bojową przenosiła torpedę.
WTorpeda Mark 24 Fido – amerykańska lotnicza akustyczna torpeda samonaprowadzająca przeznaczona do zwalczania zanurzonych okrętów podwodnych, używana operacyjnie w czasie II wojny światowej przez siły zbrojne Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Kanady.
WMark 44 – amerykańska torpeda lekka przeznaczona do działań przeciwpodwodnych zop, przenoszona przez statki powietrzne, okręty nawodne, a także jako element torpedowy rakietotorped ASROC. Torpeda wymagała do ataku wcześniejszego wprowadzenia danych o głębokości i kursie, w następnej jednak fazie samonaprowadzała się na cel akustycznie. Licencja na produkcję tej torpedy została sprzedana za granicę, prawdopodobnie jednak nie jest już dzisiaj produkowana, choć pozostaje wciąż na wyposażeniu marynarek wojennych niektórych państw. W większości jednak przypadków, jako przestarzała, została już zastąpiona torpedą Mk.46.
WMark 46 – amerykańska lekka torpeda do zwalczania okrętów podwodnych, stanowiąca aktualnie standardową torpedę flot krajów NATO, a obok torped Mk 48 oraz Mk 50, jedna z trzech podstawowych torped tego typu w US Navy. Mk 46 może być odpalana zarówno z pokładów okrętów nawodnych, a także z samolotów lub helikopterów ZOP, jest też częścią innych rodzajów uzbrojenia - rakietowych systemów przeciwpodwodnych ASROC RUR-5 ASROC i VL-ASROC oraz miny torpedowej Mark 60 Captor
WMark 50 Advanced Lightweight Torpedo - zaawansowana amerykańska lekka torpeda o napędzie chemicznym, przeznaczona do zwalczania zanurzonych okrętów podwodnych. Obok torped Mk 46 oraz Mk 48 ADCAP, stanowi podstawową broń w arsenale torpedowym Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych. Mk 50 posiada zapalnik zbliżeniowy oraz kontaktowy, może być przenoszona i wystrzeliwana z pokładów okrętów podwodnych i nawodnych, samolotów oraz helikopterów. Mk. 50 wyposażona jest w głowicę o stosunkowo niewielkiej masie 45,35 kilograma, ze specjalnie jednak ukształtowanym ładunkiem wybuchowym, w celu umożliwienia jej przebijania dwukadłubowych rosyjskich okrętów podwodnych o dużych przestrzeniach między kadłubem lekkim i kadłubem sztywnym.
WMark 54 MAKO – amerykańska torpeda lekka przeznaczona w pierwszym rzędzie do zwalczania okrętów podwodnych (ZOP), zwłaszcza cichych okrętów podwodnych o napędzie konwencjonalnym, znana pierwotnie jako Lightweight Hybrid Torpedo (LHT). Mark 54 dostosowana jest do wymagań walki w płytkich wodach przybrzeżnych. Torpeda ta jest pociskiem lotniczym do zastosowań na samolotach i helikopterach ZOP, może jednakże być stosowana również z pokładów małych okrętów nawodnych. Aktualnie, w ramach programu HAAWC, prowadzone są prace nad konstrukcją LongShot, będącą niewielkim - samosterującym skrzydlatym nosicielem różnego rodzaju broni powietrze-powierzchnia, dzięki któremu - w celu zapewnienia bezpieczeństwa samolotu i jego załogi - Mk 54 będzie mógł być zrzucany z pokładu samolotu bądź helikoptera z bardzo dużych wysokości oraz odległości od celu.
WMark XIII – amerykańska parogazowa torpeda lotnicza służąca do zwalczania jednostek nawodnych. Pierwsza wyspecjalizowana torpeda tego rodzaju amerykańskiej marynarki wojennej. Rozwój konstrukcji tego pocisku, który wszedł do służby operacyjnej w 1938 roku, został w ostatecznej wersji ukończony w 1944 roku. Mimo wielu problemów technicznych i taktycznych w pierwszych latach wojny — związanych ze zbyt niską wysokością zrzutu przy zbyt małej prędkości samolotu — pocisk ten był podstawową torpedą amerykańskich pokładowych samolotów torpedowych podczas zmagań wojennych na Pacyfiku w latach 1941-1945. Mark 13 była używana we wszystkich wielkich bitwach powietrzno-morskich z udziałem startujących z lotniskowców samolotów Douglas TBD Devastator i Grumman TBF Avenger, począwszy od bitwy na Morzu Koralowym, przez bitwę w Zatoce Leyte, aż po operację zatopienia japońskiego pancernika „Yamato” w 1945 roku.